Sunday 31 October 2010

nights in, people out


Στο κομοδίνο μου έχω πολλά πράγματα. 'Ενα στρουμφάκι, διάφορα βιβλία, τα γυαλιά μου, το ρολόι μου, μια κρέμα και κάτι αρώματα. Πλήρης σύγχυση μεταξύ του ματαιόδοξου και του σοβαρού εαυτού μου.

Έπιασα το άρωμα σήμερα και το μύρισα. Υπάρχει επιστημονική εξήγηση για το πώς τα μόρια του αρώματος εισέρχονται στη μύτη και οι αισθητήρες της στέλνουν μήνυμα στο εγκέφαλο και εκεί αυτός ξεθάβει κάτι στιγμές που είχες ξεχάσει τελείως.

Απόψε θυμήθηκα, ανησυχητικά ζωντανά, ένα καλοκαίρι, του 2007 συγκεκριμένα, στη Σέριφο. Ένα βράδυ, μετά τη μία νομίζω, να κάνω μπάνιο στη θάλασσα. Είχε κρύο, η Ρ. μού φώναζε να βγω μήπως και κοιμηθούμε επιτέλους (είχαμε περάσει μια δύσκολη μέρα, εν μέρει επειδή μάς πήρε αρκετές ώρες να στήσουμε μια σκηνή). Εγώ επέπλεα ακούγοντας μια παρέα πιο πέρα να φωνάζει, σκεπτόμενος ταυτόχρονα μια από τις ιστορίες ενός βιβλίου που μού είχαν κάνει δώρο για τα γενέθλιά μου, ένα μήνα πριν, τις Νυχτερίδες.

Μερικές μέρες μετά θα έπαιρνα ένα τηλεφώνημα ενώ ήμουν στη παραλία με τη πιο άβολη ερώτηση που μού έχουν κάνει ποτέ. Είπα ένα 'ναι' γιατί ήταν αλήθεια.

**********

Στην είσοδο του κτηρίου που είναι το γραφείο μου περιμένω να ρωτήσω κάτι τη κοπέλα στην υποδοχή και συνειδητοποιώ ότι είναι η ίδια που κάποιους μήνες πριν μού είχε πιάσει κουβέντα όταν έκανα διάλειμμα και με είδε να διαβάζω τη Mrs Dalloway- την οποία κανείς από τους Άγγλους που ξέρω δεν έχει διαβάσει. Εκείνη την ώρα ο Η. μπαίνει από τη πόρτα, δεν έχω καν χρόνο να σκεφτώ το πόσο παράξενο είναι να βρίσκεται εκεί, εκείνη την ώρα, αν και όποια ώρα και να ήταν παράξενο θα ήταν. Αλλά τότε έτυχε να είμαι κι εγώ εκεί. Μιλάμε λίγα λεπτά, τι να πεις πια, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, πώς το κατάφερα αυτό, φεύγει, πόσες φορές να ακούσει ένα 'όχι', κοντοστέκομαι και κοιτάζω καθώς φεύγει.

Ακόμη και σήμερα δεν είμαι σίγουρος τι σκεφτόμουν. Μόνο για το πόσο θλιμένος ήταν είμαι σίγουρος. Και το πόσο ψυχρός ήμουν εγώ. Οι άλλες σκέψεις είναι συγκεχυμένες.

Στο Velvet Goldmine η Toni Collete είχε πει ότι οι άνθρωποι είναι πιο όμορφοι όταν φεύγουν.


**********

Στο Βερολίνο τα πρωινά κάθομαι σε ωραία καφέ, κοιτάω έξω από τα μεγάλα παράθυρα και σκέφτομαι ότι θα ήθελα να μείνω κι εκεί κάποτε. Για την ώρα θέλω να ξαναπάμε.


**********

Σε ένα εστιατόρια στη Μικρή Βενετία ακούω μια φίλη, αφού έχει πιει αρκετά να μού λέει πράγματα που δεν μού είχε πει ποτέ. Τα μισά με θυμώνουν γιατί δείχνουν μια άγνοια της πραγματικής ζωής που είναι προσβλητική, τα υπόλοιπα με θλίβουν γιατί.. δεν είμαι σίγουρος γιατί. ίσως επειδή με ενόχλησαν. ίσως επειδή αναρωτιέμαι τελικά τι κοινό έχουμε. ίσως επειδή αδυνατώ να αντέξω τόσο κακομαθημένους ανθρώπους.

Κάθομαι και κοιτάω τη φλόγα που καίει το ποτό που πίνω μέχρι που έρχεται ο σερβιτόρος να το σβήσει γιατί αλλιώς θα έσπαγε το ποτήρι. Τον κοιτάω με το βλέμμα του ανθρώπου που μόλις ανακάλυψε ότι η φλόγα σβήνει αν τη φυσήξεις λίγο.
τραγούδι της μέρας- alphawezen- days

19 comments:

Kος Μηδενικός said...

Δεν έχει και πολλά να σχολιάσουν οι στιγμές που μοιράστηκες και μοιράζεσαι μαζί μας. Είναι σαν παζλ για τη ζωή ενός ανθρώπου που δεν ξέρεις και σαν δυνατός λύτης προσπαθείς να σετάρεις τα κομμάτια για να έχεις μια ολοκληρωμένη εικόνα.

Αυτό που σίγουρα μπορώ να μοιραστώ μαζί σου είναι η λατρεία για το Βερολινάκι! Μακάρι κι εγώ να μπορέσω κάποια στιγμή να ζήσω λίγο εκεί!

Anonymous said...

Ίσως το άρωμα αφήνει ελεύθερα τις αναμνήσεις να βγουν στην επιφάνεια της λίμνης των σκέψεων και ν΄αναπνεύσουν...να πάρουν βαθιά ανάσα πριν να βουτήξουν ξανά στη λήθη..(μέχρι την επόμενη φορά)

(ταιριαστό το τραγούδι)

Καλημέρα, να ΄χεις μια Κυριακή όπως τη φαντάστηκες το βράδυ του Σαββάτου!

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

zero point, όντως, αυτό ήταν από τα πιο εσωτερικά ποστ οπότε τι να πεις γι'αυτό..;

η μόνη επιφύλαξη που έχω για το Βερολίνο είναι ότι οι Γερμανοί δεν αντιλαμβάνονται τον σαρκασμό εύκολα και το δικό μου χιούμορ στηρίζεται κυρίως εκεί οπότε θα έχω ένα θέμα.. (γιατί τα άλλα τα λύσαμε, ο σαρκασμός είναι το πρόβλημα).

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

new girl on the blog, το άρωμα έπρεπε να κοιτάει τη δουλειά του αλλά τι να κάνεις;

καλημέρες!

kat. said...

το άρωμα λέει πάντα την αλήθεια. ξέρω τι λες! το έχω ζήσει και μάλιστα έχω μπει και στην διαδικασία να πετάω παλιά μπουκάλια αρωμάτων μόνο και μόνο για να μην θυμάμαι. δεν τα βάζω με τις αναμνήσεις μου.. απλώς δεν θέλω να τις θυμάμαι γιατί προφανώς περνούσα καλύτερα τότε παρά τώρα.
δεν είναι όμως τραγικό; να λέμε "κάθε πέρσι και καλύτερα;;;"

βερολίνο δεν έχω πάει!
λες;;;;

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

κατερίνα, δεν θέλω να το σκέφτομαι σαν κάθε πέρσι και καλύτερα (αν και μερικές φορές ήταν καλύτερα). είναι απλά διαφορετικά..

Βερολίνο, ναι, ναι, να πας, ήταν απίστευτη πόλη!

Angelos said...

Στους ανθρώπους αρέσει η ασφάλεια, η οποία τις περισσότερες φορές προέρχεται από το συνηθισμένο, το γνωστό... Πιστεύω είναι η ασφάλεια του παρελθόντος είναι που μας κάνει να το βλέπουμε πιο όμορφο, σε συνδυασμό με το ότι επιλεκτικά από ένα σημείο και μετά θυμόμαστε τα καλά και όχι τα άσχημα.

fvasileiou said...

http://www.youtube.com/watch?v=6tLWFs5sJDw

Καλό μήνα!

ezak said...

...ωραίο τραγούδι, όσο για κάποιες μαγικές στιγμές υπαρχει κι αυτό...

http://www.youtube.com/watch?v=pTsaLkAwlu4

Vam33 said...

Υπέροχο ποστ.Έχεις διαβάσει το Άρωμα του Πατρικ Ζισκιντ ;Θα σου άρεσε
Καλημέρες

immabill said...

αχ βρε Ναυτιλε, αχ αχ αχ ... εγω σου το λεω.. η μιση μπλογκοσφαιρα την εχει πατησει μαζι σου χαχαχαχα εχεις τρελανει κοσμο. ηταν σαν να βλεπω την Βαβελ all over again. Λες και διαβαζω ιστοριες διαφορετικων ανθρωπων . παλι με εκνευρισες με τις συναρπαστικες σου εμπειριες. Παω να βαλω και γω τα αρωματα μου και να πεσω για υπνο χαχαχαχααχ

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

άγγελε στην Ελλάδα δεν το σκεφτόμουν τόσο το παρελθόν, εικάζω ότι το κάνω εδώ για να μη σκέφτομαι ότι είμαι τόσο μακριά από μερικά πράγματα.

κατά τα άλλα αν ήθελα την ασφάλεια μάλλον θα είχα γυρίσει εκεί προ καιρού..

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

φώτη, κάπως αργοπορημένα καλό μήνα!

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

έζακ, όντως πολύ καλό! δεν το ήξερα :-)

εγώ τώρα περνάω μια φάση με τη Μ Faithfull

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

βαμ το διάβασα, το 2007 συγκεκριμένα αλλά αν και μού άρεσε η ιδέα κάτι δεν μού άρεσε τόσο αλλά δεν ξέρω τι..

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

βασίλη, όταν είδα το σχόλιο στο κινητό μου γέλασα αφενός με την εντυπωσιασμένη μπλογκόσφαιρα αφετέρου με τη συναρπαστική ζωή μου- πού να'ξερες!!

άσχετο αλλά πρέπει να κάνω κουίζ να δω τι αρώματα έχετε.

Pink_Fish said...

πόσο καιρό έχω να σε διαβάσω? Πολύ...Όμορφο το ποστ, I missed you :) Φιλιά στη Λόντρα Pink_Fish

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

pinkaki, χθες το βράδυ σκεπτόμουν πού είσαι και τι κάνει;.. πού το άφησες το μπλόγκιν, ε; :-)

ελπίζω να είστε όλοι καλά!

immabill said...

αχ πολυ ωραια ιδεα να το κανεις ..