Bicameral Heirlooms

15 εικόνες από μια Λονδρέζικη άνοιξη

1. να ακούς fever ray χορεύοντας σε έναν παλιό σταύλο

2. η ξαφνική συνειδητοποίηση ότι το εξωφρενικά γοητευτικό αγόρι με το καρώ πουκάμισο στο μετρό είναι με αμφεταμίνες και μπύρα αλλά ακόμη ευγενικό όταν σε ρωτάει πώς να πάει στο Camden- βρισκόμενος κάτω από μια ταμπέλα που λέει, ξεκάθαρα, Camden Town.

3. η βροχή, αυτό το όμορφα βρεταννικό drizzle που πέφτει εκεί που δεν το περιμένεις για λίγα λεπτά και όλα είναι βρεγμένα σαν το Λονδίνο που σού έμαθε η pop culture.

4. να ακούς το be the one του Moby περιμένοντας τον ίδιο τον Moby.

5. να μην βλέπεις τον Moby γιατί το τελευταίο μετρό φεύγει.

6. ο ήχος ενός ταξί που πλησιάζει το σπίτι σου στις 3 το πρωί σε μια άδεια γειτονιά. Και μετά τα γρήγορα βήματα στη σκάλα, το κλειδί στη πόρτα, και ένα γνώριμο πρόσωπο. Ένα thank you στον οδηγό και μετά τσιμπιέσαι.

7. στο Barbican έχει κάτι από 1960, ίσως τα χρώματα, ίσως η μοκέτα. Μια παράσταση σαν show του MacQueen, μια ηθοποιός μάς βγάζει φωτογραφίες και ακολουθεί μια μια υπέροχη παράσταση.

8. Στο ανοιχτό θέατρο στο Regent's Park βλέπουμε μια παράσταση από ένα βίβλιο που όταν το διάβασα στα 14 με έκανε να αμφισβητώ την ανθρώπινη φύση. Τα φύλλα στα δέντρα έκαναν έναν υπέροχο ήχο ενώ μετά, το περπάτημα μέσα από το πάρκο και τη λίμνη του μας κάνει να συζητάμε την ομορφιά του να μένεις στο Λονδίνο και να το ξέρεις σας σπίτι σου.

9. κάτι τυχαίες στιγμές όπου συνειδητοποιείς ότι με τους φίλους σου είσαι τόσο κοντά ώστε λέτε τα ίδια πράγματα ταυτόχρονα χωρίς να ξέρετε γιατί.

10. ένα πρωί στο Βρεταννικό Μουσείο, τα μάρμαρα του Παρθενώνα, κάτι μούμιες και άλλα εκθέματα που βρίσκονται σε ανοιχτό διάλογο με το Βερολίνο, γνωστό και ως ταξίδι ζωής.

11. το Shard από κοντά.

12. ένας περίπατος στη Tate Modern και μια ερωτική εξομολόγηση στο, πιθανότατα, πιο όμορφο κτήριο του Λονδίνου.

13. Ο πορτοκαλί ήλιος στο σούρουπο στη Millennium Bridge την ώρα που φυσάει και μυρίζει το νερό και όλα αυτά να θυμίζουν Σίφνο (!).

14. να γυρνάς σπίτι και να είναι χάραμα.

15. ένα βράδυ στο Shoreditch με απρόσμενα επιτυχημένο outfit, απροσδόκητα πολλούς έλληνες στο δρόμο, μια οθόνη να παίζει το pulp fiction, κρανία αιγοπροβάτων (!) στο φωτιστικό του πιο απαίσιου μαγαζιού που έχω δει στο Λονδίνο. Αλλά είχε fun.

τραγούδι της ημέρας- Moby- everloving

Les amours imaginaires

Για μια ακόμη φορά στον πέμπτο όροφο του Royal Festival Hall κοιτάω το Λονδίνο και το Southbank έχει αποκτήσει άμμο, κάτι ξύλινα κιόσκα που θυμίζουν το Brighton των 60's (που εμείς δεν ζήσαμε αλλά έχουμε την pop culture), και παράξενους χυμούς φρούτων, λίγο ήλιο να μαυρίσουμε λίγο πριν αρχίσει το requiem του Mozart.

Στο δρόμο για το μετρό (που βρίσκεται μια γέφυρα μακριά) παραστρατώ για να πάω δύο στάσεις πιο κάτω στο βραδυνό Λονδίνο όπου φυσάει αλλά το ποτάμι είναι υπέροχο με το φως από τα κτήρια και τα μικρά κυματάκια και τον σουρεαλισμό που κρύβει, όπως μια (άτυχη) φάλαινα που κάποτε είχα δει να κολυμπά εκεί.

Πάνω από ένα κεικ μελιού συνειδητοποιώ ότι αυτή που πίστευα ότι είναι η τυχερή της υπόθεσης τελικά είναι πιο ευάλωτη και νοιώθω παράξενα. Με έναν προστατευτικό τρόπο.

Λίγες ώρες νωρίτερα κάθομαι στα μπροστινά τραπεζάκια του Leon και κοιτάω τον κόσμο που περνάει από το Soho. Μια γυναίκα με ένα χέρι γεμάτο τατουάζ που δείχνουν πεταλούδες μού τραβάει τη προσοχή και βλέπω ένα δαχτυλίδι MacQueen στο ίδιο χέρι και το κρανίο που δείχνει έρχεται σε μια εξαιρετική αντίθεση με τις πεταλούδες. Φεύγει και σκέφτομαι, λόγω του αέρα που μπαίνει από τα ανοιχτά παράθυρα, ότι στα τελευταία 4 χρόνια το Λονδίνο έχει αλλάξει και χαίρεται κάθε λεπτό καλού καιρού με τον οιονδήποτε τρόπο.

Σε ένα σπίτι νοτιοανατολικά μια παρέα μικραίνει με το πέρασμα των ωρών μέχρι που μένει ένας απρόσμενα οικείος αριθμός και το πρωί με βρίσκει να φωτογραφίζω συντρίμια στον δρόμο απέναντι.

Στο μετρό κοιτάζω τον άντρα που κάθεται απέναντί μου και φαίνεται να προσέχει κάθε λεπτομέρεις του βαγονιού με ένα ιδιαίτερο βλέμμα ενώ θυμάμαι κάτι ανταλλαγές ιδεών για τραγούδια μέχρι αργά και μερικά πλάνα από ένα καναδικό φιλμάκι για έναν παράξενο έρωτα, 3 ανθρώπους και μερικά από τα καλύτερα πλάνα που έχω δει.

α, και εξαιρετικό soundtrack.

Και χαμογελάω ενώ το τρένο περνάει τους σταθμούς γρήγορα.

Και οι μέρες κυλούν μέχρι το live του Moby.

τραγούδι της ημέρας: Dalida- Bang Bang

(bonus track: vive la fete- exactement)

The Week of the Fox

Χάλασε λίγο ο καιρός και το αέρας μπαίνει κρύος το βράδυ. Είναι από εκείνες τις Κυριακές που όλο κάτι φοβάσαι. Κρατάω στα χέρια μου μια κάρτα από το πανεπιστήμιο και αναρωτιέμαι τι θα κάνω.

Καθάριζα σήμερα και βρήκα, κάτω από τη ντουλάπα, ένα δώρο που σε λίγο θα κλείσει χρόνο. Το είχα ξεχάσει εκεί κάτω, να μαζεύει σκόνη. Ούτε ξέρω γιατί μού το πήραν, ακόμη το βλέπω και διαπιστώνω ότι δεν έχει καμμια χρησιμότητα, ούτε πρακτική ούτε συναισθηματική.

Αλλά όλα αυτά δεν έχουν σημασία όταν έρχεται ένα βράδυ που το περνάς ακούγοντας βιεννέζικη μουσική, τρώγοντας ιταλικά πιτάκια σε έναν φούρνο με τρεχούμενα νερά, πίνοντας γαλλικό κρασί σε ένα υπόγειο μπαρ με αποκεφαλισμένες Barbie στο ταβάνι, ένα τεράστιο χρυσόψαρο σε μια γυάλα, τη Samantha Fox να τραγουδάει και αναμνήσεις από τα ξυραφάκια Venus.

Και έτσι ξαφνικά η ζωή στο Λονδίνο άλλαξε, τα ποδήλατα επέστρεψαν, ένας βασιλικός γάμος με έκανε να σκεφτώ πόσο παράξενος λαός είναι οι νησιώτες εδώ, ενώ έχω αρχίσει να χαίρομαι με πράγματα που δεν έχουν γίνει ακόμη.

τραγούδι της ημέρας: Τα παιδιά κάτω στον κάμπο