Πυγολαμπίδες, ΑΒΒΑ, Ρορ, Αβραμιώτου και γρανίτες φράουλα

Πάλι στην Αθήνα. Ο καιρός ζεστός αν και όχι όσο περίμενα. Η πόλη γεμάτη φασαρία και κορναρίσματα όπως πάντα. Ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί κορνάρουν τόσο πολύ (επίσης δεν έχω καταλάβει γιατί οι κόρνες έχουν τόσο βαρετό ήχο).

Πρώτο βράδυ σε ένα διαμέρισμα στου Φιξ, μετά από καιρό. Παράλληλα με το τραμ και την vintage πινελιά του μιλάω με τη Χ. για τις αλλαγές. Ζωής, σπιτιών, εργασίας, εντυπώσεων και ανθρώπων.

See that girl, watch that scene... Σε θερινό σινεμά στη Πλάκα υποκύπτω και παρακολουθώ το mamma mia. Ξέρω ότι δεν προσέφερε τίποτα στην pop κουλτούρα, αλλά γέμισε ένα σινεμά με πολλές dancing queens, ανθρώπους με αναμνήσεις από έρωτες στο Παρίσι, χορό, εναλλακτικούς έρωτες και μερικές πυγολαμπίδες να πετούν τριγύρω.

Ο πάγος έχει κολλήσει στο καλαμάκι και η γρανίτα χρειάζεται κοπιαστική δουλειά για να βρει τον δρόμο της. Η Ακρόπολη φαίνεται στα αριστερά. Ο φωτισμός και του Βράχου ήταν καλή ιδέα, αν και ενίοτε μού λείπει ο παλιός φωτισμός (μόνο των μνημείων) που έδινε στην Ακρόπολη την εντύπωση ότι αιωρείται, απόκοσμη και αποστασιοποιημένη από το περιβάλλον χάος.

Τα πρωινά δεν είναι δυστυχώς τόσο οργανωμένα αφού η συνεννόηση με τις δημόσιες υπηρεσίες αποδεικνύεται δύσκολη, τα τρόλεϊ καθυστερούν μία ώρα επειδή ένας οδηγός ξέχασε ότι έχει δρομολόγιο (δεν είναι δικό μου αυτό, ο κυριούλης στο σταθμό της Ομόνοιας μου το είπε όταν βλακωδώς παραπονέθηκα), και παρατηρώ ότι όποτε γυρνάω όλα ακριβαίνουν μυστηριωδώς (επί τη ευκαιρία να καταγγείλω μεγάάάάάλο πολυκατάστημα στο Σύνταγμα που τιμολογεί τα βιβλία ως αγαθά πολυτελείας).

Στο pop δεν έχει αλλάξει τίποτα (εκτός από κάτι που μοιάζει με μια σειρά καδράκια στον τοίχο και μια κάπως πιο ευγενική σερβιτόρα- αν και όλα αυτά μπορεί να μην είναι καν νέα αν σκεφτείς πόσο καιρό είχα να πάω). Κατά τα άλλα, η γνωστή προσπάθεια να βρεις λίγο χώρο, τσιγάρο παντού (που ακόμη δεν το έχω συνηθίσει μετά την παραμονή στην smoker unfriendly Βρεταννία) και ωραία μουσική. Α, και ποτά σε μεγάλες ποσότητες.

Γκρινιάζω συνέχεια για τους ανθρώπους που στέκονται αριστερά στις κυλιόμενες, για τα αδέσποτα που έχουν αφεθεί στη μοίρα τους, για τα καγκελάκια στο δρόμο, για την ασυνέπεια δρομολογίων και για μια φίλη μου που στα 24 της ζει μέσα στην αφέλεια και στον μικρόκοσμο δουλειά-γάμος-δεν φεύγω από το πατρικό μου γιατί δεν έχω άλλες αναζητήσεις. Αλλά δεν μου πέφτει λόγος.

Στις ειδήσεις πλανάται ένα συναίσθημα λύπησης για την τρέχουσα κατάσταση της ηλιόλουστης χώρας μας- γνωστή και ως λίκνο του πολιτισμού, γενέθλιο τόπο της Δημοκρατίας, χώρα του Μ(εγάλου). Αλεξάνδρου και του Μ(αλάκα) Μ(έσου) Έλληνα, όπου ψηφίζουμε πολιτικούς όπως ψηφίζουμε και στο fame story.

Στην Οδό Πανεπιστημίου, για πρώτη φορά βλέπω το Zonar’s να έχει ελεύθερα τραπεζάκια και δεν ξέρω αν είναι επειδή οι Αθηναίοι πήγαν στις παραλίες όπου γίνονται αντικείμενο θαυμασμού από το δελτίο του star ή αν επιτέλους όλοι κατάλαβαν ότι ένας καφές και ένα γλυκάκι είναι τα διατροφικά αντίστοιχα (σε τιμή) μιας τσάντας Dior από το εξαιρετικά καλόγουστο κατάστημα που βρίσκεται λίγο πιο πάνω.

Στην πλατεία Κλαυθμώνος κάνω το όνειρό μου να φάω μια τυρόπιτα κουρού πραγματικότητα σε έναν εξαιρετικό φούρνο. Στο Kinky για κάποιο λόγο η μπύρα κοστίζει 6 ευρώ, ο κόσμος έχει μειωθεί και στο έκτο mojito δεν θυμάμαι τον δρόμο να γυρίσω σπίτι.

Where are all these happy days… Κάθε φορά που γυρνάω νιώθω ότι έχω χάσει επεισόδια. Ότι κάτι άλλαξε και ένας χρόνος μακριά χάλασε ό,τι είχα φτιάξει τα υπόλοιπα χρόνια. Στο Blue στο Χαλάνδρι η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από το ότι όλοι προχωρούν κι εγώ όχι (πάντα πνεύμα αντιλογίας), και από το πώς η Ρ. θα ρίξει το γειτονόπουλο του διαμερίσματος κάτω και δεξιά (η ιδέα μου να πάμε να πουλήσουμε μπισκότα κανέλας ντυμένοι πρόσκοποι και να αφήσουμε ένα μήνυμα στο κουτί με τα μπισκοτάκια δεν έπιασε).

Είναι ήδη 4, έχει ζέστη και υγρασία, δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα και the game is on again.