Saturday 12 February 2011

one of those London nights (when everything happens)

Το να φεύγεις Παρασκευή από το γραφείο νωρίς είναι μαγεία. Μη φανταστείς τόσο νωρίς ώστε να μοιάζεις με Έλληνα δημόσιο υπάλληλο, αλλά αρκετά νωρίς για να δικαιολογείσαι λέγοντας ότι είναι Παρασκευή και έχεις να βγεις.

Τα φυτά είναι ποτισμένα, ψεκάζεις και λίγο άρωμα σε εσένα και ξεκινάς για το Covent Garden, λίγα λεπτά στην ουσία από το γραφείο αλλά μερικές μέρες φαντάζουν ώρες αυτά τα λεπτά. όπως και να έχει είναι μερικές μέρες που υπάρχουν για να σου μένουν: όταν βγαίνεις από το σπίτι με καπαρντίνα πρώτη φορά μετά από μήνες που φοράς παλτό. όταν γυρνάς σπίτι και δεν έχει κρύο παρά λίγη δροσιά και όταν φεύγεις από το γραφείο είναι ακόμη μέρα και η άνοιξη έρχεται. όταν περπατάς στο Mayfair και σταματάς κάθε λίγο γιατί κάτι περιμένεις και τελικά έρχεται.

πάλι ξέχασα να βγάλω μια φωτογραφία τη πόλη μου σήμερα. αλλά τι να βγάλεις που κάθε τι είναι το σπίτι σου και γιατί να το βγάλεις;

στον δρόμο του γυρισμού, προλαβαίνω το τελευταίο μετρό, γεμάτο, όπως πάντα, με τον πιο ετερόκλητο κόσμο, κουρασμένους hipsters (αναρωτιέμαι αν αυτός ο όρος υπάρχει εκτός Ελλάδας), διάφορους λιπόθυμους στο πάτωμα του τρένου, ανθρώπους με μποτάκια timberland από τα 90s, ψιλομεθυσμένους να κάνουν τσουλήθρα στις σκάλες του σταθμού, οι περισσότεροι να έχουν χάσει τα βήματά τους, και όλα αυτά ακούγοντας το let England shake, που είναι σαν να ανακαλύπτεις τη PJ Harvey από την αρχή.

Μετά το μετρό, στο πάρκο που διασχίζω για να πάω σπίτι επικρατεί μια σπάνια ησυχία που είναι υπέροχη ενώ λίγο πιο πέρα κάτι πουλιά τιτιβίζουν στη μία το βράδυ και αναρωτιέμαι ποια να είναι αλλά δεν έχει σημασία. σημασία έχει ότι φέρνουν την άνοιξη. η ησυχία στην γειτονιά είναι εντυπωσιακή και όταν βγάζω τα κλειδιά από τη τσάντα ακούγονται σαν να σκίζουν τα πάντα και αναρωτιέμαι πώς γίνεται να είναι όλα τόσο ήσυχα.

γυρνάω το κλειδί στη πόρτα και αναρωτιέμαι αν έπρεπε να είχα κάτσει λίγο παραπάνω.

τραγούδι της ημέρας- cherry ghosts- a month of mornings

13 comments:

Angelos said...

Η αίσθηση του τελευταίου τρένου/λεωφορείου κλπ κλπ είναι απίστευτη. Πολλές φορές μου τύχαινε με το αστικό που ήμασταν μέσα από φοιτητές και εργαζόμενους, από γιαγιάδες μέχρι "μπάχαλα". Και επικρατεί πάντα μια σχετική ησυχία...θέλεις η κούραση, θέλεις ο σεβασμός για την κούραση του άλλου ή το λαχάνιασμα "για να το προλάβεις"...

ιμερος said...

οσο κι αν κατσεις , θες λιγο παραπανω .

Vam33 said...

Πανέμορφο ποστ με κάνει να θέλω να βρεθώ στο Λονδίνο αμέσως έστω και σαν τουρίστας

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

@angelos, τώρα που το λες, ήταν όντως ήσυχο. δεν το σκέφτηκα εκείνη την ώρα γιατί το μυαλό μου ήταν αλλού. αν και πιστεύω ότι αυτό δεν ισχύει για όλες τις γραμμές του μετρό, ή τουλάχιστον για όλες τις περιοχές που καλύπτουν..

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

@ιμερος, ναι, εκει κατέληξα κι εγώ αλλά ακόμη το σκέφτομαι.

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

@βαμ, είμαστε πιο κοντά από ό,τι νομίζεις, χεχε

Anonymous said...

...νομίζω έπρεπε να μείνεις λίγο παραπάνω...θα έβαζες δύο κομμάτια ημέρας ή καλύτερα και ένα νύχτας...

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

ezak, εκεί κατέληξα κι εγώ αλλά όπως παντά, αργά το κατάλαβα..

immabill said...

αν υπαρχει λεει ... πολυ το χρησιμοποιουν αυτο το hipsters τωρα τελευταια δεν μπορω. θελω να ρωτησω τι εννοεις τελευταιο μετρο. τοσο νωρις σταματαει ή πριν πας σπιτι εκανες τις τσαρκες σου ?

Ferdinand+Miranda said...

afto to teleftaio me ta kleidia einai ontws periergo arga to vradu i skimerwmata. les kai erimwnei i poli.

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

@vasilis, αν το λες το νωρίς για την ώρα του ποστ, το μπλογκ μου δεν ξέρω σε πια ζώνη βρίσκεται χρονικά, πάντως όχι στου νησιού μου. το μετρό κλείνει λίγο πριν τη μία :)

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

f+m, το έπαθα και την κυριακή που γυρνούσα σπίτι και δεν υπήρχε ψυχή πουθενά και η γειτονιά μου έμοιαζε με το Λονδίνο του 28 μέρες μετά, αλλά χωρίς την ακαταστασία.. περίεργα πράγματα..

fvasileiou said...

Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να σχολιάσω την ουσία του κειμένου σου. Ούτε καν το (υπέροχο) μεθυσμένο σκηνικό της τέταρτης παραγράφου. Γιατί με κόλλησες στον τοίχο με τον τίτλο. Τι τα θες; Ζω στην πόλη που ξέρεις εξ αρχής πως τίποτα δεν συμβαίνει...