European Adventure Part III: Road to Vienna

Στο ταξίδι για τη Βιέννη, είμαστε οι τελευταίοι που επιβιβάζονται αλλά δεν φταίμε. Το αεροδρόμιο της Βιέννης είναι όπως όλα τα αεροδρόμια που έχω δει: σχεδιασμένα για να σε πηγαίνουν από την έξοδο στον έλεγχο, από εκεί στις αποσκευές και από εκεί στις αφίξεις.

Στον ιμάντα αποσκευών βλέπω μια μπάντα με τα όργανα και τον εξοπλισμό της. Για λίγα λεπτά ελπίζω να είναι οι Αrcade Fire για να τους πω πόσο έκλαψα με το the suburbs. τελικά ήταν οι UB40 (!) και απέφυγα το ρεζιλίκι.

Στο δρόμο για το ξενοδοχείο βλέπω την αντίστοιχη Αττική Οδό με βιομηχανικά κτήρια δεξιά και αριστερά, όλα πολύ καλοφτιαγμένα και όμορφα. Αναρωτιέμαι που είναι οι περιοχές δεύτερης κατηγορίας που έβλεπα κάποτε στον περιφερειακό του Παρισιού;

Μετά από 3 μέρες εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχουν.

Τη πρώτη μέρα η Βιέννη δίνει την εντύπωση μιας μικρής πολης που είναι στον κόσμο της. Είναι μικρή αλλά δεν παύει να είναι η πόλη που αποτέλεσε τη πρωτεύουσα της Αγίας Ρωμαικής Αυτοκρατορίας και το πνευματικό κέντρο του 19ου αιώνα. Παρ'όλα αυτά, οι κάτοικοί της δύο αιώνες μετά είναι μάλλον διαφορετικοί. η ξενοφοβία είναι πιο διαδεδομένη παρά ποτέ, όπως μού εξηγεί ένας ταξιτζής και μια κοπέλα στην Όπερα.

Η Όπερα είναι όντως εξαιρετική. Εκεί καταλαβαίνεις πώς είναι να είσαι σε ένα μέρος που κάποτε περνούσε ώρες ο Στράους ή ο Μάλερ. Το βράδυ σε μια όπερα, νοιώθω σαν το φτωχό συγγενή αφού όλοι φορούν κοστούμια κα φορέματα κι εγώ έχω πάει με τζιν και πουκάμισο.

Η Βιέννη έχει μια εκπληκτική ικανότητα να σε κάνει να νοιώθεις πάμφτωχος. Επίσης, έχει τον πιο καλόγουστο χριστουγεννιάτικο στολισμό που έχω δει ποτέ μου. Είναι απλά υπέροχος και ταιριάζει απόλυτα στη πόλη.

Οι Βιεννέζοι φαίνεται να ζουν σε μια άλλη εποχή, σε μια πόλη όπου η κρίση (η οικονομική) δεν φαίνεται να έχει περάσει, η πόλη είναι απίστευτα καθαρή και τα κτήρια είναι πανέμορφα.

Το κοινοβούλιο μοιάζει πολύ με τα κτήρια της Αθηναικής Τριλογίας χωρίς τα συνθήματα και τους Αφρικανούς μικροπωλητές όμως.

Βλέπεις συχνά σουβενίρ με τη Πρ. Σίσι, η οποία όντως έμοιαζε πολύ με τη Ρόμι Σνάιντερ (αν και το αντίστροφο είναι πιο λογικό, χρονικά). Και σοκολατάκια με τον Μότσαρτ πάνω. Και ήταν απαίσια.

Ένα απλό μπαρ δεν βρήκα, μόνο μερικά που κάνουν το Galaxy του Hilton να μοιάζει με μπαρ στα εξάρχεια. οπότε την έβγαλα με γλυκά και καφέ. Και σνίτσελ.

στις χριστουγεννιάτικες αγορές, που είναι σε κάθε πλατεία, προσπαθώ να μιλήσω γερμανικά για να μην είμαι σαν τον χαζό τουρίστα αλλά συνειδητοποιώ ότι η Αυστριακή προφορά είναι τελείως διαφορετική από ό,τι ήξερα. Ωστόσο βρήκα ένα τσόχινο δεντράκι, μωβ, με καρώ σχέδιο για το γραφείο μου. ό,τι πρέπει για τα αντι-Χριστούγεννα.

Οι Βιεννέζοι είναι αγενείς. Τελεία.

Στο παλάτι της Μαρίας Θηρεσίας οι κήποι είναι σκεπασμένοι με χιόνι, στον δεύτερο όροφο παίζει Μάλερ, από το παράθυρο βλεπεις τους κήπους με τις πορτοκαλιές και στο δίπλα δωμάτιο, σε μια έκθεση του Κλιμτ, μια φιλη μου σχολιάζει το 'Φιλί' με τέτοιο τρόπο που με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο μερικοί θέλουν να έχουν σχέση. Ωστόσο, ο πίνακας όντως έδειχνε δύο ερωτευμένους με πολύ όμορφο τρόπο.

Στο δρόμο του γυρισμού, και αφού συνειδητοποίησα ότι στη Βιέννη δεν μπορείς να χαθείς, κάτι συνειδητοποίησα και το εφάρμοσα στο Λονδίνο. Τελικά τα ταξίδια όντως ανοίγουν το μυαλό σου.

Και πολλές φορές σε κάνουν να αγαπάς το σπίτι σου.

Σε ένα εστιατόριο, νοιώθω τη χαρά της παγκοσμιοποίησης: δύο έλληνες, ο ένας με καναδικές ρίζες, αμφότεροι κάτοικοι Αγγλίας, τρώνε σέρβικο φαγητό στην Βιέννη. Το μέρος έχει μικρά πορσελάνινα μπιμπελό, χαμοκέλες στους τοίχους, γύψινα μπούστα αρχαίων, ξύλινα μουσικά όργανα στους τοίχους και όλα αυτά, με κάποιο τρόπο, ταιριάζουν απόλυτα.

Στο αεροδρόμιο της Βιέννης έχει ειδικά κουβούκλια για καπνιστές. Ποτέ δεν θα ξανασχολιάσω την Ελλάδα ως ψαροκώσταινα όταν στο αεροδρόμιο της Αθήνας η πρώτη εικόνα που αντικρίζω είναι διάφοροι τελειωμένοι να καπνίζουν πριν τον έλεγχο διαβατηρίων. Ο οποίος από την έξοδο απέχει 30 μέτρα.

Στο αεροδρόμιο για την επιστροφή. Η τελευταία εικόνα είναι η ίδια έλλειψη απλών κατοικιών στα περίχωρα και το σχόλιο του ταξιτζή για το πόσο κλειστή έχει γίνει η Αυστρία. Στα γερμανικά μου εξηγεί ότι εγώ είμαι τυχερός. 'Αεροδρόμιο-ξενοδοχείο-όπερα-καφέ-ξενοδοχείο-αεροδρόμιο είσαι' μού λέει. Του εξηγώ ότι δεν μένω εκεί που γεννήθηκα. Δεν αλλάζει τίποτα μού λέει. Δεν είσαι στην Αυστρία. ίσως. Αλλά είμαι στην Αγγλία που θα δέχεται μόνο 21,000 (και κάτι) μετανάστες ανά χρόνο από εδώ και πέρα. Προσεχώς και ξύλινα τείχη.

Μένω να αναρωτιέμαι τι έχει συμβεί. Μετά τον έλεγχο, μπαίνω στο αεροπλάνο και χαίρομαι όσο ποτέ που είμαι σε αγγλικό (νομικά) έδαφος. Δύο ώρες μετά, στο αεροδρόμιο περνάω τον έλεγχο διαβατηρίων και είμαι σπίτι.

Το άλλο πρωί είμαι πάλι στο μετρό, με απεργία αλλά δεν πειράζει. Ειμαι σπίτι και κανείς δεν θα μου πει ποτέ ότι αυτό δεν είναι αλήθεια.

Σήμερα το πρωί ξυπνήσαμε με χιόνι.

Τραγούδι της ημέρας: Μozart- Requiem/ Puccini- Madama Butterfly με τη Κάλλας όμως.

Συμβουλή- κατηγορίας έπαθα κι έμαθα: η παρέα στις διακοπές θέλει πολλή σκέψη.