Strange days

Η άνοιξη τελείωσε για φέτος. Αυτές τις μέρες επικρατεί φθινόπωρο αλλά πιθανότατα δεν θα διαρκέσει πολύ.

Σήμερα ο καιρός ήταν κρύος, με μια παραδοσιακή βρεταννική μουντάδα. Που είναι εξαιρετικά γοητευτική. Το πρωί ξύπνησα και αφού ξεμπέρδεψα με κάτι εκκρεμότητες με τη βιβλιοθήκη και το ενοίκιό μου, επιβιβάστηκα σε ένα βαγόνι της Central και με ανταπόκριση με την Circle έφτασα στο South Ken. Συνάντησα την Κ. για να πάμε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Τα απολιθώματα ήταν πολύ ενδιαφέροντα. Όπως και το τμήμα με τα ψάρια, τα σπονδυλωτά και τα ερπετά. Είναι εντυπωσιακό το ότι η ζώη ξεκίνησε από μερικά ψάρια σε αρχαίες θάλασσες. Είδα ένα ντοκυμαντέρ πρόσφατα στο BBC και έχω επηρεαστεί.

Μετά το μουσείο φάγαμε σε ένα bakery κάτι νόστιμα tartine με σολομό (αυτό είναι προφανώς ο posh τρόπος να πεις ένα κομμάτι ψωμί με μια φέτα σολομό από πάνω ώστε να δικαιολογήσει τις 10 λίρες). τουλάχιστον ήταν καλής ποιότητας.

Στα Harrod's βρήκα ένα μπλουζάκι που θα αγοράσω μεθαύριο, σε μια μικρή επιδρομή μπας και πάρω τίποτα καινούριο. Αν και το μέρος είναι μάλλον ενοχλητικό και κάπως βαρύ για τα γούστα μου. Αισθητικά τουλάχιστον.

την πέμπτη κλείσαμε τραπέζι στο pomodoro στο οποίο έχω ακούσει έχει υπέροχη ζωντανή μουσική και λογικά θα έχω ανταπόκριση. αν δεν έχω πιει πολύ.

Μετά από όλα αυτά ξεκίνησε ουσιαστικά το βράδυ μας. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε προς ένα άγνωστο μπαρ. όταν τελικά το βρήκαμε είχε πάει 11.30 και έπρεπε να φύγω για να προλάβω μετρό. Στο μεταξύ περπατήσαμε περίπου 2 ώρες από εδώ και από εκεί, στο Kensinghton και στο Chelsea. Ανάμεσα από διάφορους Λονδρέζους που ενίοτε σου χαμογελούν χωρίς λόγο, διάφορες Bentley και ενα λεωφορείο που δεν παρατήρησα ότι με επιβουλεύεται, μιλούσαμε για ώρες χωρίς να βαρεθούμε, χωρίς να χρειάζεται να πάμε σε κάποιο μπαρ, αλλά απλά γυρνώντας. Σε έναν δρόμο κάθετο στην Fullham str. παρατηρώ ότι έχει πανσέληνο απόψε. Και είναι τόσο όμορφα. Αυτό είναι και ο λόγος που έγραψα σήμερα το ποστ. Η πανσέληνος εκείνη, οι συζητήσεις με την Κ., το Λονδίνο που το αγαπάω κάθε μέρα και περισσότερο.

Η προοπτική μιας συνάντησης..

υρνώντας σπίτι με την Piccadilly έχω πολύ χρόνο να σκεφτώ μια πρόταση για δουλειά. Και δεν νομίζω να πάρω ποτέ απόφαση. Η κοπελίτσα απέναντι κοιτάει τα ρούχα μου και χαμογελάει αλλά δεν ξέρω γιατί.

Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι αρκετά για να μην κρυώνω αλλά λείπω από το πρωί.
Οι φωτογραφίες είναι κακής ποιότητας αλλά είχα μόνο το κινητό μου μαζί.. Ήταν πάντως λες και το φεγγάρι είχε κατέβει πιο χαμηλά από ό,τι συνήθως. και ήταν μια κουκίδα στην άκρη του δρόμου πάνω από ένα σπίτι. ίσως έχει να κάνει με την θέση της Αγγλίας στον πλανήτη, ίσως να λέω και βλακείες..

Θα πάω μάλλον για ύπνο. Και θα σκέφτομαι την σημερινή μέρα σαν την πρώτη φορά που ένιωσα την άνοιξη και ας είχε κρύο και φθινόπωρο στην ουσία.