Θυμάμαι ένα απόγευμα δίπλα στο ποτάμι, περπατούσαμε για να πάρουμε τα ποδήλατά μας και στο βάθος ακούω κάτι γνώριμο. Ήταν ελληνικά και, παρά το ότι δεν είμαστε και λίγοι εδώ, είναι παράξενο να ακούω ελληνικό τραγούδι σε ένα κομμάτι του Λονδίνου που δεν θα μπορούσε να θυμίζει τίποτα άλλο (ο Τάμεσης ήταν στα δεξιά μας, το Κοινοβούλιο πίσω μας). Το φανάρι ήταν κόκκινο και τότε κατάλαβα τι ακούγαμε: ήταν Πρωτοψάλτη, ένα τραγούδι για τη Χαβάη. Ερχόταν από ένα ασημί πολυμορφικό, με μουσική όσο πιο δυνατά γινεται, με οδηγό που σε μεταφέρει αμέσως στη Κηφισίας: χέρι να κρέμεται έξω από το παράθυρο, καφές με καλαμάκι, κανένας σεβασμός σε όσους δεν θέλουν να ακούσουν τη μουσική σου.
Κάθομαι αποσβολωμένος και τον κοιτάω, ίσως φταίει ο ελιτιστής που κρύβω μέσα μου, ίσως το ότι ποτέ δεν κατάλαβα αυτό το κομμάτι της νεοελληνικής κουλτούρας, ίσως το ότι κατά βάθος είμαι αθεράπευτα σνομπ.
*****
Στην έκθεση του Somerset House με τον Κ. κάνουμε σαν παιδιά σε βιτρίνα ζαχαροπλαστείου, αλλά όχι για τους λόγους που θα έπρεπε. Έχει γέλιο να κάνεις σαν να είσαι 20 πάλι. Βοηθάει το ότι αμέσως μπορείς να γυρίσεις στην ασφάλεια (;) του να είσαι 30. Ή λίγο πριν.
*****
Σε ένα πεζοδρόμιο με τον Τάμεση να λάμπει από το φως της πόλης βλέπεις τη φυσική εξέλικη ενός ραντεβού ενώ το μετρό ετοιμάζεται να κλείσει και πρέπει να τρέξεις για να μη μεταμορφωθείς σε κολοκύθα. Ένα άλλο βράδυ έχει ήδη κλείσει και παίρνω το night bus για να πάω σπίτι. Κάθομαι στο βάθος και διαβάζω το βιβλίο μου ενώ κάποια στιγμή ακούω τη μουσική από ένα κλαμπ που βρίσκεται μπροστά από μια στάση του λεωφορείου και αντιλαμβάνομαι πόσο αστείος πρέπει να δείχνω όταν βλέπω το βλέμμα ενός αγοριού που περιμένει στην ουρά για να μπει στο κλαμπ να με κοιτάει: φοράω καρώ πουκάμισο με ζακετάκι, τα γυαλιά μου, διαβάζω ένα βιβλίο ενώ κρατάω μια ομπρέλλα, με ξύλινη λαβή.
Αρχίζω να πιστεύω ότι πλησιάζω τα 40 και δεν το έχω καταλάβει όταν την επόμενη ακριβώς μέρα, φροντίζω τη ντοματιά μου, και κάθομαι στη πολυθρόνα μου, διαβάζοντας το ίδιο βιβλίο και ακούγοντας classic fm. Αν δεν κάνει κάτι αυτή η ντοματιά αποφάσισα ότι θα αγοράσω ντοματίνια από το σουπερ μάρκετ και θα τα κολλήσω στο γλαστράκι με σελοτέιπ.
Εν τω μεταξύ λέω να συμφιλιωθώ με το ότι κάποια στιγμή η βιολογική μου ηλικία ίσως συμφωνήσει με την πραγματική.
*****
Στο ίδιο night bus παρατηρώ τον κόσμο που μπαίνει και νομίζω μετά από τόσα χρόνια στο Λονδίνο είναι σχετικά εύκολο να καταλάβεις που θα κατέβει ο καθένας, ειδικά όταν η διαδρομή περνάει από τόσο διαφορετικά σημεία της πόλης. Θυμάμαι μια συζήτηση που είχα νωρίτερα σε ένα μπαρ και συνειδητοποιώ πόσο μάς χωρίζουν τα postcodes σε αυτή τη πόλη.
*****
Είναι Κυριακή, έχει ένω περίεργα φωτεινό φεγγάρι και χαζεύοντας σε μπλογκ βλέπω μια φωτογραφία της Αθήνας. Συνειδητοποιώ πόσο μου λείπει αν και δεν νομίζω ότι είναι ακόμη η πόλη που άφησα. Σχεδόν το ξέρω, επειδή όποτε έρχομαι είναι τόσο διαφορετική. Με πιάνω να την υπερασπίζομαι σε μια συζήτηση όταν κάποιος τολμάει να τη πει άσχημη. Τον Σεπτέμβριο πάλι.
τραγούδι της νύχτας- cocteau twins- frou-frou foxes in mid-summer fires
6 comments:
ωραίες οι περιπέτειες σου στην λονδινούπολη. έχουν τη ματιά ενός 40άρη που θέλει να γίνει 20αρης αλλά τα 30 που έρχονται τον κάνουν να ισορροπεί πότε στη μία δεκετία και πότε στην άλλη.(δεν ξέρω αν κατάλαβες, αλλά τώρα που ξαναδιαβάζω το σχόλιο μοιάζει με εξίσωση)
Πάλι μας ταξίδεψες! Η Κηφισίας εδώ είναι όπως την άφησες. Η Αθήνα μας όμως όχι. Έχει αλλάξει. Μάλλον προς το χειρότερο όπως λένε όλοι. Το θέμα είναι όμως πως όταν πατήσεις το πόδι σου ξανά εδώ, θα καταλάβεις ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που δεν αλλάζουν. Ίσως κάποια από αυτά τα βρεις ωραία! Καλησπέρα!
Χθες γύρισα από την πόλη σου! Και δεν στο κρύβω, αυτή τη φορά με κούρασε πιο πολύ από τις προηγούμενες: Απ' τη μια τα έργα στους δρόμους και στο μετρό, από την άλλη όλος αυτός ο κόσμος που στριμώχνεται στα πεζοδρόμια και τα πάρκα. Η πιο ευτυχισμένη μέρα ήταν η Πέμπτη, που την πέρασα όλη (όλη!) μέσα σε βιβλιοπωλεία.
Ψέματα:
Η πιο ευτυχισμένη μέρα ήταν η Παρασκευή....
τοβενίτο, δεν είμαι όμως 40αρης! :ρ
αλλά ναι, έχω μια τάση να αλλάζω δεκαετίες..
carlito, κάθε φορά που έρχομαι βλέπω ότι αλλάζει, τις περισσότερες φορές προς το χειρότερο αν και βλέπω κάποια πράγματα (ίσως πιο ουσιαστικά, σε επίπεδο νοοτροπίας) να αλλάζουν και νομίζω είναι καλό (και ήταν καιρός).
φώτη, στο daunt books πήγες; είναι πολύ καλό βιβλιοπωλείο (αλυσίδα είναι βασικά).
καταλαβαίνω αυτό που λες αν και νομίζω δεν το νοιώθω πια, τόσο έντονα. το συνηθίζεις μετά από κάποιο σημείο.. αλλά όντως έχουμε απίστευτα πολύ κόσμο εδώ, συνέχεια!
Post a Comment