Περιπέτειες στη Λονδινούπολη #1381

Μόλις είδα το Atonement και για μια ακόμη φορά ήταν σαν τη πρώτη φορά. όσες φορές και να έχω δει την ταινία δεν αλλάζει το πώς είναι. Το βιβλίο επίσης, ταξίδεψε μαζί μου από την Αθήνα στη Πάτρα, πάλι πίσω και μετά Αμοργό, μετά Λονδίνο, Παρίσι και πάλι Λονδίνο, με ένα τρένο, σε ένα τραπέζι, με θέα τη γαλλική εξοχή, άλλαξε χέρια δύο φορές και τώρα στέκει στη βιβλιοθήκη πάνω από το κρεββάτι μου, με τις χειρόγραφες αφιερώσεις ακόμη, ανεξίτηλες, μία για κάθε φορά που άλλαξε χέρια, μία στην πρώτη σελίδα, μία στην τελευταία.

Ένα μεσημέρι, στο lunch break, έχει ήλιο και 15 βαθμούς, πράγμα σπάνιο εκείνες τις μέρες. Κάθομαι σε ένα παγκάκι στο Southbank, πάνω στην άμμο που έχουν βάλει για το καλοκαίρι, ντυμένος κάτι μεταξύ preppy και Άγγλου στο Brighton του 1960 και διαβάζω ένα βιβλίο ενώ κάτι χαρτιά πετούν μπροστά μου, γυρνάω και κοιτάω προς τη μεριά που ήλθαν. Νοιώθω σαν να είμαι μέσα στον θανατο στη Βενετία. όχι τόσο στο βιβλίο, όσο στη ταινία.

Μια ακόμη επέτειος γέννησης πέρασε, αυτή τη φορά χωρίς τη ψευδαίσθηση κάποιας προστιθέμενης σοφίας. Οι εορτασμοί έγιναν, δεόντως νομίζω, στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, με απολιθώματα, βροχή ασταμάτητη, και φαγητό στο Jak's, σε ένα βράδυ που κανείς δεν περίμενε να είναι τόσο ωραίο. Στο τέλος, είμαστε μόνο εμείς, οι καρέκλες όλες γυρισμένες πάνω στα τραπέζια, ίχνη από κρασί στο τραπέζι, 12 το βράδυ στη Λονδινούπολη.

Η χαρά του να σκίζεις τις σελίδες των βιβλίων του ΙΚΑΡΟΥ πολλαπλασιάζεται όταν βλέπω το πιο όμορφο και συνάμα σημαίνον δώρο που έχω λάβει ποτέ. Ναι, πιο πολύ και από τον χαλβά με κεράκι σε μια παραλία της Αμοργού.

Ένα καλοκαιρινό μεσημέρι περπατάμε και μυρίζω κλεφτά τις λεβάντες απέναντι από την Tate Modern. Απέναντι φτάνουμε στη Tower Bridge, στο δρόμο διάφορα αναπάντεχα που μόνο στο Λονδίνο μπορούν να συμβούν, ο κόσμος είναι παράξενος. Κι εγώ παραείμαι άφραγκος για να το καταλάβω.

Ένα παλλικάρι είναι στις όχθες του ποταμού, με μια ξαπλώστρα, μια μπύρα, μια κιθάρα και παίζει μουσική στο πλήθος που τον παρακολουθεί από ψηλά. Είναι παράξενο, δεν τραγουδάει ακριβώς, αλλά κάτι έχει και νοιώθω σαν να είμαι σε ταινία του Wenders.

Κάτι συμβαίνει τελευταία και θέλω να είμαι συνέχεια σε ταινίες ή βιβλία. Κάποτε έγραψα ένα ποίημα για έναν πίνακα της Tate Britain, τώρα θέλω να γράψω ένα βιβλίο για το πώς είναι να ζεις σε έναν πίνακα, ή σε ένα πλάνο μιας ταινίας.

Αναρωτιέμαι αν ποτέ θα τελειώσω τα άλλα δύο βιβλία που ξεκίνησα να γράφω.

Στο θέατρο, η Kristin Scott Thomas με κάνει να καταλαβαίνω τι παθαίνω κάθε φορά που βλέπω ταινία της.

Πάλι κοιμάμαι με παράθυρο ανοιχτό, καιρός ήταν, αν και προσπαθώ να βρω την μαθηματική πιθανότητα της σύγκλισης της πραγματικότητας με αυτό που έχω στο μυαλό μου από την ώρα που μπήκα στο μετρό στη Tower Bridge.

τραγούδι της ημέρας- All is full of love- Βjork