Πάντα αγαπούσα την Αθήνα τη νύχτα. Δεν γεννήθηκα εκεί. Περπατώντας την ένιωθα πάντα μια περίεργη ελευεθρία. Μπορεί σπάνια να ήταν άδεια, αλλά ήταν δική μου. Και όλων μας ταυτόχρονα μάλλον.
Τον χειμώνα την προτιμούσα. Το κρύο της με έκανε να νιώθω ότι υπάρχω όταν ανέπνεα και έβλεπα την ανάσα μου να φεύγει. Αυτό σε συνδυασμό ότι τη νύχτα έχω πιο έντονη την αίσθηση της ύπαρξης με έκανε να την προτιμώ τα βράδυα. ίσως επειδή τη νύχτα δεν νιώθω τόσο ευάλωτος. Και ίσως επειδή την νύχτα νιώθω τόσο μα τόσο ευάλωτος.
Μεγαλώνοντας στην Αθήνα άρχισα να γίνομαι αυτός που ήθελα. Όταν ήξερα τι ήθελα τουλάχιστον. Αλλά όχι αυτός που θα έπρεπε να γίνω.
Έζησα τα πιο όμορφα ραντεβού μου στο Πανεπιστήμιο. Χώρισα στους δρόμους της. Ήπια τα πιο ωραία ποτά της στα μπαράκια της Κολοκοτρώνη. Και έτρεξα στον Εθνικό της Κήπο. Έζησα ένα όμορφο ρανεβού σε ένα 622 που ανέβαινε την Ακαδημίας. Είχε πορεία, έκανε 40 λεπτά να φτάσει στην Βουλή και αποφασίσαμε να μην κατέβουμε στη μέση γιατί ήταν ωραία. Βρήκα την πρώτη μου δουλεία στη Σταδίου. Και την πιο όμορφη συνάντηση στα Μετρόπολις. 3 χρόνια την περίμενα. Και έγινε τυχαία (!) μπροστά σε κάτι cd's της PJ.
Στην Αθήνα απέκτησα και το δεύτερο ποδήλατό μου. Αν και ήταν επικίνδυνο (θεωρητικά ίσως αφού όλα τα ατυχήματά μου με αυτοκίνητα τα είχα όντας πεζός), μου άρεσε πολύ να κατηφορίζω την Πανεπιστημίου την άνοιξη. Την Βασιλίσσης Σοφίας το καλοκαίρι. Πάντα νύχτα. Μού λείπει το ποδήλατό μου. Το δώρισα στον Π. Μαζί με άλλα πράγματα.
Αυτό που μού άρεσε επίσης ήταν ότι η Αθήνα πάντα μού φαινόταν ειλικρινής και ενήλικη κατά μία έννοια. Ποτέ δεν προσπάθησε να δείξει ότι είναι κάτι που δεν είναι. Ή να σε κερδίσει με ψέμματα. Την έχω δει βρώμικη, αφιλόξενη, μη πρακτική, κουραστική. Την έχω δει και να λάμπει. Αλλά την αγαπούσα και στις δύο περιπτώσεις. Και ήταν ειλικρινής και στις δύο περιπτώσεις. Πάντα θα έχει μέρη στα οποία δεν θα θέλεις να πας το βράδυ. Πάντα θα φοβάσαι. Ακόμη και αν δεν φοβάσαι τίποτα. Απλά ξέρεις οτί δεν ανήκεις εκεί.
Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.
Πότε άλλοτε μπορείς να αγαπήσεις την Αθήνα, αν όχι αργά το βράδυ, ή το ξημέρωμα. Αν και κατάλαβα ότι πολλοί δεν αγαπούν αυτήν την πόλη. Άλλοι τόσοι δεν την αντέχουν. Όλοι αυτοί την συμπαθούν ακόμη λιγότερο το βράδυ.
Αλλά πιστεύω ότι όποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί την ομορφιά της δεν την αγαπάει. Ίσως δεν θέλει να την αγαπήσει. Αλλά πάντα πίστευα ότι αν δεν αγαπάς κάτι ακόμη και στις κακές του μέρες, δεν θα αγαπήσεις ποτέ κανονικά.
No comments:
Post a Comment