Recipes (for a bad week)

Στο μετρό κάποια στιγμή είμαι σίγουρος ότι είμαι 3 στάσεις πριν από το σπίτι μου και μετά από 4 σελίδες εφημερίδας είμαι ακόμη 3 στάσεις πριν το σπίτι μου. Κάθομαι και είμαι σίγουρος ότι κάτι έγινε με τον χρόνο και έχασα κάποια λεπτά, όπως γινόταν στα x files όταν εξωγήινοι έκαναν απαγωγές.

Προχτές κατάφερα και πήρα λάθος μετρό. Το συνειδητοποίησα κάπως αργά.

'Ερχονται Χριστούγεννα και τα σχέδια μου είναι μείνω σπίτι μου και να μην αλλάξω χώρα, για πολλούς λόγους. Κάθε τόσο στο γραφείο με ρωτούν αν θα πάω 'σπίτι' τις γιορτές και κουράζομαι να εξηγώ ότι είμαι σπίτι. Μετά από αυτό, η δεύτερη αντίδραση είναι μια έκπληξη (σετάκι με ανοίχτό στόμα) για το γιατί δεν πάω στην Ελλάδα αφού εδώ θα είναι τόσο απαίσια και καταθλιπτικα. Με εντυπωσιάζει το πόσοι άνθρωποι μένουν εδώ και στη πραγματικότητα δεν το θέλουν. Μετά τον εντυπωσιασμό έρχεται η κούραση από όλες τις εξηγήσεις.

Στο σπίτι γυρνάω μετά τις 8, μέχρι να κάνω μπάνιο και να φάω με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ, πριν καν πάει 10. Νοιώθω σαν τον παππού του σπιτιού απέναντι.

Το πρωί αποκοιμιέμαι και αργώ στη δουλειά. Έχει κρύο και αέρα έξω, το σκέφτομαι να ξαναγυρίσω στο κρεβάτι και να πω ότι αρρώστησα. Τα γοητευτικά κίτρινα φύλλα έχουν δημιουργήσει ένα στρώμα γλίτσας στο πεζοδρόμιο, το οποίο δεν βοηθάει.

Τα νέα των φίλων μου είναι γεμάτα αβεβαιότητα, αποκαλύψεις, σκηνές που βλέπαμε σε ταινίες κάποτε, υποσχέσεις ότι θα πάμε μια μέρα στο Ηyde Park να ζήσουμε το δράμα μας, σαν ήρωες του Παπακαλιάτη. Εν τω μεταξύ, η συστηματική έλλειψη ενός συγκεκριμένου ημερήσιου email με κάνει να πιστεύω ότι ποτέ τα πράγματα δεν είναι όπως λέμε ό,τι είναι. Συνήθως είναι όπως η πραγματικότητα μείον την ονειροπόληση του πρωινού, αυτή που κάνεις μπροστά στο desktop με τη φωτογραφία από την Αμοργό, και το τσάι στο χέρι.

Μέχρι να χτυπήσει το τηλέφωνο και να καταρρεύσει όλο, όπως οι σκηνές με τα όνειρα στο inception.

It gets better, no?

τραγούδι της ημέρας- Μοhini Geisweiller- Milk teeth