Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι έχω ένα σοβαρό πρόβλημα με το timing (και μάλλον εγώ και το timing μόνο αυτό μοιραζόμαστε). Δεν ξέρω πόσο λογικό είναι να ψάχνω σπίτι Σεπτέμβριο στο Λονδίνο και δουλειά μέσα στην ύφεση αλλά αν χρειαστεί θα βάλω σε εφαρμογή το Plan B.

Το να βρεις τελικά σπίτι δεν είναι και ό,τι ευκολότερο. Τα περισσότερα είναι απαίσια, έχω ανέβει σε σκάλες με κρίτσι-κρίτσι (και λέω τώρα θα πέσει, τώρα θα πέσει), έχω κατέβει σε υπόγεια με κήπο (ή αλλιώς δύο γλαστράκια και ο φοίνικας του διπλανού), κουζίνες με μια πολυθρόνα που ονομάζονται κουζίνα και σαλόνι, και υπνοδωμάτια σε σοφίτες που μόνο χόμπιτ χωράει όρθιο και λοιπά. Α, και ένα σπίτι με αισθητική 60's, σαν παλιά επεισόδια των Eastenders. Αλλά ενοικιάζεται ως vintage.

Βλέπω πάλι τα πρώτα επεισόδια του Absolutely Fabulous και μ'αρέσει να βλέπω δύο σαραντάρες να ξυπνάνε με τζιν (το ποτό, όχι το ύφασμα) και να καταρρίπτουν στερεότυπα για τις γυναίκες, την οικογένεια, τα πάντα, και ταυτόχρονα να δίνουν νόημα σε άλλα τόσα.

Patsy: The last mosquito that bit me had to check into the Betty Ford clinic.

Χτες στα Harrod's είχαν πάλι κοσμοσυρροή λόγω του νέου καφέ που άνοιξε (μεταξύ μας, ένα ξύλινο πάτωμα είναι, με άθλια τραπεζάκια στα οποία βλέπεις αποκλειστικά άραβες). Οι κάτοικοι διαμαρτύρονται ότι γέμισε η γειτονιά πόρνες, ενώ σε ένα τετράγωνο μέτρησα 7 Rolls Royce (να σημειωθεί ότι η μία ήταν δίχρωμη, θαλασσί και γυαλισμένο αλουμίνιο με χρυσό σήμα στο καπό..).

Μετρό 20/08/2008. Κάθομαι διαβάζοντας μια εφημερίδα που καμαρώνει για τις καθαρές νίκες των Βρεταννών αθλητών. Μια φίλη μου δίπλα κάθεται και δεν μιλάει. Κάποια στιγμή ακούμε κάτι παιδιά , Έλληνες, γύρω στα 22, να μας σχολιάζουν. Κοιτάνε τη Λ. ερευνητικά και ο ένας λέει ότι αν ήταν ελληνίδα θα ήταν σίγουρα από Ν.Π. (προφανώς εννούν Νότια Προάστια) ενώ ένας τρίτος επιμένει ότι είναι Β.Π. Για εμένα δεν είχαν τέτοιο debate, συμφώνησαν και οι 4. Ο τέταρτος του παροτρύνει "να σκάσουν" αλλά οι άλλοι λένε ένα "σιγά μωρέ, αφού δεν καταλαβαίνουν". Φτάνει η στάση μας, λέμε ένα γεια, επιβεβαιώνουμε τα προάστια και κατεβαίνουμε.

Καταγγελία. Μετά από μια συζήτηση με μια φίλη, θέλω να πω ότι πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει η Casablanca να θεωρείται love story. Συγγνώμη αλλά η κοπελιά τον παράτησε για να φύγει, τού είπε μια ωραία ατάκα (τι να πεις εξάλλου, εγώ φεύγω να ζήσω, εσύ ψόφα;) και πήρε το αεροπλάνο και ο Rick έμεινε μόνος.

Κλασικός οπορτουνισμός.