Πρώτη στάση στο Grail’s για την καλύτερη blueberry pie της πόλης. Θυμήθηκα την τελευταία ταινία του Καρ-Βάι. Τις εικόνες. Τα χρώματα.Κι ας μην ήταν τόσο καλή όσο οι προηγούμενες.
Μαρμελάδα σε βαζάκι για το σπίτι και πάλι στον δρόμο. Προσπερνώ κάτι Έλληνες τουρίστες που μιλούν δυνατά σε ένα κατά τα άλλα ήσυχο απόγευμα και σχολιάζουν πώς θα διακοσμήσουν το σπίτι τους με όλα αυτά τα πράγματα που αγόρασαν.
Σε ένα μαγαζάκι πουλάνε μια πυξίδα, με επίχρυσες λεπτομέρειες και ωραίο ξύλινο κουτάκι. Μ’αρέσουν τα πολύχρωμα σπίτια στην Portobello Rd.
Επόμενη στάση Green Park, πεινάω και παίρνω sushi to go. Μ’αρέσει που σε αυτή τη πόλη δεν σου δημιουργούν τύψεις επειδή δοκιμάζεις κάτι λιγότερο ελληνικό από τα κεφτεδάκια της μαμάς σου. Καταραμένες μόδες. Καμιά φορά νομίζω ότι όλο παραπονιέμαι. Διασχίζω το πάρκο. Βλέπω ένα σκιουράκι να πηδάει σε κάτι κλαδιά. Και ανθρώπους στο γρασίδι.
Μια κοπέλα διαβάζει. Μια άλλη κάνει κάτι ασκήσεις. Μια κυρία φαίνεται να κοιμάται. Ένα ζευγάρι χαίρεται τον ουρανό. Αρχίζει να σουρουπώνει και σε μερικά σημεία είναι μωβ. Περνάω το Παλάτι και μπαίνω στην άλλη πλευρά του Πάρκου. Έχει ήδη νυχτώσει και ακούω τις πάπιες. Μακάρι να ήξερα τι λένε όταν ο κόσμος λιγοστεύει και έχει ησυχία.
Ένας άντρας με προσπερνά βιαστικά και αφήνει πίσω του μια μυρωδιά μαριχουάνας.
Κάτι ξέρει. Παίρνω την Great George st. και φτάνω στο Westminster Abbey. Πρώτη φορά το βλέπω από τόσο κοντά. Λογικό είναι οι άνθρωποι να φοβούνται τον Θεό αν οι εκκλήσιες είναι έτσι. Απέναντι το Κοινοβούλιο. Και σκηνές στο πεζοδρόμιο. Άνθρωποι διαμαρτύρονται για την συμμετοχή της χώρας στο πόλεμο στο Ιράκ.
Ένας κύριος με παπιγιόν και κλασσικό βρεταννικό σακάκι με ουρά προχωρά δίπλα. Αδιάφορα.
Μ’αρέσουν αυτά τα σακάκια.
Διασχίζω την Westminster Bridge και στέκομαι στη μέση. Από τη μία βλέπω το ποτάμι και θυμάμαι την Ρ. στο κατάστρωμα ενός πλοίου που μάς πήγαινε στην Αμοργο. Από την άλλη βλέπω το London Eye και θυμάμαι πόσο φοβάμαι το ύψος, ακόμη. Και τον Κ. στον Πύργο του Άιφελ να μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά.
Δεν συνεχίζω αλλά γυρνάω πίσω και στρίβω στην Whitehall st. Βλέπω όλα τα αγάλματα διαφόρων στρατηγών (ή κάτι τέτοιο, δεν είμαι καλός σε αυτά) και σκέφτομαι το παλιό μεγαλέιο της αυτοκρατορίας τους, γα το οποίο μερικοί καμαρώνουν ακόμη. Μόνο 50 χρόνια έχουν περάσει.
Φτάνω επιτέλους στο Covent Garden, ανακαλύπτω το Tutton και μια υπέροχη σάλτσα με κρέμα γάλακτος, γιαούρτι και σέλινο. Α, και σπανάκι. Ποτό στο, Bellucci’s με James και το μισό μπαρ να τραγουδάει System of A Down. Πάλι στο μετρό για να γυρίσω σπίτι. Προφανώς έχουν μόλις τελειώσει οι παραστάσεις στα γύρω θέατρα και έχει μεγάλη ουρά για να μπούμε στο μετρό. Τριγύρω, ηλικιωμένα ζευγάρια, υπομονετικά και χωρίς γκρίνια, ζευγάρια, φοιτητές της LSE, μια γυναίκα στα 40, όμορφη όπως ποτέ ίσως. Ακυρώνω την Oyster μου και μπαίνω. Βολική καρτούλα, αν και οι Βρεταννοί βρήκαν τρόπο να χρησιμοποιήσουν και αυτή ακόμη για να ελέγχουν τον φόβο πολλών κατοίκων.Κατεβαίνω αμέτρητα σκαλία μέχρι την αποβάθρα. Εκεί ένα αγόρι με μια θήκη μουσικού οργάνου πιάνει κουβέντα σε μια κοπέλα που κάθεται δίπλα. Μιλάνε σε όλη την διαδρομή, μέχρι που το αγόρι κατεβαίνει. Δεν ζήτησε τηλέφωνο ή κάτι αντίστοιχο αλλά φάνηκαν και οι δύο πολύ χαρούμενοι.
Υπάρχει ακόμη ευτυχώς μια έλλεψη καχυποψίας. Και ο άλλος δεν νομίζει ότι του την πέφτεις αν απλά πεις μια κουβέντα.
Φτάνω σπίτι, πρόλαβα και το λεωφορείο. Κάθομαι λίγο στο παράθυρο και κοιτάω τα λουλούδια που πήρα. Έχουν ανθίσει και έχουν ξεπετάξει κάτι όμορφα ροζ άνθη.
Και μυρίζουν. Άνοιξη.
