Thursday, 20 March 2008

Τρίτη νύχτα


Τα γράμματα είναι έρημα, ανάστατα.
Μωβ, γεμάτα αίμα.

Η φωνή σου, αχ, κι αυτή μες στο αίμα,
Σαν νεογέννητο βρέφος
Μόνο αυτή έχεις να σε προσέξω
( κι αν σε προσέξω, θα ξεχαστώ
και θα γύρω πλάι στο χέρι σου
που δεν συγχωρεί,
και τα μάτια θα ξεκουράσω
και θα σε βλέπω μπρος μου
θα καταλάβεις ότι ψάχνω τη
ρωγμή σου να βρω,
μέσα σου να μπω ).

Και θα μου θυμίσεις τον άλλον,
Γιατί ρωτώ,
Διαβρωμένο κρανίο, διαφυγούσες σκέψεις
Τα χρόνια που έρχονται
Μέχρι τον επαναπατρισμό της
Βαρβαρότητας σου.

Απαρηγόρητος εγώ, να ξεφλουδίζω την αλήθεια.
Σαν πρόσωπο δώδεκα χρόνων, αμόλυντο,
Στη πρώτη ανάγνωση όμως,
Ψέμα να κρύβει τον θόλο διασχίζοντας
Σε διχάλα αναγνωριστικής διαδρομής.

2 comments:

Eulie Aeglie said...

Καλημέρες κι εδώ. Γράφεις εξαιρετικά. Σ' έχω προσέξει και στη lifoland. Πολύ χαίρομαι να συναντώ νέους ανθρώπους με τέτοιο λόγο. Συνέχισε. Συνέχισε να γράφεις. Πώς είναι στο Λονδίνο;

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

Σε ευχαριστώ πολύ.. όταν αυτό έρχεται από κάποιον με τη δική σου γραφή, έχει ιδιαίτερη σημασία.. το προγούμενο σχόλιό σου εδώ ήταν το πρώτο που είχα και με χαροποίησε άπίστευτα το ότι κάποιος ένιωσε αυτό που έγραψα.. Το Λονδίνο είναι πανέμορφο, διαφορετικό, και έχει τον πιο όμορφο ουρανό που έχω δει ποτέ σε πόλη.. Να είσαι καλά..