Sunday 30 January 2011

Bijoux d'Athènes


Στην Αθήνα με απεργίες ΜΜΜ και με ήλιο παντού, κάθομαι σε κάτι σκαλοπατάκια στη Λαμπρινή και χαζεύω τον ουρανό- έχει αυτό το μπλε που είχα να δω μήνες, σύννεφα σχεδόν πουθενά και όταν υπάρχουν είναι λευκά, όχι γκρίζα όπως εδώ τον χειμώνα.

Στο αεροπλάνο που γυρνούσα θυμόμουν τα πάντα και ήθελα να τα σημειώσω. Τώρα πια έχουν μείνει εικόνες άτακτες και μη ταξινομήσιμες σε μέρες:

ένα βράδυ κάτω από το Public να περιμένω στο φανάρι τρώγοντας σοκοφρέτα, και μια κουρού, ένα αυτοκίνητο περνάει και ξεκινάμε την αναζήτηση θέσης για να το αφήσουμε. Περνάμε από τη Κοτζιά και δείχνει τόσο όμορφη αν και μάλλον κανείς δεν την προσέχει ποτέ.

ένα απόγευμα ψηλά να βλέπω το Σύνταγμα και τη Βασ. Σοφίας, τον πιο αγαπημένο μου δρόμο για περπάτημα. μετά από ένα βράδυ στο key bar ανεβαίνω την Πραξιτέλους και από κάπου, μέσα στη νύχτα ακούγεται το 'καλημέρα καινούρια αγάπη, καλημέρα καινούρια ζωή'. Κοντοστέκομαι λίγο, σκέφτομαι το σουρεαλιστικό του συμβάντος, χαίρομαι τον αέρα μετά από το ποτό και συνεχίζω προς το Σύνταγμα περνώντας από όσα στενά μπορώ, για να δω όσα μπορώ περισσότερο.

Το επόμενο βράδυ περνάει με Γκαίτε στη Συγγρού, στον πλέον αψυχολόγητο δρόμο της πόλης, με τα ακριβά νοσοκομεία, ένα πανεπιστήμιο, μουσεία επί κατασκευή, τις παλιές πολυκατοικίες, τα καλά ξενοδοχεία, τα νυχτερινά μαγαζιά-στέγαστρα μιας άλλης κουλτούρας, τους χώρους τέχνης, τα πιο απενοχοποιημένα sex shops που έχω δει και τα στριπτιτζάδικα, όλα μαζί, ενίοτε και απέναντι το ένα από το άλλο. Τραγουδάμε Kim Wilde και Groove Armada στο αυτοκίνητο αλλά μετά το μόνο που σκέφτομαι είναι το ποιος δεν ήλθε μαζί μας εκείνο το βράδυ και πόσο κόπος θα ήταν πια να είχε έλθει.

Στο baba-au-rum η Χ. συναντά μια κοπέλα που κάποτε είχε δει σε ένα αεροπλάνο για το Βερολίνο και γινόμαστε όλοι μια παρέα, μαζί με έναν σκύλο που δείχνει ένα ξαφνικό ενδιαφέρον προς τη τσάντα μου σαν παιγνίδι για να μασάει. Θυμάμαι παλιά δεν ήταν τόσο εύκολο να το κάνεις αυτό και έχει τη χάρη του.

Διαπιστώνω την ομορφιά του να βρίσκεσαι με τους φίλους σου έξω, μετά από μήνες, σε μια ταβέρνα ένα σάββατο μεσημέρι και να είναι σαν να μην έφυγες ποτέ. σαν να το κάνετε κάθε σάββατο και τελικά περνάς 6 ώρες στο ίδιο μέρος, με φαγητό, ρακί, κρασί και παίζοντας παντομίμα με τις πιο απίστευτες ταινίες που σου έρχονται και κανείς δεν έχει δει- εκτός από τη παρέα σου.

Το μετρό της Αθήνας παραμένει σημείο συνάντησης ετερόκλητων προσωπικοτήτων, μια κυρία ντυμένη με Μissoni, με τις ετικέτες να πετάγονται από παντού και το ύφος 'εγώ δεν ανήκω σε εσάς, τις μάζες'- 20 λεπτά διαδρομή και δεν έχω ακούσει περισσότερη μουρμούρα, κάτι φοιτητές να λένε ότι πέρασαν ώρα στην αγκαλιά του Ορφέα και δεν ξέρω αν απλά η εκπαίδευση καταρρέει ή αν όλοι έκαναν κάποιο όργιο με κάποιον που λέγεται συμπτωματικά Ορφέας, ένα ζευγάρι που ειρωνεύεται όποιον μπαίνει και δεν τους γεμίζει το μάτι, ενίοτε στα ισπανικά, και όλα αυτά για να καταλήξω εξαιρετικά αργοπορημένος στην Αμπάριζα για ένα μικρό reunion και μια από τις πιο ζεστές αγκαλιές που έχω πάρει ποτέ.

Στο τέλος της νύχτας με πιάνω να στέλνω περίεργα μηνύματα ενώ κατεβαίνουμε την Καλλιρόης με μια συγκίνηση για το ότι βρεθήκαμε όλοι μαζί και πάλι χωρίζουμε. τα σχέδια ξεκινάμε για το πού θα βρεθούμε, εδώ, εκεί, στο Βερολίνο, αλλού, ένα road trip ίσως μας σώσει. την επόμενη μέρα πρέπει να ξυπνήσω, χωρίς όρεξη και να πάω στο αεροδρόμιο, να γυρίσω σπίτι να ξεπακετάρω και να συνηθίσω πάλι. Μια φίλη μού είπε ότι θα συνηθίσω γιατί αγαπάω το νησί πολύ και μάλλον είχε δίκιο, να'μαι πάλι, αλλά μέρες περνούν και ακόμη για την Αθήνα γράφω.

τραγούδι της μέρας- Motorama- Ghost

13 comments:

immabill said...

τι θα γινει με το bijoux and the zoo ? φτανει με την μεγαλη σου αγαπη και παντοτινη Μινερβα Αμυγδαλου. Εγω περιμενω νεα απο την αγγαλεταιρα και συ μου μιλας για την Λαμπρινη ? Με πνιγει τ αδικο .Αντε γυρνα πισω μην το σκεφτεσαι. Αρκετα αστειευτηκα και αποψε ας σοβαρευτω. Διακρινω μια μελαγχολικη διαθεση στην γραφη σου και μια γλαφυροτητα σχεδον ποιητικη μην πω και λυρικη. Το παρακανα. Επανερχομαι... Αγαπημενε μου Ναυτιλε, ποσο μ αρεσει να σε διαβαζω. Ειναι κατι σαν Sex and the City by Andrew Lloyd Webber . Ενας ακαταμαχητος συνδυασμος. Νομιζω πως μιλαει το ποτο αυτη τη στιγμη γ αυτο λεω να αποχωρησω..Καληνυχτα ξενιτεμενε μου

immabill said...

επισης Αμπαριζα λεγαμε και ενα παιχνιδι που παιζαμε οταν ειμασταν μικρα.. δεν θυμαμαι πως και επισης επισης you know i love you for lovin' groove armada right ?
xxx

man about town said...

Το Athènes δεν θελει accent grave? Οπως grave νομιζα οτι ειναι και η κατασταση στην Αθηνα, αλλα μ'αυτα που γραφεις με προβληματιζεις...
Καλημερα με ηλιο :-)

Ferdinand+Miranda said...

mmmmm, m aresei pou vlepeis etsi tin Ellada kai dei tin Athina se mia periodo pou oloi ''katigoroun''. Oxi giati thewrw oti eimaste kaluteroi apo ton opoiondipote lao tis gis alla giati ontws ti vriskw omorfi tin Athina* kali sou evdomada*

Kος Μηδενικός said...

Η αποδέσμευση φέρνει τις πιο ρομαντικές ή ρεαλιστικές εικόνες. Αν μία στο εκατομμύριο αυτές συγκλίνουν, τότε μάλλον έχεις μια τέλεια ανάμνηση. Δεν ξέρω να σου πω τι ισχύει για εσένα και την Αθήνα. Εμένα κανένα δεν εναλλάσσεται μια και δεν πέτυχα ποτέ τη βάση...το αξίωμα...της θεωρίας! Οψόμεθα!

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

βασίλη, κάτσε γιατί έχεις ανοιξει πολλά θέματα:
1. για την ΙΟΝ θα μιλάω για πάντα
2. θα γράψω και για το Λονδίνο, πέρασα μια βδομάδα σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι λόγω κρυώματος οπότε νέα λονδρέζοκα γιοκ.
3. η μελαγχολία είναι δεδομένη. η ποιητική διάθεση απρόβλεπτη.
4. έχεις πιει. μόνο έτσ εξηγώ την παρομοίωση. αλλιώς με βλέπω με γκράμι.
5. το αμπάριζα το θυμάμαι κι εγώ, αν και το μαγαζί το γράφει με bar (το'πιασες;).
6. για την κοινή αγάπη για τους groove armada παίζει να έχουμε ξαναμιλήσει.

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

γείτονα, θέλει, αλλά δεν έχω πια γαλλικό πληκτρολόγια και έγραφα αυτό το ποστ χθες αργά και βαριόμουν να ασχοληθώ. τώρα θα το κάνω copy paste από εσένα και θα το φτιάξω.

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

μιράντα, δεν ξέρω αν εγώ τα βλέπω έτσι επειδή λείπω. εξάλλου υπήρχαν πολλά που με ταλαιπώρησαν (ο καπνός στα μπαρ, οι απεργίες, η κίνηση, τα απαράδεκτα ΜΜΜ) αλλά αν έμαθα κάτι πριν φύγω από την Αθήνα είναι ότι αν δεν την αγαπάς τίποτα καλό δεν θα γίνει. και συνεχίζει να εχει μια όμορφη ενέργεια το βράδυ.

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

ζερό, όταν μιλάς έτσι επιστημονικά με συγκλονίζεις!

Anonymous said...

Το προηγούμενο ποστ το'χασα αλλά τώρα τη διόρθωσα την αδικία και είσαι φακελωμένος κανονικά στα rss. Σε καταλαβαίνω. Πολύ όμως. Και τελικά σημασία δεν έχουν οι γεωγραφικές συντεταγμένες, το συνειδητοποιώ και είναι τρομακτικό. Όπου Αθήνα, μπορείς να βάλεις, Λονδίνο, Ηράκλειο, Κοζάνη και θα είναι το ίδιο. Αυτό που αλλάζει είναι οι άνθρωποι: o οδηγός που σε παίρνει "κάτω απ'το Public", ο φίλος που σε αγκαλιάζει μετά από καιρό..

Μ'αρέσουν αυτές οι στιγμές αυτογνωσίας, που όταν οι υπόλοιποι έχουν απορροφηθεί στις κουβέντες τους, εσύ σταματάς για να εκτιμήσεις αυτό που συμβαίνει εκεινη την ώρα και αυτά που έχεις: το μερος, το φαγητό, το κρασί, τα παιχνίδια.. Όχι γιατί τα έχεις, αλλά γιατι τα μοιράζεσαι με όσους είναι γύρω σου.

Μεγάλη κουβέντα, και η Αθήνα ακόμα μεγαλύτερο κεφάλαιο. Αν η "ξενιτιά" έχει ένα καλό, είναι η ολοκληρωτική και πλήρης αλλαγή που σου δίνει να βλέπεις τον τόπο σου με άλλο μάτι: λίγο διαφορετικά, κάπως ρομαντικά και πολύ ιδιαίτερα.

Καλή εβδομάδα.

Anonymous said...

...έρχεσαι, φεύγεις και γράφεις για την πόλη σαν να ζεις εδώ...κι αυτά που γράφεις έχουν όλα κίνηση, ρυθμό και μουσική...


υ.γ....και ποίηση...

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

writerblokc, τί όμορφο σχόλιο. θα συμφωνήσω απόλυτα για το τι καλό κάνει το να μένεις στο εξωτερικό, κυρίως για το πώς βλέπεις πολλά πράγματα. και κάτι μικρές στιγμες απόκτούν άλλη χάρη :)

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

καλέ μου έζακ, δεν ξέρω αν είναι έτσι επειδή δεν μένω πια εκεί μόνιμα ή επειδή όποτε έρχομαι νοιώθω πάλι την υπέροχη ενέργεια που έχει αυτή η πόλη..