borne back ceaselessly into the past

Μ'αρέσε πολύ όταν κάποιος μάς επισκέπτεται στο Λονδινάκι. Και δεν εννοώ κάποιος διάσημος αλλά κάποιος φίλος. έτσι μια βόλτα στο Λονδίνο είναι μια διαφορετική εμπειρία, πιο ωραία από τις συνηθισμένες μέρες, ακόμη και αν περιλαμβάνει παράξενα κινέζικα πουγκιά.

Τυχαία είμαστε σε ένα από τα αγαπημένα μου μαγαζιά, σε ένα δρομάκι που ενώ βρίσκεται 5 λεπτά από την Οxford Street και τους τουρίστες της είναι τόσο ήσυχο που νομίζεις ότι είσαι σε κάποια επαρχιακή Αγγλική πόλη- αλλά με τα καλά του Λονδίνου. ένα από αυτά παραμένει το ότι ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις. Πόσω μάλλον όταν έχεις ήδη συναντήσει κάποια που ήθελες καιρό να δεις.

Στη Carnaby Street έχουν διαφορετικά στολίδια φέτος, κάτι που μοιάζει με το ηλιακό σύμπαν. Πλανήτες με τα φεγγάρια τους, κάτι που μοιάζει με τον άρη αλλά έχει και δαχτύλιους (τι να είναι άραγε). Στη Regent Str είναι τα ίδια στολίδια με πέρυσι (και πρόπερσι). Τα γνωστά αστέρια που αν τα δεις από ψηλά είναι σαν μια αλληλουχία άστρων στο κατάφωτο, ατάκτως ειρημένο σύμπαν μας.

fast forward και στο tube που για τρίτη συνεχόμενη χρονία αγαπάω, σκέφτομαι τη χρονιά που φεύγει. όσο και να λέω ότι χρονιά άλλαξα τον Σεπτέμβριο (εργαζόμενος σε πανεπιστήμιο γαρ) πάντα κάτι σκέφτομαι τον Δεκέμβριο. Η αλλαγή ενός αριθμού είναι κάτι παραπάνω από την ολοκλήρωση μιας περιστροφής γύρω από τον ήλιο. είναι:

Βιβλία: το πιο ονειρικό βιβλίο, για μια ακόμη φορά, η Mrs Dalloway, φέτος συνδυασμένη με ένα υπέροχο ταξίδι στη Brugge/ το βιβλίο με τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες, το invisible του P Auster/ η καλύτερη τελευταία γραμμή μυθιστορήματος που έχω διαβάσει ποτέ στο The Great Gatsby/ ο δικηγόρος που θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω στο To kill a mockingbird/ η απόδειξη ότι ο έρωτας όλα τα νικάει στο Death at Intervals toy J Saramago.

Μουσικές: η Bjork, ακόμη, για αυτή τη φωνή/ οι Camera Obscura για το καλύτερο soundtrack για τα βρετανικά μας νησιά/ οι Keep Shelly in Athens γιατί μού θυμίζουν την Ελλάδα που αγάπησα/ οι Sambassadeurs, δεν ξέρω γιατί/ οι Telefon Tel Aviv για κάτι 80s samples που θα με κάνουν να συμπαθήσω μια δεκαετία που δεν χώνεψα ποτέ- είμαι παιδί των 90s and I will let this define me/ οι Arcade Fire για ένα και μόνο τραγούδι.

Στιγμές: είναι παράξενο αλλά δεν θυμάμαι πολλά. είναι σαν να πέρασαν όλα γρήγορα. μόνο ένα ταξίδι με τρένο στη γαλλική εξοχή με ήλιο, ποταμάκια, στάχυα σε δεσμίδες, απαραίτητα μια Citroen DS και φωτογραφίες από το παράθυρο του τρένου/ ένα ταξίδι στο αεροδρόμιο χωρίς να πετάω εγώ/ νεύρα και ένα γιατί που δεν θα μου εξηγήσει ποτέ κανείς/ ένα πρωινό στο Βέλγιο, σε ένα ζαχαροπλαστείο, στην αυλή, με τσάι και μιλφέιγ, ήλιο, ένα βιβλίο/ ένα απόγευμα, στο ίδιο μέρος, σε ένα κανάλι πιο πέρα, από τα ομορφότερα μέρη που έχω δει/ και τι ησυχία/ το πρώτο πρωί στις Βρυξέλλες όπου συνειδητοποίησα ότι η πιο συχνή αλυσίδα μικρογευμάτων λέγεται όπως λέγομαι εγώ: Panos!/ κι όμως/ το Βερολίνο/ μερικά ποτήρια κρασί σε ένα μπαρ που παρολίγο να γίνει στέκι, να βλέπει σε μια πλατεία με πεσμένα φύλλα και ωραίες συζητήσεις/ ένα μουσείο με το πιο παλιό απολίθωμα πτηνού/ μερικά σημάδια προόδου στο διδακτορικό/ η χαρά να πηγαίνεις διακοπές με μια φίλη σου και να περνάς καλύτερα από ό,τι φανταζόσουν ότι είναι ποτέ δυνατόν/ περίεργες συζητήσεις για την Ελλάδα με μια σερβιτόρα με εμπειρία σε ένα σέρβικο εστιατόριο στη Βιέννη/ το ότι παραλίγο να αγοράσω ένα παλτό 1000 ευρώ επειδή ντράπηκα να το επιστρέψω όταν έμαθα τη τιμή/ ευτυχώς δεν είχαν το νούμερό μου/ η χαρά να επιστρέφεις σπίτι μετά από ταξίδια/ κάτι κατεστραμένες διακοπές στην Ελλάδα/ ένα υπόγειο μπαράκι στο Soho/ ένας σταθμός τρένου στο Ανατολικό Λονδίνο το σούρουπο/ το Λονδίνο, κάθε μέρα/ τα λουλούδια μου στο γραφείο/ η χαρά να κολυμπάς στο κέντρο της πόλης μες στη μέση της μέρας, έστω και σε πισίνα/ μια αμήχανη στιγμή στις σκάλες του μετρό/ ένα απόγευμα σε ένα διαμέρισμα στο Νότιο Λονδίνο/ περπάτημα στα κανάλια στο Βόρειο Λονδίνο/ η αλλαγή της γειτονιάς μου στη δουλειά στην άνοιξη/ η στιγμή που ένας τουρίστας θέλει οδηγίες και σε ρωτάει: do you live here? και περήφανα λες 'I do, yes'/ η στιγμή που ένα σχέδιο χαλάει, θεαματικά, αλλά συνειδητοποιείς ότι είναι σαν τη Λερναία Ύδρα και δύο ξεπηδούν/ το ότι δεν βαριέμαι να λέω ότι αγαπάω το Λονδίνο/ αλλά μού λείπει η Αθήνα/ ένα βράδυ στο τέννις κλαμπ του Παπάγου/ μια βόλτα στο Σκουφάκι/ η αγωνία για τραπέζι στο petit fleur/ η δίψα για περιγραφές τη; ζωής στην Αθήνα από φίλους και μπλογκ που μ'αρέσει να διαβάζω/ η υποψία ότι κάτι μπορεί να έπαιξε σε ένα τραπέζι για δείπνο που φτάνει να σου φτιάξει τη διάθεση

tomorrow we will run faster

Θα προσπαθήσω να τελειώσω το ποστ πριν αλλάξει η μέρα και έλθουν τα Χριστούγεννα. Δεν ξέρω γιατί, απλά θέλω. Αλλά ούτως ή άλλως δεν θα γίνει, γράφω αργά. Και είμαι απασχολημένος με το να αλλάζω μουσική.

Για την ώρα έχω βάλει στο repeat το suburban war των arcade fire, που για εμένα είναι το πιο σημαντικό τραγούδι που άκουσα φέτος. Μού θυμίζει το ταξίδι στο Βέλγιο, έναν όμορφο Οκτώβριο, μια από τις πιο αδικοχαμένες ευκαιρίες που θυμάμαι. Πολλές ευθύνες για ένα τραγούδι.

Το χιόνι μας τελείωσε οπότε ό,τι και να λέει το Met Office, white Christmas δεν έχουμε. Αντιθέτως, είμαι στον καναπέ, με το λαπτοπ αγκαλιά, με τα φωτάκια (όχι τυλιγμένα πάνω μου, μη το ξεφτιλίσουμε κιόλας), κάτι σοκολατάκια στο coffee table (για διακόσμηση τα έχω, δεν τα τρώω) και το νερό μου (για να μη τρέχω στην κουζίνα, αν χρειαστεί). Το μόνο που μού λείπει νομίζω είναι η καρώ κουβέρτα για να ρίξω πάνω μου.

Τα σοκολατάκια δεν τα τρώω γιατί γράφτηκα γυμναστήριο προσφατα (γιατί, δεν είμαι σίγουρος) και σήμερα ένοιωσα δικαιωμένος γιατί έμαθα ότι η Βασίλισσα αύριο, στο Queen's Speech, θα μιλήσει για τη σημασία του αθλητισμού στη ζωή μας, όπως είπε το ΒΒC, επειδή η Βρετανία δεν έκανε τίποτα αξιοσημείωτο φέτος για να αναφέρει στο μήνυμα και το μόνο που βρέθηκε σαν θέμα ήταν αυτό.

Βλέπω τις ειδήσεις και συνειδητοποιώ ότι μερικά πράγματα είναι ίδια με την Ελλάδα. Μια δακρύβρεχτη ιστορία πρέπει να εμφανιστεί λόγω Χριστουγέννων, και φυσικά ένα ρεπορτάζ για το πόσοι φεύγουν από το Λονδίνο με τρένα, αεροπλάνα και αυτοκίνητα για να κάνουν γιορτές 'σπίτι τους'. Η διαφορά έγκειται στη διάρκεια αυτών των ρεπορτάζ. 5 λεπτά και τα δύο μαζί, και μάλλον πολύ λέω.

Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά. Ο λόγος που έκανα ποστ απόψε ήταν γιατί ήθελα να μοιραστώ μια γραμμή από το βιβλίο που διαβάζω τώρα- το The Great Gatsby:

So we drove on toward death through the cooling twilight.

τραγούδι της νύχτας- Babybird- take me back

Telefon UK

Χιονίζει πάλι εδώ αλλά αυτή τη φορά it means business. Είναι κάπως σουρεαλιστικό το αίσθημα του να μένεις σε νησί- αν και η Βρετανία είναι κάπως μεγάλο νησί και δεν της φαίνεται. Ωστόσο, για ένα σαββατοκύριακο (ίσως και περισσότερο) δεν μπορούμε να φύγουμε από το νησί και δύσκολα μπορεί κανείς να έλθει εδώ. Εγώ δεν μπορώ να πάω πουθενά αλλά ούτως ή άλλως δεν θέλω να πάω και πουθενά.

Γι'αυτό αν με ξαναρωτήσει κανείς 'are you going home for Christmas' μάλλον θα σωπάσω. Έχω βαρεθεί αυτήν την ερώτηση και το ηλίθιο βλέμμα που ακολουθεί την απάντηση, σαν να σου λένε ότι είναι πολύ κρίμα που δεν θα πας στους γονείς σου και θα είναι, συνεπώς, όλα θλιμμένα στη πλάση τριγύρω σου.

Μια φωτογραφία της εν λόγω πλάσης αποδεικνύει ότι είναι μια χαρά και έτσι.

Θυμάμαι τέτοια μέρα πέρσι ταξίδευα για Αθήνα. Για κάποιο λόγο το θυμάμαι σαν τώρα. Η καθυστέρηση στο μετρό, το κρύο, η χειρότερη καθυστέρηση στο αεροδρόμιο, το παγωμένο terminal 5 της ΒΑ, οι έλληνες φοιτητές τριγύρω μου να με κάνουν να αμφισβητώ τη γενιά μου με τις μαλακιες που έλεγαν, οι δύο ώρες που πέρασα σε ένα αεροπλάνο σε στάση, το ότι όταν έφτασα στην Αθήνα με περίμενε η Χ. και ήταν όλα πιο ευχάριστα.

Επίσης θυμάμαι ακριβώς τη μέρα που έφυγα. Και δύο μέρες πριν από αυτή όταν έπρεπε να ξαναπάω στο αεροδρόμιο να αφήσω κάποιον.

Θυμάμαι επίσης ότι κυκλοφορούσα με κοντομάνικο τότε.

Αρκετά. Αυτά ήταν το 2009. Τώρα έχουμε 2010 (για λίγο ακόμη, όσο το χαρήκαμε, το χαρήκαμε) και είναι όλα τελείως αλλιώς.

Αρκετά όμως με αυτά. Ο,τι έγινε έγινε και όλοι μάθαμε από κάτι.

Στο Λονδίνο είναι όλα παγωμένα αλλά όλοι κυκλοφορούμε με σακούλες με δώρα, φιογκάκια, περιτυλίγματα και κάρτες. Οι δικές μου είναι στο γραφείο μου πάνω, τοποθετημένες με σειρά εκατέρωθεν του Νοτιοαφρικάνικου φυτού μου. Τα δώρα μου ήταν κάτω από το τζάκι (ναι, τόσο κλισέ) αλλά τα περισσότερα τα έχω δώσει και στο τζάκι εχουν μείνει μόνο μια κάλτσα (γίνεται χειρότερο), κάτι φωτάκια (τι είπα;) και το δεντράκι με τα ξύλινα στολίδια από το Muji.

Στην οροφή της σοφίτας έφτιαξα έναν χιονάνθρωπο αλλά κατέρρευσε λόγω κλίσης και ελπίζω να μην έπεσε σε κανέναν περαστικό.

Το ραδιόφωνο τώρα παίζει ένα πανάρχαιο b-side των placebo (eyesight to the blind) και αυτόματα μού θυμίζει το διαμέρισμά μου στην Αθήνα, έναν ιανουάριο, που βλέπαμε Μπομπ Σφουγκαράκη.

Καμμια φορά όταν γράφω εδώ νομίζω ότι κάθομαι με κάποιον που ξέρω και πίνοντας κρασί ανταλλάσουμε ιστορίες από παλιά, όταν δεν γνωριζόμαστε.

Περίεργο.

τραγούδι της ημέρας: all is full of love- Björk, για αυτή τη φωνή.

Octothorp

Μετά τη δουλειά αποφασίζω να πάω να αγοράσω κάτι χριστουγεννιάτικο για το σπίτι. Στο δρόμο περνάω από τη Τrafalgar Square και καθώς ανεβαίνω τα σκαλιά γρήγορα, με το παλτό να κινείται από τον αέρα και τα κάλαντα να ακούγονται από τη χορωδία μπροστά από το δέντρο της πλατείας γυρνάω και κοιτάω προς τα πίσω. Βλέπω το πύργο του ρολογιού με το ωραίο πράσινο φως στο περίγραμμα και νοιώθω ότι όλο αυτό είχε κάτι κινηματογραφικό.

Μάλλον φταίνε τα κάλαντα.

Η Ρ. μού λέει ότι τα φετινά Χριστούγεννα έχουν μια μιζέρια και μια θλίψη. Κανείς δεν τα περιμένει ιδιαίτερα. Εγώ ποτέ δεν τα περιμένω ποτέ οπότε αδυνατώ να το καταλάβω. Αν και έχουμε 11 μέρες επιπλέον άδεια τα Χριστούγεννα οπότε κάτι καλό θα συμβεί. Συνειδητοποιώ ότι αν και έχω πείσει τον εαυτό μου ότι ο Σεπτέμβρης είναι η αρχή του έτους, πάλι νοιώθω μια περίεργη τάση (δεν είναι ανάγκη, είναι σα νομοτέλεια) να σκεφτώ τι δεν έχω φέτος που είχα πέρσι. Και τι έλεγα να κάνω φέτος που τελικά δεν έκανα.

Από την άλλη, πόσα ήλπιζα να κάνω και τελικά τα έκανα ή τα ετοιμάζω.

Τι κερδίζει; ρητορικό ερώτημα.

******

Σάββατο απόγευμα. Στο μετρό διαβάζω. Κατεβαίνω να πάω στον Κ. και μέσα σε μισή ώρα έχω αλλάξει τελείως περιοχές- η γοητεία του Λονδινου.

Ένα απόγευμα με μουσική. Ψηλά.

Jamie Woon- night air: λέω στον Κ. να ξεκινήσουμε ένα κίνημα και να πηγαίνουμε σε διάφορα σημεία της πόλης και να αφήνουμε μικρά αυτοκινητάκια τύπου match box και να ανεβάζουμε φωτογραφίες στο twitter με σκοπό να γίνουμε διάσημοι ή talk of the town. Δεν θέλει και αν δεν θέλει κι αυτός δεν νομίζω ότι θα βρω άλλον να το κάνει μαζί μου.

Florrie- left too late: από τον 12ο όροφο κοιτάμε το Κοινοβούλιο και σκεφτόμαστε πόσοι Έλληνες μένουν σε μέρη όπως η Βαρκελώνη, το Βερολίνο, η Γκρενόμπλ, και εμείς απλά στο Λονδίνο. Δείχνει τόσο mainstream πια. Μετά από λίγα λεπτά κοιτώντας τη θέα συνειδητοποιώ ότι δεν έχει σημασία. Είναι μια υπέροχη πόλη. 12 ορόφους πιο κάτω, η κίνηση δεν σταματάει καθόλου, τα φώτα της πόλης είναι πανέμορφα, παλιά βιομηχανικά κτήρια συνδυάζονται με council estates, κλασσικά κτήρια με τους αρχαιοελληνικούς τους κίονες, τους γοτθικούς πύργους του Κοινοβουλίου, τα πανάκριβα residential towers και το απόλυτα τουριστικό London Eye στα μπλε.

Κeep Shelly in Athens- Running out of you: ανταλλάσoντας ιδέες για νέα (ή και πιο παλιά) τραγούδια καταλήγουμε να ακούμε μερικά από τα πιο ατμοσφαιρικά τραγούδια που έχω ακούσει εδώ και καιρό.

James Blake- limit to your love: το μισό Λονδίνο (λέει η εφημερίδα) θα έβλεπε τον τελικό του x-factor απόψε. Δεν ξέρω γιατί. Ένα απόγευμα με τσάι και μπισκότα και δευτερολογία με κρασί, αριστοτεχνικά ανοιγμένο, ακούγεται καλύτερο.

The naked & famous-punching a dream: η σειρήνες τελικά είναι ο πιο χαρακτηριστικός ήχος της πόλης μας.

τραγούδι της ημέρας: stereolab- french disko

πόσο ταιριαστοί είναι μερικοί τίτλοι στα γεγονότα των ημερών (μου).

Χιόνια στο καμπαναριό ν.2.0.10

Έχει ένα ενδιαφέρον να ξυπνάς το πρωί και να ανοίγεις το παραθυρο και να βλέπεις χιόνι, παντού. Περιέργως όλοι δείχνουν να κάνουν ό,τι κάνουν και τις μη χιονισμένες μέρες, με ένα παραπάνω στρώμα κάτω από το παλτό, ίσως.

Τη μια μέρα κάνει τόσο κρυό που είναι επώδυνο. Συνειδητοποιώ ότι ο ήχος που κάνουν τα παπούτσια μου στο φρέσκο χιόνι με κάνει να ανατριχιάζω- όπως πχ ο ήχος του μπαλονιού που τρίβεται. Περπατώντας στον πάγο νοιώθω μια αγαλίαση, ακουστικά τουλάχιστον.

Γλιστράω συνέχεια και περαστικοί μου χαμογελούν. Χαμογελάω κι εγώ. Πάντα θα με κάνει να χαμογελάω η ευκολία με την οποία εδώ ανταλλάσουμε ένα χαμόγελο όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν. Ή ακόμη και αν μοιραστείς τις ίδιες θέσεις στο μετρό, εκείνες τις 4 που είναι αντικριστές ανά ζεύγη, και καθήσεις, χαμογελάς για να χαιρετήσεις τους νέους σου γείτονες.

Ένα σκυλί τρέχει στο χιόνι και κυνηγάει μια μπάλα ενώ με το ζόρι προσπαθεί να ορθοποδήσει. Κάτι παιδιά πιο πέρα γεμίζουν τα παπούτσια ενός συμμαθητή τους με χιόνι και κάτι άλλα φτιάχνουν έναν λόφο από χιόνι.

Στη δουλειά κανείς δεν έχει όρεξη να κάνει κάτι παραγωγικό και τη μισή μέρα κοιτάμε έξω από το παράθυρο ενώ την άλλη μισή ανταλλάσουμε πληροφορίες για τους φοιτητές που μας μισούν. Ο καθένας μας προφανώς έχει μια νέμεση.

Στα διαλείμματα σχεδιάζουμε πώς θα ξεφορτωθούμε τον κάκτο που δεν αρέσει σε κανέναν μας ενώ ο βοηθός μου έρχεται πια στο γραφείο μου και μου μιλάει για το ποιους φοιτητές θεωρεί όμορφους.

Στο πρώτο πρόβλημα βρήκαμε λύση: μια μέρα που θα ανοίξουμε το παράθυρο, τυχαία θα σπρώξουμε τον κάκτο. Ουπς.

Για το δεύτερο δεν έχω σκεφτεί κάτι. Αλλά δεν παύει να μού φαίνεται σουρεαλιστικό όταν έρχεται στο γραφείο με το κασκόλ και το τσάι στο χέρι και μου λέει για τον φοιτητή με το όνομα Ιωάννης. Όταν του κάνω μαθήματα προφοράς νομίζω ότι αν συνδυάσουμε αυτά τα σενάρια, μαζί με κάτι συμβάντα στο δωμάτιο με το φωτοτυπικό, 22,000 φακέλους που μας παρέδωσαν μια μέρα επειδή έκανα λάθος στη παραγγελία, μια μικρή πλυμμήρα που εγώ προκάλεσα, έναν κροκόδειλο με τάσεις αυτοκτονίας, ένα φυτό ζόμπι, έναν φάκελο με βιολογικά όπλα και μια μέρα που ο R. άρχισε χωρίς λόγο να μού μιλάει στα γαλλικά θα κάνουμε ένα πολύ επιτυχημένο sitcom.

τραγούδι της ημέρας: porcupine tree- sentimental

European Adventure Part III: Road to Vienna

Στο ταξίδι για τη Βιέννη, είμαστε οι τελευταίοι που επιβιβάζονται αλλά δεν φταίμε. Το αεροδρόμιο της Βιέννης είναι όπως όλα τα αεροδρόμια που έχω δει: σχεδιασμένα για να σε πηγαίνουν από την έξοδο στον έλεγχο, από εκεί στις αποσκευές και από εκεί στις αφίξεις.

Στον ιμάντα αποσκευών βλέπω μια μπάντα με τα όργανα και τον εξοπλισμό της. Για λίγα λεπτά ελπίζω να είναι οι Αrcade Fire για να τους πω πόσο έκλαψα με το the suburbs. τελικά ήταν οι UB40 (!) και απέφυγα το ρεζιλίκι.

Στο δρόμο για το ξενοδοχείο βλέπω την αντίστοιχη Αττική Οδό με βιομηχανικά κτήρια δεξιά και αριστερά, όλα πολύ καλοφτιαγμένα και όμορφα. Αναρωτιέμαι που είναι οι περιοχές δεύτερης κατηγορίας που έβλεπα κάποτε στον περιφερειακό του Παρισιού;

Μετά από 3 μέρες εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχουν.

Τη πρώτη μέρα η Βιέννη δίνει την εντύπωση μιας μικρής πολης που είναι στον κόσμο της. Είναι μικρή αλλά δεν παύει να είναι η πόλη που αποτέλεσε τη πρωτεύουσα της Αγίας Ρωμαικής Αυτοκρατορίας και το πνευματικό κέντρο του 19ου αιώνα. Παρ'όλα αυτά, οι κάτοικοί της δύο αιώνες μετά είναι μάλλον διαφορετικοί. η ξενοφοβία είναι πιο διαδεδομένη παρά ποτέ, όπως μού εξηγεί ένας ταξιτζής και μια κοπέλα στην Όπερα.

Η Όπερα είναι όντως εξαιρετική. Εκεί καταλαβαίνεις πώς είναι να είσαι σε ένα μέρος που κάποτε περνούσε ώρες ο Στράους ή ο Μάλερ. Το βράδυ σε μια όπερα, νοιώθω σαν το φτωχό συγγενή αφού όλοι φορούν κοστούμια κα φορέματα κι εγώ έχω πάει με τζιν και πουκάμισο.

Η Βιέννη έχει μια εκπληκτική ικανότητα να σε κάνει να νοιώθεις πάμφτωχος. Επίσης, έχει τον πιο καλόγουστο χριστουγεννιάτικο στολισμό που έχω δει ποτέ μου. Είναι απλά υπέροχος και ταιριάζει απόλυτα στη πόλη.

Οι Βιεννέζοι φαίνεται να ζουν σε μια άλλη εποχή, σε μια πόλη όπου η κρίση (η οικονομική) δεν φαίνεται να έχει περάσει, η πόλη είναι απίστευτα καθαρή και τα κτήρια είναι πανέμορφα.

Το κοινοβούλιο μοιάζει πολύ με τα κτήρια της Αθηναικής Τριλογίας χωρίς τα συνθήματα και τους Αφρικανούς μικροπωλητές όμως.

Βλέπεις συχνά σουβενίρ με τη Πρ. Σίσι, η οποία όντως έμοιαζε πολύ με τη Ρόμι Σνάιντερ (αν και το αντίστροφο είναι πιο λογικό, χρονικά). Και σοκολατάκια με τον Μότσαρτ πάνω. Και ήταν απαίσια.

Ένα απλό μπαρ δεν βρήκα, μόνο μερικά που κάνουν το Galaxy του Hilton να μοιάζει με μπαρ στα εξάρχεια. οπότε την έβγαλα με γλυκά και καφέ. Και σνίτσελ.

στις χριστουγεννιάτικες αγορές, που είναι σε κάθε πλατεία, προσπαθώ να μιλήσω γερμανικά για να μην είμαι σαν τον χαζό τουρίστα αλλά συνειδητοποιώ ότι η Αυστριακή προφορά είναι τελείως διαφορετική από ό,τι ήξερα. Ωστόσο βρήκα ένα τσόχινο δεντράκι, μωβ, με καρώ σχέδιο για το γραφείο μου. ό,τι πρέπει για τα αντι-Χριστούγεννα.

Οι Βιεννέζοι είναι αγενείς. Τελεία.

Στο παλάτι της Μαρίας Θηρεσίας οι κήποι είναι σκεπασμένοι με χιόνι, στον δεύτερο όροφο παίζει Μάλερ, από το παράθυρο βλεπεις τους κήπους με τις πορτοκαλιές και στο δίπλα δωμάτιο, σε μια έκθεση του Κλιμτ, μια φιλη μου σχολιάζει το 'Φιλί' με τέτοιο τρόπο που με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο μερικοί θέλουν να έχουν σχέση. Ωστόσο, ο πίνακας όντως έδειχνε δύο ερωτευμένους με πολύ όμορφο τρόπο.

Στο δρόμο του γυρισμού, και αφού συνειδητοποίησα ότι στη Βιέννη δεν μπορείς να χαθείς, κάτι συνειδητοποίησα και το εφάρμοσα στο Λονδίνο. Τελικά τα ταξίδια όντως ανοίγουν το μυαλό σου.

Και πολλές φορές σε κάνουν να αγαπάς το σπίτι σου.

Σε ένα εστιατόριο, νοιώθω τη χαρά της παγκοσμιοποίησης: δύο έλληνες, ο ένας με καναδικές ρίζες, αμφότεροι κάτοικοι Αγγλίας, τρώνε σέρβικο φαγητό στην Βιέννη. Το μέρος έχει μικρά πορσελάνινα μπιμπελό, χαμοκέλες στους τοίχους, γύψινα μπούστα αρχαίων, ξύλινα μουσικά όργανα στους τοίχους και όλα αυτά, με κάποιο τρόπο, ταιριάζουν απόλυτα.

Στο αεροδρόμιο της Βιέννης έχει ειδικά κουβούκλια για καπνιστές. Ποτέ δεν θα ξανασχολιάσω την Ελλάδα ως ψαροκώσταινα όταν στο αεροδρόμιο της Αθήνας η πρώτη εικόνα που αντικρίζω είναι διάφοροι τελειωμένοι να καπνίζουν πριν τον έλεγχο διαβατηρίων. Ο οποίος από την έξοδο απέχει 30 μέτρα.

Στο αεροδρόμιο για την επιστροφή. Η τελευταία εικόνα είναι η ίδια έλλειψη απλών κατοικιών στα περίχωρα και το σχόλιο του ταξιτζή για το πόσο κλειστή έχει γίνει η Αυστρία. Στα γερμανικά μου εξηγεί ότι εγώ είμαι τυχερός. 'Αεροδρόμιο-ξενοδοχείο-όπερα-καφέ-ξενοδοχείο-αεροδρόμιο είσαι' μού λέει. Του εξηγώ ότι δεν μένω εκεί που γεννήθηκα. Δεν αλλάζει τίποτα μού λέει. Δεν είσαι στην Αυστρία. ίσως. Αλλά είμαι στην Αγγλία που θα δέχεται μόνο 21,000 (και κάτι) μετανάστες ανά χρόνο από εδώ και πέρα. Προσεχώς και ξύλινα τείχη.

Μένω να αναρωτιέμαι τι έχει συμβεί. Μετά τον έλεγχο, μπαίνω στο αεροπλάνο και χαίρομαι όσο ποτέ που είμαι σε αγγλικό (νομικά) έδαφος. Δύο ώρες μετά, στο αεροδρόμιο περνάω τον έλεγχο διαβατηρίων και είμαι σπίτι.

Το άλλο πρωί είμαι πάλι στο μετρό, με απεργία αλλά δεν πειράζει. Ειμαι σπίτι και κανείς δεν θα μου πει ποτέ ότι αυτό δεν είναι αλήθεια.

Σήμερα το πρωί ξυπνήσαμε με χιόνι.

Τραγούδι της ημέρας: Μozart- Requiem/ Puccini- Madama Butterfly με τη Κάλλας όμως.

Συμβουλή- κατηγορίας έπαθα κι έμαθα: η παρέα στις διακοπές θέλει πολλή σκέψη.

Tears for Affairs

είναι εντυπωσιακό πόσα μπορείς να κάνεις αν έχεις δύο μέρες άδεια- στη δική μου περίπτωση τίποτα μιας και επαναπαύομαι λόγω του άπλετου χρόνου και καταλήγω να αναρωτιέμαι πότε πήγε Σάββατο βράδυ.

the sweetest thing: Το παραπάνω είναι κάπως παραπλανητικό μιας και τη Παρασκευή αποφάσισα, καθότι αδειούχος, να το παίξω αυτό που εδώ λέμε person of independent means, που είναι ένας εξαιρετικά βρετανικός τρόπος να περιγράψεις κάποιον που δεν έχει ανάγκη να δουλέψει. Αφού το πρωί σηκώθηκα και βγήκα να πάω στο φούρνο να φάω ένα κάπως πανάκριβο ρολό κανέλλας, διαβάζοντας εφημερίδα και πίνοντας τσάι με γάλα, πήρα το μετρό για το Ηolborn.

let's get out of this country: Στο μετρό μ'αρέσει πολύ να είμαι, το έχω ξαναπεί. ζω σε μια πόλη όπου κανείς δεν είναι από εκεί αλλά όλοι είμαστε κιόλας. τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσουμε να πάμε αλλού. νομίζω το Λονδίνο είναι μια πόλη όπου πολλοί έρχονται για λίγο- όσο είναι αυτό το λίγο.

I don't want to see you: βγαίνω από το μετρό και περπατάω στο Βloomsbury, μια από τις πιο όμορφες περιοχές της πόλης. Χτυπάει το τηλέφωνο, ψάχνω τη τσάντα και ένα μήνυμα έχει έλθει, μετά από ένα μήνα καλοδεχούμενης σιωπής. Είναι για μια σοκολάτα ΙΟΝ.

books written for girls: Στο Βρετανικό Μουσείο ο θόλος μού φαίνεται μικρότερος από ό,τι τον θυμόμουν. Στην έκθεση για τα αιγυπτιακά Βιβλία των Νεκρών βλέπω ότι ακόμη και ο θάνατος τότε είχε κάτι μαγικό. Τα κείμενα σε αυτούς τους πάπυρους μοιάζουν με ποιήματα και η ώρα της κρίσης όπως αναπαρίσταται σε μερικούς από αυτούς έχει κάτι εξαίσια γοητευτικό. Αλλά και γραφειοκρατικό με θεούς να κρατούν αρχεία για το ποιος πέρασε την εξέταση και το ποιος θα προχωρήσει στο επόμενο επίπεδο.

if looks could kill: μπροστά από μια μούμια, κάθομαι και κοιτάζω τον ιταλό δίπλα μου, τόσο χαρακτηριστικά Ιταλός, σαν να βγήκε από πλάνο του Roman Holiday.

I love my jeans: στο δρόμο για τη Κingsway δεν έχει κρύο. Αυτός ο δρόμος μού θυμίζει Παρίσι, με τα ωραία του κτήρια, το φάρδος του και τα δέντρα εκατέρωθέν του. Κάθομαι σε μια brasserie για μια κρέπα με τυρί και μανιτάρια με αμύγδαλα.

french navy: με ονειροπολήσεις από το τελευταίο ταξίδι μου στη γαλλική εξοχή, με τα αγροκτήματα, τις θυμωνιές και τις Citroen DS διαβάζω την ιστορία ενός ανθρώπου με 74 φίλους στο facebook και κανέναν να μιλήσει, πριν ξεκινήσει για ένα ταξίδι στο πιο βόρειο σημείο των βρετανικών νησιών.

come back Margaret: Ακούω τυχαία το missing you του monsieur minimal και θυμάμαι μια περίοδο πρόπερσι που συζητούσαμε συνέχεια για μουσική και νέα τραγούδια με έναν φίλο μου. Και αναρωτιέμαι πότε πέρασε ο χρόνος και τι έγινε.

Lloyd I am ready to be heartbroken: ένας φιλος μου μού είπε ότι το έχω χάσει πια αυτό που είχα όταν ξεκίνησα το blogging.

Μy Maudlin Career: και κάπου εδώ πρέπει νομίζω να σταματήσω για απόψε.

τραγούδι της ημέρας: sambassadeurs- albatross

Addendum

Μετά το προηγούμενο ποστ/κατάθλιψη, είσαι τη Κυριακή το βράδυ σιγοτραγουδώντας το let's get out of this country των camera obscura, χαζεύοντας σπίτια στην Αθήνα, για να δεις πού έχουν πάει οι τιμές ακόμη και αν δεν έχεις σκοπό να γυρίσεις πίσω άμεσα. Το σπίτι πρέπει να έχει χώρο για το ποδήλατο (το είχα στην Αθήνα στα 20 μου, τοτε δεν φοβόμουν τίποτα) και φως.

Τότε έρχεται η ιδέα για το πώς θα δομήσεις το επόμενο κεφάλαιο, όλα φαίνεται να έχουν μια λογική συνέχεια και όλα θα πάνε καλά. Ο άνεμος φέρνει ένα φύλλο μέσα στο δωμάτιο και το ραδιόφωνο παίζει το tears for affairs το οποίο θα μπορούσε να είναι το soundtrack μιας ανοιξιάτικης νύχτας στο κέντρο της Αθήνας, σε ένα μπαλκόνι όπου λικνίζεσαι με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, αν δεν ήταν το soundtrack μιας φθινοπωρινής νύχτας στο Λονδίνο χαζεύοντας έξω από το παράθυρο που αφήνει λίγο κρύο να μπει. Αλλά έχει μια υπέροχη ηρεμία έξω.

Στα Δυτικά του Λονδίνου, μετά τις 12 το βράδυ.

τραγούδι της νύχτας- όποιο θέλει ο καθένας σας (αλλά μοιραστείτε το αν έχετε όρεξη)

Recipes (for a bad week)

Στο μετρό κάποια στιγμή είμαι σίγουρος ότι είμαι 3 στάσεις πριν από το σπίτι μου και μετά από 4 σελίδες εφημερίδας είμαι ακόμη 3 στάσεις πριν το σπίτι μου. Κάθομαι και είμαι σίγουρος ότι κάτι έγινε με τον χρόνο και έχασα κάποια λεπτά, όπως γινόταν στα x files όταν εξωγήινοι έκαναν απαγωγές.

Προχτές κατάφερα και πήρα λάθος μετρό. Το συνειδητοποίησα κάπως αργά.

'Ερχονται Χριστούγεννα και τα σχέδια μου είναι μείνω σπίτι μου και να μην αλλάξω χώρα, για πολλούς λόγους. Κάθε τόσο στο γραφείο με ρωτούν αν θα πάω 'σπίτι' τις γιορτές και κουράζομαι να εξηγώ ότι είμαι σπίτι. Μετά από αυτό, η δεύτερη αντίδραση είναι μια έκπληξη (σετάκι με ανοίχτό στόμα) για το γιατί δεν πάω στην Ελλάδα αφού εδώ θα είναι τόσο απαίσια και καταθλιπτικα. Με εντυπωσιάζει το πόσοι άνθρωποι μένουν εδώ και στη πραγματικότητα δεν το θέλουν. Μετά τον εντυπωσιασμό έρχεται η κούραση από όλες τις εξηγήσεις.

Στο σπίτι γυρνάω μετά τις 8, μέχρι να κάνω μπάνιο και να φάω με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ, πριν καν πάει 10. Νοιώθω σαν τον παππού του σπιτιού απέναντι.

Το πρωί αποκοιμιέμαι και αργώ στη δουλειά. Έχει κρύο και αέρα έξω, το σκέφτομαι να ξαναγυρίσω στο κρεβάτι και να πω ότι αρρώστησα. Τα γοητευτικά κίτρινα φύλλα έχουν δημιουργήσει ένα στρώμα γλίτσας στο πεζοδρόμιο, το οποίο δεν βοηθάει.

Τα νέα των φίλων μου είναι γεμάτα αβεβαιότητα, αποκαλύψεις, σκηνές που βλέπαμε σε ταινίες κάποτε, υποσχέσεις ότι θα πάμε μια μέρα στο Ηyde Park να ζήσουμε το δράμα μας, σαν ήρωες του Παπακαλιάτη. Εν τω μεταξύ, η συστηματική έλλειψη ενός συγκεκριμένου ημερήσιου email με κάνει να πιστεύω ότι ποτέ τα πράγματα δεν είναι όπως λέμε ό,τι είναι. Συνήθως είναι όπως η πραγματικότητα μείον την ονειροπόληση του πρωινού, αυτή που κάνεις μπροστά στο desktop με τη φωτογραφία από την Αμοργό, και το τσάι στο χέρι.

Μέχρι να χτυπήσει το τηλέφωνο και να καταρρεύσει όλο, όπως οι σκηνές με τα όνειρα στο inception.

It gets better, no?

τραγούδι της ημέρας- Μοhini Geisweiller- Milk teeth

nights in, people out

Στο κομοδίνο μου έχω πολλά πράγματα. 'Ενα στρουμφάκι, διάφορα βιβλία, τα γυαλιά μου, το ρολόι μου, μια κρέμα και κάτι αρώματα. Πλήρης σύγχυση μεταξύ του ματαιόδοξου και του σοβαρού εαυτού μου.

Έπιασα το άρωμα σήμερα και το μύρισα. Υπάρχει επιστημονική εξήγηση για το πώς τα μόρια του αρώματος εισέρχονται στη μύτη και οι αισθητήρες της στέλνουν μήνυμα στο εγκέφαλο και εκεί αυτός ξεθάβει κάτι στιγμές που είχες ξεχάσει τελείως.

Απόψε θυμήθηκα, ανησυχητικά ζωντανά, ένα καλοκαίρι, του 2007 συγκεκριμένα, στη Σέριφο. Ένα βράδυ, μετά τη μία νομίζω, να κάνω μπάνιο στη θάλασσα. Είχε κρύο, η Ρ. μού φώναζε να βγω μήπως και κοιμηθούμε επιτέλους (είχαμε περάσει μια δύσκολη μέρα, εν μέρει επειδή μάς πήρε αρκετές ώρες να στήσουμε μια σκηνή). Εγώ επέπλεα ακούγοντας μια παρέα πιο πέρα να φωνάζει, σκεπτόμενος ταυτόχρονα μια από τις ιστορίες ενός βιβλίου που μού είχαν κάνει δώρο για τα γενέθλιά μου, ένα μήνα πριν, τις Νυχτερίδες.

Μερικές μέρες μετά θα έπαιρνα ένα τηλεφώνημα ενώ ήμουν στη παραλία με τη πιο άβολη ερώτηση που μού έχουν κάνει ποτέ. Είπα ένα 'ναι' γιατί ήταν αλήθεια.

**********

Στην είσοδο του κτηρίου που είναι το γραφείο μου περιμένω να ρωτήσω κάτι τη κοπέλα στην υποδοχή και συνειδητοποιώ ότι είναι η ίδια που κάποιους μήνες πριν μού είχε πιάσει κουβέντα όταν έκανα διάλειμμα και με είδε να διαβάζω τη Mrs Dalloway- την οποία κανείς από τους Άγγλους που ξέρω δεν έχει διαβάσει. Εκείνη την ώρα ο Η. μπαίνει από τη πόρτα, δεν έχω καν χρόνο να σκεφτώ το πόσο παράξενο είναι να βρίσκεται εκεί, εκείνη την ώρα, αν και όποια ώρα και να ήταν παράξενο θα ήταν. Αλλά τότε έτυχε να είμαι κι εγώ εκεί. Μιλάμε λίγα λεπτά, τι να πεις πια, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, πώς το κατάφερα αυτό, φεύγει, πόσες φορές να ακούσει ένα 'όχι', κοντοστέκομαι και κοιτάζω καθώς φεύγει.

Ακόμη και σήμερα δεν είμαι σίγουρος τι σκεφτόμουν. Μόνο για το πόσο θλιμένος ήταν είμαι σίγουρος. Και το πόσο ψυχρός ήμουν εγώ. Οι άλλες σκέψεις είναι συγκεχυμένες.

Στο Velvet Goldmine η Toni Collete είχε πει ότι οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι όταν φεύγουν.

**********

Στο Βερολίνο τα πρωινά κάθομαι σε ωραία καφέ, κοιτάω έξω από τα μεγάλα παράθυρα και σκέφτομαι ότι θα ήθελα να μείνω κι εκεί κάποτε. Για την ώρα θέλω να ξαναπάμε.

**********

Σε ένα εστιατόρια στη Μικρή Βενετία ακούω μια φίλη, αφού έχει πιει αρκετά να μού λέει πράγματα που δεν μού είχε πει ποτέ. Τα μισά με θυμώνουν γιατί δείχνουν μια άγνοια της πραγματικής ζωής που είναι προσβλητική, τα υπόλοιπα με θλίβουν γιατί.. δεν είμαι σίγουρος γιατί. ίσως επειδή με ενόχλησαν. ίσως επειδή αναρωτιέμαι τελικά τι κοινό έχουμε. ίσως επειδή αδυνατώ να αντέξω τόσο κακομαθημένους ανθρώπους.

Κάθομαι και κοιτάω τη φλόγα που καίει το ποτό που πίνω μέχρι που έρχεται ο σερβιτόρος να το σβήσει γιατί αλλιώς θα έσπαγε το ποτήρι. Τον κοιτάω με το βλέμμα του ανθρώπου που μόλις ανακάλυψε ότι η φλόγα σβήνει αν τη φυσήξεις λίγο.

τραγούδι της μέρας- alphawezen- days

Stories from my island (three years and 5 weeks later)

Ανοίγω τη πόρτα της εισόδου και μερικά φύλλα μπαίνουν στο σπίτι λόγω του αέρα. Είναι κίτρινα και θυμάμαι τα φύλλα που είχα καλύψει το Βερολίνο μία εβδομάδα πριν. Δεν μού έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, κάθε φθινόπωρο έτσι είναι και εδώ. Μέχρι που η Χ. μού εξήγησε πόσο διαφορετικά ήταν για εκείνη μιας και στην Αθήνα δεν είναι έτσι.

Έτσι, όταν άνοιξα τη πόρτα σήμερα, πήρα το ένα φύλλο στα χέρια, ήταν σαν τα φύλλα που έβλεπα στα καρτούν κάποτε, το κράτησα, το άφησα έξω με τα υπόλοιπα και πήγα προς το γραμματοκιβώτιο.

9 χρόνια από τη μέρα που νοίκιασα το πρώτο μου σπίτι και ανακάλυψα τις μικρές τελετουργικές χαρές ακόμη δεν έχω βαρεθεί τη χαρά του να αγοράζεις εφημερίδα πρωί-πρωί, έχοντας φορέσει ό,τι βρήκες πάνω στη καρέκλα, με τα μαλλιά αχτένιστα και παλεύοντας να αρθρώσεις έστω και τα βασικά.

Χρειάζομαι τσάι. Με το γάλα του. Είναι καλύτερο έτσι.

Το απόγευμα, κάνοντας δουλειά στο λαπτοπ (κοινώς προσπαθώντας να τελειώσω ένα άρθρο που όσο ήμουν ευτυχισμένος δεν μπορούσα να τελειώσω) ακούω τη βροχή να πέφτει. Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω έναν καθαρό ορίζοντα με μωβ χρώματα, όπως πολλά δειλινά εδώ, και κάποια γκρίζα σύννεφα πάνω από τη περιοχή μου.

Νοιώθω σαν τα καρτούν που έχουν ένα σύννεφο από πάνω τους και συνεχώς τα κεραυνώνει.

Πέρασα το υπόλοιπο απόγευμα σαν τον Willie E. Coyote που κρατάει μια πινακίδα που γράφει 'Ouch'. βωβός πόνος και σε ποιον να μιλήσεις.

Οι placebo τραγουδούν το summer's gone , και πού να'ξεραν, εγώ κάθομαι με ένα πορτοκαλί κουτάκι αγκαλιά και θέλω να το πετάξω αλλά έχω μια καλύτερη ιδέα..

τραγούδι της ημέρας- arms and sleepers- the architekt

Στο Βερολίνο οι μαργαρίτες μυρίζουν καλύτερα

Πρώτη ώρα στο Βερολίνο και περιμένω στον Ηauptbahnhoff. Δύο ζητιάνοι μού πιάνουν κουβέντα και περιέργως καταλαβαίνω. Δίνω το κατιτίς μου περισσότερο επειδή χάρηκα που μπόρεσα και συννενοήθηκα μετά από τόσα χρόνια.

Στις κυλιόμενες βλέπω τη Χ. να κατεβαίνει και νοιώθω τον σουρεαλισμό της στιγμής. Είχα να τη δω από τον Ιούλιο στην Αθήνα και τώρα δώσαμε ραντεβού σε έναν σταθμό στο Βερολίνο σαν να μέναμε εκεί.

Περπατώντας με τη βροχή δεν έχω συνειδητοποιείσει πού είμαι και θέλω να δω κάτι για να καταλάβω που είμαι. Μέχρι ένα σημείο το πρωί σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να είμαι και στο Λονδίνο. Κάποια στιγμή βλέπω τη Πύλη του Βρανδεμβούργου, βγάζοντας την απαραίτητη φωτογραφία στο μνημείο του Ολοκαυτώματος.

Το βράδυ η πόλη έχει φώτα παντού λόγω ενός φεστιβάλ φωτός. Πάνω από την Alexanderplatz κάτι φωτεινοί κύκλοι κυνηγούν ο ένας τον άλλον ενώ εγώ γλιστράω συνέχεια στα βρεγμένα φύλλα. Μέχρι το βράδυ το μόνο που κάνουμε είναι να περπατάμε και να βλέπουμε μνημεία και να μαθαίνουμε λίγο την πόλη. όταν βραδιάζει ξετρυπώνουμε κάτι μπαρ που προφανώς δεν ξέρει κανείς αφού είμαστε εμείς και 2-3 άλλοι. Μετά από τέσσερις νύχτες και κάμποσα μπουκάλια λευκό κρασί βρήκαμε την απάντηση στο τι θα κάνουμε με τις ζωές μας και τώρα πρέπει να το κάνουμε πραγματικότητα. Αλλά στο Βερολίνο όλα φαίνονται πιο εύκολα.

Και στο βαζάκι μπροστά μας οι μαργαρίτες μυρίζουν όπως εκείνες που είχαμε κάποτε στον κήπο. Πραγματικά.

Στη Potzdamerplatz περιμένουμε το μετρό και αρχίζω να τραγουδάω το Copacabana συνοδεία ενός μικρού χορευτικού. Πόσο καιρό είχαμε να γελάσουμε έτσι; εν τω μεταξύ βλέπω τις διαφορές χαρακτήρα και νοοτροπίας μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου και προσπαθώ να αποφασίσω τι μού ταιριάζει περισσότερο. Φυσικά καταλήγω στο Λονδίνο αλλά το Βερολίνο μόλις κατέθεσε υποψηφιότητα για τη μόνη πόλη που έχω πάει στη μ.Λ. ζωή μου που θα με έκανε να αφήσω το νησί μου.

Σε μια κατάληψη κτηρίου από κάτι καλλιτέχνες βρίσκουμε κάτι ωραίους πίνακες αλλά κάτι το μέγεθος κάτι τα λεφτά, δεν παίρνουμε τίποτα. Στο Μουσείο της Περγάμου έχω κάτσει σαν 5χρονο μπροστά από τον ναό της πόλης που είδα πρώτη φορά στην εγκυκλοπαίδεια του πατέρα μου, τότε που ήμουν πολύ μικρός για να φτάνω στα ψηλά ράφια και ανέβαινε σε καρέκλες και γραφεία μέχρι που έπεσα και μετά μού τη κατέβασαν μόνιμα.

Η αρχιτεκτονική με εξιτάρει αφού βλέπεις παλιά κτήρια μαζί με νεότερα από το 1960 ή από την εποχή που η Σοβιετική Ένωση έλεγχε ένα κομμάτι της πόλης και εκεί που περπατάς βλέπεις κομμάτι του τείχους. Μετά σε κάτι μαγαζάκια βλέπεις να πουλάνε μικρά κομματάκια του τείχους και αναρωτιέμαι 1. αν είναι αυθεντικά και 2. πώς τα πουλάνε αν είναι όντως αυθεντικά.

Το πρωί πάμε σε διαφορετικές κατευθύνσεις χωρίς πολλά λόγια, δεν μπορώ να λέω 'γεια' και τέτοια. Στο Λονδίνο πετάμε πάνω από το κέντρο και βλέπω το παλάτι, τα πάρκα, τη Piccadilly, το γραφείο μου, έναν σταθμό του μετρό που κάτι μού θύμιζε και έχω ένα γελοίο χαμόγελο χαράς και η κυρία δίπλα μου με ρωτάει αν έφτασα σπίτι.

τραγούδι της μέρας- Beirut- Prenzlauer Berg

(αφιερωμένο στη καλύτερη περιοχή της πόλης που είδαμε)

Todo sobre mi fin de semana

εικόνες από το los abrazos rotos, η Κρουζ στο ασπρόμαυρο πάτωμα, στα κόκκινα με ένα βλέμμα τρόμου. Λίγο πριν, με μια λευκή περούκα να χαμογελάει.

προς το τέλος δύο άνθρωποι αγκαλιασμένοι σε μια παραλία. το τελευταίο φιλί πριν το αυτοκίνητο ξεκινήσει. και...

εικόνες από το inception, μια πόλη καταρρέει από τα νερά που τη βρέχουν. το παρίσι σε συνθήκες αψήφησης όλων των φυσικών νόμων.

οι υπέροχες αργές κινήσεις τους.

εικόνες από το todo sobre mi madre, μια κυριακή απόγευμα, απρόοπτα, κάπως, η Περέδες δίπλα σε μια μεγάλη φωτογραφία θεάτρου, η Βαρκελώνη από ψηλά, δύο τρένα να πηγαίνουν ανάποδα, το τέλος, κάθε φορά σαν να είναι η πρώτη φορά.

σε μια αποβάθρα στο Aνατολικό Λονδίνο ο ήλιος αρχίζει να εξαφανίζεται. μια φωτογραφία με τα σύννεφα, το τελευταίο φως, μια κάμερα στον σταθμό, τόσο Λονδίνο μα τόσο.

στο γυρισμό περνάω από έναν κήπο και θα έπαιρνα όρκο ότι μού μύρισε γαρδένια..

τραγούδι της ημέρας- Φαίδρα- Μ. Μερκούρη/Α. Πρωτοψάλτη/και...

σημ. it takes quite the effort to make a West Londoner go to East London

M7

Να περπατάς. Να περπατάς στο Λονδίνο σαν να είναι δικό σου. Να βγαίνεις από το γραφείο και να περνάς τον δρόμο με το φανάρι κόκκινο. Στο δρόμο να συνειδητοποιείς ότι δεν βιάζεσαι και να χαίρεσαι το ότι είσαι στη Κingsway ένα απόγευμα, πηγαίνοντας στο Holborn.

Και το φωτάκι του blackberry στο κόκκινο.

στο μετρό να πιάνεσαι, από τη χειρολαβή να πιάνεσαι, σαν πειρατής που κρατιέται όταν αγριεύει το κύμα. να πηδάς το κενό και να μπαίνεις πριν κλείσει η πόρτα. ο διπλανός να κάνει λίγο χώρο για να μπεις κι εσύ.

'Ευχαριστώ'.

Να κατεβαίνεις και να ανοίγεις την ομπρέλλα για λίγο, μέχρι να ψιχαλίζει απλά. Να κάθεσαι έξω από το υπόστεγο απλά για να σε χτυπάει λίγο το νερό της βροχής. Να περιμένεις και να βλέπεις τον ζωγραφισμένο τοίχο στο σπιτάκι απέναντι, με τους πολύχρωμους κύκλους να καλύπτουν την πλαινή πλευρά, δείγμα της δικής μας αστικής κουλτούρας.

Ποτέ δεν το έχω κάνει αλλά αρκεί που είμαστε στην ίδια πόλη και τη μοιραζόμαστε.

Μια ξαφνική ερώτηση για ένα άρωμα που νόμιζες ότι κανείς δεν μύριζε.

για τις επόμενες 3 ώρες τίποτα άλλο δεν φαίνεται να έχει σημασία.

μόνο ότι μοιράζεσαι τη πόλη για αυτό το βράδυ. και για το επόμενο.


και..

και...

τραγούδι της ημέρας παραμένει το suburban war των arcade fire το οποίο δεν έχω πάψει να ακούω και με έκανε να θέλω να κλάψω όταν το άκουσα για πρώτη φορά.

10

Ο συνμπλόγκερ και φαν μου (χιχιχι) Βασίλης με προσκάλεσε σε ένα παιχνιδάκι και αν και είμαστε σοβαρό μπλογκ εδώ, πετάμε τη σκούφια μας για κάτι τέτοια!

10 αγαπημένα μου πράγματα:

1.η μυρωδιά της θάλασσας πάνω σε πλοίο στο Αιγαίο

2. η Αμοργός, πάντα

3. να ξυπνάω στο Λονδίνο, ειδικά μετά από ένα όμορφο βράδυ

4. η αμηχανία στο τέλος του πρώτου ραντεβού, για το ποιος θα φιλήσει ποιον

5. να συνδέω τη μνήμη μου με μουσικές

6. να περπατάς και να πέφτεις συνέχεια πάνω στον άλλο

7. οι ταινίες του Αλμοδόβαρ

8. το βιβλία με τα άπαντα του Ελύτη στο κομοδίνο μου

9. το κόκκινο φωτάκι στο τηλέφωνό μου όταν έχω μήνυμα

10. όταν γυρνάω το κλειδί και είμαι σπίτι μου

+1. το Λονδίνο, ένα βράδυ του Σεπτέμβρη, ένα απόγευμα άνοιξης, ένα βράδυ χειμώμα και ένα πρωινό καλοκαιριού, πάντα.

τραγούδι της ημέρας- Arcade Fire- Suburban War

European Adventure I: Road to Bruges Part 2

he felt very young; at the same time unspeakably aged. he sliced like a knife through everything; at the same time was outside, looking on.. far out to sea and alone; she always had the feeling that it was very, very dangerous to live even one day

στο τρένο, διασχίζω μια εξοχή ίδια. Πράσινο παντού, σε μια στάση κατεβαίνουν οι περισσότεροι και μπαίνουν άλλοι τόσοι. Ακούω μια γλώσσα που δεν αναγνωρίζω και κάθομαι δίπλα στο παράθυρο με τον ήλιο να με ζεσταίνει. έχει κάτι το μαγευτικό να μην καταλαβαίνεις τίποτα από τα όσα ακούς. και σε ηρεμεί. στο σταθμό του τρένου κατεβαίνω και χρειάζομαι να συνηθίσω το ότι όλα πάνε ανάποδα εδώ. αυτά σου κάνει το Λονδίνο. Το ξενοδοχείο είναι θλιβερό, όχι επειδή δεν είναι καλό αλλά επειδή νοιώθω σαν να βρίσκομαι στο προσωπικό μου lost in translation. κάποια στιγμή πίνω λίγο κρασί κοιτώντας τη θέα από το παράθυρο, συνειδητοποιώ τι μού θυμίζω και περιμένω τη προσωπική μου Σκάρλετ Γιόχανσον.

δεν έρχεται.

did it matter then.. that he must inevitably cease completely; all this must go on without him; did he resent it? or did in not become consoling to believe that love ended absolutely?

η φωτογραφία δείχνει το κανάλι που έβλεπα όταν όλα σταμάτησαν. το ποδήλατο πέρασε δίπλα μου και μέχρι το κουδούνι ενός άλλου ποδηλάτου δεν ακούστηκε τίποτα. μια ησυχία στη μέση της πόλης, ούτε θρόισμα δεν σε άφηνε να ξεχάσεις το τι σκεφτόσουν. το πώς ήλθαν τα πράγματα, το τι κάνεις εκεί, από πού ξεκίνησες και πού έφτασες, το πώς το είχες σχεδιάσει και πώς έγινε.

in the triumph and the jingle of silence was what he loved; life; London; this moment of September

αλλά όχι στο Λονδίνο. σε ένα καφέ, στον ήλιο, διαβάζοντας. κόσμος να περνάει και να τον κοιτάω. λίγος αέρας να φυσάει από τα στενά δρομάκια και τα αυτοκίνητα να κάνουν τον ωραίο ήχο που κάνουν οι τροχοί στα πλακόστρωτα.

κι άλλο ένα κουδούνι. το καμπαναριό της πόλης φαίνεται στο βάθος, από παντού το βλέπεις εξάλλου. χτυπάει κάθε τόσο για να σου ρυθμίσει τη μέρα. αυτός ήταν ο σκοπός του όταν χτίστηκε, 800 χρόνια πριν.

what did it mean to him, this thing he called life? oh, it was very queer.

το βράδυ έχει λίγο περισσότερο κρύο αλλά ο καιρός παραμένει εξαιρετικός. η ιδανική ισορροπία, ενώ εγώ ζηλεύω την ανεμελιά που βλέπω στους ανθρώπους γύρω μου. καμία σχέση με το άγχος που έχουμε εμείς εδώ.

all the same, that one day should follow another; Wednesday, Thursday, Friday, Saturday; that one should wake up in the morning; see the sky; walk in the park.

στο τρένο του γυρισμού ακούω portishead και PJ Harvey κατά βάση. κοιτάω τις φωτογραφίες από τη Bruges και σκέφτομαι και πάλι ότι θέλω να ξαναγυρίσω στο Βέλγιο. ή να ξαναπάω κάπου μόνος.

για την ώρα είμαι σπίτι και χαίρομαι που έφτασα. next stop: Berlin, σε ένα μήνα.

τραγούδι της ημέρας- Robyn- Hyperballad (Bjork cover)

σημ. τα κειμενάκια στα αγγλικά είναι από τη Mrs Dalloway της V. Woolf που διάβαζα στο ταξίδι, ελαφρώς παραλαγμένα σε μερικά σημεία.

σημ2. όποιος περίμενε ταξιδιωτικές συμβουλές πρακτικού τύπου μάλλον σε λάθος πόρτα χτύπησε

Εuropean Adventure I: Road to Bruges Part 1

Χθες βράδυ κάνω βόλτα στη πόλη. Κάποια στιγμή είμαι δίπλα σε ένα κανάλι, και περνάει ένα ποδήλατο δίπλα μου. Μετά, τίποτα. Ησυχία, δεν ακούγεται τίποτα. Απά βλέπεις το νερό, μειρκά φώτα από τις λάμπες, σκεπές από το 1200 μέχρι το 1700 και τίποτα άλλο. Είναι η πιο όμορφη εμπειρία που είχα σε πόλη.

Απλά εσύ, ό,τι σκέφτεσαι και η πόλη. 3 ώρες από το Λονδίνο.

Λίγα λεπτά μετά, ένα κουδούνι από ένα ποδήλατο ακούγεται.



Στη κεντρική πλατεία είναι το κτήριο με το καμπαναριό, που είναι εκεί από το 1240. Σκέφτομαι ότι είναι εξαιρετικό το ότι φτιάχτηκε αυτό από ανθρώπους 800 χρόνια πριν. Και είναι ακόμη εκεί. Αλλά όλη η πόλη είναι κάπως έτσι. σε ένα σημείο μια γέφυρα ενώνει δύο όχθες με μια ιτιά να έχει ριζώσει πλαγίως σε έναν τοίχο και τα φύλλα της να ακουμπάνε το νερό.

Σε ένα πορτογαλέζικο εστιατόριο τρωω ακούγοντας Μadredeus και Dulce Pontes.

Είχα ξεχάσει πώς είναι να ταξιδεύεις μόνος και ήταν ωραία να το ξανακάνω. Ειδικά με αυτή την ησυχία.

Σε ένα παγκάκι διαβάζω Β. Γουλφ, στον ήλιο. Και μετά πάλι βόλτα προσπαθώντας να χαθώ.

Αύριο πάλι.

Bigmouth Strikes Again

Διαβάζω μια συνέντευξη του Morrissey στον Guardian σιγοτραγουδώντας το there is a light that never goes out. Δεν είναι τόσο συνέντευξη όσο τι συμβαίνει όταν κάποιος γνωρίζει ένα από τα είδωλά του. Συνεχίζω να πιστεύω ότι αυτό δεν πρέπει να συμβαίνει.

Επίσης για μια ακόμη φορά μια θεωρία μου διαλύεται. Πώς ο άνθρωπος που έχει γράψει μερικούς από τους ωραιότερους στίχους στη μουσική δεν μπορεί να νοιώσει αυτό το connection (που λέμε και στο χωρίο μου) με άλλους;

Επίσης άκουσα τα νέα τραγούδια των Arcade Fire. Μπορεί να μην έζησα τους smiths όταν βγήκαν αλλά είναι ευχάριστο να είσαι η γενιά που έιχε τους arcade fire και τους interpol.

Κατεβαίνοντας στο γραμματοκιβώτιο να δω τι μού ήλθε σήμερα, βρήκα το τεύχος μιας νομικής επιθεώρησης στην οποία επιτέλους δημοσιεύτηκα. Μη φανταστείς, ένα book review είναι αλλά και πάλι. Διάβασα και τα υπόλοιπα και ενώ η δική μου κριτική ήταν ως επί το πλέιστον θετική, διάβασα μία άλλη, ένός άλλου έλληνα, που ήταν τελείως αρνητική και για λίγο σκέφτηκα πως οι κακές κριτικές για κάποιο λόγο φαίνονται πιο σοβαρές, σαν να προσπαθείς περισσότερο όταν κριτικάρεις κάποιον παρά όταν συμφωνείς με τη δουλειά του.

Μού πέρασε αυτό και τώρα κάθομαι και κοιτάω το όνομά μου εκεί. είναι κάπως σουρεάλ.

Έχει σταματήσει και η βροχή αυτές τις μέρες και βρήκα ευκαιρία να κάτσω να λιαστώ στο Somerset House με τον νέο μου βοηθό (ναι, έχω και βοηθό) ο οποίος μού αρέσει επικίνδυνα αλλά νομίζω είναι αντιεπαγγελματικό και πρέπει να σοβαρευτώ.

επίσης το μπλογκ (βασικά εγώ που εκφράζομαι μέσω του μπλογκ) αποφάσισε να γίνει cosmopolitan και ξεκίνησε ένα european adventure που θα ολοκληρωθεί τον νοέμβριο.

Πρωτη στάση η Βruges.

Να θυμηθώ να βγάλω καμμιά φωτογραφία..

τραγούδι της ημέρας- arcade fire- the suburbs

ατυχίες 2 και άλλα σοφά λόγια

Αυτές τις μέρες βρέχει. και τώρα που γράφω βρέχει.

στο δρόμο για το σπίτι ο δρόμος είναι γεμάτος νερά. ένα αυτοκίνητο περνά δίπλα μου με ταχύτητα και με καταβρέχει. η μία μου πλευρά στάζει. κοιτάω το αυτοκίνητο σαν μαλάκας και ενώ φαντασιώνομαι ότι του πετάω μια πέτρα σπάζοντας ένα τζάμι του και ο οδηγός τρακαρει, ένα δεύτερο αυτοκίνητο περνά και με κάνει τελείως μούσκεμα.

μέχρι να πάω σπίτι είχα γλιστρήσει 2 φορές ενώ ο άνεμος έφερε την ομπρέλλα στη μύτη μου μερικές ακόμη φορές.

***************

ξαναβγαίνω από το σπίτι με φόβο σήμερα. πάω να δω το νέο σπίτι μιας φίλης μου στην Abbey Rd και στο μετρό συνειδητοποιώ ποιος ακριβώς δρόμος είναι αυτός. έξω από τα στούντιο κόσμος βγάζει φωτογραφίες περνώντας τον δρόμο ανά τετράδες. ένας είναι έξω από το κτήριο, με τους beatles στη διαπασών και κλαίει.

Μάλιστα.

ποτέ δεν μ'άρεσαν. όταν έχεις μεγαλώσει με τους cure και τους the smiths τι να σου κάνουν αυτοί;

*******************

από την άλλη αυτές οι μπάντες έχουν καταστρέψει πολλούς ρομαντικούς.

*******************

στο μετρό κάθομαι με την εφημερίδα μου αλλά στην πραγματικότητα κρυφακούω τους έλληνες δίπλα μου. η φίλη τους τούς εξηγεί το ταξίδι της στα Φίτζι και τους εξηγεί ότι οι άνθρωποι εκεί είναι πρωτόγονοι αφού ψαρεύουν με καμάκια και οι κάτοικοι είναι μαύροι, όχι σαν το καμμένο το μαύρο αλλά αρκετά μαύρο. επίσης, στο Βερολίνο δεν έχει τίποτα να δεις γιατί έχει πολλά ερείπια.

κι όμως. υπήρξαν κι άλλα.

στην Ελλάδα φαντάζομαι ψάρια πιάνουν με σύγχρονους τρόπους.

***********************

τραγούδι της ημέρας- last night I dreamt that somebody loved me- the smiths

ατυχίες

μια βδομάδα περιμένεις το σαββατοκύριακο. ξυπνάς το σάββατο με όλα τα κόκκαλα (και τα 208) να πονάνε. ο γνωστός πυρετός, που δεν είναι ακριβώς πυρετός αλλά σε ενοχλεί.

Κυριακή λίγο πριν πέσεις για ύπνο, είσαι πάλι καλά. ούτε πυρετός, ούτε πονεμένα όστά (για άλλα μη ρωτάς, άσε), στην ώρα τους για τη Δευτέρα και τη νέα εβδομάδα στη δουλειά.

τουλάχιστον την άλλη Δευτέρα είναι αργία. Μετά έχει Βέλγιο η συναρπαστική ζωή μου και μετά ελπίζω Βερολίνο. Αν δεν κάτσει θα πέσουν κεφάλια.

μόλις το γράφω αυτό το ραδιόφωνο παίζει το this is not Belin

απόψε έβρεξε και μού φάνηκε σαν τη πρώτη βροχή μετά το καλοκαίρι, αν και είχε ξαναβρέξει πριν μερικές μέρες. τότε όμως ήμουν στο γραφείο, δεν με ένοιαζε, σήμερα με βρήκε σπίτι και είδα τη βελανιδιά να στάζει, το δρόμο υγρό, άνοιξα και το παράθυρο και μύριζε βροχή.

ο Αύγουστος εδώ δεν είναι καλοκαιρινός μήνας, μάλλον έχει τη μεγαλύτερη βροχόπτωση από κάθε άλλο μήνα του έτους. ούτε ήλιο έχει. αλλά έχει υγρασία. και μυρωδιές. συνειδητοποίησα ότι σύντομα θα αρχίσουν και τα φύλλα να πέφτουν, είχα ξεχάσει ότι έρχεται Σεπτέμβριος. Με τόση δουλειά απλά παρατηρώ τις μέρες να διαδέχονται η μία την άλλη αλλά τίποτα δεν τις ξεχωρίζει.

και τώρα το ραδιόφωνο παίζει το first we take manhattan (and then we take Berlin).

τραγούδι της ημέρας- Tim Yuro- as long as there is you

plane lights

Από το κρεββάτι κοιτάω έξω από το παράθυρο και ένα αεροπλάνο πετάει. όπου και να είσαι στο Λονδίνο, πάντα περνούν από πάνω αεροπλάνα. το δωμάτιο είναι σκοτεινό οπότε βλέπω πιο έντονα τα φώτα του.

τις κυριακές, το έχω ξαναπεί, με πιάνει κάτι και δεν μού αρέσει τίποτα. όλα είναι στραβά. είναι εκείνες οι ώρες που δεν θες να μείνεις εδώ αλλά δεν θες να γυρίσεις και πίσω, θες να αλλάξεις σπίτι αλλά δεν ξέρεις αν μπορείς. ακόμη και το να βγάλεις τα σκουπίδια έξω (πάντα μετά τις 9 μη βρούμε και κανά μπελά) είναι κόπος.

ο Αύγουστος φέτος δεν έχει καμμια έκπληξη μιας και είναι κρύος όπως κάθε χρόνο. διαβάζω κάτι παλιά (πολύ) ποστ και αναρωτιέμαι γιατί δεν γράφω έτσι πια.

από την άλλη πλησιάζει η μέρα να παραδόσω τα πρώτα κεφάλαια της διατριβής για εξέταση και ποιος ξέρεις τι θα ακούσω. τον ίδιο φόβο έχουμε όλοι οι διδακτορικοί νομίζω.

you don't have the intellectual capacity to continue

στο μυαλό μου αυτή η φράση ακούγεται με τη φωνή του HAL9000.

δεν πειράζει. αύριο είναι δευτέρα.

κάτι θα βρω να κάνω.

τραγούδι της νύχτας- porcupine trees- trains

2 ώρες διαφορά

+2

νέα ρούχα για το ταξίδι, στο μετρό για το αεροδρόμιο κάθομαι δίπλα σε κάτι Αυστραλούς- έχουν μακράν τη χειρότερη προφορά στα αγγλικά. στο αεροδρόμιο περνάω από διάφορους ελέγχους και όταν πείθονται ότι δεν είμαι τρομοκράτης με αφήνουν να πάω για πρωινό. κλασσική ΒΑ πτήση: 10% έλληνες φοιτητές να κανονίζουν από το τηλέφωνο εξορμήσεις στο balux, 15% άνθρωποι να τσεκάρουν νευρικά το blackberry κάθε 10 λεπτά σαν να περιμένουν το επόμενο μεγάλο νέο, 15% βρεττανοί και λοιποί αγγλοσάξονες, 60% αδιάφορο. airline food στις δόξες τους και σαμπάνια για όσο αντέξεις.

μια βδομάδα κατατονίας με ανησυχητικά ρηχές ερωτήσεις συγγενών και έναν θείο να μού ζητάει να επισπεύσω το γάμο για να τον προλάβει. α, και να βρω ελληνίδα για να μη τρέχουν στις Αγγλίες, γιατί κουνάει και το βαπόρι, σαν άλλη ΡΟΜΙΛΝΤΑ 2. άλλη μια γουλιά μήπως και αντέξω.

στη παραλία κάνω πώς δίνω συμβουλές διακόσμησης στην έτοιμη να ανοίξει σπίτι παιδική φίλη μου αλλά στη πραγματικότητα κοιτάω με λάγνα κυνική περιέργεια τη κοπέλα -κράμα μεταξύ Έλενας Βέντη και πανηγυριού- δίπλα να λέει σε κάτι φίλες της ότι της πρότειναν δίσκο. τότε καταλαβαίνω γιατί μας τραβάει το τρας και θυμάμαι συλλεκτικές νύχτες με το ερωτοδικείο.

στη γεννέτηρά μου (να τι σου κάνουν οι ειδήσεις, αρχίζεις να χρησιμοποιείς κλισέ) νοιώθω πιο ξένος από ποτέ. η απόσταση ήταν πιο μεγάλη από ό,τι θυμόμουν. φεύγω σχεδόν με ανακούφιση.

η Αθήνα παραμένει μαγευτική. δεν ανακάλυψα τίποτα καινούριο αυτή τη φορά. μόνο το ότι κάτι έχει η πόλη και δεν σου πάει να κοιμηθείς νωρίς. και ότι κρυφά θέλω να γυρίσω. αλλά μη το πείτε πουθενά. στον Άλιμο τα μοχίτος πάνε κι έρχονται ενώ σε ένα συντριβάνι ένα παιδάκι με πατάει με μια πλαστική ρόδα που σέρνει.

ο μπαμπάς του φωνάζει 'μη πατάς το θείο παιδί μου'.

τελικά στον κόσμο των παιδιών υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: οι θείοι και ο μπαμπούλας. και πάλι με ρίξανε στη διανομή.

τελευταία μέρα και με πειράζει η εναλλαγή θερμοκρασιών- για κάθε μισή ώρα έξω περνάω μία ώρα σε καταστήματα με κλιματισμό.

στο τέννις κλαμπ βλέπω την Ακρόπολη από μακριά, ίσα που διακρίνεται ο παρθενώνας αλλά ο βράχος είναι μεγαλοπρεπής μες στον φωτισμό του.

πάλι αντίο σε αεροδρόμια

-2

νοιώθεις πώς κερδίζεις δύο ώρες ενώ δεν έκανες τίποτα για να το αξίζεις.

για γεύμα ένα κοτόπουλο με ρύζι, 14 μπαλάκια αρακά διάσπαρτα και λίγο καρότο. κρασί όσο αντέξεις να ξεχάσεις τη πλήξη.

όλα γνώριμα στο σπίτι, στη γειτονιά, στη πόλη. Καλοκαίρι με 15-20 βαθμούς κατά το BBC και λίγες στάλες βροχής που υπόσχονται πολλά αλλά δεν κάνουν τίποτα.

καμμιά φορά θες να γυρίσεις αλλά δεν ξέρεις πώς.

όπως και να'χει αύριο έχει σουπερ μαρκετ και ελπίζω να μη βρέξει γιατί βαριέμαι να κρατάω ομπρέλλα.

τραγούδι της μέρας- puressence- how does it feel

Clock tick

διαβάζοντας το Paradise Lost (το ποίημα του Milton, όχι το ομότιτλο βιβλίο για τη Σμύρνη που μού γνώρισε κάποιος όταν μπέρδεψε το τι διάβαζα) συνειδητοποιώ ότι τα εδάφια του Διαβόλου μού φαίνονται πολύ πιο ενδιαφέροντα.

Αντίθετα, οι Άγγελοι είναι κάπως βαρετοί και η Εύα σαν καλή χριστιανή που δεν αντιμιλά στον άντρα της.

Η αζαλέα μου μαράθηκε. Έχω ξεχάσει να τη ποτίσω, δεν έχω προλάβει να κάνω τίποτα τελευταία.

Τις Κυριακές συνεχίζει να με πιάνει μια τάση φυγής από το Λονδίνο. όχι για την Ελλάδα δυστυχώς ή ευτυχώς. Θέλω κάποτε να μείνω στο Βέλγιο.

Το A single man πρέπει να είναι μια από τις καλαίσθητες ταινίες που έχω δει. Κάπως κακό το timing βέβαια αλλά εξαιρετική καλλιτεχνική διέυθυνση.

Αύριο είναι η τελευταία μέρα στη δουλειά. Μετά διακοπές. Δεν νομίζω να έχω χρειαστεί ποτέ τόσο απελπιστικά διακοπές. Η μόνη προετοιμασία μου είναι κάτι καινούρια παπούτσια, μερικά πουκάμισα και μια ζώνη. Α, και μια νέα τσάντα για το ταξίδι. Υπόλοιπο στη τράπεζα: 8 λίρες και 32 πέννες.

Απωθημένο από τότε που είδα το Περα από την Αφρική, να ταξιδέψω κάποτε με ένα μεγαλείο, σε μια από αυτές τις τεράστιες σκηνές στη σαβάνα, με έπιπλα και χαλιά μέσα και μπαούλα vuitton παντού.

Μετά συνειδητοποίησα ότι η αποικειοκρατία τελείωσε. Πάμε παρακάτω.

Ανυπομονώ να κάτσω ένα απόγευμα στο αγαπημένο μας τραπέζι στο Σκουφάκι με τη Χ. και να μιλήσουμε. Για μερικές (πολλές ώρες).

Όταν οι περισσότεροι που ήξερα έχουν φύγει από το Λονδίνο η ζωή όπως την ήξερα αλλάζει πολύ. Και δεν ξέρω αν μ'αρέσει.

Αλλά μ'αρέσει να περπατάω σε μια πόλη που ξέρω καλά.

τραγούδι της νύχτας- απαραίτητη η συνοδεία μιας καλής φίλης από τα παλιά, μερικών κοκτειλς και μιας Αθηναικής πλατείας στα μέσα του Ιούλη- Green Onions- Booker T. & The MG's