Tuesday 26 August 2008

Στις φραουλένιες πεδιάδες ένα βράδυ


Σκεφτόμουν τους Στέρεο Νόβα χτες. Μιλούσα με μια φίλη μου για το πώς σε ταξιδεύουν. Πώς μάς λείπουν, πώς μάς λείπει και η δεκαετία του ’90.

Ακόμη και να μην τους έχεις ακούσει ποτέ, και το κάνεις τώρα για πρώτη φορά, σε ταξιδεύουν. Ενίοτε δεν πιστεύω ότι μια τέτοια μπάντα πέρασε από εδώ. Και χαίρομαι που τούς άκουγα τότε. Που δεν τους έχασα μέσα στη μουσική που ακουγόταν τότε.

Δεν είχαμε τόσα πολλά μέσα όπως τώρα για να μάθουμε νέα πράγματα. Ακούγεται σαν να υπερβάλλω αλλά θυμάμαι ότι δεν είχα τόσα μέσα τότε. Δεν ασχολιόμουν. Ήμουν χαμένος στις μουσικές μου.


Από το παράθυρό μου κοιτάω, και θέλω εκείνη τη θάλασσα, όταν βρέχει, να πηδάω από το μπαλκόνι μέσα της. Και να χάνομαι.

Αισίως έχω φτάσει στο τέταρτο σπίτι μου. Και στο πιο αβέβαια είναι η αλήθεια. Μικρός θυμάμαι είχα τη μελαγχολία του Αυγούστου. Επειδή το καλοκαίρι τελείωνε και πάλι έπρεπε να πάω στο σχολείο. Και μετά στο πανεπιστήμιο. Και μετά στο μεταπτυχιακό. Και μετά όλα αυτά τελείωσαν. Και ο Αύγουστος έπαψε πια να είναι τόσο μελαγχολικός.

Και έγινε αβέβαιος. Ή για να είμαι πιο ακριβής, έγινε η μετάβαση σε κάτι αβέβαιο.

Ποτέ δεν μετρούσα τον χρόνο από τον Ιανουάριο. Η αρχή ήταν ο Σεπτέμβρης. Μάλλον είναι χαρακτηριστικό όσων έχουμε πρόσφατα αυτά τα χρόνια, τα «ακαδημαϊκά». Και για χρόνια ήταν μια σταθερά. Ήξερα ότι τον Σεπτέμβρη, θα είμαι πάλι στα θρανία, ή στα έδρανα, ή σε μικρές αίθουσες σε ένα αγγλικό πανεπιστήμιο. Τώρα που όλα αυτά τελείωσαν, και η ζωή γίνεται πιο ενήλικη (για μια ακόμη φορά) σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω που να είναι ακόμη στα χέρια μου.

Μια φίλη μού είπε σήμερα ότι πρέπει να ερωτευτώ πάλι από την αρχή. Έχει κάτι γλυκό αυτή η προτροπή, σαν όλα θα περάσουν αν συμβεί αυτό.

Από την άλλη, διαβάζω αυτά που μόλις έγραψα και μού φαίνονται παιδικά, σαν έναν 15χρονο που δεν θέλει να πάει στο Λύκειο. Ή κάποιον που δεν θέλει να γίνει 20 χρόνων. Το 2 μπροστά κάπως κάνει. Ίσως είναι απλά ότι η αβεβαιότητα αυτή με ανησυχεί γιατί ξέρω ότι έχω δώσει ό,τι έχω για να δω πού θα βγει. Και αν δεν βγει, δεν θα έχω τίποτα.

Περιμένω πότε η ζωή θα είναι πιο όμορφη και από όνειρο. Και τα όνειρα μια θαμπή ανάμνηση.

Ναι, όντως είναι παιδικά αυτά που γράφω. Όπως τότε που ακούγαμε στέρεο νόβα και δεν ήμαστε μόνοι. Και δεν φοβόμαστε τίποτα.

8 comments:

Vam33 said...

Συγκινητικό κείμενο .Τι ωραίες εποχές .Στέρεο Νόβα ,01,Φάρμα.Άλλα και το τώρα μια χαρά είναι ή και να μην είναι θα το κάνουμε!

Καλή αρχή στο Λονδίνο

mahler76 said...

Αν και θα έπρεπε λόγω ηλικίας να έχω ακούσει Στερεο Νόβα δεν το έχω κάνει. όμως όσα περιγράφεις τα έχω ζήσει και τα ζώ. Και το 3 μπροστά από την ηλικία είναι ακόμη πιο περίεργο.
Καλό σου βραδύ και καλώς σε βρήκα.

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

Vam33 το 01 ήταν απίστευτο, είχε τόσο ωραία κείμενα, φωτογραφίες, όλα!

και θα συμφωνήσω, ότι και τώρα πάλι καλά είναι, απλά είμαι επιρρεπής στη νοσταλγία :-)

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

mahler76, καλώς σε βρήκα και καλώς ήλθες στο υπέροχο μπλογκ μου :-ρ

για τους στέρεο νόβα ποτέ δεν είναι αργά, τα υπόλοιπα πιστεύω ότι είναι κοινά στους περισσότερους (ή τουλάχιστον σε αυτούς που ξέρω).

για το 3 έχω ακόμη 6 χρόνια, θα δούμε, έχω πρώτα άλλες ηλικιακές κρίσεις ακόμη (ακόμη δεν έχω αλλάξει "κουτάκι" εξάλλου- είμαι ακόμη στο 21-24).

χαιρετώ!

Pink_Fish said...

Είμαι στα mid 20's και ακούω το New Life των Στέρεο Νόβα στο πρώτο μου αυτοκίνητο. Η μουσική τους με γεμίζει εικόνες.Mου θυμίζει εκείνα τα χρόνια, τότε που ήμουν 20 και κάτι, τότε που όλα φαίνονταν πολύ πιο όμορφα. Έγραψα κι αλλού ότι καλά έκαναν και το έληξαν νωρίς το θέμα. Τέλειωσαν όταν ήταν στα καλύτερα τους. Φιλιά στη Λόντρα, να ερωτευτείς ναιιιιι! :)

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

ναι στα 20κατι είναι όλα πολύ πιο όμορφα. και όταν δεν είναι, το ξεχνάς και πάλι είναι :-)

το έχω ξαναπει, όσο και να μού λείπουν καμιά φορά, έκαναν καλά τότε που το διέλυσαν έτσι. εξάλλου και οι δύο συνέχισαν και έχουμε και άλλες εικόνες. χαιρετώ.

άρχισε η μετακόμιση και πολύ το χαίρομαι!

Eulie Aeglie said...

"Περιμένω πότε η ζωή θα είναι πιο όμορφη και από όνειρο. Και τα όνειρα μια θαμπή ανάμνηση." Πρέπει μια μέρα να τα καταφέρουμε, δεν μπορεί.

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

δεν έχω παράπονο, το είχα κάποτε. και τώρα περιμένω τη δεύτερη φορά (ελπίζω να μην μού αναλογεί μόνο μία..)

ελπίζω να είσαι καλά..