Wednesday 4 February 2009

Να με θυμάσαι όμως την άνοιξη


Κοιμόμουν. Ξύπνησα επειδή ένιωσα μια στιγμιαία δύσπνοια. Μα ο ύπνος με ξαναπήρε τόσο γρήγορα που δεν κατάλαβα καν ότι είχα ξυπνήσει. Ήταν σαν όνειρο.
Μακάρι.

Ήμουν σε ένα πάρκο. Φθινόπωρο μα ήταν όλα τόσο πράσινα. Σχεδόν ψεύτικα. Δεν μπορεί να ήταν έτσι σκέφτηκα.

Άρχισα να αιωρούμαι και τότε είδα ότι κάτω από το πάρκο αυτό, υπήρχε ένα άλλο πάρκο, ένα πάρκο του Κάτω Κόσμου. Ήταν ποιο φοβερό, μα και πιο όμορφο. Πιο αληθινό. Ξεκινούσε εκεί όπου τελείωναν οι ρίζες και οι βάσεις όλων των πραγμάτων που είδα στο πάρκο στην επιφάνεια.

Τότε είδα και ανθρώπους. Σκιές μάλλον. Όχι άνθρωποι. Δεν μιλούσαν. Μια γυναίκα με ένα παιδί δίπλα της. Φαινόταν να κλαίει αλλά δεν έβγαζε ήχο. Και η γυναίκα δεν έκανε τίποτα.
Ένα πέτρινο άγαλμα βυθιζόταν στο νερό.

Περπάτησα και ένιωθα και πάλι να αιωρούμαι. Το πάρκο σιγά-σιγά μού απεκάλυπτε τους υακίνθους του και τα κρίνα του. Μόλις πλησιάζα όμως μαραίνονταν και έμενε μόνο σκόνη.
Πιο πέρα είδα μια πλάκα. Δεν είχε όνομα πάνω. Μόνο μια επιγραφή: ‘Ο παράδεισος δεν είναι για μένα’.

*******
Έχει παγωνιά. Περνάω δίπλα από έναν πλινθόκτιστο τοίχο. Σε περιμένω να έλθεις. Αλλά ξέρω ότι δεν μπορείς. Αλλά περιμένω. Ξυπνάω.

Με καλύπτει το νερό. Δεν ξέρω πώς μπήκε στο δωμάτιο. Ήμουν στο κρεβάτι και ένιωσα ένα κύμα να έρχεται από κάτω. Οι λέξεις τυλίγουν τον λαιμό μου. Ξέρω. Ήλθε το σκοτάδι να μου ξεπληρώσει ό,τι μού πήρε. Αλλά δεν το κάνει. Οι λέξεις με πνίγουν. Ξυπνάω.

Φύτεψα ένα τριαντάφυλλο κάτω από μια βελανιδιά. Οι ρίζες της περικύκλωσαν το μικρό τριαντάφυλλο. Δεν έπρεπε να το κάνω. Μητέρα, μάθε μου να μεγαλώσω και να μπορέσω να φύγω από τις ρίζες. Με πνίγουν. Ξυπνάω.

Κάθομαι στο κρεβάτι. Κοιτάζω το ταβάνι. Κινείται. Το μυαλό μου το βλέπει. Είναι καθαρό. Μόνο συνείδηση δεν έχει. Θυμάμαι εκείνη τη γυναίκα στο μετρό. Μού κρατάει το χέρι. Κοιμάμαι.

Σαν λευκή κιμωλία σε μαυροπίνακα τα κόκκαλά μου θρυμματίζονται. Ξυπνάω.

Κάτι μεταλλικό απλώνει το κρύο του άγγιγμα πάνω μου. Και κοκκινίζει. Ξυπνάω.

Έμεινα χωρίς οικογένεια. Χωρίς δουλειά. Απελευθερώθηκα από τις ανάγκες μου. Και σε έφερα κοντά. Αλλά ούτε τότε με ήθελες.

Μπορείς να με ακούσεις; Το έχω ξαναζήσει αυτό σου λέω. Μού λείπεις. Ήθελα να σου μιλήσω για τον.. Ξυπνάω.

Μια γυναίκα μαζεύει λίγα από τα πράγματα της. Χωρίς θόρυβο. Ένας άντρας είναι στην πόρτα και παίζει με κάτι κλειδιά. Η γυναίκα προσπαθεί να φύγει. Την βλέπει. Όχι... Γιατί...; Το παιδί της στο βάθος κλαίει. Ξυπνάω.

Συγγνώμη για την αδυναμία μου. Ήρθε η ώρα να φύγω. Να με θυμάσαι όμως την άνοιξη.


2007

18 comments:

Ο ψεύτικος Πέτρος said...

Arkei na aanthiseis gia na se myrisoume

apparos said...

Δεν ξέρω αν εμπνεύστηκες από γεγονός αλλά ο χειρότερος μου ύπνος είναι αυτός. Διακοπτόμενος από όνειρα-ανησυχίες

Anonymous said...

Den mporo na krino poli...alla mou arese poli :)
Mipos na epistrepsei to 2007 stin skepsi sou kai na arxiseis na grafeis pali paromoia pragmata?

tovenito said...

ανατρέχοντας στο σωτήριο έτος 2007 διαπιστώνω ότι συνέβησαν τα εξής:
Απαγόρευση καπνίσματος σε δημόσιους χώρους στη Γαλλία
Έναρξη του νέου κινέζικου έτους που είναι το έτος του χοίρου
Ανακοίνωση των 7 νέων θαυμάτων του κόσμου
Φεστιβάλ Ντομάτας στην Ισπανία
Το μεγαλύτερο τηλεσκόπιο θα τεθεί σε λειτουργία στα Κανάρια Νησιά
Η θητεία του Λιβανέζου προέδρου Λαχούντ εκπνέει

θα σε θυμόμαστε

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

Πέτρο θα το κοιτάξω. αν και είμαι παντός καιρού :-ρ

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

apparos το ίδιο πρόβλημα είχε και προέκυψε αυτό. κι εμένα το χειρότερό μου είναι..

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

konstantine γιατί, δεν έγραφα ωραία και το 2008;

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

tovenito, αξέχαστος θα σου μείνω, χοχοχο. ματς!

stella said...

ti egine tote erwteytikes?

e pes mas

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

stella, όταν έγραψα το κείμενο, είχα κλείσει περίπου 2 μήνες εδώ (μάλλον λιγότερο), ερωτευμένος δεν ήμουν πια (μπερδεμένη κατάσταση), γενικά ήταν μια περίεργη εποχή με πολλές αλλαγές.

αλλά όλα καλά.

Anonymous said...

Γεγονότα και σκιές γεγονότων...

Πάρκα και σκιές πάρκων...

Ύπνος και όνειρα...

Πραγματικότητα και παγωνιά...

Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός...

Και μετά ήρθε η πραγματική Άνοιξη

Ενδιαφέρον το κείμενο

Vam33 said...

ωραίο κείμενο σαν όνειρο...

Axis Mundi said...

Η άνοιξη τελικά ήρθε νωρίς.
Πολύ δυνατό κείμενο.
Την καλησπέρα μου

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

Odipore, η άνοιξη εδώ αργεί ή έρχεται για λίγο και φεύγει.. αλλά τουλάχιστον έρχεται.

καλό βράδυ!

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

Vam33, κάπως έτσι ξεκίνησε. όχι απαραίτητα καλό..

ευχαριστώ :-)

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

Axis Mundi με διαλείμματα ήλθε αλλά οκ.. καλώς ήλθες!

PN said...

Εμένα γιατί αυτό μου κάνει όλο για μια εξαιρετική ερωτική επιστολή; Μπορει να κάνω και λάθος βέβαια, αλλά εμένα κάτι τέτοιο μου έβγαλε!

Τελικά μάλλον πάντα πρέπει να θυμόμαστε την άνοιξη. Ξέρεις γιατί; Γιατί η πουτάνα...ό,τι και να γίνει...θα έρθει κάποια στιγμή και εμείς πρέπει να είμαστε σε θέση να ξέρουμε να τη ζούμε. Έχουμε και "αλλεργίες" βέβαια...αλλά ποιος τις χέζει μωρέ; Εεεεε;

Ο Μικρός Ναυτίλος said...

VK, το δεύτερο κομμάτι αυτό ήθελε να είναι. δεν ήξερα αν το πέτυχε, έχουν περάσει και σχεδόν δύο χρόνια από τότε.. αλλά για να το λες εσύ, σε πιστεύω :-)

κι εγώ πιστεύω ότι κάποτε θα έλθει, και οι αλλεργίες περνούν, δεν είναι τίποτα :-)

καλημέρες!!