Le Flaneur

"μερικές φορές, η μόνη μου παρέα είναι ο ξένος απέναντι με τον οποίο ακούμε την ίδια μουσική"

μια φράση από μια σκηνή του 'Μια αιωνιότητα και μια μέρα', η μόνη σκηνή που θυμάμαι ακρβώς, από το 1998 που είδα την ταινία. Παράξενα πράγματα σου μένουν τελικά.

Την Παρασκευή η μέρα στο γραφείο πέρασε κοιτώντας έξω από το παράθυρο και με το παράπονο που εξέφραζα σε όλους για τον κάκτο που μού σκότωσε η καθαρίστρια. Νομίζω με αυτό το μαράζι έκλεισε όλη η εβδομάδα, με τον καημένο κάκτο από τη Ν. Αφρική που μού είχε δώσει μια συνάδελφος από την Ιαπωνία. Φεύγοντας, πέρασα από το Somerset House όπου συνάντησα έναν από τους φοιτητές μας, από τους ελάχιστους Έλληνες που έχουμε. Έχει κάτι ωραίο αλλά την περισσότερη ώρα κοιτάω τα δέντρα που πλαισιώνουν την ταράτσα και αναρωτιέμαι πότε θα βγάλουν φύλλα πάλι.

Μετά σκέφτομαι ότι είναι 22 και αυτή η ηλικία φαίνεται μακρινή. Θυμάμαι τι έκανα εγώ τότε, και νομίζω ήταν μια εξαίσια χρονιά τώρα. Ακόμη θυμάμαι, τις μουσικές, τα βιβλία, τις βόλτες, το ζακετάκι για τα δροσερά βράδυα του Σεπτεμβρίου και το mp3 για παρέα στο 622.

Διασχίζοντας τη Waterloo Bridge προς Southbank προσπαθώ να σκεφτώ ποια πλευρά της πόλης είναι καλύτερη. Για αυτή τη στιγμή είναι η ανατολική, με το City, το St Paul's Cathedral, την Tate, το Shard, και την Tower Bridge, την καλύτερη θέα που μπορεί να έχει ένα γραφείο. Έχει μια μαγεία να τη βλέπεις κάθε μέρα. Εκτός αν έχει ομίχλη.

Στο Southbank χαζεύω τα βιβλία στους πάγκους των πλανόδιων και βρίσκω ένα αντίτυπο του Corpus της Susan Irvine για μερικές πέννες. Όταν έμαθα γι'αυτό σκέφτηκα ότι θα ήθελα να ήμουν ήρωάς του, αν δεν ήμουν αυτός που είμαι, ή αν δεν ήμουν ψάρι, ή αν δεν ήμουν ο David Bowman από το 2001 ή αν δεν ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που αγάπησες εσύ.

Βάζω το χέρι στις τσέπες της καπαρντίνας και βρίσκω τη συσκευασία από μια σοκοφρέτα. Συνήθως βρίσκω απόδείξεις, κουμπιά, λίρες. Χαμογελάω και τώρα αναρωτιέμαι πόσες φορές έχω γράψει τη λέξω σοκοφρέτα σε αυτό το blog. Στα αριστερά μου είναι το κτήριο της shell που ο Κ λέει ότι είναι ίδιο το θυσαυροφυλάκιο του Θείου Σκρουτζ. Αλλά δεν είναι, το έχω δει.

Λίγο πιο πέρα, στην μη τουριστική πλευρά του Τάμεση, λίγες ώρες μετά κουβεντιάζουμε για τον Λόρκα, τη Νάνα Μούσχουρη, τη Στρέλλα, τον Αλμοδόβαρ και τον Κισλόφσκι. Είναι εντυπωσιακό που κάποιος άλλος παρατήρησε τον κάδο ανακύκλωσης που εμφανίζεται και στις τρεις ταινίες. Την άλλη μέρα βλέπω πάλι την Διπλή Ζωή της Βερόνικα. Και σκέφτομαι ότι οι περισσότεροι σκέφτονται ότι η Βερονίκ (και όλες οι Βερονίκ αυτού του κόσμου) είναι τυχερές γιατί έζησαν. Αλλά η Βερόνικα είχε τη χαρά να κάνει κάτι διαφορετικό, να μοιραστεί τη τέχνη της, τα λάθη της, όλα. Αντίστοιχα, το τέλος της Μπλε ταινίας είναι ένα απίθανα αισιόδοξο κλείσιμο του ματιού αλλά όλοι βρίσκουν τη ταινία καταθλιπτική.

Σε ένα bar στη London Bridge όλα είναι αλλιώς. Τέρμα οι συζητήσεις για το βαθύτερο νόημα του οτιδήποτε. Μόνο το βάθος του ποτηριού με το κρασί έχει σημασία πια. Παρασκευή βράδυ στο Λονδίνο.

Εκεί που καμμια φορά λέω ότι θα μείνω για πάντα για χάρη εκείνων των ημερών που λόγω μιας σπιθαμής ήλιου όλοι είναι χαμογελαστοί και ας μην ξέρουμε τι μας περιμένει.

the radio dept- never follow suit

(Sunday) Holidays

* Πρωί έξω από τον Καθεδρικό του Αγ. Παύλου στο Λονδίνο, τα γραφεία στα γύρω κτήρια είναι άδεια, οι δρόμοι το ίδιο, κάτι πουλμαν είναι έξω από την εκκλησία με τουρίστες. Στα σκαλιά κάτι ιάπωνες έχουν απλώσει μια σημαία της χώρας τους και ζητούν από τον κόσμο που μπαίνει στην εκκλησία να γράψει ευχές για τη χώρα τους. Τους κοιτάω, κάπως κυνικά ομολογώ, και σκέφτομαι ότι μερικοί εκεί είναι καθολικοί, άλλοι άθεοι, άλλο αγγλικανοί, τι σημασία έχουν οι όποιες ευχές; μετά βέβαια σκέφτομαι ότι άνθρωποι είμαστε, είναι θέμα αλληλεγγύης.

Και πάλι μού φαίνεται άτοπο.

* Πρωί στη Ρώμη περπατάω προς το μνημείο του Vittorio Emmanuelle και στο πεζοδρόμιο κάποιος έχει ζωγραφίσει έναν αναγεννησιακό πίνακα. Ωστόσο η καλύτερη ανάμνηση από τη πόλη είναι ο ήχος του νερού της Fontana di Trevi, που ακούγεται τετράγωνα πριν δεις το μνημείο το ίδιο- και νομίζω μ'αρέσει περισσότερο από το ίδιο το συντριβάνι.

* Μεσημέρι στις Βρυξέλλες κάθομαι στον σταθμό και απολαμβάνω τον ήλιο που λάμπει, μια Κυριακή. Το τρένο έρχεται και σε λίγο φτάνω σε ένα υπάιθριο μουσικό πανηγύρι στη μέση μιας μικρής πλατείας μιας εξίσου μικρής πόλης.

* 'Απόγευμα σε ένα καφέ απέναντι από την όπερα της Βιέννης καθόμαστε για το τελευταίο κρουασάν. Είναι απαίσιο, μπαγιάτικο και σε τίποτα δεν μοιάζει με αυτό που είχαμε φανταστεί. Φεύγουμε απογοητευμένοι και περπατάμε για να ξεχάσουμε. Στα αριστερά μας το άγαλμα της θεάς Αθηνάς, τόσα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι.

* Μεσημέρι στην Αμοργό και τα σκαλιά μοιάζουν ατελείωτα. Μια κυρία μπροστά γκρινιάζει στον άντρα της. Μια γάτα ανεβαίνει πιο γρήγορα και νοιώθω ότι με κοροιδεύει. όταν ανεβαίνουμε στο μοναστήρι νοιώθω ότι βρήκα την μοναδική εξαίρεση σε αυτό που έλεγε ο Καβάφης σχετικά με τον προορισμό και το ταξίδι. Εκεί μετράει το πρώτο.

* Βράδυ στο Λονδίνο και διαβάζω ενώ από το παράθυρο μπαίνει το φως του γεμάτου φεγγαριού. Το βιβλίο είναι του Arthur C. Clarke και αναφέρεται σε ένα ποιήμα. Διαβάζοντας την περιγραφή μοιάζει γνώριμο αλλά το θεωρώ απίθανο- τελικά είναι όντως το Περιμένοντας τους Βαρβάρους. Για κάποιο λόγο χαμογελώ σαν ηλίθιος.

* Μεσημέρι στην Αττική Οδό, ακούμε Royksopp και εγώ κοιτάω την αττική φύση ενώ από μακριά φαίνεται ο πύργος του αεροδρομίου.

* Το ίδιο απόγευμα στο Heathrow πια, δεν έχει φισούνα αλλά πρέπει να κατέβουμε από το αεροπλάνο και να περπατήσουμε στο terminal. Δεν ξέρω γιατί αλλά κάθε φορά αυτό μού θυμίζει σκηνή από τη ζωή της Jackie O.

* Απόγευμα, στο Chiswick, γυρνάω το κλειδί στη πόρτα, κρεμάω το παλτό και βάζω τα νέα λουλούδια στα βάζα τους. Ο ήλιος δεν έχει πέσει ακόμη οπότε το σπίτι είναι φωτεινό. Τα λουλούδια κάνουν τα πάντα να μοιάζουν καλύτερα, η μουσική παίζει στο βάθος και όλα είναι καλά.

τραγούδι της ημέρας- Ε Καραίνδρου- (Θέμα) Μια αιωνιότητα και μια μέρα

My Winter's done

Εβδομάδες τώρα προσπαθώ να γράψω κάτι αλλά δεν το κάνω. Γράφω κάτι, το ξαναδιαβάζω και είναι τόσο απαίσιο που δεν θέλω να το δει κανείς και το σβήνα, σβήνω και τον υπολογιστή και ασχολούμαι με τη μουσική μου.

Ωστόσο, σήμερα το πρωί ξύπνησα έχοντας δει στον ύπνο μου τη Βιέννη, όπου είχα πάει πριν μερικούς μήνες. όταν βγήκα έξω για να αγοράσω λουλούδια για τα βάζα του σπιτιού έβρεχε και μετά θυμήθηκα το Βερολίνο. Είχε ακριβώς την ίδια ατμόσφαιρα, τον ίδιο γκρι ουρανό, τις ίδιες εκνευριστικές στάλες βροχής στα γυαλιά μου, την ίδια ηρεμία σε μερικούς δρόμους αλλά όλα τα άλλα ήταν αλλιώς: άλλη χώρα εδώ, μακριά από την 'Ηπειρο, ένα μικρό νησί με άλλους κανόνες.

Ένα απόγευμα περπατάω στο South Kensington, στο δρόμο για το Royal Albert Hall. Κάνει κρύο αλλά έχει καθαρό ουρανό. Έχω καιρό να περάσω από τη περιοχή και παρατηρώ τις αλλαγές, κάι πεζοδρομήσεις, τα όμορφια σπίτια, τον κόσμο που περπατάει στους δρόμους. Στο RAH στη σκηνή υπάρχει ένας μικρος γιαπωνέζικος κήπος, με το νερό του και η Butterfly υπέροχη όπως την περίμενα. Ειδικά στη δεύτερη πράξη. Κρίμα μόνο που ήταν στα αγγλικά. Αν και υπέροχη γλώσσα στο γραπτό λόγο, στην όπερα ακούγεται κάπως άσχημη, ανάρμοστη και ελαφρώς φτηνή.

Στο τέλος, δεν είμαι σοφότερος παρά το ότι έζησα αυτοκτονία επί σκηνής και απλά περπατάω στο κρύο, φυσώντας κάθε τόσο ώστε να βλέπω την αναπνοή μου να σκορπίζεται. Κάπως έτσι περνάει η ώρα ενώ σκέφτομαι ότι τα άτομα του σώματός μου, όπως και οι ανάσες μου που διασκορπίζονται στο Λονδίνο έχουν ξεκινήσει από κάποιο άστρο που κάποτε πέθανε.

Σε κάτι υπόγεια μπαράκια ακούω ιστορίες τρίτων και αναρωτιέμαι εγώ σε τι κόσμο ζω. Δεν έχω συλληφθεί ποτε, ούτε καν στο μετρό χωρίς εισιτήριο δεν σκέφτομαι να μπω. Μετά από αρκετό κρασί τα ξεχνάω όλα αυτά και αργά το βράδυ προχωράμε προς έναν ιταλικό φούρνο για μικρά σπανακοπιτάκια. Οι τοίχοι έχουν τρεχούμενο νερό το οποίο κοιτάω σαν υπνωτισμένος για λίγη ώρα. Αναρωτιέμαι αν πίνεται. Θέλω να δοκιμάσω αλλά φοβάμαι ότι όταν το κάνω όλο το μαγαζί, γεμάτο με καλοντυμένους Λονδρέζους και κάτι Έλληνες που έχουν φέρει τις μητέρες τους θα γυρίσουν και θα με κοιτάξουν με ύφος που θα σημαίνει εξοστρακισμό.

Αγόρασα βασιλικό για τα γλαστράκια στη κουζίνα μου και η συσκευασία λέει ότι είναι ελληνικός. Όντως, φαίνεται από τα φύλλα που είναι πιο μικρά. Τον μυρίζω και μού θυμίζει καλοκαίρια στο σπίτι της γιαγιάς Ελένης- τόσο όμορφα ελληνικό όνομα που κανείς στην οικογένεια δεν πήρε έκτοτε- σε ένα μπαλκονάκι με γλαστράκια παντού. Κάθε βράδυ, πριν κοιμηθώ κατεβαίνω τις σκάλες και πάω στη κουζίνα να πιω νερό και μυρίζω κρυφά το γλαστράκι. Κρυφά από ποιον δεν ξέρω. Κάθομαι για λίγο στο παράθυρο, βλέπω το φεγγάρι και θυμάμαι κάτι καλοκαίρια σε ένα μπαλκονάκι.

τραγούδι της ημέρας: Raveonettes- I want to be adored