Σκέψεις μπροστά σε έναν πίνακα

Κατέβηκα μόνος
Στη λίμνη της λήθης,
Χωρίς τη βαριά Πανοπλία του έρωτα.

Και συνάντησα μια νεράιδα Νεκρή στην όχθη
Με το φόρεμά της να απλώνεται
Και σαν γοργόνα να τη δένει στο νερό.

Και ο αέρας της έλεγε τραγούδα,
Μα δεν ξυπνούσε,
Και το νερό της έλεγε μίλα,
Μα δεν σάλευε,

Και η λίμνη της έλεγε ξύπνα,
Μα δεν αποκρινόταν,
Και ο βυθός της έλεγε σήκω,
Μα δεν απαντούσε.

Και τότε αναρωτήθηκα :‘ μπορεί το λογικό της να είναι θνητό

σαν τη ζωή μιας μανόλιας;’

και άκουσα να λέει: ‘ πέθανα για την αλήθεια κι είμαστε αδέλφια,

αφού πέθανες για τον έρωτα,

σώπασε. ‘