Tuesday 28 October 2008

If I was a painter, I would be Millais


Μετά από τη πρόσκληση του Antoine, βάζω έναν πίνακα που με είχε κάνει να νιώσω κάτι έντονο όταν τον είδα, και ένα ποίημα. το ποίημα δικό μου. Ο πίνακας είναι ο θάνατος της Οφηλίας, του Millais.
Κατέβηκα μόνος
Στη λίμνη της λήθης,
Χωρίς τη βαριά
Πανοπλία του έρωτα.

Και συνάντησα μια νεράιδα
Νεκρή στην όχθη
Με το φόρεμά της να απλώνεται
Και σαν γοργόνα να τη δένει στο νερό.

Και ο αέρας της έλεγε τραγούδα,
Μα δεν ξυπνούσε,
Και το νερό της έλεγε μίλα,
Μα δεν σάλευε,

Και η λίμνη της έλεγε ξύπνα,
Μα δεν αποκρινόταν,
Και ο βυθός της έλεγε σήκω,
Μα δεν απαντούσε.

Και τότε αναρωτήθηκα :
‘ μπορεί το λογικό της
να είναι θνητό σαν τη ζωή μιας μανόλιας;’
και άκουσα να λέει:

‘ πέθανα για την αλήθεια
κι είμαστε αδέλφια, αφού
πέθανες για τον έρωτα,
σώπασε. ‘

6 comments:

Antoine said...

Ομολογώ πως δεν περίμενα με τέτοια επιλογή! Δένει καλλιτεχνικά άψογα με το ποίημά σου...
Αγαπώ πολύ την Οφηλία ως θεματολογία. Οι προραφαηλίτες την έχουν απεικονίσει όμορφα, αλλά η αγαπημένη μου είναι αυτή του Cabanel.

tovenito said...

η αλήθεια και ο έρωτας πάντα πεθαίνουν;
για τον έρωτα είμαι σίγουρος.

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

antoine, να υποθέσω περίμενες κάτι πιο ιμπρεσιονιστικό; έχω μια αγάπη σε αυτά, από τα χρόνια μου στο Παρίσι..

η Οφηλία είναι και δικό μου αγαπημένο θέμα, ποιος ξέρει γιατί.. (καλά, ξέρω αλλά δεν είναι της παρούσης).

η Οφηλία του Cabanel είναι ωραίος πίνακας αν και προτιμώ τη Φαίδρα του ίδιου. πάντα προτιμώ τη Φαίδρα.

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

tovene, ναι, είναι θνητός. ό,τι και να προσπαθεί να μας πει η λογοτεχνία και η τέχνη εν γένει.

η αλήθεια δεν ξέρω. έχω καιρό να νιώσω κάτι σχετικό. ίσως δεν πεθαίνει. αλλά δεν είναι ποτέ μία. απλά αλλάζει.

the boy with the arab strap said...

ολα σωπαινουν ......

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

πραγματικά.

και δεν μ'αρέσει αυτή η σιωπή. που και που την διακόπτει ένας χτύπος. αλλά δεν έχει σημασία.

καληνύχτα.