An urban history of photography @ Tate Modern

Φθινοπωρινός καιρός και σήμερα και η Tate με υποδέχεται με την πρόσοψή της γεμάτη street art (φωτό 1-2), κομμάτι της ομώνυμης έκθεσης που φιλοξενεί. όχι μέσα στους χώρους της. Το ίδιο το κτήριο παίζει τον ρόλο του εκθεσιακού χώρου.

Η έκθεση του τίτλου της παρούσης ανάρτησης είναι η πρώτη απόπειρα να εξερευνήσει τη φωτογραφία μέσω της παράλληλης ανάπτυξης των δύο σημαντικότερων τόπων της: το στούντιο και τον δρόμο. όλες οι φωτογραφίες της έκθεσης έχουν τραβηχτεί είτε στον ένα χώρο είτε στον άλλο. Μέσα από τόσες φωτογραφίες φαίνεται πώς έχει μεταβληθεί η στάση του φωτογράφου αλλά και του αντικειμένου του.

Η έκθεση αρχίζει με μια φωτογραφία του Charles Nègre, η οποία παρά την φαινομενική της απλότητα χρειάστηκε αρκετές ώρες, καθιστώντας αυτό που κάποιος βλέπει σαν ένα snapshot, μια προσεκτική χορογραφία. Ο επόμενος χώρος ήταν αφιερωμένος σε φωτογραφίες περαστικών, τραβηγμένες στον δρόμο. Τα αντικείμενα των φωτογραφιών πολλές φορές δεν ήξεραν ότι φωτογραφίζονταν. Είναι ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς τις μαρτυρίες μιας φωτογράφου για τις αντιδράσεις των ανθρώπων που φωτογράφιζε. όλοι είναι με καλυμένα μάτια, άλλοι ωστόσο ήθελαν την φωτογράφισή τους. Άλλοι ήταν δύσπιστοι ενώ άλλοι εχθρικοί. Ο Ed van der Elsken ακολούθησε μια γυναίκα στους δρόμους του Hong Kong, αγγίζοντας τα όρια της παρακολούθησης.

Πολλές φορές οι φωτογραφίες, ταξινομημένες ανά δεκαετία απεικονίζουν την πολιτική κατάσταση της κοινωνίας. Φωτογραφίες παιδιών να δουλεύουν στους δρόμους της Νέας Υόρκης στις αρχές του προηγούμενου αιώνα δίνουν τη θέση τους σε φωτογραφίες ανθρώπων να εργάζονται στη Γερμανία του '30, μια χώρα που προσπαθούσε να κατάνοήσει τον εαυτό της μετά από μια ταπεινωτική ήττα, και συνάμα βυθισμένη στη φτώχεια. Ο Henri Cartier-Bresson φωτογραφίζει έναν άντρα να κοιμάται σε έναν δρόμο της Ισπανίας (φωτό 3), την ίδια περίοδο που ο Manuel Alvarez Bravo φωτογραφίζει το νεκρό σώμα ενός εργάτη μετά από ταραχές σε μια απεργία(φωτό 4).

Τα χρόνια του μεσοπολέμου δείνουν την αφορμή για φωτογραφίες πιο "πλούσιες" , προορισμένες για μια τάξη που ψάχνει για κομψότητα, λάμψη και περηφάνια για τη νέα μεσαία τάξη, που γι'αυτό το λόγο χαρακτηρίστηκε ως photocracy. Λίγα χρόνια μετά η Diane Arbus απεικονίζει τον νέο πλούτο μιας Αμερικής που βγήκε νικήτρια και σχεδόν αλώβητη από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στο πρόσωπο μιας γυναίκας στην 5η Λεωφόρο της Ν. Υόρκης (φωτό 5).

Ένας διάδρομος αφιερωμένος στους "επιβάτες", ανθρώπους στο μετρό του Λονδίνου χαμένους σε προσωπικές σκέψεις ενώ σε δημόσιο χώρο οδηγεί σε φωτογραφίες της μεταπολεμικής περιόδου όπου σημαντική θέση έχουν οι φωτογραφίες για περιοδικά μόδας. Η γαλλική Vogue αφιερώνει ένα εξώφυλλο στον William Klein που φωτογραφίζει μια γυναίκα σε ένα φόρεμα Dior, στα σκαλιά του Γαλλικού Κοινοβουλίου.

Ένας τοίχος είναι αφιερωμένος στους paparazzis με φωτογραφίες των Mick Jagger, Mia Farrow, Woody Allen. Πιο πέρα η Marilyn Monroe σε μια φωτογραφία με τον τίτλο Jump, και την ίδια να φωτογραφίζεται πηδώντας, και χαρούμενη. Στην Ιαπωνία, ο Nobuyoshi Araki ημιουργεί την σειρά Tokyo, με ζεύγη φωτογραφιών. Η μία δείχνει ιάπωνες στους δρόμους του Τόκυο και από κάτω μια νεαρή γυναίκα αυνανίζεται. Δεν ξέρω αν ο φωτογράφος ήθελε να δείξει αυτό, αλλά μού φάνηκε ενδιαφέρουσα η αντιπαράθεση, δύο εικόνων χαρακτηριστικών στην δυτική αντίληψη για την Ιαπωνία. Από την μία η εμμονή τους με την δουλειά, από την άλλη ο ερωτισμός των γυναικών- που έχει γίνει πιο έντονος με τα manga.

Η φωτογραφία της αφίσας της έκθεσης (βλ. προηγούμενη ανάρτησή μου) είναι από τον Juergen Teller, ο οποίος ζήτησε από εκατοντάδες κορίτσια να φωτογραφηθούν, και το έκανε αποθανατίζοντάς τις να καπνίζουν, να ποζάρουν για δοκιμές, να ορίζονται σαν ενήλικοι.