(Sunday) Holidays

* Πρωί έξω από τον Καθεδρικό του Αγ. Παύλου στο Λονδίνο, τα γραφεία στα γύρω κτήρια είναι άδεια, οι δρόμοι το ίδιο, κάτι πουλμαν είναι έξω από την εκκλησία με τουρίστες. Στα σκαλιά κάτι ιάπωνες έχουν απλώσει μια σημαία της χώρας τους και ζητούν από τον κόσμο που μπαίνει στην εκκλησία να γράψει ευχές για τη χώρα τους. Τους κοιτάω, κάπως κυνικά ομολογώ, και σκέφτομαι ότι μερικοί εκεί είναι καθολικοί, άλλοι άθεοι, άλλο αγγλικανοί, τι σημασία έχουν οι όποιες ευχές; μετά βέβαια σκέφτομαι ότι άνθρωποι είμαστε, είναι θέμα αλληλεγγύης.

Και πάλι μού φαίνεται άτοπο.

* Πρωί στη Ρώμη περπατάω προς το μνημείο του Vittorio Emmanuelle και στο πεζοδρόμιο κάποιος έχει ζωγραφίσει έναν αναγεννησιακό πίνακα. Ωστόσο η καλύτερη ανάμνηση από τη πόλη είναι ο ήχος του νερού της Fontana di Trevi, που ακούγεται τετράγωνα πριν δεις το μνημείο το ίδιο- και νομίζω μ'αρέσει περισσότερο από το ίδιο το συντριβάνι.

* Μεσημέρι στις Βρυξέλλες κάθομαι στον σταθμό και απολαμβάνω τον ήλιο που λάμπει, μια Κυριακή. Το τρένο έρχεται και σε λίγο φτάνω σε ένα υπάιθριο μουσικό πανηγύρι στη μέση μιας μικρής πλατείας μιας εξίσου μικρής πόλης.

* 'Απόγευμα σε ένα καφέ απέναντι από την όπερα της Βιέννης καθόμαστε για το τελευταίο κρουασάν. Είναι απαίσιο, μπαγιάτικο και σε τίποτα δεν μοιάζει με αυτό που είχαμε φανταστεί. Φεύγουμε απογοητευμένοι και περπατάμε για να ξεχάσουμε. Στα αριστερά μας το άγαλμα της θεάς Αθηνάς, τόσα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι.

* Μεσημέρι στην Αμοργό και τα σκαλιά μοιάζουν ατελείωτα. Μια κυρία μπροστά γκρινιάζει στον άντρα της. Μια γάτα ανεβαίνει πιο γρήγορα και νοιώθω ότι με κοροιδεύει. όταν ανεβαίνουμε στο μοναστήρι νοιώθω ότι βρήκα την μοναδική εξαίρεση σε αυτό που έλεγε ο Καβάφης σχετικά με τον προορισμό και το ταξίδι. Εκεί μετράει το πρώτο.

* Βράδυ στο Λονδίνο και διαβάζω ενώ από το παράθυρο μπαίνει το φως του γεμάτου φεγγαριού. Το βιβλίο είναι του Arthur C. Clarke και αναφέρεται σε ένα ποιήμα. Διαβάζοντας την περιγραφή μοιάζει γνώριμο αλλά το θεωρώ απίθανο- τελικά είναι όντως το Περιμένοντας τους Βαρβάρους. Για κάποιο λόγο χαμογελώ σαν ηλίθιος.

* Μεσημέρι στην Αττική Οδό, ακούμε Royksopp και εγώ κοιτάω την αττική φύση ενώ από μακριά φαίνεται ο πύργος του αεροδρομίου.

* Το ίδιο απόγευμα στο Heathrow πια, δεν έχει φισούνα αλλά πρέπει να κατέβουμε από το αεροπλάνο και να περπατήσουμε στο terminal. Δεν ξέρω γιατί αλλά κάθε φορά αυτό μού θυμίζει σκηνή από τη ζωή της Jackie O.

* Απόγευμα, στο Chiswick, γυρνάω το κλειδί στη πόρτα, κρεμάω το παλτό και βάζω τα νέα λουλούδια στα βάζα τους. Ο ήλιος δεν έχει πέσει ακόμη οπότε το σπίτι είναι φωτεινό. Τα λουλούδια κάνουν τα πάντα να μοιάζουν καλύτερα, η μουσική παίζει στο βάθος και όλα είναι καλά.

τραγούδι της ημέρας- Ε Καραίνδρου- (Θέμα) Μια αιωνιότητα και μια μέρα