borne back ceaselessly into the past

Μ'αρέσε πολύ όταν κάποιος μάς επισκέπτεται στο Λονδινάκι. Και δεν εννοώ κάποιος διάσημος αλλά κάποιος φίλος. έτσι μια βόλτα στο Λονδίνο είναι μια διαφορετική εμπειρία, πιο ωραία από τις συνηθισμένες μέρες, ακόμη και αν περιλαμβάνει παράξενα κινέζικα πουγκιά.

Τυχαία είμαστε σε ένα από τα αγαπημένα μου μαγαζιά, σε ένα δρομάκι που ενώ βρίσκεται 5 λεπτά από την Οxford Street και τους τουρίστες της είναι τόσο ήσυχο που νομίζεις ότι είσαι σε κάποια επαρχιακή Αγγλική πόλη- αλλά με τα καλά του Λονδίνου. ένα από αυτά παραμένει το ότι ποτέ δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις. Πόσω μάλλον όταν έχεις ήδη συναντήσει κάποια που ήθελες καιρό να δεις.

Στη Carnaby Street έχουν διαφορετικά στολίδια φέτος, κάτι που μοιάζει με το ηλιακό σύμπαν. Πλανήτες με τα φεγγάρια τους, κάτι που μοιάζει με τον άρη αλλά έχει και δαχτύλιους (τι να είναι άραγε). Στη Regent Str είναι τα ίδια στολίδια με πέρυσι (και πρόπερσι). Τα γνωστά αστέρια που αν τα δεις από ψηλά είναι σαν μια αλληλουχία άστρων στο κατάφωτο, ατάκτως ειρημένο σύμπαν μας.

fast forward και στο tube που για τρίτη συνεχόμενη χρονία αγαπάω, σκέφτομαι τη χρονιά που φεύγει. όσο και να λέω ότι χρονιά άλλαξα τον Σεπτέμβριο (εργαζόμενος σε πανεπιστήμιο γαρ) πάντα κάτι σκέφτομαι τον Δεκέμβριο. Η αλλαγή ενός αριθμού είναι κάτι παραπάνω από την ολοκλήρωση μιας περιστροφής γύρω από τον ήλιο. είναι:

Βιβλία: το πιο ονειρικό βιβλίο, για μια ακόμη φορά, η Mrs Dalloway, φέτος συνδυασμένη με ένα υπέροχο ταξίδι στη Brugge/ το βιβλίο με τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες, το invisible του P Auster/ η καλύτερη τελευταία γραμμή μυθιστορήματος που έχω διαβάσει ποτέ στο The Great Gatsby/ ο δικηγόρος που θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω στο To kill a mockingbird/ η απόδειξη ότι ο έρωτας όλα τα νικάει στο Death at Intervals toy J Saramago.

Μουσικές: η Bjork, ακόμη, για αυτή τη φωνή/ οι Camera Obscura για το καλύτερο soundtrack για τα βρετανικά μας νησιά/ οι Keep Shelly in Athens γιατί μού θυμίζουν την Ελλάδα που αγάπησα/ οι Sambassadeurs, δεν ξέρω γιατί/ οι Telefon Tel Aviv για κάτι 80s samples που θα με κάνουν να συμπαθήσω μια δεκαετία που δεν χώνεψα ποτέ- είμαι παιδί των 90s and I will let this define me/ οι Arcade Fire για ένα και μόνο τραγούδι.

Στιγμές: είναι παράξενο αλλά δεν θυμάμαι πολλά. είναι σαν να πέρασαν όλα γρήγορα. μόνο ένα ταξίδι με τρένο στη γαλλική εξοχή με ήλιο, ποταμάκια, στάχυα σε δεσμίδες, απαραίτητα μια Citroen DS και φωτογραφίες από το παράθυρο του τρένου/ ένα ταξίδι στο αεροδρόμιο χωρίς να πετάω εγώ/ νεύρα και ένα γιατί που δεν θα μου εξηγήσει ποτέ κανείς/ ένα πρωινό στο Βέλγιο, σε ένα ζαχαροπλαστείο, στην αυλή, με τσάι και μιλφέιγ, ήλιο, ένα βιβλίο/ ένα απόγευμα, στο ίδιο μέρος, σε ένα κανάλι πιο πέρα, από τα ομορφότερα μέρη που έχω δει/ και τι ησυχία/ το πρώτο πρωί στις Βρυξέλλες όπου συνειδητοποίησα ότι η πιο συχνή αλυσίδα μικρογευμάτων λέγεται όπως λέγομαι εγώ: Panos!/ κι όμως/ το Βερολίνο/ μερικά ποτήρια κρασί σε ένα μπαρ που παρολίγο να γίνει στέκι, να βλέπει σε μια πλατεία με πεσμένα φύλλα και ωραίες συζητήσεις/ ένα μουσείο με το πιο παλιό απολίθωμα πτηνού/ μερικά σημάδια προόδου στο διδακτορικό/ η χαρά να πηγαίνεις διακοπές με μια φίλη σου και να περνάς καλύτερα από ό,τι φανταζόσουν ότι είναι ποτέ δυνατόν/ περίεργες συζητήσεις για την Ελλάδα με μια σερβιτόρα με εμπειρία σε ένα σέρβικο εστιατόριο στη Βιέννη/ το ότι παραλίγο να αγοράσω ένα παλτό 1000 ευρώ επειδή ντράπηκα να το επιστρέψω όταν έμαθα τη τιμή/ ευτυχώς δεν είχαν το νούμερό μου/ η χαρά να επιστρέφεις σπίτι μετά από ταξίδια/ κάτι κατεστραμένες διακοπές στην Ελλάδα/ ένα υπόγειο μπαράκι στο Soho/ ένας σταθμός τρένου στο Ανατολικό Λονδίνο το σούρουπο/ το Λονδίνο, κάθε μέρα/ τα λουλούδια μου στο γραφείο/ η χαρά να κολυμπάς στο κέντρο της πόλης μες στη μέση της μέρας, έστω και σε πισίνα/ μια αμήχανη στιγμή στις σκάλες του μετρό/ ένα απόγευμα σε ένα διαμέρισμα στο Νότιο Λονδίνο/ περπάτημα στα κανάλια στο Βόρειο Λονδίνο/ η αλλαγή της γειτονιάς μου στη δουλειά στην άνοιξη/ η στιγμή που ένας τουρίστας θέλει οδηγίες και σε ρωτάει: do you live here? και περήφανα λες 'I do, yes'/ η στιγμή που ένα σχέδιο χαλάει, θεαματικά, αλλά συνειδητοποιείς ότι είναι σαν τη Λερναία Ύδρα και δύο ξεπηδούν/ το ότι δεν βαριέμαι να λέω ότι αγαπάω το Λονδίνο/ αλλά μού λείπει η Αθήνα/ ένα βράδυ στο τέννις κλαμπ του Παπάγου/ μια βόλτα στο Σκουφάκι/ η αγωνία για τραπέζι στο petit fleur/ η δίψα για περιγραφές τη; ζωής στην Αθήνα από φίλους και μπλογκ που μ'αρέσει να διαβάζω/ η υποψία ότι κάτι μπορεί να έπαιξε σε ένα τραπέζι για δείπνο που φτάνει να σου φτιάξει τη διάθεση

tomorrow we will run faster

Θα προσπαθήσω να τελειώσω το ποστ πριν αλλάξει η μέρα και έλθουν τα Χριστούγεννα. Δεν ξέρω γιατί, απλά θέλω. Αλλά ούτως ή άλλως δεν θα γίνει, γράφω αργά. Και είμαι απασχολημένος με το να αλλάζω μουσική.

Για την ώρα έχω βάλει στο repeat το suburban war των arcade fire, που για εμένα είναι το πιο σημαντικό τραγούδι που άκουσα φέτος. Μού θυμίζει το ταξίδι στο Βέλγιο, έναν όμορφο Οκτώβριο, μια από τις πιο αδικοχαμένες ευκαιρίες που θυμάμαι. Πολλές ευθύνες για ένα τραγούδι.

Το χιόνι μας τελείωσε οπότε ό,τι και να λέει το Met Office, white Christmas δεν έχουμε. Αντιθέτως, είμαι στον καναπέ, με το λαπτοπ αγκαλιά, με τα φωτάκια (όχι τυλιγμένα πάνω μου, μη το ξεφτιλίσουμε κιόλας), κάτι σοκολατάκια στο coffee table (για διακόσμηση τα έχω, δεν τα τρώω) και το νερό μου (για να μη τρέχω στην κουζίνα, αν χρειαστεί). Το μόνο που μού λείπει νομίζω είναι η καρώ κουβέρτα για να ρίξω πάνω μου.

Τα σοκολατάκια δεν τα τρώω γιατί γράφτηκα γυμναστήριο προσφατα (γιατί, δεν είμαι σίγουρος) και σήμερα ένοιωσα δικαιωμένος γιατί έμαθα ότι η Βασίλισσα αύριο, στο Queen's Speech, θα μιλήσει για τη σημασία του αθλητισμού στη ζωή μας, όπως είπε το ΒΒC, επειδή η Βρετανία δεν έκανε τίποτα αξιοσημείωτο φέτος για να αναφέρει στο μήνυμα και το μόνο που βρέθηκε σαν θέμα ήταν αυτό.

Βλέπω τις ειδήσεις και συνειδητοποιώ ότι μερικά πράγματα είναι ίδια με την Ελλάδα. Μια δακρύβρεχτη ιστορία πρέπει να εμφανιστεί λόγω Χριστουγέννων, και φυσικά ένα ρεπορτάζ για το πόσοι φεύγουν από το Λονδίνο με τρένα, αεροπλάνα και αυτοκίνητα για να κάνουν γιορτές 'σπίτι τους'. Η διαφορά έγκειται στη διάρκεια αυτών των ρεπορτάζ. 5 λεπτά και τα δύο μαζί, και μάλλον πολύ λέω.

Δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα αυτά. Ο λόγος που έκανα ποστ απόψε ήταν γιατί ήθελα να μοιραστώ μια γραμμή από το βιβλίο που διαβάζω τώρα- το The Great Gatsby:

So we drove on toward death through the cooling twilight.

τραγούδι της νύχτας- Babybird- take me back

Telefon UK

Χιονίζει πάλι εδώ αλλά αυτή τη φορά it means business. Είναι κάπως σουρεαλιστικό το αίσθημα του να μένεις σε νησί- αν και η Βρετανία είναι κάπως μεγάλο νησί και δεν της φαίνεται. Ωστόσο, για ένα σαββατοκύριακο (ίσως και περισσότερο) δεν μπορούμε να φύγουμε από το νησί και δύσκολα μπορεί κανείς να έλθει εδώ. Εγώ δεν μπορώ να πάω πουθενά αλλά ούτως ή άλλως δεν θέλω να πάω και πουθενά.

Γι'αυτό αν με ξαναρωτήσει κανείς 'are you going home for Christmas' μάλλον θα σωπάσω. Έχω βαρεθεί αυτήν την ερώτηση και το ηλίθιο βλέμμα που ακολουθεί την απάντηση, σαν να σου λένε ότι είναι πολύ κρίμα που δεν θα πας στους γονείς σου και θα είναι, συνεπώς, όλα θλιμμένα στη πλάση τριγύρω σου.

Μια φωτογραφία της εν λόγω πλάσης αποδεικνύει ότι είναι μια χαρά και έτσι.

Θυμάμαι τέτοια μέρα πέρσι ταξίδευα για Αθήνα. Για κάποιο λόγο το θυμάμαι σαν τώρα. Η καθυστέρηση στο μετρό, το κρύο, η χειρότερη καθυστέρηση στο αεροδρόμιο, το παγωμένο terminal 5 της ΒΑ, οι έλληνες φοιτητές τριγύρω μου να με κάνουν να αμφισβητώ τη γενιά μου με τις μαλακιες που έλεγαν, οι δύο ώρες που πέρασα σε ένα αεροπλάνο σε στάση, το ότι όταν έφτασα στην Αθήνα με περίμενε η Χ. και ήταν όλα πιο ευχάριστα.

Επίσης θυμάμαι ακριβώς τη μέρα που έφυγα. Και δύο μέρες πριν από αυτή όταν έπρεπε να ξαναπάω στο αεροδρόμιο να αφήσω κάποιον.

Θυμάμαι επίσης ότι κυκλοφορούσα με κοντομάνικο τότε.

Αρκετά. Αυτά ήταν το 2009. Τώρα έχουμε 2010 (για λίγο ακόμη, όσο το χαρήκαμε, το χαρήκαμε) και είναι όλα τελείως αλλιώς.

Αρκετά όμως με αυτά. Ο,τι έγινε έγινε και όλοι μάθαμε από κάτι.

Στο Λονδίνο είναι όλα παγωμένα αλλά όλοι κυκλοφορούμε με σακούλες με δώρα, φιογκάκια, περιτυλίγματα και κάρτες. Οι δικές μου είναι στο γραφείο μου πάνω, τοποθετημένες με σειρά εκατέρωθεν του Νοτιοαφρικάνικου φυτού μου. Τα δώρα μου ήταν κάτω από το τζάκι (ναι, τόσο κλισέ) αλλά τα περισσότερα τα έχω δώσει και στο τζάκι εχουν μείνει μόνο μια κάλτσα (γίνεται χειρότερο), κάτι φωτάκια (τι είπα;) και το δεντράκι με τα ξύλινα στολίδια από το Muji.

Στην οροφή της σοφίτας έφτιαξα έναν χιονάνθρωπο αλλά κατέρρευσε λόγω κλίσης και ελπίζω να μην έπεσε σε κανέναν περαστικό.

Το ραδιόφωνο τώρα παίζει ένα πανάρχαιο b-side των placebo (eyesight to the blind) και αυτόματα μού θυμίζει το διαμέρισμά μου στην Αθήνα, έναν ιανουάριο, που βλέπαμε Μπομπ Σφουγκαράκη.

Καμμια φορά όταν γράφω εδώ νομίζω ότι κάθομαι με κάποιον που ξέρω και πίνοντας κρασί ανταλλάσουμε ιστορίες από παλιά, όταν δεν γνωριζόμαστε.

Περίεργο.

τραγούδι της ημέρας: all is full of love- Björk, για αυτή τη φωνή.

Octothorp

Μετά τη δουλειά αποφασίζω να πάω να αγοράσω κάτι χριστουγεννιάτικο για το σπίτι. Στο δρόμο περνάω από τη Τrafalgar Square και καθώς ανεβαίνω τα σκαλιά γρήγορα, με το παλτό να κινείται από τον αέρα και τα κάλαντα να ακούγονται από τη χορωδία μπροστά από το δέντρο της πλατείας γυρνάω και κοιτάω προς τα πίσω. Βλέπω το πύργο του ρολογιού με το ωραίο πράσινο φως στο περίγραμμα και νοιώθω ότι όλο αυτό είχε κάτι κινηματογραφικό.

Μάλλον φταίνε τα κάλαντα.

Η Ρ. μού λέει ότι τα φετινά Χριστούγεννα έχουν μια μιζέρια και μια θλίψη. Κανείς δεν τα περιμένει ιδιαίτερα. Εγώ ποτέ δεν τα περιμένω ποτέ οπότε αδυνατώ να το καταλάβω. Αν και έχουμε 11 μέρες επιπλέον άδεια τα Χριστούγεννα οπότε κάτι καλό θα συμβεί. Συνειδητοποιώ ότι αν και έχω πείσει τον εαυτό μου ότι ο Σεπτέμβρης είναι η αρχή του έτους, πάλι νοιώθω μια περίεργη τάση (δεν είναι ανάγκη, είναι σα νομοτέλεια) να σκεφτώ τι δεν έχω φέτος που είχα πέρσι. Και τι έλεγα να κάνω φέτος που τελικά δεν έκανα.

Από την άλλη, πόσα ήλπιζα να κάνω και τελικά τα έκανα ή τα ετοιμάζω.

Τι κερδίζει; ρητορικό ερώτημα.

******

Σάββατο απόγευμα. Στο μετρό διαβάζω. Κατεβαίνω να πάω στον Κ. και μέσα σε μισή ώρα έχω αλλάξει τελείως περιοχές- η γοητεία του Λονδινου.

Ένα απόγευμα με μουσική. Ψηλά.

Jamie Woon- night air: λέω στον Κ. να ξεκινήσουμε ένα κίνημα και να πηγαίνουμε σε διάφορα σημεία της πόλης και να αφήνουμε μικρά αυτοκινητάκια τύπου match box και να ανεβάζουμε φωτογραφίες στο twitter με σκοπό να γίνουμε διάσημοι ή talk of the town. Δεν θέλει και αν δεν θέλει κι αυτός δεν νομίζω ότι θα βρω άλλον να το κάνει μαζί μου.

Florrie- left too late: από τον 12ο όροφο κοιτάμε το Κοινοβούλιο και σκεφτόμαστε πόσοι Έλληνες μένουν σε μέρη όπως η Βαρκελώνη, το Βερολίνο, η Γκρενόμπλ, και εμείς απλά στο Λονδίνο. Δείχνει τόσο mainstream πια. Μετά από λίγα λεπτά κοιτώντας τη θέα συνειδητοποιώ ότι δεν έχει σημασία. Είναι μια υπέροχη πόλη. 12 ορόφους πιο κάτω, η κίνηση δεν σταματάει καθόλου, τα φώτα της πόλης είναι πανέμορφα, παλιά βιομηχανικά κτήρια συνδυάζονται με council estates, κλασσικά κτήρια με τους αρχαιοελληνικούς τους κίονες, τους γοτθικούς πύργους του Κοινοβουλίου, τα πανάκριβα residential towers και το απόλυτα τουριστικό London Eye στα μπλε.

Κeep Shelly in Athens- Running out of you: ανταλλάσoντας ιδέες για νέα (ή και πιο παλιά) τραγούδια καταλήγουμε να ακούμε μερικά από τα πιο ατμοσφαιρικά τραγούδια που έχω ακούσει εδώ και καιρό.

James Blake- limit to your love: το μισό Λονδίνο (λέει η εφημερίδα) θα έβλεπε τον τελικό του x-factor απόψε. Δεν ξέρω γιατί. Ένα απόγευμα με τσάι και μπισκότα και δευτερολογία με κρασί, αριστοτεχνικά ανοιγμένο, ακούγεται καλύτερο.

The naked & famous-punching a dream: η σειρήνες τελικά είναι ο πιο χαρακτηριστικός ήχος της πόλης μας.

τραγούδι της ημέρας: stereolab- french disko

πόσο ταιριαστοί είναι μερικοί τίτλοι στα γεγονότα των ημερών (μου).

Χιόνια στο καμπαναριό ν.2.0.10

Έχει ένα ενδιαφέρον να ξυπνάς το πρωί και να ανοίγεις το παραθυρο και να βλέπεις χιόνι, παντού. Περιέργως όλοι δείχνουν να κάνουν ό,τι κάνουν και τις μη χιονισμένες μέρες, με ένα παραπάνω στρώμα κάτω από το παλτό, ίσως.

Τη μια μέρα κάνει τόσο κρυό που είναι επώδυνο. Συνειδητοποιώ ότι ο ήχος που κάνουν τα παπούτσια μου στο φρέσκο χιόνι με κάνει να ανατριχιάζω- όπως πχ ο ήχος του μπαλονιού που τρίβεται. Περπατώντας στον πάγο νοιώθω μια αγαλίαση, ακουστικά τουλάχιστον.

Γλιστράω συνέχεια και περαστικοί μου χαμογελούν. Χαμογελάω κι εγώ. Πάντα θα με κάνει να χαμογελάω η ευκολία με την οποία εδώ ανταλλάσουμε ένα χαμόγελο όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν. Ή ακόμη και αν μοιραστείς τις ίδιες θέσεις στο μετρό, εκείνες τις 4 που είναι αντικριστές ανά ζεύγη, και καθήσεις, χαμογελάς για να χαιρετήσεις τους νέους σου γείτονες.

Ένα σκυλί τρέχει στο χιόνι και κυνηγάει μια μπάλα ενώ με το ζόρι προσπαθεί να ορθοποδήσει. Κάτι παιδιά πιο πέρα γεμίζουν τα παπούτσια ενός συμμαθητή τους με χιόνι και κάτι άλλα φτιάχνουν έναν λόφο από χιόνι.

Στη δουλειά κανείς δεν έχει όρεξη να κάνει κάτι παραγωγικό και τη μισή μέρα κοιτάμε έξω από το παράθυρο ενώ την άλλη μισή ανταλλάσουμε πληροφορίες για τους φοιτητές που μας μισούν. Ο καθένας μας προφανώς έχει μια νέμεση.

Στα διαλείμματα σχεδιάζουμε πώς θα ξεφορτωθούμε τον κάκτο που δεν αρέσει σε κανέναν μας ενώ ο βοηθός μου έρχεται πια στο γραφείο μου και μου μιλάει για το ποιους φοιτητές θεωρεί όμορφους.

Στο πρώτο πρόβλημα βρήκαμε λύση: μια μέρα που θα ανοίξουμε το παράθυρο, τυχαία θα σπρώξουμε τον κάκτο. Ουπς.

Για το δεύτερο δεν έχω σκεφτεί κάτι. Αλλά δεν παύει να μού φαίνεται σουρεαλιστικό όταν έρχεται στο γραφείο με το κασκόλ και το τσάι στο χέρι και μου λέει για τον φοιτητή με το όνομα Ιωάννης. Όταν του κάνω μαθήματα προφοράς νομίζω ότι αν συνδυάσουμε αυτά τα σενάρια, μαζί με κάτι συμβάντα στο δωμάτιο με το φωτοτυπικό, 22,000 φακέλους που μας παρέδωσαν μια μέρα επειδή έκανα λάθος στη παραγγελία, μια μικρή πλυμμήρα που εγώ προκάλεσα, έναν κροκόδειλο με τάσεις αυτοκτονίας, ένα φυτό ζόμπι, έναν φάκελο με βιολογικά όπλα και μια μέρα που ο R. άρχισε χωρίς λόγο να μού μιλάει στα γαλλικά θα κάνουμε ένα πολύ επιτυχημένο sitcom.

τραγούδι της ημέρας: porcupine tree- sentimental