Konna yume wo mita (όνειρα)

Επιστολή 1.

Το πρωί στο μετρό πιάνομαι από έναν στύλο να κρατηθώ και είναι παγωμένος. Φτάνω στο γραφείο νωρίς και δεν έχω όρεξη. Μετά τα χτεσινά νόμιζα ότι όλα πέρασαν.

Μετά τις 3 δεν έχει δουλειά στο γραφείο και πατάω τα πλήκτρα για να ακούγεται ότι κάνω κάτι. Στο σπίτι αλλάζω τα λουλούδια στο βάζο και βάζω ένα ποτήρι κρασί.

Μέχρι που χτυπάει το τηλέφωνο. Και δεν το περίμενα. Στη Victoria με μια κούπα τσάι η ένταση των προηγούμενων ημερών περνάει χωρίς εξηγήσεις και πολλές κουβέντες. Απλά κοιταζόμαστε. Στο ισπανικό εστιατόριο τα tapas είναι πολλά. Οι εξηγήσεις συνεχίζουν να έρχονται με τα μάτια. Με ταίζεις χωρίς να νοιάζεσαι για το αν μας κοιτάξει κανείς.

Ξύπνησα τσαντισμένος το πρωί. Σε λίγο θα κοιμηθώ όπως την παρασκευή στη Ρώμη.

Καληνύχτα.

Back to square one

Παρασκευή και γτάνουμε στο αεροδρόμιο της Ρώμης. Ένα λεωφορείο μας πάει στο κέντρο όπου παίρνουμε το μετρό για το ξενοδοχείο. Το μετρό της Ρώμης ήταν βρώμικο, σκοτεινό, δαιδαλώδες και όχι ιδιαίτερα πρακτικό. κατεβαίνουμε στη στάση μας, ακολουθούμε τις πινακίδες που λένε uscita και μας βγάζουν σε μια κλειστή έξοδο.

Με νοήματα και σπαστά αγγλικά κάτι ιταλίδες μας λένε προς τα που να πάμε. Αναρωτιέμαι πώς άνθρωποι στην ηλικία μας δεν μαθαίνουν μια ξένη γλώσσα ακόμη. Η υγρασία με έχει κάνει ήδη να αισθάνομαι υγρός.

Κι εσένα αλλά δεν γκρινιάζεις. πολύ.

Η πρώτη μας βόλτα μας βρίσκει να κατεβαίνουμε την Via Vittorio Veneto. Παντού καλοντυμένοι ιταλοί και ησυχία. περιέργως. περναμε απέναντι (εγώ κοιτώντας στη λάθος πλευρά του δρόμου) και κατεβαίνοντας, μέσα από διάφορα σοκάκια γεμάτα μαγαζιά με παγωτά, ακούμε τρεχούμενο νερό.

Η Fontana Di Trevi, θυμίζει σκηνικό του Felini. Τα αγάλματά της μοάζουν να θέλουν να φύγουν από εκεί, και να απελευθερωθούν. και δεν είναι τα μόνα

Στο μαγαζί με τα παγωτά αποφασίζουμε να πάρουμε κάτι και αρχίζεις να με πασαλείβεις. και δεν μας νοιάζει. τριγύρω ακούμε ελληνικά, και περπατώντας φτάνουμε στο Πάνθεον. Είναι κλειστό γιατί είναι αργά, και καθόμαστε στις κολώνες του. Στη Via del Corso, στο βαθος βλέπω ένα μεγάλο κτήριο και θέλω να πάω. χατήρι δεν χαλάς.

Στο μνημείο του Vittorio Emanuele II, χαζεύω τη μεγαλοπρέπειά του και τις αιώνιες φλόγες που καίνει στο μνημείο του αγνώστου στρατιώτη.

Σε μια πόλη που λέγεται αιώνια, και μπροστά στις φλόγες αυτές, τίποτα δεν φαίνεται αιώνιο. παρά μόνο εφήμερο.

Ο γυρισμός παραμένει το καλύτερο σημείο του ταξιδιού. ξέρεις γιατί.

Το Βατικανό την άλλη μέρα είναι γεμάτο κόσμο που περιμένει να προσκυνήσει την εκκλησία (που ακόμη δεν θυμάμαι σε ποιον είναι αφιερωμένη). Το αγνοούμε και πηγαίνουμε στο Μουσείο. Στη Καπέλα Σιστίνα βλέπω το άγγιγμα του Αδάμ. Είναι κάπως αστείο το πώς ο Μιχαήλ Άγγελος ήθελε να δείξει την επιθυμία του ανθρώπου να φτάσει τον Θεό. ενώ δεν μπορεί να αγγίξει έναν άλλον άνθρωπο..

Στη γέφυρα της Μαργαρίτας, ο Τίβερης φαίνεται στάσιμος και ρηχός.

Στο Λονδίνο ισχύει το ίδιο.

Το βράδυ η αναζήτηση φαγητού αποδεικνύεται πιο δύσκολη από ό,τι υπολογίζαμε. Τα περισσότερα μαγαζιά έχουν μια αισθητική, το λιγότερο κιτς, το φαγητό δεν είναι κάτι εξαιρετικό και η απογοήτευση είναι έκδηλη. Η νύχτα περνάει άσχημα αλλά τουλάχιστον γρήγορα.

Το επόμενο πρωί η Ρώμη είναι ηλιόλουστη και ζεστή. Στο γρασίδι κάτω από το Κολοσσαίο σωριάζομαι και μου βγάζεις φωτογραφίες. Η αρχαία αγορά είναι εντυπωσιακή. πολλά θυμίζουν Ελλάδα. η κακή συντήρηση του Κολοσσαίου, τα έργα που κάνουν τριγύρω και έχουν πληγώσει την αισθητική αυτού του κομματιού της πόλης.

Στο γυρισμό όλα είναι πιο ήρεμα. στο Λονδίνο φτάνουμε με μία ώρα καθυστέρηση και είναι αργά για να πάρω μετρό. στην ουρά για ταξί κάνεις παζάρια για τη διαδρομή μου ως το Kensington. Ζητάω να φυγεις, έχω νεύρα από τη συμπεριφορά σου στο ταξίδι αλλά δεν λες να το κάνεις.

Σε καληνυχτώ. φτάνω σπίτι και νιώθω να είμαι back to square one. και χωρίς την ανταμοιβή που παίρνεις κάθε φορά που περνάς από την αφετηρία.

γαμημένη monopoly.

Εισερχόμενα 1-3

Δυσκολεύομαι να βρω λέξεις. Για να κάνω το οτιδήποτε. Σήμερα ήταν μια μέρα χωρίς κουβέντες πολλές. ήσυχη.

το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω τον λόγο. και δεν ξέρω πώς να ρωτήσω. είναι δύσκολο να βάλω τις λέξεις σε μια σειρά. και να τις προφέρω. δεν τις προφέρω σωστά. ούτε στον σωστό χρόνο, είναι σαν μια αποτυχημένη αλληλουχία γραμμάτων, τόνων, σημείων στήξεως και αισθημάτων. σπάνια βρίσκουν τον στόχο τους.

τον παραλήπτη τους.

είναι καλύτερη λέξη. είδες; πάλι λάθος έκανα.

****

Θυμάσαι τη θέα από εκεί; μιλούσαμε για την αγοραφοβία σου. εγώ έκρυβα τη δική μου υψοφοβία για να νιώσεις καλύτερα.

"οι φοβίες δεν είναι τίποτα όταν τις περνάς με κάποιον. "

έτσι πιστεύεις; πάντα εκεί είναι. απλά όταν είσαι με κάποιον γίνονται κάτι άλλο. δεν σε αφήνουν ποτέ.

****

ό,τι και να γίνει, θα θυμάμαι εκείνο το παγωτό φράουλα.

α, και ένα βράδυ στην Via Del Corso. και ας είναι μόνο αυτό.

If I was a painter, I would be Millais

Μετά από τη πρόσκληση του Antoine, βάζω έναν πίνακα που με είχε κάνει να νιώσω κάτι έντονο όταν τον είδα, και ένα ποίημα. το ποίημα δικό μου. Ο πίνακας είναι ο θάνατος της Οφηλίας, του Millais.

Κατέβηκα μόνος
Στη λίμνη της λήθης,
Χωρίς τη βαριά
Πανοπλία του έρωτα.

Και συνάντησα μια νεράιδα
Νεκρή στην όχθη
Με το φόρεμά της να απλώνεται
Και σαν γοργόνα να τη δένει στο νερό.

Και ο αέρας της έλεγε τραγούδα,
Μα δεν ξυπνούσε,
Και το νερό της έλεγε μίλα,
Μα δεν σάλευε,

Και η λίμνη της έλεγε ξύπνα,
Μα δεν αποκρινόταν,
Και ο βυθός της έλεγε σήκω,
Μα δεν απαντούσε.

Και τότε αναρωτήθηκα :
‘ μπορεί το λογικό της
να είναι θνητό σαν τη ζωή μιας μανόλιας;’
και άκουσα να λέει:

‘ πέθανα για την αλήθεια
κι είμαστε αδέλφια, αφού
πέθανες για τον έρωτα,
σώπασε. ‘

2

Ημέρα Κόκκινη.

Η πόλη υγρή και ζεστή. όπως τα σώματά μας, παρά το ανοιχτό παράθυρο. Το τζάμι απλά κάνει την υγρασία πιο έντονη ενώ το ανοιχτό παράθυρο προσφέρει τους ήχους του απέναντι πάρκου.

Η αλμύρα στο μπράτσο σου συνεχίζει να με κάνει να νιώθω όπως την πρώτη φορά. Δεν είναι και τόσο παλιά κιόλας. Αλλά δεν φαίνεται πουθενά.

Στη Fontana di Trevi αρνούμαι να ρίξω κέρμα. πολύ τουριστικό. εξάλλου δεν θέλω να ξαναγυρίσω στη Ρώμη. όχι μόνος μου. Τα στενάκια θυμίζουν Μεσόγειο, σε μια πόλη όπου όλα είναι αρχαία. και εμείς το μόνο νέο.

Στο μνημείο του Vittorio Emmanuele διασχίζω τον δρόμο κοιτώντας ανάποδα και με πιάνεις για να με σταματήσεις. το κρατάς περισσότερο από όσο χρειάζεται για να μη πάθω τίποτα. σταματάω στη μέση και χαμογελάω. ένας ιταλός κορνάρει και μου χαλάει το σκηνικό. η υγρασία συνεχίζει να μας ενοχλεί αλλά κανείς δεν παραπονιέται.

Πασαλείβομαι με το παγωτό σαν παιδάκι και γυρνάμε στα στενά προς τη Via Con Doti. Η υγρασία φαίνεται στους φανοστάτες και στο πρόσωπό σου. ίσως όμως είναι τα μάτια.

Μέρα μπλε.

Πιο σοβαρή από τη φύση της. αν και δεν καταλαβαίνω γιατί. Στα σκαλιά της Ισπανίας αγοράζουμε κάστανα και περπατάμε. μ'αρέσει που πέφτουμε συνέχεια ο ένας πάνω στον άλλον.

Η συζήτηση σοβαρεύει και προτιμώ να βλέπω την θέα προς το Βατικανό.

Μέρα αθέατη.

Δεν ξέρω πια τίποτα. Στο τρένο η κούραση φαίνεται και όλα ξεχνιούνται με ένα απολογητικό μήνυμα λίγο μετά. και μερικά τηλέφωνα.

όλα αυτά που είχες πει, μοιάζουν με ένα έρημο βέλος. και σε καληνυχτίζω.

Παρασκευή και η μισή μέρα εκτός. έχω να προλάβω αεροπλάνο. για ένα ταξίδι που κανόνισα χτες το βράδυ.

Ανυπομονώ.

Στη δουλειά εμφανίστηκα ψιλοπιωμένος χτες. Και με κατάλαβαν (δεν είναι και δύσκολο). Φοβάμαι ότι θα γίνω σαν ήρωας του generation X.

όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό. απλά όχι τώρα.

πριν από 2 μόλις χρόνια, αν μού έλεγε κάποιος να κάνω κάτι χωρίς σκέψη δεν ξέρω τι θα έκανα. τώρα πια, το να πάω ταξίδι με κάποιον που ξέρω μια βδομάδα είναι ό,τι πιο λογικό.

ή και όχι.

αλλά δεν με νοιάζει.

θα έπρεπε;

χτες το βράδυ απέναντι από την tate είχε ησυχία. ήταν περασμένες 11. μόνο εμείς, ένα πουλί που έψαχνε τροφή στο ποτάμι, και τα φώτα από την tate να φαίνονται στον Τάμεση. Σου είπα να κάτσουμε λίγο δίπλα στην όχθη που μ'αρέσει.

"εντάξει μικρέ".

και δεν το μετάνιωσα.

στο γραφείο πάλι χάζευα αντί να δουλεύω. και πάλι με κατάλαβαν. ελπίζω να μην με απολύσουν όσο θα είμαι διακοπές.

22.50.

κοιτάω τα ρούχα απλωμένα στο κρεββάτι. στο ραδιόφωνο παίζει μελωδία. θέλω να τα βάλω μέσα στη τσάντα και να φύγω. αλλά θα αργήσει ακομη.

"και η ερημιά απλώνει ξανά, ποτάμι που κυλά, τη θάλασσα ζητά."

ένα ποίημα θυμάμαι από χτες. σε ανύποπτη στιγμή στη νότια όχθη.

τόσο που κάθε άλλη στιγμή να φαίνεται ανούσια.

ίσως και να είναι.

και μια καληνύχτα στην Westminster Bridge. στο μόνο μέρος της πόλης που με κάνει και νιώθω ότι είμαι στο Λονδίνο.

"κι αν είναι λόγια δύσκολα, είναι τα αγαπημένα"

22.58

παράφορη ανυπομονησία. μια επικείμενη απόλυση στη δουλειά. μπορεί να ανησυχώ και αδικαιολόγητα.

22.59

συνειδητοποιώ ότι γράφω ασυναρτησίες.

οι REM παίζουν στο ράδιο με τη γνωστή καθυστέρηση του δορυφόρου. everybody hurts. καλό είναι να το θυμάσαι στο πίσω μέρος του μυαλού σου.

από δευτέρα.

Προβολείς α-δ

Είσοδος

έντονη, όχι ιδιαίτερα διακριτική. Η πόρτα ακούγεται στο βάθος.

Στάσιμο ηλιόλουστο

Η πρώτη εικόνα το πρωί είναι ο ήλιος που μπαίνει από τα μισόκλειστα στόρια. Σκεπάστηκα πάλι πολύ και έχω ιδρώσει. Το μπράτσο σου έχει μια αλμύρα στη γεύση. Ο αέρας που μπαίνει από το ανοιχτό πια παράθυρο καθαρίζει τη θλίψη του πρωινού και τις δεύτερες σκέψεις. Και μετά δεν μας μένει τίποτα.

Χωρικό 1. Αδιευκρίνιστης φύσης.

Δεν ήξερα ότι ένα μήνυμα θα μπορούσε να είναι τόσο πιεστικό. ίσως φταίει η διαφορά κουλτούρας. Και νοοτροπίας μεταξύ των δύο χωρών μας. ίσως να φταίω κι εγώ. Δεν ξέρω.

ίσως να είναι και δικαιολογίες.

Χωρικό 2. Ξεκάθαρης φύσης.

Τα σεντόνια στο πλυντήριο. Το παρατηρώ από μακριά, το πώς γυρνάει συνέχεια. Κλείνω το πορτάκι του.

Δίπλα με μια κούπα τσάι κοιτάω τα μάτια σου. Πάντα μού αρέσει να τα κοιτάω. Ακόμη και αν δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο χρώμα. Αυτή τη φορά έχουν το χρώμα που τους δίνει κάθε φορά ο ήλιος.

Πάλι φαγητό για δύο. Καιρό είχα να το κάνω αυτό. Διακρινώ έναν θυμό και μια αμηχανία. Κάτι που θες να πεις αλλά δεν μπορείς να βρεις ευγενικό τρόπο.

Δεν κρύβω την ανασφάλειά μου. Και αυτό λάθος είναι.

Έξοδος.

TBC

Μερικές σκέψεις υπό σημαία ευκαιρίας

Έλαβα ένα μειλ σήμερα, από προώθηση. Συνήθως δεν τα διαβάζω αυτά αλλά το είχε στείλει ένας αγαπημένος μου άνθρωπος και το διάβασα.

Εν ολίγοις, κατέληγε στο ότι είναι σημαντικό να κάνουμε κάτι για το καλό ενός άλλου ανθρώπου και ας μη βγάλουμε τίποτα από αυτό.

ίσως ακούγεται λογικό αλλά δεν το λες και συνηθισμένο.

Για κάποιο λόγο το Λονδίνο κάθε μέρα μού φαίνεται και πιο όμορφο. Καμμια φορά δεν το πιστεύω ότι είμαι εδώ. Πρέπει να δω την Tower Bridge από το γραφείο για να το πιστέψω.

***

Κάποτε μού άρεσαν τα πρώτα ραντεβού. Ακόμη μού αρέσουν. Αλλά τα κανονικά. Που έχουν μια αλήθεια.

Η επόμενη μέρα σπανίως μ'αρέσει.

***

Με ενοχλεί όταν οι άνθρωποι αλλάζουν. Δεν εννοώ την φυσική και αναπόδραστη αλλαγή, που είναι καλό να συμβαίνει. Εννοώ την αδιακιολόγητη αλλαγή, την-τώρα έχω σχέση και δεν σας χρειάζομαι πια εσάς για παρέα αλλαγή.

***

Με ενοχλεί να χαίρομαι για κάτι και να χάνω τον ύπνο μου. Και τελικά να καταλήγω απλά να χάνω μερικές ώρες ύπνου.

***

Μ'ενοχλεί άνθρωποι να παίρνουν θάρρος που δεν τους έχω δώσει.

***

Μ'αρέσει ο ήλιος που μπαίνει από το παράθυρο στο γραφείο. Και ότι ζω σε μια πόλη που έχει ποτάμι.

Δελτίο καιρού Οκτωβρίου

Έβρεξε χθες.
Ούτε που κατάλαβα τίποτα.
Ήμουν απασχολημένος να σκέφτομαι
Τι πρόβλημα συνάντησαν τα λόγια σου
Και στη γραφειοκρατία των συνόρων πιάστηκαν.

Υπήρξαν προβλήματα άκουσα.
Πλημμύρες, νερά πολλά
Παρέσυραν κιβώτια με νότες,
Μιαν αλφάβητο σε θέση μάχης,
Χρώματα του πρωινού
Και υάκινθους ανθισμένους στο παρτέρι.

Ξεριζωμός χρωμάτων, μελωδιών,
Πρόχειρων ποιημάτων και
Ανθισμένων απουσιών.
Παρέλυσε το κράτος να τα σώσει
Μην και τα ξεβράσει το κύμα σε λάθος
Κώδικα και καταλάβεις άλλα.

Έκλεισαν τα σύνορα, να αποκλείσουν
κι άλλες τέτοιες βροχές
μη θρηνήσει κι άλλα θύματα
το κέρινο ομοίωμα της τέχνης.
Αποκλείστηκαν και τα λόγια σου εκεί.

Μάταια. Αύριο πάλι θα βρέξει,
Τα λόγια θα βαρεθούν να περιμένουν
Και υπόστεγο θα ψάξουν.
Χάρτινο θα είναι, κι όσο αντέξει.

Dans les rues de Londres (ανοιχτή επιστολή και άλλα)

Το London Eye φαίνεται σαν την rainbow flag από την Westminster Bridge.

Θυμάμαι για άλλη μία φορά πόσο καιρό έχω να σε δω. Και κυρίως πόσες φορές δεν σε είδα. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τι χρώμα ήταν τα μάτια σου, μπλε, πράσινα. Δεν ήταν εύκολο να πω.

Στο μυαλό μου τριγυρίζουν οι στίχοι από το Dans les rues de Londres.

mais tu sais, ton âme est belle dans les rues des Londres

J'ai puisé plus de lumières

qu'il n'en faut pour voir

Χριστούγεννα στον Σταθμό Λαρίσης, σε μια αφιλόξενη αποβάθρα. Πριν το ταξίδι. Αύριο, μια άλλη χώρα.

Καλοκαίρι, στην Οία, κομμάτι ενός κλισέ. Ο ήλιος πέφτει και είμαστε εκεί, ήταν όπως σε όλα τα άλλα μέρη. Αλλά ο ήλιος δεν είχε σημασία.

Είχαμε βρει μια άκρη σε εκείνα τα ερείπια, σαν παλιό κάστρο έμοιαζε. Εγώ με την υψοφοβία να γκρινιάζω ότι μπορεί και να πέσω. Και μού είπες ότι θα με κρατήσεις.

Ένα απόγευμα στο Metropolis. Μήνες μετά, μπροστά σε κάτι CD's της PJ Harvey, γύρισα δεξιά τυχαία και ήσουν εκεί.

Δεν ήξερα καν ότι είχες γυρίσει.

Ξύπνησα και θυμήθηκα κάτι που είχα ξεχάσει για καιρό. Ένα μήνυμα υπήρχε στο τηλέφωνό μου. "Σ'αγπάω τόσο πολύ. Ζεις;"

Απαντάω και θυμάμαι το φυτό που φωτογράφιζα χτες σε έναν ξεχασμένο δρόμο στο Notting Hill.

Είχαμε βρει μια άκρη, μια γωνιά σε ένα νησί στον ουρανό. Και κοιτούσαμε τους ανθρώπους από κάτω και γελούσες επειδή φαίνονταν μικροί. Σαν να μπορείς να τους κρατάς στο ένα σου χέρι. Και να κάνεις ό,τι θέλεις.

Είχα σημειώσει τη θέση αυτού του μικρού νησιού σε ένα χαρτάκι, χειρόγραφο σημείωμα με οδηγίες. Από πάνω του κάποιος έγραψε τυχαία κάτι άλλο και δεν κατάφερα να θυμηθώ που είναι. Είχα μόνο τις οδηγίες.

Και δεν ξέρω πώς να σε βρω.

Κάτι θα σκαρφιστεί το αναπάντεχο και θα σκαρώσει και έτσι θα γίνει. δεν χρειάζεται να ανησυχώ.

Αλλά το ρολόι λέει ότι είναι αργά πια.

The sun is shining and the moon is glowing

Ο τίτλος του παρτσακλού αυτού ποστ χαρακτηρίζει τον σημερινό καιρό εδώ. Το μεσημέρι στο lunch break διέσχισα την Lancaster Bridge και πήγα στο Waterloo. Είχε πολύ ωραίο καιρό, ο ήλιος έλαμπε, το Κοινοβούλιο ήταν στα αριστερά μου (και στα δεξιά μου όταν άλλαξα κατεύθυνση).

Το πρωί σκεφτόμουν στο μετρό ακούγοντας Massive Attack και έλεγα ότι αυτό το μπλογκ ξεκίνησε για να γράφω τα κειμενάκια και τα ποιηματάκια (το βάζω σε υποκοριστικά γιατί η κανονική λέξη μού φαίνεται πολύ έντονη..) που ποτέ δεν θα εκδόσω. Μετά άριχσα τις ανταποκρίσεις από το Λονδίνο και διάφορες φωτογραφίες και τώρα πια έχω σαν βασικό θέμα τη νέα ζωή σαν εργαζόμενος.

Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται εξέλιξη ή παραίτηση.

Τα πράγματα στο γραφείο ήταν καλά αλλά δεν μάς νοιάζει αυτό. Στο μετρό ένα παλληκάρι φορόυσε μανικετόκουμπα με εικόνα του Μπρους Λι. Αλήθεια. Και είχε βγει έξω με αυτά.

Ένας ίσπανος καθόταν απέναντι μου, δεν έκατσε σήμερα (ατυχίες).

Βλακείες γράφω. Απλά καλό θα μου κάνει.

Στο δρόμο για το σουπερ μαρκετ παρατηρώ το φεγγάρι. Έχει ήδη νυχτώσει αλλά δεν το είχα παρατηρήσει (κι όμως συμβαίνει).

Είναι ακόμη στα μισά του αλλά λάμπει γυρώ από κάτι συννεφα που το έχουν κυκλώσει. όμορφο ήταν. Λίγο πιο πέρα ένα αεροπλάνο της ΒΑ πετάει προς το αεροδρόμιο. Πάντα ήθελα να ξέρω από πού ήλθαν αυτοί οι άνθρωποι και τι σκέφτονται όταν προσγειώνονται.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα το Λονδίνο από ψηλά, με όλα μου τα πράγματα στοιβαγμένα στις αποσκευές και νέα διεύθυνση, αναρωτιόμουν τι έκανα.

Και κατέληξα να κάνω λογαριασμό 80 λιρών στο μπαρ του ξενοδοχείου με έναν αυστριακό (ή μπορεί να ήταν και αυστραλός).

Απόψε τη βγάζω με ένα κρασάκι από τη Χιλή που αγόρασα σήμερα. Κόκκινο (αν και δεν μου αρέσουν τα κόκκινα) και αρκετά ωραίο.

Η φωτογραφία είναι δική μου.

Και όποιος την έχει πάρει να μού τη φέρει πίσω.

Friday I am in love

Μισώ τις πρώτες μέρες.. Πρώτη μέρα στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο μάθημα γερμανικών.. Σε νέα δουλειά. Αισίως στην τέταρτη. Μέχρι να βρω τι θέλω να κάνω. Ή να βρω λεφτά για διδακτορικό.

Έχοντας πάρει απόφαση ότι δεν μπορώ να κάνω καριέρα γιατί δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, προσπαθώ να κάνω ό,τι καλύτερο γίνεται. Το γραφείο είναι ωραίο, αν και κάπως γκρι. Το περιβάλλον είναι πολύ ευχάριστο, με νέους ανθρώπους από διάφορα μέρη του κόσμου, με άσχετες σπουδές, που έχουμε αλλάξει τουλάχιστον δύο χώρες στη ζωή μας.

Με έχει κουράσει η οικονομική κρίση και προσπαθώ να την αγνοήσω, ενώ το Λονδίνο μπαίνει στον (κλασικά) ήρεμο χειμώνα του. Πολύ κρύο δεν έχεί, καμια βροχή πού και πού να κάνει το βράδυ πιο ευχάριστο.

Το πρωί η Picadilly Line είναι γεμάτη σκυνθρωπά νυσταγμένα πρόσωπα, ενώ το απόγευμα ακολουθεί την ιαπωνική προσέγγιση στη μετακίνηση: αυτή της σαρδέλλας. Ωστόσο το απόγευμα όλα μού φαίνονται καλύτερα.

Στο super market στο Earl's Court κόντα στο σπίτι, δύο Έλληνες γκρινιάζουν μπροστά στο ράφι με τα οργανικά, έχοντας την κλασική αντίληψη ότι κανείς δεν τους καταλαβαίνει (μπουχαχα, surprise!).

Ακούω τον Παπαμιχάλη στον Μελωδία, στο κλασικό του 12-2, να γίνεται λίγο πιο ανθρώπινο 10-12 εδώ λόγω της διαφοράς. Απόψε είχε μία από τις καλύτερες εκπομπές που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Jane Birkin, Serge Gainsbourg, Tori Amos, Παυλίδης, Στέρεο Νόβα να μού θυμίζουν τα όνειρά μου.

Είμαι αχάριστος.

Αλλά συνεχίζω να περιμένω το σαββατοκύριακο και λίγες ώρες ύπνου παραπάνω.

υγ. όσοι διαβάζετε αυτό το δύσμοιρο ποστ, κάντε κλικ στον τίτλο, έχει δωράκι, είναι 10 λεπτά σε διάρκεια αλλά αξίζει (αλλιώς τα λεφτά σας πίσω).