Στο Βερολίνο οι μαργαρίτες μυρίζουν καλύτερα

Πρώτη ώρα στο Βερολίνο και περιμένω στον Ηauptbahnhoff. Δύο ζητιάνοι μού πιάνουν κουβέντα και περιέργως καταλαβαίνω. Δίνω το κατιτίς μου περισσότερο επειδή χάρηκα που μπόρεσα και συννενοήθηκα μετά από τόσα χρόνια.

Στις κυλιόμενες βλέπω τη Χ. να κατεβαίνει και νοιώθω τον σουρεαλισμό της στιγμής. Είχα να τη δω από τον Ιούλιο στην Αθήνα και τώρα δώσαμε ραντεβού σε έναν σταθμό στο Βερολίνο σαν να μέναμε εκεί.

Περπατώντας με τη βροχή δεν έχω συνειδητοποιείσει πού είμαι και θέλω να δω κάτι για να καταλάβω που είμαι. Μέχρι ένα σημείο το πρωί σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να είμαι και στο Λονδίνο. Κάποια στιγμή βλέπω τη Πύλη του Βρανδεμβούργου, βγάζοντας την απαραίτητη φωτογραφία στο μνημείο του Ολοκαυτώματος.

Το βράδυ η πόλη έχει φώτα παντού λόγω ενός φεστιβάλ φωτός. Πάνω από την Alexanderplatz κάτι φωτεινοί κύκλοι κυνηγούν ο ένας τον άλλον ενώ εγώ γλιστράω συνέχεια στα βρεγμένα φύλλα. Μέχρι το βράδυ το μόνο που κάνουμε είναι να περπατάμε και να βλέπουμε μνημεία και να μαθαίνουμε λίγο την πόλη. όταν βραδιάζει ξετρυπώνουμε κάτι μπαρ που προφανώς δεν ξέρει κανείς αφού είμαστε εμείς και 2-3 άλλοι. Μετά από τέσσερις νύχτες και κάμποσα μπουκάλια λευκό κρασί βρήκαμε την απάντηση στο τι θα κάνουμε με τις ζωές μας και τώρα πρέπει να το κάνουμε πραγματικότητα. Αλλά στο Βερολίνο όλα φαίνονται πιο εύκολα.

Και στο βαζάκι μπροστά μας οι μαργαρίτες μυρίζουν όπως εκείνες που είχαμε κάποτε στον κήπο. Πραγματικά.

Στη Potzdamerplatz περιμένουμε το μετρό και αρχίζω να τραγουδάω το Copacabana συνοδεία ενός μικρού χορευτικού. Πόσο καιρό είχαμε να γελάσουμε έτσι; εν τω μεταξύ βλέπω τις διαφορές χαρακτήρα και νοοτροπίας μεταξύ Λονδίνου και Βερολίνου και προσπαθώ να αποφασίσω τι μού ταιριάζει περισσότερο. Φυσικά καταλήγω στο Λονδίνο αλλά το Βερολίνο μόλις κατέθεσε υποψηφιότητα για τη μόνη πόλη που έχω πάει στη μ.Λ. ζωή μου που θα με έκανε να αφήσω το νησί μου.

Σε μια κατάληψη κτηρίου από κάτι καλλιτέχνες βρίσκουμε κάτι ωραίους πίνακες αλλά κάτι το μέγεθος κάτι τα λεφτά, δεν παίρνουμε τίποτα. Στο Μουσείο της Περγάμου έχω κάτσει σαν 5χρονο μπροστά από τον ναό της πόλης που είδα πρώτη φορά στην εγκυκλοπαίδεια του πατέρα μου, τότε που ήμουν πολύ μικρός για να φτάνω στα ψηλά ράφια και ανέβαινε σε καρέκλες και γραφεία μέχρι που έπεσα και μετά μού τη κατέβασαν μόνιμα.

Η αρχιτεκτονική με εξιτάρει αφού βλέπεις παλιά κτήρια μαζί με νεότερα από το 1960 ή από την εποχή που η Σοβιετική Ένωση έλεγχε ένα κομμάτι της πόλης και εκεί που περπατάς βλέπεις κομμάτι του τείχους. Μετά σε κάτι μαγαζάκια βλέπεις να πουλάνε μικρά κομματάκια του τείχους και αναρωτιέμαι 1. αν είναι αυθεντικά και 2. πώς τα πουλάνε αν είναι όντως αυθεντικά.

Το πρωί πάμε σε διαφορετικές κατευθύνσεις χωρίς πολλά λόγια, δεν μπορώ να λέω 'γεια' και τέτοια. Στο Λονδίνο πετάμε πάνω από το κέντρο και βλέπω το παλάτι, τα πάρκα, τη Piccadilly, το γραφείο μου, έναν σταθμό του μετρό που κάτι μού θύμιζε και έχω ένα γελοίο χαμόγελο χαράς και η κυρία δίπλα μου με ρωτάει αν έφτασα σπίτι.

τραγούδι της μέρας- Beirut- Prenzlauer Berg

(αφιερωμένο στη καλύτερη περιοχή της πόλης που είδαμε)