Les amours imaginaires

Για μια ακόμη φορά στον πέμπτο όροφο του Royal Festival Hall κοιτάω το Λονδίνο και το Southbank έχει αποκτήσει άμμο, κάτι ξύλινα κιόσκα που θυμίζουν το Brighton των 60's (που εμείς δεν ζήσαμε αλλά έχουμε την pop culture), και παράξενους χυμούς φρούτων, λίγο ήλιο να μαυρίσουμε λίγο πριν αρχίσει το requiem του Mozart.

Στο δρόμο για το μετρό (που βρίσκεται μια γέφυρα μακριά) παραστρατώ για να πάω δύο στάσεις πιο κάτω στο βραδυνό Λονδίνο όπου φυσάει αλλά το ποτάμι είναι υπέροχο με το φως από τα κτήρια και τα μικρά κυματάκια και τον σουρεαλισμό που κρύβει, όπως μια (άτυχη) φάλαινα που κάποτε είχα δει να κολυμπά εκεί.

Πάνω από ένα κεικ μελιού συνειδητοποιώ ότι αυτή που πίστευα ότι είναι η τυχερή της υπόθεσης τελικά είναι πιο ευάλωτη και νοιώθω παράξενα. Με έναν προστατευτικό τρόπο.

Λίγες ώρες νωρίτερα κάθομαι στα μπροστινά τραπεζάκια του Leon και κοιτάω τον κόσμο που περνάει από το Soho. Μια γυναίκα με ένα χέρι γεμάτο τατουάζ που δείχνουν πεταλούδες μού τραβάει τη προσοχή και βλέπω ένα δαχτυλίδι MacQueen στο ίδιο χέρι και το κρανίο που δείχνει έρχεται σε μια εξαιρετική αντίθεση με τις πεταλούδες. Φεύγει και σκέφτομαι, λόγω του αέρα που μπαίνει από τα ανοιχτά παράθυρα, ότι στα τελευταία 4 χρόνια το Λονδίνο έχει αλλάξει και χαίρεται κάθε λεπτό καλού καιρού με τον οιονδήποτε τρόπο.

Σε ένα σπίτι νοτιοανατολικά μια παρέα μικραίνει με το πέρασμα των ωρών μέχρι που μένει ένας απρόσμενα οικείος αριθμός και το πρωί με βρίσκει να φωτογραφίζω συντρίμια στον δρόμο απέναντι.

Στο μετρό κοιτάζω τον άντρα που κάθεται απέναντί μου και φαίνεται να προσέχει κάθε λεπτομέρεις του βαγονιού με ένα ιδιαίτερο βλέμμα ενώ θυμάμαι κάτι ανταλλαγές ιδεών για τραγούδια μέχρι αργά και μερικά πλάνα από ένα καναδικό φιλμάκι για έναν παράξενο έρωτα, 3 ανθρώπους και μερικά από τα καλύτερα πλάνα που έχω δει.

α, και εξαιρετικό soundtrack.

Και χαμογελάω ενώ το τρένο περνάει τους σταθμούς γρήγορα.

Και οι μέρες κυλούν μέχρι το live του Moby.

τραγούδι της ημέρας: Dalida- Bang Bang

(bonus track: vive la fete- exactement)