Μα μού είπες θα φεύγαμε αύριο..

-Μα μού είπες θα φεύγαμε αύριο..

-ναι..μα δεν έχουμε λόγο να είμαστε άλλο εδώ. είναι όλα έτοιμα.

-χθες είδα πάλι εκείνον τον κήπο. ήταν περίεργος. ήταν περίεργος σαν να ήταν ακατοίκητος.. ήταν φθινόπωρο και ήταν όλα πορτοκαλί και κίτρινα μα από κοντά ήταν αλλιώς. από κοντά όλα γίνονταν σκόνη..

-θυμάμαι. πάντα το ίδιο είναι.. γιατί..;

-το παιδί;

-δεν ξέρει τίποτα. είναι μικρή ακόμη. θα της εξηγήσω εν καιρώ. κοιμάται ακόμη. ουτέ αυτή κοιμήθηκε χτες.. φοβάμαι μην έχει τίποτα..
(την αγκαλιάζει)
ίσως είναι λάθος να φύγω. δεν θα αλλάξει τίποτα..
-ο γιατρός...

-το να φύγω από την πολή, το να πάω να ζήσω σε αυτό το μέρος, θα με βοηθήσει όπως η μορφίνη.. δεν θα εξαφανίσει τον πόνο.. απλά θα κάνει τον πόνο να μην είναι το θέμα πια..

-δεν είναι καλό αυτό;

-δεν μπορώ να ζήσω αποφεύγοντας τη ζωή..

-.....

-νιώθω σαν να με ακολουθεί μια αόρατη νοσοκόμα.. μια διεστραμένη γυναίκα γεμάτη οργή και θυμό που ντροπιάζει τον ίδιο της τον εαυτό. και είναι αυτή, και όχι εγώ.. όχι εγώ, που χρειάζεται ηρεμία και βοήθεια..
θυμάσαι όταν ήμαστε μικρά; βρήκα κάτι φωτογραφίες σε ένα συρτάρι, ανάμεσα σε θυμήσεις ερώτων, ανθρώπων, και περαστικών..

-θυμάμαι ότι από μικρή ήθελες να μιλάς σαν να λες ένα ποίημα. πάντα έγραφες και μας τα έλεγες έτσι..

-ήταν όμως όλες ασπρόμαυρες.. σαν τη ζωντάνια τους να την είχε αρπάξει η απώλεια. δεν θα είμαι καλά εκεί. μην με αφήσεις να φύγω.. μη τους αφήσεις να μου την πάρουν..

-δεν μπορώ..
-

χτες, έβρεχε.. σε εκείνον τον κήπο.. καθάρισε τα αγριόχορτα που με είχαν ζώσει.. ένιωθα καλύτερα.. μα δεν κρατάει, ποτέ δεν κρατάει.

-θα δεις, θα είναι καλύτερα εκεί.. θα γίνεις καλά και θα ξαναγυρίσεις..

-το ξέρεις δεν είναι αλήθεια.. αν ήταν δεν θα την έπαιρναν από κοντά μου..
(ακούστηκε το κουδούνι)
-είναι όλα έτοιμα. ήλθε και η μαμά να πάρει την Έλλη. θα την χαιρετήσεις μετά.

-κοιτάω τους κύκλους στα μάτια μου.. όχι, δεν γέρασα, απλά έβγαλα το άθροισμα των πόνων και το σημείωσα.. η Έλλη;
-

θα την προσέχει η μαμά. θα την φέρει να σε δει.

-δεν σου συνέχισα το όνειρο..

-;

-η βροχή πάντα καθαρίζει τα αγριόχορτα που θεριεύουν πιο πολύ κάθε φορά.. χτες καθάρισαν και την ψυχή μου. και την παρέσυραν..

-είσαι κουρασμένη.

-όχι. πονάω. " φεύγω. μου φτάνουν όσα είδα". αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια. μη τους αφήσεις να μου την πάρουν. θα γίνω καλά και θα είμαι πάλι μαζί της.

-θα αργήσουμε μάτια μου.. σε παρακαλώ. (κλαίει)

-μα μού είχες πει θα φεύγαμε αύριο...