Thursday 26 June 2008

Cheesecake, εκπτώσεις, Euro και τα άλλα παιδιά


Μετά από τις πρώτες (πολλές και άκαρπες) προσπάθειας να βρω δουλειά εν μέσω ύφεσης και αδύναμης οικονομίας (μία μία οι βρεταννικές-αλλά και οι παγκόσμιες- τράπεζες προσπαθούν να βρουν χρήματα -call me ρευστό- για να ενισχύσουν την δυναμική τους -σήμερα ήταν η σειρά της Barclay's) αποφάσισα να κλείσω δύο εισητήρια για να ζήσω κι εγώ τον μύθο μου στην Ελλάδα (και μετά να γυρίσω όταν πάθω το πρώτο πολιτισμικό σοκ).


Σήμερα ωστόσο είχα να προλάβω ένα deadline για ένα άρθρο που πρέπει να δημοσιευτεί. Το editing δεν είχε και τόση επιτυχία και το άρθρο συνεχίζει να έχει 2,000 λέξεις περισσότερες από ό,τι έπρεπε. Εγώ βέβαια το έδωσα όπως και να έχει και τότε ξεκίνησε η μέρα μου (αν και θεωρητικά ξεκίνησε στις 8 που πήγα γυμναστήριο- δεν ξαναπάω πρωί, σέρνομαι).


Ο αποπροσανατολισμένος, μεγάλος (και κρυφός) έρωτάς μου (η Ρ.) μου τηλεφωνεί γιατί έμαθε ότι θα έλθω- και νομίζω ότι είναι η μόνη που χάρηκε τόσο. Έχουμε τόσα σχέδια για λίγες μέρες. Μάλλον δεν θα προλάβω να δω άλλους και δεν με νοιάζει κιόλας.


Παίρνοντας για άλλη μια φορά την Central Line κατεβαίνω στο Holborn για να συναντήσω την G. η οποία τελικά άκύρωσε το σημερινό happening γιατί η Τουρκία έπαιζε ποδόσφαιρο. Τελικά συνάντησα μόνο την Λ. Εδώ έχουν ξεκινήσει οι εκπτώσεις, οι οποίες τελικά είναι ύπουλες. Ενώ οι τιμές είναι συμπαθητικές, τα είδη στα οποία αντιστοιχούν είναι απαίσια. Για άλλη μια φορά συνειδητοποιώ ότι η Βρεταννία είναι η χώρα στην οποία έρχονται τα παπούτσια για να πεθάνουν και ότι τα ρούχα του Paul Smith είναι υπέροχα αλλά κάπως υπερτιμημένα (εγώ ήθελα ένα ροζ t-shirt το οποίο για κάποιο λόγο έκανε 100 λίρες, ενώ η Λ. ερωτεύτηκε μια φούστα-μέχρι που είδε ότι κόστιζε 300 λίρες και το διέλυσαν γιατί δεν έβγαζε πουθενά αυτή η σχέση εκτός ίσως από τη φυλακή).


Σε ένα μαγαζάκι απέναντι εντοπίζω την πολυθρόνα που αγαπάω από τον Le Corbusier και κάθομαι μέχρι να με διώξουν. Τελικά καταλήγουμε να φάμε στο Maxwell's το οποίο έχει ωραιότατα club sandwiches, αν και αυτό δεν είναι το θέμα μας. Το θέμα μας είναι το cheesecake που έχει το οποίο είναι το καλύτερο (το ξέρω ότι το έχω ξαναπεί τουλάχιστον δύο φορές για άλλα μαγαζιά αλλά έτσι είναι εδώ: κάθε μέρα στο Λονδίνο τα cheesecakes γίνονται καλύτερα).


Στο δρόμο για τη Regent str. η κουβέντα πάει μόνο στο θέμα της δουλειάς που δεν βρίσκουμε, στο σπίτι που δεν έχουμε λεφτά να νοικιάσουμε και σε άλλα τέτοια χαρούμενα. Εμένα τα λεφτά στη τράπεζα λιγοστεύουν (εδώ λιγοστεύουν τα λεφτά της ίδιας της τράπεζας βέβαια, τα δικά μου θα αυξάνονταν;) και μάλλον θα καταλήξω στα McDonald's (όχι για φαί).


Όπως και να έχει αγόρασα μια καινούρια βαλίτσα γιατί η τωρινή είναι σαν μπαούλο και αν ταξιδέψω μα αυτή θα μοιάζω με βρεταννό αποικιοκράτη που πάει για σαφάρι στη Κένυα (και εντελώς τυχαία ανακάλυψα ένα μαγαζί με ρούχα για τέτοιες περιστάσεις(!!!!)).


Η καταραμένη εφεύρεση που λέγεται κινητό τηλέφωνο βοηθάει δύο φίλους μας να μας εντοπίσουν για να πάμε σπίτι τους (ωραίοτατο σπιτάκι). Εκεί βλέπουν ποδόσφαιρο (δεν κατάλαβα και πολλά αλλά νομίζω ότι οι παίκτες της Τουρκίας όλο κλωτσούσαν τους Γερμανούς και όχι τη μπάλα), το μόνο ενδιαφέρον είναι η Merkel να χοροπηδάει με τα γκολ και ένα πλάνο του Gul. Η φίλη μου η G. μου είχε πει θυμάμαι ότι οι εφημερίδες στην Τουρκία χρησιμοποιούν πολεμικούς όρους για να περιγράψουν τους αγώνες (είναι και το άχτι τους να κατακτήσουν τη Βιέννη) και ότι νιώθουν ότι η Ευρώπη δεν τους θέλει.


Τελικά η Γερμανία νίκησε με ένα γκολ ενός ξανθού με ανταύγεις (δεν ξέρω περισσότερα) και αποφασίζω να φύγω γιατί δεν έχω κλείσει μάτι με το editing. όση ώρα κοιμήθηκα δε, είδα ένα όνειρο όπου ήμουν πάνω σε έναν βατήρα πισίνας (να σημειώσω ότι έχω υψοφοβία) και δεν ήξερα πώς να κατέβω (εδώ δεν φταίει η υψοφοβία αλλά η βλακεία μου) και όταν τελικά έπεσα στο νερό απλά βυθιζόμουν συνέχεια, χωρίς τέλος. Κάποια στιγμή σταμάτησα αλλά δεν ήξερα που είναι η επιφάνεια.


Στο μετρό του γυρισμού ένας 30χρονος μου χαμογελάει και δεν ξέρω γιατί, δυστυχώς κατέβηκε πρώτος πριν μάθω αλλά δεν πειράζει. Μικρή πόλη είναι. Χαμογέλασα κι εγώ και αναρωτιέμαι πότε θα το φάω το ξύλο.


Το νέο μου βαλιτσάκι χωράει πολλά τελικά (το συμπέρανα μετά από επίμονες και επίπονες δοκιμές που έκανα) και από αύριο αρχίζω την πτυχιακή επίσημα, μαζί με μαθήματα ανοχής του καύσωνα (όχι δεν έχει εδώ, για το ταξίδι τα κάνω).

8 comments:

the passenger said...

καλή επιτυχία με την πτυχιακή, καλό κουράγιο με την προσπάθεια ανεύρεσης εργασίας. όντως, είναι λίγο δύσκολοι οι καιροί όμως με επιμονή και υπομονή κάτι θα βρεθεί!!!!

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

σε ευχαριστώ πολύ passenger. προσπαθώ και ελπίζω.. πού θα μου πάει..; ελπίζω να είσαι καλά!!

Anonymous said...

geia sou narco mou!!!! sou ekana sxolia kai sto katw postaki sxetika me ti foto tha deis....

filia polla kai na pernas teleia psit mipws o krufos sou erwtas na stamatisei...na einai krufos? kalokairi einai....wra gia apokalipseis :))

mrt

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

το είδα το σχολιάκι και απάντησα :-) που λες, ο έρωτάς μου με τη Ρ. είναι πλατωνικός και αποπροσανατολισμένος. εγώ έχω τον Κ. εξάλλου. :-)

bloum said...

esu tin eixes travixei auti ti foto?? me esteiles twra!!!!apisteuta wraia einai!

wraia ta platwnika alla kalutera ta real me ton k :)

take care gros bisous :)

mrt

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

εγώ την έβγαλα ναι, ένα βράδυ στο Westminster απέναντι από το London Eye. βασικά όλες οι φωτογραφίες που βάζω στις αναρτήσεις μου είναι δικές μου..

εσύ πώς είσαι; εγώ ετοιμάζομαι να έλθω Αθήνα για διακοπές. και αλλαγή (κυρίως) περιβάλλοντος..

Anonymous said...

xe loipon egw olo to sk imoun me ponokefalo stomaxopono kai genika oles tis lexoules pou xekinane i kataligoume sto -pono...xexe

exw idea trelli ta "time sharing" ta xereis??? sou paradidw tin eksoxiki mou katoikia sti glydada gia ti diamoni sou a athenes kai egw paw sti diki sto a londres!!! den einai kako e??? xaxxaxax
kidding :))

MRT

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

πώς αρρωστήσατε όλοι μες στο κατακαλόκαιρο; πραγματικά πρέπει να έλθεις εδώ, δεν θα αρρωστήσεις ποτέ ξανά. αυτό παρατήρησα φέτος.

time sharing ε; καλά, πίστεψέ με, δεν θα ήθελες να μείνεις εδώ που μένω, χιχιχι. άσε που δεν μπορώ να το κάνω λόγω συμβολαίου (το λέω γιατί σκεφτόμουν να κάνω επινοικίαση όσο λείπω να βγάλω καμιά λίρα γιατί έρχονται μέρες δύσκολες).

περαστικάάάάάάάάάάάάάά!!!!!!!