tomorrow we will run faster

Θα προσπαθήσω να τελειώσω το ποστ πριν αλλάξει η μέρα και έλθουν τα Χριστούγεννα. Δεν ξέρω γιατί, απλά θέλω. Αλλά ούτως ή άλλως δεν θα γίνει, γράφω αργά. Και είμαι απασχολημένος με το να αλλάζω μουσική.

Για την ώρα έχω βάλει στο repeat το suburban war των arcade fire, που για εμένα είναι το πιο σημαντικό τραγούδι που άκουσα φέτος. Μού θυμίζει το ταξίδι στο Βέλγιο, έναν όμορφο Οκτώβριο, μια από τις πιο αδικοχαμένες ευκαιρίες που θυμάμαι. Πολλές ευθύνες για ένα τραγούδι.

Το χιόνι μας τελείωσε οπότε ό,τι και να λέει το Met Office, white Christmas δεν έχουμε. Αντιθέτως, είμαι στον καναπέ, με το λαπτοπ αγκαλιά, με τα φωτάκια (όχι τυλιγμένα πάνω μου, μη το ξεφτιλίσουμε κιόλας), κάτι σοκολατάκια στο coffee table (για διακόσμηση τα έχω, δεν τα τρώω) και το νερό μου (για να μη τρέχω στην κουζίνα, αν χρειαστεί). Το μόνο που μού λείπει νομίζω είναι η καρώ κουβέρτα για να ρίξω πάνω μου.

Τα σοκολατάκια δεν τα τρώω γιατί γράφτηκα γυμναστήριο προσφατα (γιατί, δεν είμαι σίγουρος) και σήμερα ένοιωσα δικαιωμένος γιατί έμαθα ότι η Βασίλισσα αύριο, στο Queen's Speech, θα μιλήσει για τη σημασία του αθλητισμού στη ζωή μας, όπως είπε το ΒΒC, επειδή η Βρετανία δεν έκανε τίποτα αξιοσημείωτο φέτος για να αναφέρει στο μήνυμα και το μόνο που βρέθηκε σαν θέμα ήταν αυτό.

Βλέπω τις ειδήσεις και συνειδητοποιώ ότι μερικά πράγματα είναι ίδια με την Ελλάδα. Μια δακρύβρεχτη ιστορία πρέπει να εμφανιστεί λόγω Χριστουγέννων, και φυσικά ένα ρεπορτάζ για το πόσοι φεύγουν από το Λονδίνο με τρένα, αεροπλάνα και αυτοκίνητα για να κάνουν γιορτές 'σπίτι τους'. Η διαφορά έγκειται στη διάρκεια αυτών των ρεπορτάζ. 5 λεπτά και τα δύο μαζί, και μάλλον πολύ λέω.

Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά. Ο λόγος που έκανα ποστ απόψε ήταν γιατί ήθελα να μοιραστώ μια γραμμή από το βιβλίο που διαβάζω τώρα- το The Great Gatsby:

So we drove on toward death through the cooling twilight.

τραγούδι της νύχτας- Babybird- take me back