Le Flaneur

"μερικές φορές, η μόνη μου παρέα είναι ο ξένος απέναντι με τον οποίο ακούμε την ίδια μουσική"

μια φράση από μια σκηνή του 'Μια αιωνιότητα και μια μέρα', η μόνη σκηνή που θυμάμαι ακρβώς, από το 1998 που είδα την ταινία. Παράξενα πράγματα σου μένουν τελικά.

Την Παρασκευή η μέρα στο γραφείο πέρασε κοιτώντας έξω από το παράθυρο και με το παράπονο που εξέφραζα σε όλους για τον κάκτο που μού σκότωσε η καθαρίστρια. Νομίζω με αυτό το μαράζι έκλεισε όλη η εβδομάδα, με τον καημένο κάκτο από τη Ν. Αφρική που μού είχε δώσει μια συνάδελφος από την Ιαπωνία. Φεύγοντας, πέρασα από το Somerset House όπου συνάντησα έναν από τους φοιτητές μας, από τους ελάχιστους Έλληνες που έχουμε. Έχει κάτι ωραίο αλλά την περισσότερη ώρα κοιτάω τα δέντρα που πλαισιώνουν την ταράτσα και αναρωτιέμαι πότε θα βγάλουν φύλλα πάλι.

Μετά σκέφτομαι ότι είναι 22 και αυτή η ηλικία φαίνεται μακρινή. Θυμάμαι τι έκανα εγώ τότε, και νομίζω ήταν μια εξαίσια χρονιά τώρα. Ακόμη θυμάμαι, τις μουσικές, τα βιβλία, τις βόλτες, το ζακετάκι για τα δροσερά βράδυα του Σεπτεμβρίου και το mp3 για παρέα στο 622.

Διασχίζοντας τη Waterloo Bridge προς Southbank προσπαθώ να σκεφτώ ποια πλευρά της πόλης είναι καλύτερη. Για αυτή τη στιγμή είναι η ανατολική, με το City, το St Paul's Cathedral, την Tate, το Shard, και την Tower Bridge, την καλύτερη θέα που μπορεί να έχει ένα γραφείο. Έχει μια μαγεία να τη βλέπεις κάθε μέρα. Εκτός αν έχει ομίχλη.

Στο Southbank χαζεύω τα βιβλία στους πάγκους των πλανόδιων και βρίσκω ένα αντίτυπο του Corpus της Susan Irvine για μερικές πέννες. Όταν έμαθα γι'αυτό σκέφτηκα ότι θα ήθελα να ήμουν ήρωάς του, αν δεν ήμουν αυτός που είμαι, ή αν δεν ήμουν ψάρι, ή αν δεν ήμουν ο David Bowman από το 2001 ή αν δεν ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που αγάπησες εσύ.

Βάζω το χέρι στις τσέπες της καπαρντίνας και βρίσκω τη συσκευασία από μια σοκοφρέτα. Συνήθως βρίσκω απόδείξεις, κουμπιά, λίρες. Χαμογελάω και τώρα αναρωτιέμαι πόσες φορές έχω γράψει τη λέξω σοκοφρέτα σε αυτό το blog. Στα αριστερά μου είναι το κτήριο της shell που ο Κ λέει ότι είναι ίδιο το θυσαυροφυλάκιο του Θείου Σκρουτζ. Αλλά δεν είναι, το έχω δει.

Λίγο πιο πέρα, στην μη τουριστική πλευρά του Τάμεση, λίγες ώρες μετά κουβεντιάζουμε για τον Λόρκα, τη Νάνα Μούσχουρη, τη Στρέλλα, τον Αλμοδόβαρ και τον Κισλόφσκι. Είναι εντυπωσιακό που κάποιος άλλος παρατήρησε τον κάδο ανακύκλωσης που εμφανίζεται και στις τρεις ταινίες. Την άλλη μέρα βλέπω πάλι την Διπλή Ζωή της Βερόνικα. Και σκέφτομαι ότι οι περισσότεροι σκέφτονται ότι η Βερονίκ (και όλες οι Βερονίκ αυτού του κόσμου) είναι τυχερές γιατί έζησαν. Αλλά η Βερόνικα είχε τη χαρά να κάνει κάτι διαφορετικό, να μοιραστεί τη τέχνη της, τα λάθη της, όλα. Αντίστοιχα, το τέλος της Μπλε ταινίας είναι ένα απίθανα αισιόδοξο κλείσιμο του ματιού αλλά όλοι βρίσκουν τη ταινία καταθλιπτική.

Σε ένα bar στη London Bridge όλα είναι αλλιώς. Τέρμα οι συζητήσεις για το βαθύτερο νόημα του οτιδήποτε. Μόνο το βάθος του ποτηριού με το κρασί έχει σημασία πια. Παρασκευή βράδυ στο Λονδίνο.

Εκεί που καμμια φορά λέω ότι θα μείνω για πάντα για χάρη εκείνων των ημερών που λόγω μιας σπιθαμής ήλιου όλοι είναι χαμογελαστοί και ας μην ξέρουμε τι μας περιμένει.

the radio dept- never follow suit