Ode to my city (Athens)

Πάντα αγαπούσα την Αθήνα τη νύχτα. Δεν γεννήθηκα εκεί. Περπατώντας την ένιωθα πάντα μια περίεργη ελευεθρία. Μπορεί σπάνια να ήταν άδεια, αλλά ήταν δική μου. Και όλων μας ταυτόχρονα μάλλον.

Τον χειμώνα την προτιμούσα. Το κρύο της με έκανε να νιώθω ότι υπάρχω όταν ανέπνεα και έβλεπα την ανάσα μου να φεύγει. Αυτό σε συνδυασμό ότι τη νύχτα έχω πιο έντονη την αίσθηση της ύπαρξης με έκανε να την προτιμώ τα βράδυα. ίσως επειδή τη νύχτα δεν νιώθω τόσο ευάλωτος. Και ίσως επειδή την νύχτα νιώθω τόσο μα τόσο ευάλωτος.

Μεγαλώνοντας στην Αθήνα άρχισα να γίνομαι αυτός που ήθελα. Όταν ήξερα τι ήθελα τουλάχιστον. Αλλά όχι αυτός που θα έπρεπε να γίνω.

Έζησα τα πιο όμορφα ραντεβού μου στο Πανεπιστήμιο. Χώρισα στους δρόμους της. Ήπια τα πιο ωραία ποτά της στα μπαράκια της Κολοκοτρώνη. Και έτρεξα στον Εθνικό της Κήπο. Έζησα ένα όμορφο ρανεβού σε ένα 622 που ανέβαινε την Ακαδημίας. Είχε πορεία, έκανε 40 λεπτά να φτάσει στην Βουλή και αποφασίσαμε να μην κατέβουμε στη μέση γιατί ήταν ωραία. Βρήκα την πρώτη μου δουλεία στη Σταδίου. Και την πιο όμορφη συνάντηση στα Μετρόπολις. 3 χρόνια την περίμενα. Και έγινε τυχαία (!) μπροστά σε κάτι cd's της PJ.

Στην Αθήνα απέκτησα και το δεύτερο ποδήλατό μου. Αν και ήταν επικίνδυνο (θεωρητικά ίσως αφού όλα τα ατυχήματά μου με αυτοκίνητα τα είχα όντας πεζός), μου άρεσε πολύ να κατηφορίζω την Πανεπιστημίου την άνοιξη. Την Βασιλίσσης Σοφίας το καλοκαίρι. Πάντα νύχτα. Μού λείπει το ποδήλατό μου. Το δώρισα στον Π. Μαζί με άλλα πράγματα.

Αυτό που μού άρεσε επίσης ήταν ότι η Αθήνα πάντα μού φαινόταν ειλικρινής και ενήλικη κατά μία έννοια. Ποτέ δεν προσπάθησε να δείξει ότι είναι κάτι που δεν είναι. Ή να σε κερδίσει με ψέμματα. Την έχω δει βρώμικη, αφιλόξενη, μη πρακτική, κουραστική. Την έχω δει και να λάμπει. Αλλά την αγαπούσα και στις δύο περιπτώσεις. Και ήταν ειλικρινής και στις δύο περιπτώσεις. Πάντα θα έχει μέρη στα οποία δεν θα θέλεις να πας το βράδυ. Πάντα θα φοβάσαι. Ακόμη και αν δεν φοβάσαι τίποτα. Απλά ξέρεις οτί δεν ανήκεις εκεί.

Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.

Πότε άλλοτε μπορείς να αγαπήσεις την Αθήνα, αν όχι αργά το βράδυ, ή το ξημέρωμα. Αν και κατάλαβα ότι πολλοί δεν αγαπούν αυτήν την πόλη. Άλλοι τόσοι δεν την αντέχουν. Όλοι αυτοί την συμπαθούν ακόμη λιγότερο το βράδυ.

Αλλά πιστεύω ότι όποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί την ομορφιά της δεν την αγαπάει. Ίσως δεν θέλει να την αγαπήσει. Αλλά πάντα πίστευα ότι αν δεν αγαπάς κάτι ακόμη και στις κακές του μέρες, δεν θα αγαπήσεις ποτέ κανονικά.

Μα μού είπες θα φεύγαμε αύριο..

-Μα μού είπες θα φεύγαμε αύριο..

-ναι..μα δεν έχουμε λόγο να είμαστε άλλο εδώ. είναι όλα έτοιμα.

-χθες είδα πάλι εκείνον τον κήπο. ήταν περίεργος. ήταν περίεργος σαν να ήταν ακατοίκητος.. ήταν φθινόπωρο και ήταν όλα πορτοκαλί και κίτρινα μα από κοντά ήταν αλλιώς. από κοντά όλα γίνονταν σκόνη..

-θυμάμαι. πάντα το ίδιο είναι.. γιατί..;

-το παιδί;

-δεν ξέρει τίποτα. είναι μικρή ακόμη. θα της εξηγήσω εν καιρώ. κοιμάται ακόμη. ουτέ αυτή κοιμήθηκε χτες.. φοβάμαι μην έχει τίποτα..
(την αγκαλιάζει)
ίσως είναι λάθος να φύγω. δεν θα αλλάξει τίποτα..
-ο γιατρός...

-το να φύγω από την πολή, το να πάω να ζήσω σε αυτό το μέρος, θα με βοηθήσει όπως η μορφίνη.. δεν θα εξαφανίσει τον πόνο.. απλά θα κάνει τον πόνο να μην είναι το θέμα πια..

-δεν είναι καλό αυτό;

-δεν μπορώ να ζήσω αποφεύγοντας τη ζωή..

-.....

-νιώθω σαν να με ακολουθεί μια αόρατη νοσοκόμα.. μια διεστραμένη γυναίκα γεμάτη οργή και θυμό που ντροπιάζει τον ίδιο της τον εαυτό. και είναι αυτή, και όχι εγώ.. όχι εγώ, που χρειάζεται ηρεμία και βοήθεια..
θυμάσαι όταν ήμαστε μικρά; βρήκα κάτι φωτογραφίες σε ένα συρτάρι, ανάμεσα σε θυμήσεις ερώτων, ανθρώπων, και περαστικών..

-θυμάμαι ότι από μικρή ήθελες να μιλάς σαν να λες ένα ποίημα. πάντα έγραφες και μας τα έλεγες έτσι..

-ήταν όμως όλες ασπρόμαυρες.. σαν τη ζωντάνια τους να την είχε αρπάξει η απώλεια. δεν θα είμαι καλά εκεί. μην με αφήσεις να φύγω.. μη τους αφήσεις να μου την πάρουν..

-δεν μπορώ..
-

χτες, έβρεχε.. σε εκείνον τον κήπο.. καθάρισε τα αγριόχορτα που με είχαν ζώσει.. ένιωθα καλύτερα.. μα δεν κρατάει, ποτέ δεν κρατάει.

-θα δεις, θα είναι καλύτερα εκεί.. θα γίνεις καλά και θα ξαναγυρίσεις..

-το ξέρεις δεν είναι αλήθεια.. αν ήταν δεν θα την έπαιρναν από κοντά μου..
(ακούστηκε το κουδούνι)
-είναι όλα έτοιμα. ήλθε και η μαμά να πάρει την Έλλη. θα την χαιρετήσεις μετά.

-κοιτάω τους κύκλους στα μάτια μου.. όχι, δεν γέρασα, απλά έβγαλα το άθροισμα των πόνων και το σημείωσα.. η Έλλη;
-

θα την προσέχει η μαμά. θα την φέρει να σε δει.

-δεν σου συνέχισα το όνειρο..

-;

-η βροχή πάντα καθαρίζει τα αγριόχορτα που θεριεύουν πιο πολύ κάθε φορά.. χτες καθάρισαν και την ψυχή μου. και την παρέσυραν..

-είσαι κουρασμένη.

-όχι. πονάω. " φεύγω. μου φτάνουν όσα είδα". αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια. μη τους αφήσεις να μου την πάρουν. θα γίνω καλά και θα είμαι πάλι μαζί της.

-θα αργήσουμε μάτια μου.. σε παρακαλώ. (κλαίει)

-μα μού είχες πει θα φεύγαμε αύριο...

Μήνας τρίτος

Κρύφτηκε ο ποιητής
Στη πλάνη του νέου έρωτά του,
Και το ξαφνικό ξύπνημα της θλίψης
Τις υποσχέσεις σκόρπισε.

Σαν ιππότης , στο νησί του
Ο έρωτας εμφανίστηκε
Με πανοπλία λαμπερή
Και ο ποιητής θαμπώθηκε.

Και το πρόσωπό του- το φτιαγμένο
Από υακίνθους και χρώματα του πρωινού-
Χάθηκε, σε δρομάκια μέσα
Φανερώς τη νέα ηδονή γυρεύοντας.

Κρύφτηκε ο ποιητής,
Γιατί θυμήθηκε τον μαθητή
Που ημιμαθή άφησε
Για να αφιερωθεί στον νέο του έρωτα.

Και τώρα αυτός,
Τους ίδιους υακίνθους που έφτιαξαν
Τον ποιητή του, καπνίζει,
Λουλούδια από καιρό πεθαμένα,
Σαν στίχος που δεν χώρεσε
Στο ποίημα του έρωτα να μπει.

Delicta Juventutis Meae

Εν είδη ημερολογίου,
Λίγους στίχους αφήνω
Σαν διαθήκη μιας εντύπωσης:

Και πάλι αναπάντητα αφήνει
Τα ερωτήματα του έρωτά μου
Η πολυάσχολη αμφιβολία
Της ζωής σου.

Και εγώ, στη δευτερολογία
Της εξομολόγησής μου
Την ανάγκη μου,
Με στίχους ταξιδεύω

Για να βρουν εσένα,
Και με τις μουσικές
Σου
Στο ταξίδι σου να τους καις.

Μέχρι να έλθεις κοντά μου
Ένα μελαγχολικό
Του Οκτώβρη πρωινό
Για να σε αντικρίσω
Όπως ο χρησμός
Των λόγων σου προστάζει.

Μα φοβάμαι ότι
Ο χρησμός θα επαληθευτεί,
Και συναντήσεις θα υπάρξουν,
Βωβές συναντήσεις,
στη διαύγεια του τίποτα.