Tlog

Ξύπνησα έχοντας δει σε όνειρο ότι κολυμπούσα σε μια γαλαζοπράσιμη θάλασσα. Μαζί με φάλαινες που με συνόδευαν με χάρη. Παράξενο χρώμα για ωκεανό. Και ήμουν ήρεμος, αν και φοβάμαι τη θάλασσα από παιδί.

Φόρεσα ένα μαύρο μπλουζάκι με ρίγες που ακολουθούν το μοτίβο σχεδίου που έχουν εδώ οι χάρτες του μετρό (σημ. όχι, δεν είναι τουριστικό), μια καπαρντίνα γιατί ή άνοιξη δεν μάς έχει θυμηθεί τις τελευταίες μέρες, και κάτι όμορφα loafers που ευνοούν το περπάτημα. Βγήκα έξω και πήρα το λεωφορείο για να πάω στο μετρό, τρώγοντας μια σοκολάτα (είχα χρόνια να φάω τέτοια..).

Στο μετρό, διάβασα στην londonpaper για μια έκθεση φωτογραφίας στην Tate Modern. ίσως πάω αύριο. Φάνηκε ενδιαφέρουσα πάντως. Μια γυναίκα από την Ιαπωνία κάθεται απέναντί μου μετά από τρεις σταθμούς. Κάποια στιγμή, πέφτει κάτω. Την βοηθάω να σηκωθεί και με ρωτάει αν έχει μπει στο σωστό τραίνο. Τής δίνω κάτι οδηγίες και μετά κάθεται παραδίπλα μου. Αρχίζει να μου χαιδεύει τα μαλλιά. Ζητάω ευγενικά να σταματήσει αλλά απαντάει παίρνωντάς μου το αριστερό ακουστικό του mp3. Το ζητάω πίσω, προσπαθώ να δείξω αδιαφορία και συνεχίζει να μου χαιδεύει τα μαλλιά. Αλλάζω θέση και προσπαθώ να την αγνοήσω ενώ με κοιτάει με το ίδιο βλέμμα που έχει ο Πεπέ Λε Πιου όταν κοιτάει εκείνο το δύσμοιρο γατί που κυνηγάει. Μετά από κάποιες στάσεις κατεβαίνει, σε άλλον σταθμό από αυτόν που αρχικά ζητούσε..

Ακόμη αναρωτιέμαι ποια γυναίκα την πέφτει σε άντρα με φούξια mp3 και κόκκινο τηλέφωνο..

Φτάνοντας στον σταθμό του Notting Hill Gate συναντώ τον D. Τελικά περάσαμε καλά, στον κήπο του bar που είμαστε πίνω ένα jimmy choo martini παρατηρώ ότι 9 το βράδυ ακόμη έχει φως. Πρέπει να φύγω γιατί έχουμε κλείσει τραπέζι για φαγητό. Περπατώντας πηγαίνουμε από την αντίθετη πλευρά από το σταθμό του tube και με κάποιον τρόπο καταλήγουμε στο Ladbroke που δεν έχω ιδέα που είναι αλλά ευτυχώς έχει σταθμό μετρό. Ξεπερνάω την ανασφάλεια που μου δημιουργεί η περιοχή, αποχαιρετώ τον D. και κατευθύνομαι προς Knightsbridge. Αργοπορημένος από το περπάτημα και τις αλλαγές γραμμών του μετρό φτάνω στο εστιατόριο, τα παιδιά έχουν ήδη πάει για να μην χάσουμε το τραπέζι μας. Το μαγαζάκι είναι ένα ιταλικό, υπόγειο, μικρό και στενόχωρο, με φωτογραφίες παντού στους τοίχους. Το φαγητό υπέροχο αλλά οι μερίδες μικρές και κάπως ακριβές. Αλλά είναι υπέροχο. Έχει μουσική από δύο τραγουδιστές, πολύ καλοί, ο ένας είναι από τη Jamaica, γαμάτη φωνή.
Στο πίσω τραπέζι η κοπέλα έχει γενέθλια, σηκώνεται και χορεύει. Μετά από κάποια ώρα τσακώνονται για τον λογαριασμό και φεύγει αγριεμένη με τη φίλη της.

Διάλειμμα για τσιγάρο έξω. Ο δρόμος που είναι το μαγαζί είναι μικρότερος από την Κανάρη στο Κολωνάκι. Σε διάστημα ενός τσιγάρου περνούν 3 Rolls Royce (η μία για κάποιο λόγο δίχρωμη), και μια ροζ/φούξια Mercedes. Δεν ξέρω τι είναι πιο ενοχλητικό. ότι αυτό το χρώμα προσφέρεται ή ότι υπάρχει άνθρωπος που το αγόρασε;

Στις 12.30 πρέπει να φύγω για να προλάβω το μετρό. Με τον Κ. γυρίζουμε μαζί. Μού κάνει εντύπωση που βρήκα μετρό λίγη ώρα πριν τη 1 ενώ στην Αθήνα θα έπρεπε να πάρω ταξί. Και μάλιστα μετρό που καταλήγει πολύ μακριά από εκεί από όπου το πήρα εγώ. Λεωφορεία κυκλοφορούν ακόμη επίσης, σε αυτό το μέρος που πολλοί χαρακτηρίζουν ξενέρωτο.
Στο μετρό είμαστε λίγοι, πάντα όμως έχω την απορία πού να πηγαίνουν όλοι αυτοί. Ένα μικρό ποντικάκι με προσπερνάει στην αποβάθρα, αποφασίζω να τον ονομάσω Harrold, δεν είναι κακό.. Έχει πάντως κι αυτό το γέλιο του.

Φτάνω στο σπίτι και έχω ένα μήνυμα. Απόδειξη ότι όντως πήγε καλά το ραντεβού.
Πήρα και νέα λολούδια, ξέχασα να το πω.

Σημ. Η φωτό είναι από μία ανθοκομική έκθεση που γίνεται εδώ. Μήπως και ξορκίσουμε την άνοιξη και έλθει επιτέλους.
Σημ2. Ο τίτλος είναι από χτεσινή έμπνευσή μου για το πώς θα ονομάζεται το ημερολόγιο ενός επιβάτη του μετρό, όπως η αφεντιά μου.