Tuesday, 4 January 2011

Walls, distractions and shiny objects

είπα ότι απόψε θα κάνω ποστ μόνο αν βρω στον υπολογιστή μια φωτογραφία να ταιριάζει με την αποψινή νύχτα. και βρήκα την S Molton Str, έναν πεζοδρομημένο δρομάκο κοντά στην απείρως πιο διάσημη Bond Str. Συνήθως τα Χριστούγεννα έχει φωτάκια και τέτοια καλά αλλά τώρα είναι χωρίς στολισμούς. Βασικά είναι μια κυριακή του χειμώνα, με εμένα και άλλους δύο να περπατάμε εκεί. κάτι καφέ να μαζεύουν τραπεζάκια, με τα φώτα από τις βιτρίνες να λάμπουν.

ο λόγος που την έβαλα ήταν γιατί μού θύμισε την αλλαγή του έτους φέτος. Με βρήκε σπίτι, να κάθομαι να βλέπω ταινίες μιας και έχοντας κάνει Πρωτοχρονιά εδώ παλαιότερα, η εμπειρία μού έφτασε. Από αύριο έχει πάλι δουλειά, έρευνα, ερωτήσεις, άγχος, σχέδια, ιμειλς, κολύμπι, εφημερίδες. Γι'αυτό μ'αρέσει αυτός ο δρόμος. Μού θυμίζει όσα δεν έχει η καθημερινότητά μου- είναι πιο ήσυχος από τη βαβούρα των γύρω δρόμων, έχει λιγότερους ανθρώπους, που νοιώθεις ότι είναι εκεί για τον ίδιο λόγο. Και σε βγάζει σε ένα από τα πιο όμορφα κομμάτια της πόλης- το Mayfair, εκεί που είναι αδύνατο να χαθείς, με τα υπέροχα κτήρια και τις μικρές τετράγωνες πλατείες, την Αμερικανική πρεσβεία και μια περίεργα όμορφη ανάμνηση για το κτήριο.

ήμουν εκεί πριν μερικές νύχτες και ήταν από αυτές τις νύχτες που δεν περιμένεις να έλθουν αλλά έρχονται. κάτι γίνεται και πας σπίτι αλλιώς, κοιμάσαι σαν κάτι να έχει αλλάξει προς το καλύτερο. και εύχεσαι μερικοί άνθρωποι να έμεναν εδώ κι άλλο και άλλοι να ήταν πιο σταθεροί στις αποφάσεις τους. αλλά τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει και έτσι η ζωή είναι σαν τη ντουλάπα το πρωί. πρέπει να αποφασίσεις, με ό,τι σού δίνεται και όχι με ό,τι θα ήθελες να έχεις, πώς θα πας στο γραφείο αξιοπρεπώς.

στο Gordon's ακούω όμορφες ιστορίες για απρόσμενες και ανατρεπτικές πρωτοχρονιές και αναρωτιέμαι αν είναι στον άνθρωπο ή το Λονδίνο έχει κάτι τέτοιο. καταλήγω ότι είναι ένας συνδυασμός αν και στο Λονδίνο έχεις πάντα περισσότερες πιθανότητες να ζήσεις κάτι παράξενο. άρα μάλλον δεν κατέληξα πουθενά. γυρνώντας σπίτι είναι τόσο κρύα η νύχτα.

κάπου στα δρομάκια του Soho, κατεβαίνοντας τη Poland Str δεν λέμε πολλά και σκέφτομαι τι θα κάνω και φέτος. τελικά ό,τι και να λέω, ο Ιανουάριος δεν με αφήνει να τον δω αλλιώς, παρά σαν αρχή. και πάλι σκέφτομαι όλη την αβεβαιότητα που επικρατεί εδώ, και αυτό το αίσθημα ότι αν κάτι δεν πάει καλά εδώ δεν έχεις και πολλές επιλογές. έχουν περάσει τα χρόνια όπου οι γονείς λειτουργούσαν σαν ένα κάποιο δίχτυ ασφαλείας. από την άλλη πρέπει να πάει καλά. όπως είπε και ένας φίλος τις προάλλες, out of the blue που λέμε κι εδώ 'you are the eternal optimist'. την ίδια έκπληξη ένοιωσα κι εγώ.

πριν λίγο κοιτούσα έξω από τη σοφίτα μου και μερικές μικρές νιφάδες έπεφταν. από αυτές που τις βλέπεις μόνο όταν πέφτουν κοντά στις λάμπες που φωτίζουν το δρόμο. είχαν κάτι όμορφο.

τραγούδι της νύχτας: telefon tel aviv- you are the worst thing in the world

14 comments:

Anonymous said...

...είναι τόσο ωραίο που κάποιοι δρόμοι μπορούν να οδηγούν το μυαλό σε σκέψεις τόσο δυνατές που να ταυτίζονται με αυτούς...όλοι νομίζω έχουμε τους δικούς μας δρόμους...καμιά φορά βέβαια, τη σημασία του κάθε δρόμου την καταλαβαίνουμε αφού έχουμε φύγει και έπειτα, αφού συλλέξουμε τα κομμάτια τους, φτιάχνουμε το δικό μας "δρόμο"...κι άμα θέλουμε τους βάζουμε και μουσική...(τι να πεις για τους telefon!!!)...

Kος Μηδενικός said...

"η ζωή είναι σαν τη ντουλάπα το πρωί. πρέπει να αποφασίσεις, με ό,τι σού δίνεται και όχι με ό,τι θα ήθελες να έχει"... Ρε Ναυτίλε μου...πόσο ΥΠΕΡΟΧΗ έκφραση; Πόσο όμως!! Είναι όταν διαβάζω κάτι τέτοια που αγαπώ το blogging ακόμα περισσότερο!!

Φιλιά!

fvasileiou said...

Αυτός ο δρόμος θυμίζει και κάτι άλλο: Την ανάγκη μας να γιορτάζουμε όχι από συνήθεια ή κεκτημένη ταχύτητα, αλλά από ουσία. Αν δεν την έχουμε βρει, τότε είναι απείρως προτιμότερη η καθημερινότητα.

Vam33 said...

Το blogging στα καλύτερα του .Μοναδικό

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

ezak, πάντα είχα έναν δρόμο, σε κάθε πόλη που έζησα (αλλά αγάπησα, όχι στις άλλες). οι τέλεφον ήταν ωραίο γκρουπάκι, ναι! εξαιρετικά ατμοσφαιρικό.

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

zero, ευχαριστώ, ευχαριστώ :)
χαίρομαι να σου θυμίζω πόσο αγαπάς το μπλόγκιν, χιχι.

γειααα

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

φώτη, ακριβώς, κι εγώ κάπως έτσι το σκέφτηκα. για να δείξω αυτή την διαφορετική ανάγκη..

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

βαμ, να'σαι καλά, ευχαριστώ γι αυτό :)

Angelos said...

Για μια ακόμα φορά πολύ όμορφο κείμενο!!!!

Καλή χρονιά!! keep writing like this!!!

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

@angelos, καλησπέρα, να'σαι καλά και καλη χρονιά!

aspa said...

μου έκανε εντύπωση ο τρόπος γραφής, το όνομα...μικρός ναυτίλος...αυτόν τον καιρό προσπαθούμε να παρουσιάσουμε το μικρό ναυτίλο σε μαύρο θέατρο...http://www.facebook.com/pages/Elytes-Odysseas-Gymnasio-Kounoupidianon-6o-Gymnasio-Chanion/105113992887415
αυτοί είμαστε...καθηγητές και μαθητές ενός επαρχιακού γυμνασίου της Κρήτης..

immabill said...

συγνωμη ετσι σε βρηκε ο νεος χρονος ? μοναχο να βλεπεις ταινιες ? γιατι με στεναχωρεις τωρα ? νομιζω πως θα κλαψω. αμα μου πεις οτι εφαγες και mac donalds τηα λιποθυμησω

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

@ασπα, ακούγεται ενδιαφέρον- το έργο του Ελύτη είναι πλούσιο σε εικόνες (ειδικά ο Μικρός Ναυτίλος) και η θεατρικοποίησή του θα είναι ενδιαφέρουσα. καλή τύχη με τη προσπάθεια!

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

βασίλη, μη το λες έτσι λες και έκανα κάτι κακό. τα έχω κάνει και τα άλλα απλά αποφάσισα ότι παραμονή στο Λονδίνο είναι μεγαλύτερος μπελάς από ό,τι αξίζει.
α, και δεν θα έτρωγα ποτέ μα ποτέ φαγητό από ΜcDonalds..