Octothorp

Μετά τη δουλειά αποφασίζω να πάω να αγοράσω κάτι χριστουγεννιάτικο για το σπίτι. Στο δρόμο περνάω από τη Τrafalgar Square και καθώς ανεβαίνω τα σκαλιά γρήγορα, με το παλτό να κινείται από τον αέρα και τα κάλαντα να ακούγονται από τη χορωδία μπροστά από το δέντρο της πλατείας γυρνάω και κοιτάω προς τα πίσω. Βλέπω το πύργο του ρολογιού με το ωραίο πράσινο φως στο περίγραμμα και νοιώθω ότι όλο αυτό είχε κάτι κινηματογραφικό.

Μάλλον φταίνε τα κάλαντα.

Η Ρ. μού λέει ότι τα φετινά Χριστούγεννα έχουν μια μιζέρια και μια θλίψη. Κανείς δεν τα περιμένει ιδιαίτερα. Εγώ ποτέ δεν τα περιμένω ποτέ οπότε αδυνατώ να το καταλάβω. Αν και έχουμε 11 μέρες επιπλέον άδεια τα Χριστούγεννα οπότε κάτι καλό θα συμβεί. Συνειδητοποιώ ότι αν και έχω πείσει τον εαυτό μου ότι ο Σεπτέμβρης είναι η αρχή του έτους, πάλι νοιώθω μια περίεργη τάση (δεν είναι ανάγκη, είναι σα νομοτέλεια) να σκεφτώ τι δεν έχω φέτος που είχα πέρσι. Και τι έλεγα να κάνω φέτος που τελικά δεν έκανα.

Από την άλλη, πόσα ήλπιζα να κάνω και τελικά τα έκανα ή τα ετοιμάζω.

Τι κερδίζει; ρητορικό ερώτημα.

******

Σάββατο απόγευμα. Στο μετρό διαβάζω. Κατεβαίνω να πάω στον Κ. και μέσα σε μισή ώρα έχω αλλάξει τελείως περιοχές- η γοητεία του Λονδινου.

Ένα απόγευμα με μουσική. Ψηλά.

Jamie Woon- night air: λέω στον Κ. να ξεκινήσουμε ένα κίνημα και να πηγαίνουμε σε διάφορα σημεία της πόλης και να αφήνουμε μικρά αυτοκινητάκια τύπου match box και να ανεβάζουμε φωτογραφίες στο twitter με σκοπό να γίνουμε διάσημοι ή talk of the town. Δεν θέλει και αν δεν θέλει κι αυτός δεν νομίζω ότι θα βρω άλλον να το κάνει μαζί μου.

Florrie- left too late: από τον 12ο όροφο κοιτάμε το Κοινοβούλιο και σκεφτόμαστε πόσοι Έλληνες μένουν σε μέρη όπως η Βαρκελώνη, το Βερολίνο, η Γκρενόμπλ, και εμείς απλά στο Λονδίνο. Δείχνει τόσο mainstream πια. Μετά από λίγα λεπτά κοιτώντας τη θέα συνειδητοποιώ ότι δεν έχει σημασία. Είναι μια υπέροχη πόλη. 12 ορόφους πιο κάτω, η κίνηση δεν σταματάει καθόλου, τα φώτα της πόλης είναι πανέμορφα, παλιά βιομηχανικά κτήρια συνδυάζονται με council estates, κλασσικά κτήρια με τους αρχαιοελληνικούς τους κίονες, τους γοτθικούς πύργους του Κοινοβουλίου, τα πανάκριβα residential towers και το απόλυτα τουριστικό London Eye στα μπλε.

Κeep Shelly in Athens- Running out of you: ανταλλάσoντας ιδέες για νέα (ή και πιο παλιά) τραγούδια καταλήγουμε να ακούμε μερικά από τα πιο ατμοσφαιρικά τραγούδια που έχω ακούσει εδώ και καιρό.

James Blake- limit to your love: το μισό Λονδίνο (λέει η εφημερίδα) θα έβλεπε τον τελικό του x-factor απόψε. Δεν ξέρω γιατί. Ένα απόγευμα με τσάι και μπισκότα και δευτερολογία με κρασί, αριστοτεχνικά ανοιγμένο, ακούγεται καλύτερο.

The naked & famous-punching a dream: η σειρήνες τελικά είναι ο πιο χαρακτηριστικός ήχος της πόλης μας.

τραγούδι της ημέρας: stereolab- french disko

πόσο ταιριαστοί είναι μερικοί τίτλοι στα γεγονότα των ημερών (μου).