Τρεις μέρες τώρα φυσάει συνεχώς και από το σπίτι ακούγονται κάθε λογής θόρυβοι. ειδικά το βράδυ μένω ξύπνιος μέχρι να κουραστώ αρκετά και να κοιμηθώ. και το πρωί ξυπνάωα και βγαίνω για περπάτημα αλλά γυρνάω γρήγορα μιας και ο αέρας είναι το μόνο φυσικό φαινόμενο που με ενοχλεί πραγματικά. Στο σπίτι είμαι μόνος οπότε κάθομαι στον καναπέ και κοιτάω το δέντρο μπροστά από το σπίτι να χτυπάει τα τζάμια με τα κλαδιά του.
προσπαθώ να διαβάσω το βιβλίο μου αλλά δεν συγκεντρώνομαι. Προσπαθώ να κάνω κάτι αλλαγές στη διατριβή μου αλλά ούτε σ'αυτό συγκεντρώνομαι και έτσι αποφασίζω να κάνω ένα τηλεφώνημα. Το κακό με το τηλέφωνό μου είναι ότι ακόμη και αν σβήσεις ένα νούμερο αυτό με κάποιο τρόπο δεν σβηνει ποτέ τελείως από τη μνήμη του οπότε το ξαναβρίσκεις. Αν μη τι άλλο είναι ένα πολύ 'ανθρώπινο' χαρακτηριστικό αν σκεφτεί κανείς ότι κάπως έτσι λειτουργούν οι αναμνήσεις μας. Περιμένουν τον αέρα για να βγουν έξω και να σου υπενθυμίσουν ότι δεν είσαι τόσο κουλ όσο νόμιζες.
5 λεπτά δεν είναι πολλά αλλά είναι αρκετά όταν επικρατεί η αμηχανία εκείνη που δεν ξέρεις αν είναι επειδή πήρες σε κακή ώρα ή επειδή δεν υπάρχει πια καλή ώρα να πάρεις. Κυριακή και ψάχνω ένα τραγούδι στο youtube το οποίο οδηγεί σε άλλα τραγούδια τα οποία δεν οδηγούν πουθενά. Το μόνο που κάνουν είναι να μού θυμίζουν διάφορα άλλα, με αποτέλεσμα δύο μέρες τώρα να μην έχω κάνει δουλειά.
εκτός αν θεωρείται δουλειά το να σβήνεις παλιά μηνύματα από ένα άλλο τηλέφωνο βλέποντας σε μερικές εκατοντάδες από αυτά τη πορεία χρόνων, ταξιδιών, υποσχέσεων, στηριγμάτων, σχεδίων, πτήσεων, απογευμάτων στο Λονδίνο, νυχτών στην Αμοργό, πεζουλάκια στην Ακρόπολη, κουτιών, φωτογραφιών και λοιπών σουβενίρ που είναι πιστά στην ύπαρξή τους και σου υπενθυμίζουν ότι πρέπει να επιστρέψεις. αλλά αυτό που δεν σου λένε είναι τι θα βρεις εκεί. γιατί αυτά είναι καταφανώς κολλημένα στο τότε και δεν σου δείχνουν την εξέλιξη των πραγμάτων ώστε να είσαι προετοιμασμένος για το τι θα βρεις.
μερικές ευχές προλαβαίνεις να πεις, να'σαι καλά και όλα να ξεκινήσουν καλά, περιμένεις λίγο για την απαραίτητη ευγένεια, ακούς ένα γέλιο, θες να το πατήσεις κάτω γιατί είναι ασυνάρτητο και δεν σε σκέφτεται καθόλου αλλά απλά πατάς εκείνο το βολικά βαμμένο κόκκινο κουμπάκι και συνεχίζεις το τίποτα που αρνείται να κοπάσει.
12 comments:
Γι'αυτό αποφεύγεις τα τηλεφωνήματα μέχρι να έρθει η στιγμή εκείνη που σίγουρος πια θα μπορέσεις να πατήσεις το πράσινο κουμπάκι και αφού πατηθεί και το κόκκινο, όλα θα μπουν αβίαστα στη καθημερινότητά τους. Τόσο απλά...τόσο καθαρά!
Φιλιά πολλά εκεί στο Νησί!
χαχα, ναι, όντως, αλλά στερνη μου γνώση να σε είχα πρώτα..
Πρωτα απ'ολα It is about me :-)
Δευτερον γυρισα μολις απο την 3η φορα που ειδα το Μαυρο Κυκνο και πραγματικα αυτη τη στιγμη δεν θα αντεχα ενα λαθος τηλεφωνημα. Και το σωστο τηλεφωνημα δεν ερχεται...
γείτονα, no, it's not. κι εγώ ήθελα να δω το ταινιάκι ξανά αλλά δεν έτυχε ακόμη. αλλά ακόμη το σκέφτομαι, τι έχω πάθει!?
*αναστεναγμός*
george, εξαιρετικά κατάλληλο σχόλιο μες στη λακωνικότητά του.
πρέπει να αλλάξεις κινητό. πάρε τα παλιά, που το ντιλίτ σημαίνει ντιλίτ και όχι ντιλίτ άντερ κοντίσιονς.
το κλικ, του κλικ, ω κλικ συνήθως οδηγεί σε dead click (κατά το dead end)
tovenito, μ'αρέσει το πολυτηλέφωνό μου, ίσως πρέπει απλά να πάψω να πατάω τα λάθος κουμπάκια (έχει πολλά και μπερδεύομαι).
Ειμαι ο τελευταίος άνθρωπος που μπορεί να σου δώσει συμβουλές σε τέτοια θέματα. Θα σου πω μόνο αυτό που λέω πάντα όταν ακούω/διαβάζω τέτοιες περιπτώσεις, δια χειρός Μαλβίνας: κι ότι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει έστω και μια φορά στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής.
Καλή εβδομάδα.
έτερε γείτονα, ωραίο ήταν αυτό, αν το δω έτσι όλα καλά!
καλή εβδομάδα να έχουμε!
Δυνατό ποστ
vam, να'σαι καλά. καλό βράδυ!
Post a Comment