Μάθε να πέφτεις, προτού μάθεις να πετάς

Από χθες έχουμε και εδώ καλοκαίρι. όπως θα έπρεπε να είναι το καλοκαίρι. Ζεστό αλλά χωρίς να ψάχνεις μονίμως για σκιά, με ένα ελαφρύ αεράκι κάθε τόσο να σε ηρεμεί, και καταγάλανο ουρανό με μερικά λευκά σύννεφα για παιχνίδι.

Τουλάχιστον έτσι είναι για μένα το ιδανικό καλοκαίρι.

Ψέμματα, υπάρχει και η Αμοργός στο ιδανικό καλοκαίρι αλλά θα πρέπει να συμβιβαστώ

φέτος.

* * *

Τη Πέμπτη βρέθηκα στο Μουσείο Επιστημών, στο South Ken. Το πρώτο πράγμα που βλέπεις όταν μπαίνεις μέσα είναι μια πινακίδα που σε ενημερώνει ότι ζούμε σε μια εποχή όπου είναι δύσκολο να εξαφανιστείς ή να χαθείς. Έχουμε κινητά, συσκευές πλοήγησης, πιστωτικές κάρτες που θα σε εντοπίσουν ακόμη και στην Ανταρκτική (ειδικά αν χρωστάς). Δεν ξέρω αν την έχουν τοποθετήσει εκεί για απειλή, για ενημέρωση (ειδικά εδώ που από το σπίτι μου μέχρι το κέντρο, οι κάμερες με έχουν αποθανατίσει περίπου 3000 φορές- τις περισσότερες στο κακό μου προφίλ, ή αγουροξυπνημένο), ή για να σού δείξουν που έχει φτάσει η επιστήμη.

Όπως και να έχει το Μουσείο είναι συμπαθέστατο. Κάπως πιο ενδιαφέρον από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας και με λιγότερα παιδάκια. Το καλύτερο ήταν ο δεύτερος όροφος (ίσως ήταν ο τρίτος, η μνήμη μου δεν με βοηθά τελευταία), ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο ανθρώπινο γονιδίωμα. Εκεί έμαθα ότι υπάρχει καταγεγραμμένη φοβία στο μωβ χρώμα (ίσως το έχω αναφέρει πάλι, μού έκανε εντύπωση).

Βαδίζει μες στην ομορφιά
σαν τη νύχτα τόπων άνεφων κι ενάστρων ουρανών
κι όλες του σκότους οι χαρές και του φωτός
στα μάτια της και στη μορφή της συναντιούνται
(Lord Byron)

Σήμερα η μέρα ήταν αναζωγονητικά ήρεμη. Δεν έγραψα τίποτα για την πτυχιακή μου, παρά έκανα κάτι δουλειές που έπρεπε να κάνω, γράφτηκα επιτέλους γυμναστήριο, και μετά πήγα στο παρκάκι εδώ πιο πέρα και ξάπλωσα. Πήρα μια πετσέτα, λίγο νερό, τη μουσική μου και ένα βιβλίο.

Πιο πέρα ένα ζευγάρι (μοιάζουν και οι δύο σκανδιναβοί) χαίρεται τον ήλιο. Παραδίπλα ένας παππούς κάθεται σε ένα παγκάκι. Φαίνεται να είναι απομεινάρι της παλιάς βρεταννικής αυτοκρατορίας. Η κοπέλα δίπλα μου γράφει κάτι στον vaio της. Έχω μια απορία αλλά βάζω Sonic Youth και ξεχνιέμαι. Τα σύννεφα αλλάζουν θέση και σχήμα. Κάπως έτσι φθάνω να ακούω PJ Harvey καιThom Yorke, σε ένα κομμάτι από το stories from the city, stories from the city, το οποίο πολύ πρόσφατα απέκτησε νέο συνειρμό. Και δεν είμαι σίγουρος αν το μετάνοιωσα.

Θυμάμαι ένα live των Radiohead τον περασμένο Ιανουάριο. Και πόσο άλλαξαν τα πράγματα από τότε. Και πόσο αδύναμοι παρέμειναν μερικοί άνθρωποι από τότε. Σκέφτομαι ότι η αδυναμία, μαζί με την αγένεια, είναι δύο πράγματα που δεν συγχωρώ σε έναν άνθρωπο. ίσως είμαι σκληρός. Σίγουρα όμως είναι καλύτερο το ότι δεν θα κάνω παιδιά.

Ακούω το Lucky από το OK Computer και καταλαβαίνω για μια ακόμη φορά ότι δεν έχω ξεπεράσει ακόμη αυτόν τον δίσκο.

Ακολουθεί το numb από τους Portishead. Δεν θυμόμουν ότι το έχω βάλει στο mp3. Ίσως το έκανα ηθελημένα. Για να μην ξεχάσω. Λες και γίνεται. Ιανουάριος 2004. Κυριακή, την άλλη μέρα έδινα Διοίκηση Ανθρωπίνων Πόρων. Ο Π. κι εγώ..

Διάφορα έντομα με επιβουλεύονται. Τίποτα το ιδιαίτερο δυστυχώς. Αραχνοειδή και μυρμήγκια. Τα διώχνω, δεν μου πάει να τα σκοτώσω.

Πιο πέρα ένα πουλί σκοτώνει ένα σκουλήκι. Μόνο σε ντοκιμαντέρ το είχα δει αυτό. Το χτυπάει πολλές φορές. Είναι νεκρό μα συνεχίζει να το χτυπάει. Δεν καταλαβαίνω γιατί χρειάζεται τόση βία.

Δεν καταλαβαίνω γιατί ακόμη δεν μάθαμε πώς να πέφτουμε.

Ίσως επειδή ο καθένας συναρμολογεί τα κομματάκια της ζωής του με τον δικό του τρόπο.