nights in, people out

Στο κομοδίνο μου έχω πολλά πράγματα. 'Ενα στρουμφάκι, διάφορα βιβλία, τα γυαλιά μου, το ρολόι μου, μια κρέμα και κάτι αρώματα. Πλήρης σύγχυση μεταξύ του ματαιόδοξου και του σοβαρού εαυτού μου.

Έπιασα το άρωμα σήμερα και το μύρισα. Υπάρχει επιστημονική εξήγηση για το πώς τα μόρια του αρώματος εισέρχονται στη μύτη και οι αισθητήρες της στέλνουν μήνυμα στο εγκέφαλο και εκεί αυτός ξεθάβει κάτι στιγμές που είχες ξεχάσει τελείως.

Απόψε θυμήθηκα, ανησυχητικά ζωντανά, ένα καλοκαίρι, του 2007 συγκεκριμένα, στη Σέριφο. Ένα βράδυ, μετά τη μία νομίζω, να κάνω μπάνιο στη θάλασσα. Είχε κρύο, η Ρ. μού φώναζε να βγω μήπως και κοιμηθούμε επιτέλους (είχαμε περάσει μια δύσκολη μέρα, εν μέρει επειδή μάς πήρε αρκετές ώρες να στήσουμε μια σκηνή). Εγώ επέπλεα ακούγοντας μια παρέα πιο πέρα να φωνάζει, σκεπτόμενος ταυτόχρονα μια από τις ιστορίες ενός βιβλίου που μού είχαν κάνει δώρο για τα γενέθλιά μου, ένα μήνα πριν, τις Νυχτερίδες.

Μερικές μέρες μετά θα έπαιρνα ένα τηλεφώνημα ενώ ήμουν στη παραλία με τη πιο άβολη ερώτηση που μού έχουν κάνει ποτέ. Είπα ένα 'ναι' γιατί ήταν αλήθεια.

**********

Στην είσοδο του κτηρίου που είναι το γραφείο μου περιμένω να ρωτήσω κάτι τη κοπέλα στην υποδοχή και συνειδητοποιώ ότι είναι η ίδια που κάποιους μήνες πριν μού είχε πιάσει κουβέντα όταν έκανα διάλειμμα και με είδε να διαβάζω τη Mrs Dalloway- την οποία κανείς από τους Άγγλους που ξέρω δεν έχει διαβάσει. Εκείνη την ώρα ο Η. μπαίνει από τη πόρτα, δεν έχω καν χρόνο να σκεφτώ το πόσο παράξενο είναι να βρίσκεται εκεί, εκείνη την ώρα, αν και όποια ώρα και να ήταν παράξενο θα ήταν. Αλλά τότε έτυχε να είμαι κι εγώ εκεί. Μιλάμε λίγα λεπτά, τι να πεις πια, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, πώς το κατάφερα αυτό, φεύγει, πόσες φορές να ακούσει ένα 'όχι', κοντοστέκομαι και κοιτάζω καθώς φεύγει.

Ακόμη και σήμερα δεν είμαι σίγουρος τι σκεφτόμουν. Μόνο για το πόσο θλιμένος ήταν είμαι σίγουρος. Και το πόσο ψυχρός ήμουν εγώ. Οι άλλες σκέψεις είναι συγκεχυμένες.

Στο Velvet Goldmine η Toni Collete είχε πει ότι οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι όταν φεύγουν.

**********

Στο Βερολίνο τα πρωινά κάθομαι σε ωραία καφέ, κοιτάω έξω από τα μεγάλα παράθυρα και σκέφτομαι ότι θα ήθελα να μείνω κι εκεί κάποτε. Για την ώρα θέλω να ξαναπάμε.

**********

Σε ένα εστιατόρια στη Μικρή Βενετία ακούω μια φίλη, αφού έχει πιει αρκετά να μού λέει πράγματα που δεν μού είχε πει ποτέ. Τα μισά με θυμώνουν γιατί δείχνουν μια άγνοια της πραγματικής ζωής που είναι προσβλητική, τα υπόλοιπα με θλίβουν γιατί.. δεν είμαι σίγουρος γιατί. ίσως επειδή με ενόχλησαν. ίσως επειδή αναρωτιέμαι τελικά τι κοινό έχουμε. ίσως επειδή αδυνατώ να αντέξω τόσο κακομαθημένους ανθρώπους.

Κάθομαι και κοιτάω τη φλόγα που καίει το ποτό που πίνω μέχρι που έρχεται ο σερβιτόρος να το σβήσει γιατί αλλιώς θα έσπαγε το ποτήρι. Τον κοιτάω με το βλέμμα του ανθρώπου που μόλις ανακάλυψε ότι η φλόγα σβήνει αν τη φυσήξεις λίγο.

τραγούδι της μέρας- alphawezen- days