24

Παρασκευή 20 του μήνα και ήλθαν πάλι τα γενέθλιά μου. Σοφία δεν έχω αποκτήσει από πέρσι αλλά όπως και να έχει όλο και κάτι έμαθα (ίσως και όχι).

Το πρωί είχα μια συνάντηση με έναν καθηγητή μου για την πιθανότητα να κάνω διδακτορικό. Στον δρόμο για το γραφείο του βλέπω μια πάπια με τα παπάκια της να περπατούν πίσω της, στην αρχή σε σειρά, μετά όπως να'ναι. Μού θύμισαν ένα κινούμενο σχέδιο που είχα δει παλιά. Μέχρι προχτές ήταν η μόνη παρόμοια εικόνα που είχα για τις πάπιες με τα μικρά τους. Ακόμη με εντυπωσιάζει η αφοσίωση που δείχνουν τα θηλαστικά στα "παιδιά" τους.

Στο γραφείο του καθηγητή επικρατεί το γνωστό χάος από σημεία και κακόγουστες σημαίες διαφόρων χωρών του πολυπαθούς πλανήτη μας. (στο γυμναστήριο είχε ειδήσεις και διάβαζα ότι ακόμη και οι κινέζοι έχουν πρόβλημα με την ενέργεια αφού είχαν αρχίσει να χαίρονται που κατανάλωναν ό,τι οι δυτικοί καταναλώνουν από την βιομηχανική επανάσταση και ότι ακόμη και οι οικονομολόγοι καταλαβαίνουν ότι η ενέργεια δεν φτάνει για όλους). Ξέφυγα και το θέμα ήταν άλλο. Με ρώτησε λοιπόν κάτι που ρωτάει όλους του Έλληνες φοιτητές του. Πώς έγινε και ενώ η Ελλάδα έβαλε τις βάσεις της φιλοσοφίας και της πολιτικής και έχει πάψει πια να παράγει ιδέες. Αναρωτιέται τι συνέβη. Μια φοιτήτρια πέρσι του είπε ότι ανακαλύψαμε τη μπύρα. Κλασσική απάντηση έλληνα έχω να πω.

Ωστόσο δεν είχα κάτι καλύτερο να πω. Τι άραγε; ότι άυτό ήταν πριν 5000 χρόνια (άλλο αν ακόμη επικαλούμαστε τους προγόνους μας για να διορθώσουμε την ανεπάρκειά μας), ότι είχαμε 400 χρόνια σκλαβιάς (άλλη προσφιλής δικαιολογία) ή ότι έχουμε βολευτεί στα σκατά και ζούμε για το σήμερα και αύριο βλέπουμε (αυτό ακούγεται πιο φιλοσοφικό κιόλας).

Η ώρα πέρασε με διάφορες συζητήσεις (ασχετες με το θέμα της συνάντησης ως επί το πλείστον) και είχα δουλειές να κάνω. Το απόγευμα βρέθηκα με κάτι φίλους για να πάμε σε κάποιο bar. Τελικά καταλήξαμε στο Beach Blanket Babylon το οποίο έχει μια πολύ όμορφη αυλή, ωραότατα cocktails, όμορφη διακόσμηση (κάτι μεταξύ Βρεταννίας και γαλλικής decadence) και cross dresser party. Ένα παιδί μπαίνει με φόρεμα με παγιέτες (που είχα να δω χρόνια) και καπέλο με φτερό μαζί με έναν φίλο του-σωσία της Kathleen Turner. Όμορφες στιγμές, χαίρομαι που το Λονδίνο είναι τόσο ελεύθερο.

Μετά τα πρώτα τρία pornstar martinis, χορό, και έναν Αυστραλό που πέφτει πάνω μου με κάθε ευκαιρία, φεύγουμε. Η Τουρκάλα φίλη μας θέλει να πάμε σε μέρος ελληνικό. ένας άλλος φίλος μας ήξερε ένα και πήγαμε (Τελικά το μέρος ήταν κυπριακό, με παραδοσιακή μουσική και τα λοιπά. Εγώ όλο το βράδυ δεν κατάλαβα τίποτα γιατί μιλούσαν κυπριακά και δεν έπιανα και πολλά. Οπότε έπινα για να έχω δικαιολογία).

Στον δρόμο, περάσαμε από την Greek str. στο Soho. Περιμένοντας στο φανάρι πιο πέρα, ακούω έναν θόρυβο γνώριμο σε Έλληνες- ένα αυτοκίνητο περνάει με 5 Τούρκους (η G. μού το είπε) που κόρναραν, φώναζαν, έβγαιναν από την ηλιοροφή του αυτοκινήτου τους. Προφανώς η Τουρκία νίκησε κάποιον ή κάτι τέτοιο.

Θυμήθηκα τότε τις εικόνες που έβλεπα στην τηλεόραση πριν από 4 χρόνια και λυπήθηκα που έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να περιμένουμε κάτι τέτοια για να χαρούμε. Έχοντας πάρει απόφαση ότι δεν λύνονται όσα έχουμε οπότε ας δούμε ποδόσφαιρο. Και αν και νέος θυμάμαι κάποια χρόνια που ζούσαμε σαφώς καλύτερα. Η ύφεση πάντως έχει φτάσει και εδώ, στην παραδοσιακά δυνατή βρεταννική οικονομία, όπου παρατηρούνται επίσης αυξήσεις σε βασικά είδη- αν και το θέμα δεν έχει σχέση με την Ελλάδα. Αισχροκέρδεια εδώ δεν παίζει. Ύφεση ναι. Κανονική όμως, όχι το είδος που έχει στην Ελλάδα. Nunc est bibendum.

Στο ταξί του γυρισμού σκέφτομαι πόσο όμορφη είναι η πόλη τη νύχτα. Και πόσο κόσμο έχει, παντού. Μέχρι που με διακόπτει ο οδηγός για να μου εξηγήσει πώς λειτουργούν οι κάμερες στους δρόμους. προφανώς έπεσα στον μόνο οδηγό ταξί της πόλης που μιλάει.

Στο σπίτι δεν με περιμένει κανείς (άσχετο απλά λέω) και αναρωτιέμαι τι θα κάνω. Σε δυο μήνες είναι πάλι Σεπτέμβρης.

Αλλά από την άλλη είναι ακόμη Ιούνιος.