European Adventure Part III: Road to Vienna

Στο ταξίδι για τη Βιέννη, είμαστε οι τελευταίοι που επιβιβάζονται αλλά δεν φταίμε. Το αεροδρόμιο της Βιέννης είναι όπως όλα τα αεροδρόμια που έχω δει: σχεδιασμένα για να σε πηγαίνουν από την έξοδο στον έλεγχο, από εκεί στις αποσκευές και από εκεί στις αφίξεις.

Στον ιμάντα αποσκευών βλέπω μια μπάντα με τα όργανα και τον εξοπλισμό της. Για λίγα λεπτά ελπίζω να είναι οι Αrcade Fire για να τους πω πόσο έκλαψα με το the suburbs. τελικά ήταν οι UB40 (!) και απέφυγα το ρεζιλίκι.

Στο δρόμο για το ξενοδοχείο βλέπω την αντίστοιχη Αττική Οδό με βιομηχανικά κτήρια δεξιά και αριστερά, όλα πολύ καλοφτιαγμένα και όμορφα. Αναρωτιέμαι που είναι οι περιοχές δεύτερης κατηγορίας που έβλεπα κάποτε στον περιφερειακό του Παρισιού;

Μετά από 3 μέρες εκεί καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχουν.

Τη πρώτη μέρα η Βιέννη δίνει την εντύπωση μιας μικρής πολης που είναι στον κόσμο της. Είναι μικρή αλλά δεν παύει να είναι η πόλη που αποτέλεσε τη πρωτεύουσα της Αγίας Ρωμαικής Αυτοκρατορίας και το πνευματικό κέντρο του 19ου αιώνα. Παρ'όλα αυτά, οι κάτοικοί της δύο αιώνες μετά είναι μάλλον διαφορετικοί. η ξενοφοβία είναι πιο διαδεδομένη παρά ποτέ, όπως μού εξηγεί ένας ταξιτζής και μια κοπέλα στην Όπερα.

Η Όπερα είναι όντως εξαιρετική. Εκεί καταλαβαίνεις πώς είναι να είσαι σε ένα μέρος που κάποτε περνούσε ώρες ο Στράους ή ο Μάλερ. Το βράδυ σε μια όπερα, νοιώθω σαν το φτωχό συγγενή αφού όλοι φορούν κοστούμια κα φορέματα κι εγώ έχω πάει με τζιν και πουκάμισο.

Η Βιέννη έχει μια εκπληκτική ικανότητα να σε κάνει να νοιώθεις πάμφτωχος. Επίσης, έχει τον πιο καλόγουστο χριστουγεννιάτικο στολισμό που έχω δει ποτέ μου. Είναι απλά υπέροχος και ταιριάζει απόλυτα στη πόλη.

Οι Βιεννέζοι φαίνεται να ζουν σε μια άλλη εποχή, σε μια πόλη όπου η κρίση (η οικονομική) δεν φαίνεται να έχει περάσει, η πόλη είναι απίστευτα καθαρή και τα κτήρια είναι πανέμορφα.

Το κοινοβούλιο μοιάζει πολύ με τα κτήρια της Αθηναικής Τριλογίας χωρίς τα συνθήματα και τους Αφρικανούς μικροπωλητές όμως.

Βλέπεις συχνά σουβενίρ με τη Πρ. Σίσι, η οποία όντως έμοιαζε πολύ με τη Ρόμι Σνάιντερ (αν και το αντίστροφο είναι πιο λογικό, χρονικά). Και σοκολατάκια με τον Μότσαρτ πάνω. Και ήταν απαίσια.

Ένα απλό μπαρ δεν βρήκα, μόνο μερικά που κάνουν το Galaxy του Hilton να μοιάζει με μπαρ στα εξάρχεια. οπότε την έβγαλα με γλυκά και καφέ. Και σνίτσελ.

στις χριστουγεννιάτικες αγορές, που είναι σε κάθε πλατεία, προσπαθώ να μιλήσω γερμανικά για να μην είμαι σαν τον χαζό τουρίστα αλλά συνειδητοποιώ ότι η Αυστριακή προφορά είναι τελείως διαφορετική από ό,τι ήξερα. Ωστόσο βρήκα ένα τσόχινο δεντράκι, μωβ, με καρώ σχέδιο για το γραφείο μου. ό,τι πρέπει για τα αντι-Χριστούγεννα.

Οι Βιεννέζοι είναι αγενείς. Τελεία.

Στο παλάτι της Μαρίας Θηρεσίας οι κήποι είναι σκεπασμένοι με χιόνι, στον δεύτερο όροφο παίζει Μάλερ, από το παράθυρο βλεπεις τους κήπους με τις πορτοκαλιές και στο δίπλα δωμάτιο, σε μια έκθεση του Κλιμτ, μια φιλη μου σχολιάζει το 'Φιλί' με τέτοιο τρόπο που με κάνει να συνειδητοποιώ πόσο μερικοί θέλουν να έχουν σχέση. Ωστόσο, ο πίνακας όντως έδειχνε δύο ερωτευμένους με πολύ όμορφο τρόπο.

Στο δρόμο του γυρισμού, και αφού συνειδητοποίησα ότι στη Βιέννη δεν μπορείς να χαθείς, κάτι συνειδητοποίησα και το εφάρμοσα στο Λονδίνο. Τελικά τα ταξίδια όντως ανοίγουν το μυαλό σου.

Και πολλές φορές σε κάνουν να αγαπάς το σπίτι σου.

Σε ένα εστιατόριο, νοιώθω τη χαρά της παγκοσμιοποίησης: δύο έλληνες, ο ένας με καναδικές ρίζες, αμφότεροι κάτοικοι Αγγλίας, τρώνε σέρβικο φαγητό στην Βιέννη. Το μέρος έχει μικρά πορσελάνινα μπιμπελό, χαμοκέλες στους τοίχους, γύψινα μπούστα αρχαίων, ξύλινα μουσικά όργανα στους τοίχους και όλα αυτά, με κάποιο τρόπο, ταιριάζουν απόλυτα.

Στο αεροδρόμιο της Βιέννης έχει ειδικά κουβούκλια για καπνιστές. Ποτέ δεν θα ξανασχολιάσω την Ελλάδα ως ψαροκώσταινα όταν στο αεροδρόμιο της Αθήνας η πρώτη εικόνα που αντικρίζω είναι διάφοροι τελειωμένοι να καπνίζουν πριν τον έλεγχο διαβατηρίων. Ο οποίος από την έξοδο απέχει 30 μέτρα.

Στο αεροδρόμιο για την επιστροφή. Η τελευταία εικόνα είναι η ίδια έλλειψη απλών κατοικιών στα περίχωρα και το σχόλιο του ταξιτζή για το πόσο κλειστή έχει γίνει η Αυστρία. Στα γερμανικά μου εξηγεί ότι εγώ είμαι τυχερός. 'Αεροδρόμιο-ξενοδοχείο-όπερα-καφέ-ξενοδοχείο-αεροδρόμιο είσαι' μού λέει. Του εξηγώ ότι δεν μένω εκεί που γεννήθηκα. Δεν αλλάζει τίποτα μού λέει. Δεν είσαι στην Αυστρία. ίσως. Αλλά είμαι στην Αγγλία που θα δέχεται μόνο 21,000 (και κάτι) μετανάστες ανά χρόνο από εδώ και πέρα. Προσεχώς και ξύλινα τείχη.

Μένω να αναρωτιέμαι τι έχει συμβεί. Μετά τον έλεγχο, μπαίνω στο αεροπλάνο και χαίρομαι όσο ποτέ που είμαι σε αγγλικό (νομικά) έδαφος. Δύο ώρες μετά, στο αεροδρόμιο περνάω τον έλεγχο διαβατηρίων και είμαι σπίτι.

Το άλλο πρωί είμαι πάλι στο μετρό, με απεργία αλλά δεν πειράζει. Ειμαι σπίτι και κανείς δεν θα μου πει ποτέ ότι αυτό δεν είναι αλήθεια.

Σήμερα το πρωί ξυπνήσαμε με χιόνι.

Τραγούδι της ημέρας: Μozart- Requiem/ Puccini- Madama Butterfly με τη Κάλλας όμως.

Συμβουλή- κατηγορίας έπαθα κι έμαθα: η παρέα στις διακοπές θέλει πολλή σκέψη.

Tears for Affairs

είναι εντυπωσιακό πόσα μπορείς να κάνεις αν έχεις δύο μέρες άδεια- στη δική μου περίπτωση τίποτα μιας και επαναπαύομαι λόγω του άπλετου χρόνου και καταλήγω να αναρωτιέμαι πότε πήγε Σάββατο βράδυ.

the sweetest thing: Το παραπάνω είναι κάπως παραπλανητικό μιας και τη Παρασκευή αποφάσισα, καθότι αδειούχος, να το παίξω αυτό που εδώ λέμε person of independent means, που είναι ένας εξαιρετικά βρετανικός τρόπος να περιγράψεις κάποιον που δεν έχει ανάγκη να δουλέψει. Αφού το πρωί σηκώθηκα και βγήκα να πάω στο φούρνο να φάω ένα κάπως πανάκριβο ρολό κανέλλας, διαβάζοντας εφημερίδα και πίνοντας τσάι με γάλα, πήρα το μετρό για το Ηolborn.

let's get out of this country: Στο μετρό μ'αρέσει πολύ να είμαι, το έχω ξαναπεί. ζω σε μια πόλη όπου κανείς δεν είναι από εκεί αλλά όλοι είμαστε κιόλας. τουλάχιστον μέχρι να αποφασίσουμε να πάμε αλλού. νομίζω το Λονδίνο είναι μια πόλη όπου πολλοί έρχονται για λίγο- όσο είναι αυτό το λίγο.

I don't want to see you: βγαίνω από το μετρό και περπατάω στο Βloomsbury, μια από τις πιο όμορφες περιοχές της πόλης. Χτυπάει το τηλέφωνο, ψάχνω τη τσάντα και ένα μήνυμα έχει έλθει, μετά από ένα μήνα καλοδεχούμενης σιωπής. Είναι για μια σοκολάτα ΙΟΝ.

books written for girls: Στο Βρετανικό Μουσείο ο θόλος μού φαίνεται μικρότερος από ό,τι τον θυμόμουν. Στην έκθεση για τα αιγυπτιακά Βιβλία των Νεκρών βλέπω ότι ακόμη και ο θάνατος τότε είχε κάτι μαγικό. Τα κείμενα σε αυτούς τους πάπυρους μοιάζουν με ποιήματα και η ώρα της κρίσης όπως αναπαρίσταται σε μερικούς από αυτούς έχει κάτι εξαίσια γοητευτικό. Αλλά και γραφειοκρατικό με θεούς να κρατούν αρχεία για το ποιος πέρασε την εξέταση και το ποιος θα προχωρήσει στο επόμενο επίπεδο.

if looks could kill: μπροστά από μια μούμια, κάθομαι και κοιτάζω τον ιταλό δίπλα μου, τόσο χαρακτηριστικά Ιταλός, σαν να βγήκε από πλάνο του Roman Holiday.

I love my jeans: στο δρόμο για τη Κingsway δεν έχει κρύο. Αυτός ο δρόμος μού θυμίζει Παρίσι, με τα ωραία του κτήρια, το φάρδος του και τα δέντρα εκατέρωθέν του. Κάθομαι σε μια brasserie για μια κρέπα με τυρί και μανιτάρια με αμύγδαλα.

french navy: με ονειροπολήσεις από το τελευταίο ταξίδι μου στη γαλλική εξοχή, με τα αγροκτήματα, τις θυμωνιές και τις Citroen DS διαβάζω την ιστορία ενός ανθρώπου με 74 φίλους στο facebook και κανέναν να μιλήσει, πριν ξεκινήσει για ένα ταξίδι στο πιο βόρειο σημείο των βρετανικών νησιών.

come back Margaret: Ακούω τυχαία το missing you του monsieur minimal και θυμάμαι μια περίοδο πρόπερσι που συζητούσαμε συνέχεια για μουσική και νέα τραγούδια με έναν φίλο μου. Και αναρωτιέμαι πότε πέρασε ο χρόνος και τι έγινε.

Lloyd I am ready to be heartbroken: ένας φιλος μου μού είπε ότι το έχω χάσει πια αυτό που είχα όταν ξεκίνησα το blogging.

Μy Maudlin Career: και κάπου εδώ πρέπει νομίζω να σταματήσω για απόψε.

τραγούδι της ημέρας: sambassadeurs- albatross

Addendum

Μετά το προηγούμενο ποστ/κατάθλιψη, είσαι τη Κυριακή το βράδυ σιγοτραγουδώντας το let's get out of this country των camera obscura, χαζεύοντας σπίτια στην Αθήνα, για να δεις πού έχουν πάει οι τιμές ακόμη και αν δεν έχεις σκοπό να γυρίσεις πίσω άμεσα. Το σπίτι πρέπει να έχει χώρο για το ποδήλατο (το είχα στην Αθήνα στα 20 μου, τοτε δεν φοβόμουν τίποτα) και φως.

Τότε έρχεται η ιδέα για το πώς θα δομήσεις το επόμενο κεφάλαιο, όλα φαίνεται να έχουν μια λογική συνέχεια και όλα θα πάνε καλά. Ο άνεμος φέρνει ένα φύλλο μέσα στο δωμάτιο και το ραδιόφωνο παίζει το tears for affairs το οποίο θα μπορούσε να είναι το soundtrack μιας ανοιξιάτικης νύχτας στο κέντρο της Αθήνας, σε ένα μπαλκόνι όπου λικνίζεσαι με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, αν δεν ήταν το soundtrack μιας φθινοπωρινής νύχτας στο Λονδίνο χαζεύοντας έξω από το παράθυρο που αφήνει λίγο κρύο να μπει. Αλλά έχει μια υπέροχη ηρεμία έξω.

Στα Δυτικά του Λονδίνου, μετά τις 12 το βράδυ.

τραγούδι της νύχτας- όποιο θέλει ο καθένας σας (αλλά μοιραστείτε το αν έχετε όρεξη)

Recipes (for a bad week)

Στο μετρό κάποια στιγμή είμαι σίγουρος ότι είμαι 3 στάσεις πριν από το σπίτι μου και μετά από 4 σελίδες εφημερίδας είμαι ακόμη 3 στάσεις πριν το σπίτι μου. Κάθομαι και είμαι σίγουρος ότι κάτι έγινε με τον χρόνο και έχασα κάποια λεπτά, όπως γινόταν στα x files όταν εξωγήινοι έκαναν απαγωγές.

Προχτές κατάφερα και πήρα λάθος μετρό. Το συνειδητοποίησα κάπως αργά.

'Ερχονται Χριστούγεννα και τα σχέδια μου είναι μείνω σπίτι μου και να μην αλλάξω χώρα, για πολλούς λόγους. Κάθε τόσο στο γραφείο με ρωτούν αν θα πάω 'σπίτι' τις γιορτές και κουράζομαι να εξηγώ ότι είμαι σπίτι. Μετά από αυτό, η δεύτερη αντίδραση είναι μια έκπληξη (σετάκι με ανοίχτό στόμα) για το γιατί δεν πάω στην Ελλάδα αφού εδώ θα είναι τόσο απαίσια και καταθλιπτικα. Με εντυπωσιάζει το πόσοι άνθρωποι μένουν εδώ και στη πραγματικότητα δεν το θέλουν. Μετά τον εντυπωσιασμό έρχεται η κούραση από όλες τις εξηγήσεις.

Στο σπίτι γυρνάω μετά τις 8, μέχρι να κάνω μπάνιο και να φάω με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ, πριν καν πάει 10. Νοιώθω σαν τον παππού του σπιτιού απέναντι.

Το πρωί αποκοιμιέμαι και αργώ στη δουλειά. Έχει κρύο και αέρα έξω, το σκέφτομαι να ξαναγυρίσω στο κρεβάτι και να πω ότι αρρώστησα. Τα γοητευτικά κίτρινα φύλλα έχουν δημιουργήσει ένα στρώμα γλίτσας στο πεζοδρόμιο, το οποίο δεν βοηθάει.

Τα νέα των φίλων μου είναι γεμάτα αβεβαιότητα, αποκαλύψεις, σκηνές που βλέπαμε σε ταινίες κάποτε, υποσχέσεις ότι θα πάμε μια μέρα στο Ηyde Park να ζήσουμε το δράμα μας, σαν ήρωες του Παπακαλιάτη. Εν τω μεταξύ, η συστηματική έλλειψη ενός συγκεκριμένου ημερήσιου email με κάνει να πιστεύω ότι ποτέ τα πράγματα δεν είναι όπως λέμε ό,τι είναι. Συνήθως είναι όπως η πραγματικότητα μείον την ονειροπόληση του πρωινού, αυτή που κάνεις μπροστά στο desktop με τη φωτογραφία από την Αμοργό, και το τσάι στο χέρι.

Μέχρι να χτυπήσει το τηλέφωνο και να καταρρεύσει όλο, όπως οι σκηνές με τα όνειρα στο inception.

It gets better, no?

τραγούδι της ημέρας- Μοhini Geisweiller- Milk teeth