British Isles Life #3,257

Ενώ προσπαθώ να κοιμηθώ, είναι μάλλον δύσκολο. Έλαβα ένα email σήμερα και μού ζήτησαν να δώσω μια μικρή διάλεξη στο πανεπιστήμιο και έτσι κάθομαι και κάνω πρόβα στο τι θα πω. Νοιώθω σαν το King's Speech, αν και η θέση μου είναι λιγότερη σημαίνουσα από του Γεωργίου του VI.

Το υπέροχο απόψε δεν είναι αυτό αλλά η ομίχλη που έχει έξω. Άνοιξα το παράθυρο για λίγο αέρα και είδα ένα στρώμα ομίχλης ενώ κοντά στις λάμπες του δρόμου υγρασία ή μικρές νιφάδες, δεν ξέρω τι είναι, δημιουργούν μικρές χιονοθύελλες, σχεδόν μινιατούρες, που βλέπεις μόνο εκεί που φωτίζει η λάμπα. Τα αυτοκίνητα είναι όλα σκεπασμένα με πάχνη και το φεγγάρι δεν διακρίνεται και είναι κρίμα μιας και αυτός ο βράχος είναι ό,τι πιο γοητευτικό έχει ο ουρανός μας. Δεύτερο, ίσως, μόνο μετά την Αφροδίτη όπως λάμπει ένα βράδυ Ιουνίου σε κατάστρωμα πλοίου σε νυχτερινό δρομολόγιο Πειραιάς-Αμοργός.

Ο ουρανός αξίζει πια μόνο σε νησιά ή χωριά στην ηπειρωτική Ελλάδα όπου φαίνεται χωρίς τα φώτα της πόλης να κρύβουν τα αστέρια. σε νησί είναι όμως καλύτερα γιατί έχουν τα κύματα που τα ηπειρωτικά χωριά, όσα βουνά, όσες λίμνες και έλατα σε οροπέδια και βράχια που ανυψώνονται αψηφώντας τη βαρύτητα να φέρουν, το κύμα να σκάει στα βράχια ή τις μικρές φυσικές αποβάθρες που εισχωρούν στη θάλασσα δεν θα τα φτάσουν ποτέ.

Τη κυριακή αποφάσισα να το παίξω παραδοσιακός και πήρα την εφημερίδα μου και ανακάλυψα ένα μικρό tea place με εξαιρετικά γλυκά στο Hampstead (Louis λέγεται), με μια διακόσμηση που μάλλον έχει μείνει ίδια από το 1970 με τη γιαγιά στο ταμείο να αποτελεί ομοίως αναπόσπαστο κομμάτι του μέρους. Είναι από εκείνες τις Κυριακές που ο ήλιος λάμπει και ας μη ζεσταίνει, που η πόλη δείχνει πιο όμορφη, που τα δέντρα δείχνουν λιγότερο γυμνά, που οικογένειες βγαίνουν στο πάρκο με καροτσάκια και σκυλιά και είναι σαν άνοιξη αν και φοράμε ακόμη μπότες και κασκόλ.

Το μετρό είναι απίστευτα ήσυχο, πράγμα παράξενο, ακόμη και για Κυριακή (μια περιέργως πολύ όμορφη λέξη) και διαβάζω μια συλλογή πεζών της Δημουλά και βλέπω μια εντυπωσιακή ηθογραφία μιας Ελλάδας που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια. Δεν είναι ευχάριστη εικόνα, είναι άνθρωποι μόνοι, οικογένειες σπασμένες, θέλω καταπατημένα, μάυρα πρόβατα, επιθυμίες που δεν τις μαρτυρά κανείς, άκριτες ηθικολογίες και τυφλή πίστη στο θέλημα θεού.

Ωστόσο στον κινηματογράφο είναι όλα καλύτερα. Δύο ώρες ακούγοντας μια 'πειραγμένη' έκδοση της μουσικής της Λίμνης των Κύκνων, σε μια ταινία που με καθήλωσε, με τσάκισε, με συγκίνησε, με άγχωσε, με επηρέασε, με γοήτευσε, όπως έκανε κάποτε το Ρέκβιεμ για ένα όνειρο, που πάλι είδα στο BBC σαν να ήταν η πρώτη φορά.

Όταν πια παίρνω τον δρόμο του γυρισμού περιμένω το τρένο της ανταπόκρισης, σε υπέργειο σταθμό πια, με την ανάσα μου να φαίνεται από το κρύο, να λέω στην Ε. στο τηλέφωνο ότι πριν μερικούς μήνες βλέπαμε το social network τη πρώτη νύχτα που φύσηξα και η ανάσα μου εμφανίστηκε ορατά στον αέρα και της είπα 'κοίτα, κοίτα, ήλθε ο χειμώνας', με μια προσμονή. τώρα, κοντοστεκόμαστε σε διαφορετικά σημεία της πόλης μας να σκεφτόμαστε ότι η μέρα μεγαλώνει και 'κοίτα, κοίτα, έρχεται η άνοιξη'.

Οι περισσότεροι άνθρωποι περιμένουν μια εποχή. Εμείς περιμένουμε απλά το αύριο, ό,τι εποχή κι αν κάνει. Στο Λονδίνο ποτέ δεν ξέρεις.

τραγούδι της ημέρας: epic45- the stars in spring