Τhings that happen

Χτες, στο Λονδίνο (όχι, δεν πρόκειται να σας πω πάλι τι έκανα, σας λυπάμαι παρασκευή κιόλας σήμερα) οι καλλιτέχνες (κάποτε είχαν χαρακτηριστεί ως φερέλπιδες μεταξύ των νέων καλλιτεχνών της Μ. Βρεταννίας) Jake και Dinos Chapman, παρουσίασαν το νέο τους έργο, με τίτλο Fucking Hell, που είναι η συνέχεια του προηγούμενου πονήματός τους που καταστράφηκε σε μια φωτιά το 2004. Ονομαζόταν Hell. Το βασικό έργο φέτος είναι μια συλλογή με έργα του Hilter, που ανακάλυψαν και "επεξεργάστηκαν". Πήραν τα έργα του και ζωγράφισαν πάνω τους ουράνια τόξα, χαμογελαστά προσωπάκια και άλλα χαριτωμένα και πολύχρωμα σχεδιάκια. Το υπόλοιπο installation αποτελείται από μερικά γυάλινα κουτιά τοποθετημένα έτσι ώστε να σχηματίζουν μια σβάστικα και περιέχουν πολλές μικρές φιγούρες, απεικονίζοντας μια μεγάλης κλίμακας τραγωδία.

Η προσπάθειά τους αυτή ονομάστηκε If Hitler Had Been a Hippy How Happy Would We Be και οι ίδιοι λένε ότι τα έργα του Hitler δεν είναι κάτι ιδιαίτερο αλλά δεν μπορούσαν να δείξουν το πού θα έφτανε λίγα χρόνια μετά.

Σε άλλα ενδιαφέροντα, ειδικοί υποστηρίζουν ότι ένας από τους τρεις ευέλικτους μηχανισμούς του Πρωτοκόλλου του Κιότο δεν λειτουργεί σωστά και οδηγεί σε σπατάλη πόρων του ΟΗΕ. Το εν λόγω μηχανισμός (CDM- Clean Development Mechanism) προβλέπει ότι αναπτυγμένα κράτη ή ιδιώτες (εταιρείες κτλ) μπορούν να χρηματοδοτούν προγράμματα για τη μείωση της κατανάλωσης ενέργειας σε αναπτυσσόμενες χώρες, και μ'αυτό τον τρόπο θα μπορούν οι πρώτες να πετυχαίνουν τον στόχο που το Κιότο έχει θέσει. Οι επιστήμονες ύποστηρίζουν ότι οι κυβερνήσεις δυτικών χωρών και διάφορες εταιρείες απλά εξαγοράζουν μονάδες ενέργεια ώστε να απαλλαγούν από τις υποχρεώσεις του. Οι δικλείδες ασφαλέιας που περιέχει το (ούτως ή άλλως αδύναμο) κείμενο του Κιότο δεν επαρκούν αφού οι μηχανισμοί ελέγχου είναι ανύπαρκτοι.
Συνεχίζοντας με τις αναπτυσσόμενες χώρες, ανησυχία προκαλεί η αλλαγή των συνηθειών των Κινέζων, οι οποίοι στρέφονται προς το κρέας, είδος διατροφής που μέχρι πρόσφατα δεν μπορούσαν να αγοράσουν, γεγονός που μπορεί να προκαλέσει άνοδο στην τιμή του, κυρίως στον δυτικό κόσμο. Αντίστοιχα κινείται και η αγορά ενέργειας αφού οι Κινέζοι αρχίζουν να βιώνουν και τα πρώτα τους μποτιλιαρίσματα.

Πέθανε και ο Sydney Pollack την προηγούμενη Δευτέρα.

Το φετινό Meltdown (που θα γίνει εδώ, 14-22 Ιουνίου) επιμελήθηκε φέτος από τους Massive Attack και θα εμφανιστεί και η Grace Jones (!!!!!)

Απόψε (ή χτες το βράδυ, Πέμπτη, καλύτερα) τελείωσε και ο τέταρτος κύκλος του Lost.

Στην Tate Modern ξεκίνησε έκθεση φωτογραφίας με τίτλο An Urban History of Photography. Από τα λίγα που διάβασα πιστεύω ότι είναι πολύ καλά αλλά θα πάω να το διαπιστώσω.

Θα μου πείτε τι σάς νοιάζουν όλα αυτά και θα έχετε και δίκιο. Αλλά οι μικρές άχρηστες πληροφορίες δίνουν ενδιαφέρον στη ζωή μας (μπορεί να κάνω και λάθος)

Tlog

Ξύπνησα έχοντας δει σε όνειρο ότι κολυμπούσα σε μια γαλαζοπράσιμη θάλασσα. Μαζί με φάλαινες που με συνόδευαν με χάρη. Παράξενο χρώμα για ωκεανό. Και ήμουν ήρεμος, αν και φοβάμαι τη θάλασσα από παιδί.

Φόρεσα ένα μαύρο μπλουζάκι με ρίγες που ακολουθούν το μοτίβο σχεδίου που έχουν εδώ οι χάρτες του μετρό (σημ. όχι, δεν είναι τουριστικό), μια καπαρντίνα γιατί ή άνοιξη δεν μάς έχει θυμηθεί τις τελευταίες μέρες, και κάτι όμορφα loafers που ευνοούν το περπάτημα. Βγήκα έξω και πήρα το λεωφορείο για να πάω στο μετρό, τρώγοντας μια σοκολάτα (είχα χρόνια να φάω τέτοια..).

Στο μετρό, διάβασα στην londonpaper για μια έκθεση φωτογραφίας στην Tate Modern. ίσως πάω αύριο. Φάνηκε ενδιαφέρουσα πάντως. Μια γυναίκα από την Ιαπωνία κάθεται απέναντί μου μετά από τρεις σταθμούς. Κάποια στιγμή, πέφτει κάτω. Την βοηθάω να σηκωθεί και με ρωτάει αν έχει μπει στο σωστό τραίνο. Τής δίνω κάτι οδηγίες και μετά κάθεται παραδίπλα μου. Αρχίζει να μου χαιδεύει τα μαλλιά. Ζητάω ευγενικά να σταματήσει αλλά απαντάει παίρνωντάς μου το αριστερό ακουστικό του mp3. Το ζητάω πίσω, προσπαθώ να δείξω αδιαφορία και συνεχίζει να μου χαιδεύει τα μαλλιά. Αλλάζω θέση και προσπαθώ να την αγνοήσω ενώ με κοιτάει με το ίδιο βλέμμα που έχει ο Πεπέ Λε Πιου όταν κοιτάει εκείνο το δύσμοιρο γατί που κυνηγάει. Μετά από κάποιες στάσεις κατεβαίνει, σε άλλον σταθμό από αυτόν που αρχικά ζητούσε..

Ακόμη αναρωτιέμαι ποια γυναίκα την πέφτει σε άντρα με φούξια mp3 και κόκκινο τηλέφωνο..

Φτάνοντας στον σταθμό του Notting Hill Gate συναντώ τον D. Τελικά περάσαμε καλά, στον κήπο του bar που είμαστε πίνω ένα jimmy choo martini παρατηρώ ότι 9 το βράδυ ακόμη έχει φως. Πρέπει να φύγω γιατί έχουμε κλείσει τραπέζι για φαγητό. Περπατώντας πηγαίνουμε από την αντίθετη πλευρά από το σταθμό του tube και με κάποιον τρόπο καταλήγουμε στο Ladbroke που δεν έχω ιδέα που είναι αλλά ευτυχώς έχει σταθμό μετρό. Ξεπερνάω την ανασφάλεια που μου δημιουργεί η περιοχή, αποχαιρετώ τον D. και κατευθύνομαι προς Knightsbridge. Αργοπορημένος από το περπάτημα και τις αλλαγές γραμμών του μετρό φτάνω στο εστιατόριο, τα παιδιά έχουν ήδη πάει για να μην χάσουμε το τραπέζι μας. Το μαγαζάκι είναι ένα ιταλικό, υπόγειο, μικρό και στενόχωρο, με φωτογραφίες παντού στους τοίχους. Το φαγητό υπέροχο αλλά οι μερίδες μικρές και κάπως ακριβές. Αλλά είναι υπέροχο. Έχει μουσική από δύο τραγουδιστές, πολύ καλοί, ο ένας είναι από τη Jamaica, γαμάτη φωνή.
Στο πίσω τραπέζι η κοπέλα έχει γενέθλια, σηκώνεται και χορεύει. Μετά από κάποια ώρα τσακώνονται για τον λογαριασμό και φεύγει αγριεμένη με τη φίλη της.

Διάλειμμα για τσιγάρο έξω. Ο δρόμος που είναι το μαγαζί είναι μικρότερος από την Κανάρη στο Κολωνάκι. Σε διάστημα ενός τσιγάρου περνούν 3 Rolls Royce (η μία για κάποιο λόγο δίχρωμη), και μια ροζ/φούξια Mercedes. Δεν ξέρω τι είναι πιο ενοχλητικό. ότι αυτό το χρώμα προσφέρεται ή ότι υπάρχει άνθρωπος που το αγόρασε;

Στις 12.30 πρέπει να φύγω για να προλάβω το μετρό. Με τον Κ. γυρίζουμε μαζί. Μού κάνει εντύπωση που βρήκα μετρό λίγη ώρα πριν τη 1 ενώ στην Αθήνα θα έπρεπε να πάρω ταξί. Και μάλιστα μετρό που καταλήγει πολύ μακριά από εκεί από όπου το πήρα εγώ. Λεωφορεία κυκλοφορούν ακόμη επίσης, σε αυτό το μέρος που πολλοί χαρακτηρίζουν ξενέρωτο.
Στο μετρό είμαστε λίγοι, πάντα όμως έχω την απορία πού να πηγαίνουν όλοι αυτοί. Ένα μικρό ποντικάκι με προσπερνάει στην αποβάθρα, αποφασίζω να τον ονομάσω Harrold, δεν είναι κακό.. Έχει πάντως κι αυτό το γέλιο του.

Φτάνω στο σπίτι και έχω ένα μήνυμα. Απόδειξη ότι όντως πήγε καλά το ραντεβού.
Πήρα και νέα λολούδια, ξέχασα να το πω.

Σημ. Η φωτό είναι από μία ανθοκομική έκθεση που γίνεται εδώ. Μήπως και ξορκίσουμε την άνοιξη και έλθει επιτέλους.
Σημ2. Ο τίτλος είναι από χτεσινή έμπνευσή μου για το πώς θα ονομάζεται το ημερολόγιο ενός επιβάτη του μετρό, όπως η αφεντιά μου.

Strange days

Η άνοιξη τελείωσε για φέτος. Αυτές τις μέρες επικρατεί φθινόπωρο αλλά πιθανότατα δεν θα διαρκέσει πολύ.

Σήμερα ο καιρός ήταν κρύος, με μια παραδοσιακή βρεταννική μουντάδα. Που είναι εξαιρετικά γοητευτική. Το πρωί ξύπνησα και αφού ξεμπέρδεψα με κάτι εκκρεμότητες με τη βιβλιοθήκη και το ενοίκιό μου, επιβιβάστηκα σε ένα βαγόνι της Central και με ανταπόκριση με την Circle έφτασα στο South Ken. Συνάντησα την Κ. για να πάμε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Τα απολιθώματα ήταν πολύ ενδιαφέροντα. Όπως και το τμήμα με τα ψάρια, τα σπονδυλωτά και τα ερπετά. Είναι εντυπωσιακό το ότι η ζώη ξεκίνησε από μερικά ψάρια σε αρχαίες θάλασσες. Είδα ένα ντοκυμαντέρ πρόσφατα στο BBC και έχω επηρεαστεί.

Μετά το μουσείο φάγαμε σε ένα bakery κάτι νόστιμα tartine με σολομό (αυτό είναι προφανώς ο posh τρόπος να πεις ένα κομμάτι ψωμί με μια φέτα σολομό από πάνω ώστε να δικαιολογήσει τις 10 λίρες). τουλάχιστον ήταν καλής ποιότητας.

Στα Harrod's βρήκα ένα μπλουζάκι που θα αγοράσω μεθαύριο, σε μια μικρή επιδρομή μπας και πάρω τίποτα καινούριο. Αν και το μέρος είναι μάλλον ενοχλητικό και κάπως βαρύ για τα γούστα μου. Αισθητικά τουλάχιστον.

την πέμπτη κλείσαμε τραπέζι στο pomodoro στο οποίο έχω ακούσει έχει υπέροχη ζωντανή μουσική και λογικά θα έχω ανταπόκριση. αν δεν έχω πιει πολύ.

Μετά από όλα αυτά ξεκίνησε ουσιαστικά το βράδυ μας. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε προς ένα άγνωστο μπαρ. όταν τελικά το βρήκαμε είχε πάει 11.30 και έπρεπε να φύγω για να προλάβω μετρό. Στο μεταξύ περπατήσαμε περίπου 2 ώρες από εδώ και από εκεί, στο Kensinghton και στο Chelsea. Ανάμεσα από διάφορους Λονδρέζους που ενίοτε σου χαμογελούν χωρίς λόγο, διάφορες Bentley και ενα λεωφορείο που δεν παρατήρησα ότι με επιβουλεύεται, μιλούσαμε για ώρες χωρίς να βαρεθούμε, χωρίς να χρειάζεται να πάμε σε κάποιο μπαρ, αλλά απλά γυρνώντας. Σε έναν δρόμο κάθετο στην Fullham str. παρατηρώ ότι έχει πανσέληνο απόψε. Και είναι τόσο όμορφα. Αυτό είναι και ο λόγος που έγραψα σήμερα το ποστ. Η πανσέληνος εκείνη, οι συζητήσεις με την Κ., το Λονδίνο που το αγαπάω κάθε μέρα και περισσότερο.

Η προοπτική μιας συνάντησης..

υρνώντας σπίτι με την Piccadilly έχω πολύ χρόνο να σκεφτώ μια πρόταση για δουλειά. Και δεν νομίζω να πάρω ποτέ απόφαση. Η κοπελίτσα απέναντι κοιτάει τα ρούχα μου και χαμογελάει αλλά δεν ξέρω γιατί.

Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι αρκετά για να μην κρυώνω αλλά λείπω από το πρωί.
Οι φωτογραφίες είναι κακής ποιότητας αλλά είχα μόνο το κινητό μου μαζί.. Ήταν πάντως λες και το φεγγάρι είχε κατέβει πιο χαμηλά από ό,τι συνήθως. και ήταν μια κουκίδα στην άκρη του δρόμου πάνω από ένα σπίτι. ίσως έχει να κάνει με την θέση της Αγγλίας στον πλανήτη, ίσως να λέω και βλακείες..

Θα πάω μάλλον για ύπνο. Και θα σκέφτομαι την σημερινή μέρα σαν την πρώτη φορά που ένιωσα την άνοιξη και ας είχε κρύο και φθινόπωρο στην ουσία.

Ένας αφρικανικος μύθος για έναν βάτραχο.

Μια ημέρα που δεν υπήρχε πολύ νερό, ο Άνθρωπος στάθηκε για μια στιγμή και σκέφτηκε ότι κάποια μέρα θα πέθαινε και δεν θα ξανασηκωνόταν.

Ο Άνθρωπος έστειλε τον Σκύλο στον Θεό να τού ζητήσει να να ξανάρθει στη ζωή μετά το θάνατό του, όπως το λουλούδι.

Ο Σκύλος πήγε προς τον Θεό με οδηγό την όσφρησή του. Τον τράβηξε όμως η μυρωδιά της σούπας και υπάκουσε στην πείνα του. Σκυμμένος πάνω από το τσουκάλι που έβραζε, ο Σκύλος ήταν ικανοποιημένος και ξέχασε την αποστολή του.

Βλέποντας πως ο Σκύλος χάθηκε, ο Βάτραχος ανέλαβε να πάει στον Θεό και να του πει ότι ο Άνθρωπος δεν ήθελε να ξαναζήσει. Αν ο άνθρωπος ξαναζούσε, σκέφτηκε ο Βάτραχος, θα λέρωνε τα ποτάμια και θα κατέστρεφε τις κατοικίες των βατράχων.

Ο Σκύλος τελικά έφτασε στον Θεό για να πει το μήνυμα του Ανθρώπου. Έσκυψε και τραγούδησε την ανάγκη του Ανθρώπου να ξαναζήσει, με το ουρλιαχτό του. Ο Θεός συγκινήθηκε από την αφοσίωση του Σκύλου στον Άνθρωπο.

Αλλά ο Θεός πραγματοποίησε την ευχή του Βατράχου, επειδή έφτασε πρώτος.

Nylon Smile

Ο τίτλος του post είναι από ένα τραγούδι από το νέο album των portishead.

Μόλις σήμερα έμαθα να χρωματίζω τα γράμματα στις αναρτήσεις μου. Κάτι θέλει να πει αυτό για την αντιληπτική μου ικανότητα αλλά δεν ξέρω τι (που αποδεικνύει περίτρανα την έλλεψη της τελευταίας).

Το πρωί ξύπνησα στις 8. Κοίταξα emails και λοιπά τέτοια αλλά υπήρχε μια περίεργη σιωπή. Shit happens φαντάζομαι. Κοίταξα μια τελευταία φορά κάτι σημειώσεις για το σημερινό μάθημα (δημόσιο διεθνές δίκαιο), έβαλα ένα ροζ κοντομάνικο μπλουζάκι και έριξα στους ώμους ένα καφέ πουλόβερ (έκανε λίγο κρύο αλλά ο βασικότερος λόγος είναι ότι μ'άρεσε στο μάτι). Στην εξέταση ήμαστε σχετικά λίγοι, συνήθως μάς βάζουν με τους προπτυχιακούς να δώσουμε επειδή εμείς είμαστε μικρά τμήματα και δεν συμφέρει να κλείνουν αίθουσες σε περιόδους εξετάσεων για 10 άτομα (χτες, ήμαστε 5). Έγραψα καλά πιστεύω, τελείωσα και 30 λεπτά νωρίτερα, αν και με το ζόρι έγραφα, ο επιτηρητής δεν με άφηνε να ησυχάσω να συγκεντρωθώ.

Γύρισα σπίτι, ήπια ένα τσάι όπως κάθε πρωί, η προαναφερθείσα σιωπή συνεχιζόταν αλλά είναι παρασκευή σήμερα. Έχω μέρες να ακούσω νέα από διάφορους, τούς έχω ψάξει αλλά χωρίς επιτυχία, ίσως πρέπει να το κοιτάξω αυτό. Τελικά, εγώ, η Λ. και ο D. κανονίσαμε να πάμε για φαγητό. Στον δρόμο αγόρασα το Third, το οποίο ό,τι και να λένε, είναι εξαίσιο, και τον 5ο κύκλο του six feet under, που έχει ένα από τα καλύτερα τέλη σε σειρά που έχω δει (το καλύτερο βασικά).

Το φαγητό ήταν κάπως βαρύ, δεν ξέρω γιατί, ακόμη χάλια είμαι, ίσως θέλω και δίαιτα, ίσως και όχι, διάβασα ότι τα λιποκύτταρα δεν διασπώνται ό,τι και αν κάνουμε. Σαν τις κατσαρίδες κι αυτά. Πέρασα από το supermarket να πάρω ντομάτες και ρόκα μήπως αρχίσω να βαυκαλίζομαι ότι τρώω υγιεινά. Γύρισα με τα πόδια σπίτι, και σκεφτόμουν ότι τίποτα συνταρακτικό δεν συνέβη και σήμερα και βαριέμαι γενικά. Αλλά ίσως φταίνε οι εξετάσεις.

Νομίζω ότι η παρούσα ανάρτηση κατρακυλά στο βασίλειο της βαρεμάρας.

Εκεί θα συναντήσει κι εμένα. Θέλω να πάω σε καμιά συναυλία, τον Ιούνιο αρχίζουν tour οι goldfrapp, λεφτά βέβαια δεν έχω αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. ίσως πάω απλά να ξαπλώσω σε κανά πάρκο με το mp3 μου.

Live at Hyde Park 2008.

Πήγα στον κάδο νωρίτερα να ανακυκλώσω το βιος μου και ανακάλυψα ότι ο ινδός που μένει δίπλα πετάει στον κάδο ανακύκλωσης του γυαλιού φαγητά, καθώς και άχρηστα σκεύη. Τού άφησα και σημείωμα.

Everyone. Everything. Everywhere. Ends.

...τη Τρίτη δεν αντέχω, Τετάρτη πώς βαριέμαι..

Τρίτη 6 Μαίου και ξυπνάω με πονόδοντο. Από την Πέμπτη ξυπνάω με πονόδοντο για να είμαι ειλικρινής αλλά είμαι σε άρνηση. Συν τοις άλλοις με τον χαμό που γίνεται από νεύρα στο στόμα δεν μπορώ να είμαι ποτέ σίγουρος τι ακριβώς συμβαίνει εκεί μέσα, οπότε το αγνοώ για να φυγει. Κάθομαι να διαβάσω τίποτα και φτιάχνω πρωινό, το οποίο αποτελείται από μια κούπα τσάι. Συνήθως τρώω καλύτερα αλλά αν φάω θα πονέσω και θα χαλάσει το κόλπο και δεν θα μπορώ να είμαι πια σε άρνηση.

Τελικά αφού διαβάζω και βλέπω ότι βαριέμαι χειρότερα αποφασίζω να πάω στον γιατρό. Είχε πολύ όμορφη μέρα, οπότε φόρεσα ένα λιλά κοντομάνικο μπλουζάκι και μια καπαρντίνα για να μην κρυώσω και μπω σε άλλη φάση άρνησης μετά. Στην γιατρό είχα ξαναπάει και κάθε φορά παρατηρώ με την ίδια έκπληξη ότι το ιατρείο είναι ξεχασμένο σε μια άλλη δεκαετία. Μάλλον στις αρχές της προηγούμενης. Υπάρχει ένα απαρχαιωμένο philips κασετόφωνο (θυμάμαι είχαμε ένα παρόμοιο τότε) που παίζει μουσική από την ίδια δεκαετία και περίοδο.. Στην αρχή υπέθεσα ότι είναι και αυτό σε άρνηση και έχει μείνει κολλημένο στην δεκαετία που έζησε τις δόξες του, σαν κάτι βρεταννούς που ακόμη μνημονεύουν την απέραντη βρεταννική αυτοκρατορία όπου ο ήλιος ποτέ δεν ανέτειλε. Τελικά συνειδητοποιώ ότι είναι ραδιόφωνο, οπότε η μουσική έρχεται από ανθρώπους, συνειδητοποιημένα όντα, όπως εγώ κι εσείς. Αυτό είναι μάλλον χειρότερο.

Τελικά έρχεται η ώρα μου, η γιατρός έχει μια ασυνήθιστα καλή προφορά του δύσκολου και κάπως μεγάλου ονόματός μου και μου χαμογελάει. Τελικά δεν είχα πονόδοντο. Αλλά μια μικρη μόλυνση στα ούλα (όχι σε όλα, σε ένα σημείο). Μού έδωσε ένα διάλυμμα στοματικό και κάτι παυσίπονα μήπως με πιάσει κάνας έκτακτος πόνος και έφυγα. Πήρα τα φαρμακάκια μου, 7 λίρες πλήρωσα, ΄χωρίς λόγο, η μόλυνση υποχώρησε αργότερα την ίδια μέρα (όποιος θέλει ένα διάλυμμα και ένα κουτί παυσίπονα ας στείλει μείλ- έχω οικονομικό αδιέξοδο).
Τελικά γύρισα σπίτι και έφτιαξα ένα στρογγυλό ψωμάκι με τρύπα στην μέση, με σολομό και τυρί κρέμα και έκατσα να διαβάσω. Τελικά πάλι δεν άντεξα να διαβάζω και βγήκα έξω να με χτυπήσει το αεράκι (ή κανά διπλό λεωφορείο μπας και γλυτώσω τις εξετάσεις) και πολύ ωραία πέρασα, χάζεψα τους γύρω, δεν θα πω λεπτομέρειες, και γύρισα σπίτι άπραγος αφού λεωφορείο δεν συνάντησα πουθενά. είδα ένα επεισόδιο από το spaced ξαναδίαβασα και αποφάσισα να κοιμηθώ νωρίς.

(Βράδυ τρίτης προς τετάρτη: τίποτα συνταρακτικό αφού το μόνο που συνέβη ήταν ότι είδα στον ύπνο μου ένα παιδί που θέλω να συναντήσω αλλά δεν το έχω γνωρίσει ακόμη)

Τετάρτη 7 Μαίου.

Σήμερα έδινα εξετάσεις. Εργατικό Δίκαιο. Στο ένα θέμα έπρεπε να αναλύσω την εξέλιξη του δικαιώματος της ίσης εκπροσώπησης στη δουλειά στο ευρωπαικό εργατικό δίκαιο. Σε μία ώρα. Τελικά το έκανα, πονάει ακόμη το χέρι μου αλλά λογικά όλα καλά.
το δεύτερο θέμα ήταν για έναν απολυμένο που εγώ έπρεπε να συμβουλέυσω, σαν ειδικός (χιχι). Κι αυτό το έκανα, τώρα αν δεν είναι σωστό εγώ και ο απολυμένος θα γνωριστούμε καλύτερα στο ταμείο ανεργίας .

Αφού κοιμήθηκα, να σηεμειωθεί είχα ξυπνήσει στις 7 από το άγχος και μετρούσα προβατάκια (σ.σ. δεν πιάνει), μαγείρεψα φιλέτο μπακαλιάρου με ρύζι και σαλάτα με iceberg. Πάλι δεν άντεξα να διαβάσω πολύ. Και πάλι έκανα βόλτα όπου συνάντησα τον φίλο μου τον D. που δίνουμε αύριο μαζί. Αφού περπατήσαμε μαζί και μου είπε ότι τελείωσε την πτυχιακή του αφού έκλεψε μια άλλη και με σύγχησε, γύρισα πίσω. Στον δρόμο, εκτός του ότι σκόνταψα, συνάντησα δύο κοπελίτσες ντυμένες με ρούχα τύπου Ζήνα και κάτι τεράστια χάρτινα σπαθιά- σαν ηρωίδες από το World of Warcraft ήταν-, κάτι που μου φάνηκε πολύ σουρεάλ. Ήθελα να τις φωτογραφήσω αλλά ντράπηκα να το ζητήσω. Κρίμα γιατί ήταν πολύ καλές. Ακόμη δεν έχω κάνει επανάληψη. ίσως μετά.

Αύριο δίνω Περιβαλλοντικό Δίκαιο.

Θα διαβάσω το πρωί.

Corum meum vigilat

Ego dormio.
Κι εσύ μαζί , λόγω
Κούρασης διπλοβάρδιας.
Σε αθηναϊκό νοσοκομείο
Όπου μια κλίνη ζήτησα
- ήμουν στα επείγοντα νόμιζα –
μα μπήκα στη λίστα ως,
επέμβαση ρουτίνας.

Ζήτησα δωμάτιο χωρίς παράθυρο,
Να μη σε βλέπω να περνάς έξω,
Χωρίς άλλους ενοίκους ανεκπλήρωτων ερώτων
- μάστιγα έγινε μαθαίνω-
να μη χρειάζεται να τους μιλώ για ‘σένα.
Δεν βρήκα και γύρισα σπίτι.

Εκεί, με ένα τσιγάρο τη νύχτα
- εντολή γιατρού – παίρνεις μορφή
από τον καπνό τον αυτοσχέδιο, από
λουλούδια νεκρά, μάρτυρες μιας απουσίας,
και εγώ, στο παράθυρο το κρύο σαν
φουλάρι φορώ τα ξεχασμένα φιλιά,
και στα μαλλιά υάκινθους λευκούς
γεμάτους εικόνες ανοιξιάτικες,
κοιτώ τους κύκλους στα μάτια,
όχι, δεν γέρασα, έβγαλα το
άθροισμα των πόνων και το
σημείωσα χωρίς να λογαριάζω
την ασχήμια του.
Καρδιά που βολεύεται με ό,τι έχει πια.

Έφυγα για θεραπεία μακριά σου.
Γνώρισα νέο θεράποντα. Προσοχή
Θέλει και άσκηση, μη φύγει όταν
Δεν θα προσέχω.
Ego dormio sed corum meum vigilat.

Όνειρο χειμερινού απογεύματος

Ο ήλιος είναι ακόμα εδώ
Μα η θλίψη κάνει ήδη
Τα πρώτα της βήματα
Χωρίς να λογαριάζει τα προσχήματα.

Συμφωνία είχαμε, βράδυ να έρχεται,
Μα βρήκε ευκαιρία χθες που
Άνοιξα να αεριστεί η χαρά μου.

Και εισέβαλε με ξένη μορφή,
Με τη μορφή γλάρου που
στο άρμα του μήνυμά σου κρατά.

Ήλθε με τον απογευματινό αέρα
Του Αιγαίου στο μπαλκόνι,
Μπροστά από τον μπλε κήπο,
Με λίπασμα την ιστορία,
Άροτρα τα πλοία της γραμμής
Και τους ταξιδευτές της αναζήτησης.

Και τα νησιά σαν ρόδα διάσπαρτα,
Άρωμα αναβλύζοντας,
Τη μορφή σου σχηματίζοντας,
νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο,
Γέφυρα φτιάχνουν και
Η γέννηση, η γη κι ο ουρανός σε εσένα σμίγουν.

Το γκρίζο σούρουπο χαμογελά στη σκυθρωπή νυχτιά
Που ένας Φαέθων είχε γρήγορα φέρει
Με τα αγριεμένα άλογα του Φοίβου,
Το όνειρο τελειώνει
Και περιμένω τη κρίση σου.