Ένα απόγευμα γυρνάω στο σπίτι και παρατηρώ ότι τα δέντρα έχουν βγάλει πάλι φύλλα. Το πάρκο δείχνει πιο πράσινο και είναι γεμάτο παρέες παιδιών, καροτσάκια, λουλούδια και σκίουρους.
Την επόμενη μέρα το ξαναδιασχίζω με το βαλιτσάκι μου, λίγες ώρες πριν πάρω το τρένο για το Βέλγιο. Το ταξίδι κρατάει όσο πρέπει να κρατούν όλα τα ταξίδια- δεν είναι ούτε τόσο κοντά ώστε να μη δεις τίποτα, ούτε τόσο μακριά ώστε να βαρεθείς. Στο δρόμο λαμβάνω τα μηνύματα ότι άλλαξα χώρα στο κινητό και έχει κάτι όμορφο η Ευρώπη όπου το μόνο που σου λέει ότι άλλαξες χώρα είναι ο παροχέας του δικτύου σου.
Στη Γαλλία ο ουρανός έχει ένα απίθανα όμορφο ροζ/πορτοκαλί χρώμα ενώ όταν φτάνω στο Βέλγιο έχει πια νυχτώσει.
Στους δρόμους τα αυτοκίνητα πάνε ανάποδα- είναι τέλεια να βρίσκομαι πάλι στην Ηπειρωτική Ευρώπη! Πηγαίνουμε από τη παλιά πόλη στη νέα με ασανσέρ για να πάμε σε μια παλιά εκκλησία που έχει γίνει μπαρ και σκέφτομαι τι θα γινόταν αν αυτό είχε συμβεί στην Αθήνα. Σκέφτομαι τα σουρεαλιστικά επεισόδια που θα συνέβαιναν έξω από την εκκλησία αλλά μετά από λίγο σημασία έχει μόνο ότι είμαι στο Βέλγιο.
Την άλλη μέρα στις 8.30 είμαι σε ένα πάρκο τρώγοντας μπροστά από μια λίμνη ενώ ο ήλιος αντανακλάται στο γυάλινο κτήριο του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου. Περπατώντας μετά βρίσκομαι μπροστά από ένα κομμάτι του τείχους του Βερολίνου και στα πεζοδρόμια έχουν βάψει τα αστέρια της σημαίας της σημαίας της Ευρωπαικής Ένωσης.
ώρες μετά στο Fontainas παίζει telefon tel aviv σε ένα περιβάλλον με καρέκλες από το 1980, ένα ψυγείου παλιού ζαχαροπλαστείου, ανοιχτά παράθυρα και κάτι που θυμίζει Αθήνα στον κόσμο. Αργότερα, δίπλα στο κανάλι η πόλη δείχνει τελείως διαφορετική, μακριά από τη μπουρζουά πλευρά της ενώ κάτω από μια γέφυρα κοιτάω τα γκραφιτι, δίπλα από τα council estates, κάτι σταθμούς τρένων και κάτι ανακαινισμένα λοφτ.
Όταν φεύγω, σκέφτομαι τον κόσμο στο δρόμο, το πόσο ωραίο είναι το Βέλγιο κάθε φορά που πάω, το πόσο παράξενη πολη είναι οι Βρυξέλλες, και πόσο διαφορετικά είναι εκεί από εδώ. όταν κατεβαίνω από το τρένο, βρίσκομαι σε γνωστό πια έδαφος, παρατηρώ το σήμα των ολυμπιακών που έβαλαν στον σταθμό και μπάινω στο μετρό και σκέφτομαι ότι θέλω να ξαναπάω στο Βέλγιο.
Στο πάρκο τίποτα δεν έχει αλλάξει. Έχει φτάσει όμως η εποχή που μπορώ να κοιμάμαι με ανοιχτό παράθυρο..
5 comments:
Την αίσθηση του να αλλάζεις χώρα χωρίς πολλές φορές να το καταλαβαίνεις είναι κάτι μαγικό. Ειδικά στην Δυτική Ευρώπη που η ενοποίηση έχει πάρει σάρκα και οστά δεκαετίες.
Το ευρωπαϊκό όνειρο, δωσμένο πολύ καλά μέσα απ'τα λόγια σου...
Τόσο όμορφες εικόνες
Μια διόρθωση: Στους δρόμους τα αυτοκίνητα πάνε κανονικά :)
Μου θύμισες το Μεγάλο Ταξίδι που έκανα πριν 5-6 χρόνια, όταν διέσχισα την Ευρώπη με τραίνα -περιπέτεια σωστή. Ναι, έχει κάτι όμορφο η βόρεια Ευρώπη...
Έχει φτάσει όμως η εποχή που μπορώ να κοιμάμαι με ανοιχτό παράθυρο..
...poso poli epireazi ti diathesi mou i thermokrasia...me to pou drosizi agapo olo to kosmo...k eho afti tin periergi energia gia kataktisi oneiron! :-)
Post a Comment