White elephant

Η αλήθεια είναι ότι και αυτό το ποστ θα μπορούσε να έχει τον ίδιο σχεδόν τίτλο με το προηγούμενο αφού συνεχίζω την αναζήτηση του τέλειου cheesecake. Χτες, ήταν η σειρά του Gail's. Καλό σχετικά, χωρίς καλό μπισκοτάκι από κάτω όμως. Όμως πολύ ελαφρύ (και μεγάλο).

όμως η μέρα ξεκίνησε αλλιώς. Στο μετρό το πρωί μπήκε μια μητέρα με το παιδάκι της (μάλλον δεν ήταν καν δύο ετών). Κάποια στιγμή άρχισε να κλαίει και η μητέρα του άρχισε να το βρίζει. Σχετικά άσχημα, έχω ακούσει ενηλίκους εδώ να βρίζονται έτσι. Ένας άντρας την κοίταξε φευγαλέα και αυτή άρχισε καυγά και με αυτόν επειδή την κοίταξε επικριτικά, όπως είπε.

Βγήκα πάλι στα μαγαζιά γιατί σε λίγες μέρες έρχομαι Ελλάδα και ήθελα να πάρω δώρο στο νεογέννητο ανήψι μου. Έχει και εκπτώσεις και ήταν καλή ευκαιρία. Τελικά κατέληξα στα Harrod's μιας και άλλα μαγαζιά με παιδικά δεν ξέρω (εκτός από ένα στη γειτονιά μου αλλά δεν ήθελα το πρώτο δώρο μου στο παιδάκι να είναι τόσο χάλια). Στο τμήμα με τα παιδικά επικρατεί ένας πανικός από μαμάδες, μπαμπάδες, παιδάκια, καροτσάκια και έναν θείο. Επίσης τα πράγματα έχουν διπλασιαστεί σε σχέση με τις εποχές χωρίς εκπτώσεις. Τελικά μετά από μερικές ώρες αποφάσισα να πάρω ένα μπουφανάκι και ένα καπελάκι (να σημειωθεί ότι αν και ήταν ρούχα από καλές εταιρείες είχαν 50% έκπτωση). Πλήρωσα και αποφάσισα να πάω και στα αντρικά να δω τίποτα για τον κόπο που έκανα.

Βρήκα κι εγώ ένα πολύ καλό πουκάμισο, 40% έκπτωση είχε, πολύ το χάρηκα. Αφού δεν βρίσκω δουλειά ας πάρω κάτι να ξεχαστώ. Στα παπούτσια (τα οποία είχαν επίσης τετραπλασιαστεί σε σχέση με τις κανονικές μέρες) βρίσκομαι δίπλα από ένα ζευγάρι Έλληνες τουρίστες και κάτι που μοιάζει με το γιο τους. Το παιδάκι έχει ένα περίεργο μαλλί πού πέφτει στο μισό του πρόσωπο και από το άλλο μισό είχε ένα μάτι με βλέμμα-κάδος πλυντηρίου. Τελικά τσακώνονταν για το αν θα πάρουν ένα ζευγάρι Gucci στο παιδάκι τους, η μητέρα δεν ήθελε γιατί είχε μια κόκκινη γραμμή και είναι γυναικείο το κόκκινο, ο δε μπαμπάς τα ήθελε επειδή στην Ελλάδα δεν τα έχουν και το παιδί-πλυντήριο θα έκανε γκελ). Παρακάμπτω τον παράξενο διάλογο και ψάχνω κάτι άλλο, τελικά βαριέμαι γιατί έχει πολύ κόσμο και δεν λέει.

Μια παρατήρηση από όλα αυτά ωστόσο. Τελικά είμαι σίγουρος ότι στην Ελλάδα μας κοροιδεύουν. Όσο ακριβό και να είναι το Λονδίνο, στις εκπτώσεις βρίσκεις πολύ καλές ευκαιρίες (όχι σε όλα, στο προηγούμενο ποστ έλεγα για τις βλακείες που είχαν βγάλει). Το ακόμη πιο παράξενο είναι έχουν όντως εκπτώσεις. Είδα τα παπούτσια που φορούσα με 55 λίρες έκπτωση, τη στιγμή που στην Ελλάδα η ίδια εταιρεία το πολύ να κόψει 30 ευρώ.

Φεύγοντας από εκεί, με προσπερνάει μια κοπέλα με παράξενες (και πανάκριβες) γόβες και αναρωτιέμαι πώς περπατάει. Στο δρόμο έχει πολύ κόσμο και η μέρα είναι εξαιρετική. Πηγαίνω στο Notting Hill όπου συναντώ κάτι φίλους να ψάχνουν για σπίτι. Καθόμαστε όλοι μαζί να φάμε κάτι στο Gail's. Μιλάμε για σπίτια, δουλειές, σχέδια για το μέλλον, την ύφεση. Το μόνο κοινό σε όλα αυτά είναι η αβεβαιότητα. Η αλήθεια είναι βέβαια πως είναι καλύτερο να μην νοικιάσεις ακόμη μιας και μέχρι το τέλος του χρόνου οι τιμές θα πέσουν 5-10%, όπως είπε η Υπουργός υπεύθυνη για το Housing (αμέ, έχουμε και τέτοια). Από την άλλη σε τέτοιες περιόδους ύφεσης ό,τι και να κάνεις ασύμφορο θα είναι.

Γυρνάω και μετά το μετρό πηγαίνω στη στάση του λεωφορείου για να πάω σπίτι. Κάποιος έχει αφήσει στο πεζοδρόμιο έναν μικρό άσπρο ελέφαντα από πορσελάνη. Έχει ήδη νυχτώσει, είναι παράξενο ότι στις 10 περίπου είναι ακόμη μέρα, και ο ελέφαντας αυτός ήταν μια ωραία νότα μέσα σε όλα.

***

Σήμερα η μέρα ήταν λιγότερο επεισοδιακή ωστόσο. Απόφάσισα να αλλάξω το καπελάκι που πήρα στον ανηψιό μου και τελικά πήρα ένα ζακετάκι. Σήμερα όμως το τμήμα με τα παιδικά ήταν πολύ διαφορετικό. Είχαν μείνει τα μισά και δεν υπήρχαν πουθενά μαμάδες να σφάζονται για το τελευταίο Dior φορμάκι.

Στο μετρό κυκλοφορούν πολλοί ωραίοι και ξαναδηλώνω ότι καμιά μέρα θα φάω ξύλο. Στην εφημερίδα διαβάζω για τις εκλογές στην Ζιμπάμπουε και το πώς αντιμετωπίζει η Ευρώπη την ύφεση. Το άρθρο αντιμετωπίζει τις χώρες ξεχωριστά, κάτι που σημειολογικά μοιάζει εξαιρετικά λογικό. Ακόμη και η Ένωση έχει πάψει να είναι αυτό που ήταν κάποτε και να ψάχνει για κοινές λύσεις. Η πρόσφατη στάση της Ιρλανδίας έπεσε βαριά σε μια δύσκολη περίοδο. Σήμερα ανέλαβε την Προεδρία η Γαλλία με ελπίδες να αναπτύξει νέες, πιο οικολογικές πολιτικές, να καταπολεμήσει την ακρίβεια και να θεσπίσει πιο αυστηρούς νόμους για τη μετανάστευση, την ίδια ώρα που το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο ψήφισε μέτρα για άμεση απέλαση 8,000,000 παράνομων μεταναστών που βρίσκονται στα εδάφη της Ένωσης.

Επίσης ανακάλυφτηκε νέο είδος χαμαιλέοντα που γεννιέται τον Νοέμβριο και πεθαίνει τον Φεβρουάριο. Την ίδια ώρα η Βρεταννία ασχολείται με την δολοφονία ενός 16χρονου από εφήβους την ώρα που κάθε χρόνο 770 παιδιά πεθαίνουν από επιθέσεις συνομιλήκων τους. Τόσο που έχουν και ειδική εκπομπή μπας και γίνει κάτι.

Ένα ακόμη στοιχείο για το πόσο πίσω γυρνάμε είναι και κάτι τελευταίες δηλώσεις διαφόρων σχετικά με τις γυναίκες. Από τη μία το Κοινοβούλιο προσπαθεί να μειώσει το δικαίωμα άμβλωσης στις γυναίκες, από την άλλη επιχειρηματίες δηλώνουν ότι αρνούνται να προσλάβουν γυναίκες επειδή γεννούν. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τις αυστηρότερες πολιτικές για μετανάστες και την κάκή κατάσταση των ανθρωπίνων διακιωμάτων στην φιλελεύθερη (με τη καλή έννοια) Ένωσή μας, δεν είναι και οι καλύτεροι οιωνοί.