Stories from my island (three years and 5 weeks later)

Ανοίγω τη πόρτα της εισόδου και μερικά φύλλα μπαίνουν στο σπίτι λόγω του αέρα. Είναι κίτρινα και θυμάμαι τα φύλλα που είχα καλύψει το Βερολίνο μία εβδομάδα πριν. Δεν μού έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση, κάθε φθινόπωρο έτσι είναι και εδώ. Μέχρι που η Χ. μού εξήγησε πόσο διαφορετικά ήταν για εκείνη μιας και στην Αθήνα δεν είναι έτσι.

Έτσι, όταν άνοιξα τη πόρτα σήμερα, πήρα το ένα φύλλο στα χέρια, ήταν σαν τα φύλλα που έβλεπα στα καρτούν κάποτε, το κράτησα, το άφησα έξω με τα υπόλοιπα και πήγα προς το γραμματοκιβώτιο.

9 χρόνια από τη μέρα που νοίκιασα το πρώτο μου σπίτι και ανακάλυψα τις μικρές τελετουργικές χαρές ακόμη δεν έχω βαρεθεί τη χαρά του να αγοράζεις εφημερίδα πρωί-πρωί, έχοντας φορέσει ό,τι βρήκες πάνω στη καρέκλα, με τα μαλλιά αχτένιστα και παλεύοντας να αρθρώσεις έστω και τα βασικά.

Χρειάζομαι τσάι. Με το γάλα του. Είναι καλύτερο έτσι.

Το απόγευμα, κάνοντας δουλειά στο λαπτοπ (κοινώς προσπαθώντας να τελειώσω ένα άρθρο που όσο ήμουν ευτυχισμένος δεν μπορούσα να τελειώσω) ακούω τη βροχή να πέφτει. Ανοίγω το παράθυρο και βλέπω έναν καθαρό ορίζοντα με μωβ χρώματα, όπως πολλά δειλινά εδώ, και κάποια γκρίζα σύννεφα πάνω από τη περιοχή μου.

Νοιώθω σαν τα καρτούν που έχουν ένα σύννεφο από πάνω τους και συνεχώς τα κεραυνώνει.

Πέρασα το υπόλοιπο απόγευμα σαν τον Willie E. Coyote που κρατάει μια πινακίδα που γράφει 'Ouch'. βωβός πόνος και σε ποιον να μιλήσεις.

Οι placebo τραγουδούν το summer's gone , και πού να'ξεραν, εγώ κάθομαι με ένα πορτοκαλί κουτάκι αγκαλιά και θέλω να το πετάξω αλλά έχω μια καλύτερη ιδέα..

τραγούδι της ημέρας- arms and sleepers- the architekt