Δυο ώρες διαφορά

Σήμερα, σε μία από τις ονειροπολήσεις χωρίς σκοπό μήτε αξιοπρέπεια που συνιστούν μεγάλο μέρος της πνευματικής ουσίας της ζωής μου, με φαντάστηκα ελεύθερο για πάντα. Ένιωσα σε όνειρο την απελευθέρωσή μου, σαν όλες οι θάλασσες του Νότου να μού προσέφεραν νησιά θαυμαστά για να τα ανακαλύψω. Θα ήταν για μένα η ανάπαυση, η επίτευξη της τέχνης, η πνευματική ολοκλήρωση του είναι μου.

Μετά από δύο ώρες στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου, ακούγοντας από Interpol και Blonde redhead μέχρι Jacques Brel και Madredeus φτάσαμε στο εκκλησάκι. Σπάνια τα συμπαθώ. Ποτέ δεν μπορώ να νιώσω την κατάνυξη, η την συγκίνηση, ή το δέος που νιώθουν αυτοί που αυτοχαρακτηρίζονται χριστιανοί μετά από 12 χρόνια εξαναγκαστικής εκμάθησης της χριστιανικής θρησκείας στα σχολεία.

Και τώρα δεν αποτελεί εξαίρεση. Ωστόσο είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι το εκκλησάκι είναι σκαλισμένο σε έναν βράχο. Με παρούσα την απαραίτητα εκσυγχρονιστική πινελιά του κλιματιστικού. Αν και δεν τους αδικώ. Είναι μέσα Ιουλίου, η πέτρα καίει και αέρας δεν έρχεται από πουθενά, αφού το εκκλησάκι είναι περικυκλωμένο από βράχους.

Κάθομαι όπως πάντα έξω και κοιτάω την θάλασσα και την πεδιάδα που φαίνονται στο βάθος. Ακούω το παιδάκι να κλαίει και αναρωτιέμαι για το βάρβαρο του εγχειρήματος αλλά δεν μιλάω γιατί βαριέμαι τους αφορισμούς περί αιρετικού της οικογένειας. Δίπλα μου μια πηγή φέρνει νερό από τον βράχο και μια ταμπέλα αναφέρει ότι το νερό είναι καθαγιασμένο. Ποιο δεν είναι; Ας ρωτήσουν κάποιον που δεν έχει, όχι που το σκορπαει.

Σε ένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι ασυνάρτητες και ως επί το πλείστον κουβέντες με βοηθούν να σκοτώσω τον χρόνο μου, ενώ η θάλασσα πιο δίπλα απλά καθρεπτίζει την ματαιότητα της μέρας και με κοροιδεύει.

Για όποιον η θάλασσα στον ήλιο είναι "τοπία"- η ζωή μοιάζει εύκολη και ο θάνατος επίσης. Αλλά για τον άλλον είναι κάτοπτρο αθανασίας, είναι "διάρκεια". Μια διάρκεια που μόνο τον το ίδιο της το εκθαμβωτικό φως δε σ'αφήνει να τη συλλάβεις.

Στο δρόμο του γυρισμού με εντυπωσιάζει η νέοαποκτηθείσα ηρεμία στις σχέσεις μας. Και βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου πόσο θα κρατήσει. Πάνω στη γέφυρα βλέπω τον ήλιο πάλι να λαμπυρίζει και σκάφη και ξεχασμένα οχηματαγωγά να διασχίζουν νωχελικά το νερό. Τα πλοία παραμένουν το αγαπημένο μου μέσο για ταξίδια. Ο τρόπος που κινούνται στη θάλασσα, η αρμύρα στο κατάστρωμα, το κύματα που φαίνονται από το παράθυρο, η θέα του λιμανιού, ειδικά τη νύχτα. Με τα φώτα του και τα αστέρια του ουρανού.

Ένας πλήρης, αυτάρκης και συγκροτημένος κόσμος που μού ανταποκρίνεται και τού ανταποκρίνομαι και εισχωρούμε μαζί σαν ένα σώμα στον κίνδυνο κι στο θαύμα.

* * *

Μεσημέρι στο καλοκαιρινό Λονδίνο. Στο καλοκαίρι που ξεκινά τέλη Ιουλίου για να τελειώσει αρχές Αυγούστου, με μερικά previews. Η ζέστη αρκετή, η υγρασία περισσότερη, εγώ αναγκαστικά με κοστούμι, με τη γραβάτα να με καταδυναστεύει. Το μετρό έχει ένα πρόβλημα με τους υπόγειους φωτεινούς σηματοδότες του και σταματά μεταξύ δύο σταθμών. Ζέστη, τοίχος και από τις δύο πλευρές και πολύς κόσμος.

Η επιστροφή είναι πιο δύσκολη αφού (όπως παντα, έχω ένα θέμα με αυτό) έκατσα στη πλευρά του τραίνου που χτυπιέται από τον ήλιο. Η G. μου ζητά να πάμε βόλτα αφού έχει πια νυχτώσει.

Έχει αρχίσει να φυσάει, και η υγρασία παραμένει. Μου θυμίζει νησί το καλοκαίρι και αμέσως θυμάμαι ότι βρίσκομαι όντως σε νησί. Στο δρόμο η G. μού μιλάει για την προοπτική ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. και σκέφτομαι ότι όποτε διάβαζα για αυτό το θέμα, πάντα αναλύονταν από τη πλευρά της Ε.Ε. και ποτέ από αυτής της Τουρκίας. Εντυπωσιάζομαι από το ότι διαφωνεί με την κατοχή της Κύπρου και πιστεύει ότι αν όι Τουρκοκύπριοι βρουν λύση με τους Ελληνοκύπριους, οι πρώτοι θα "πουλήσουν" τους Τούρκους και τις θεωρίες περί αδερφότητας, και αναρωτιέμαι για τις αντιστοιχίες.

Το θέμα πηγαίνει στον Κεμάλ αλλά όποιος είναι έξω από το χωρό πολλά τραγούδια ξέρει.
Φτάνοντας σπίτι βάζω την κάρτα στην πόρτα και πιάνει βροχή. Απότομη και δυνατή. Με αστραπές, κεραυνούς και όλα τα παρελκόμενα. Ένας παιδί τρέχει μούσκεμα χωρίς μπλούζα. Από το παράθυρό μου βλέπω τη βροχή να πέφτει στα φώτα του πάρκου απέναντι. Πέφτει κάθετη, αποφασιστική.

Η βροχή έχει σταματήσει πια. το γρασίδι λάμπει και μυρίζει βροχή.

Σ.Σ. Το πρώτο απόσπασμα είναι από το Βιβλίο της ανησυχίας του Μπερνάρντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα), ενώ τα δύο άλλα από τον Μικρό Ναυτίλο του Οδυσσέα Ελύτη.

Πυγολαμπίδες, ΑΒΒΑ, Ρορ, Αβραμιώτου και γρανίτες φράουλα

Πάλι στην Αθήνα. Ο καιρός ζεστός αν και όχι όσο περίμενα. Η πόλη γεμάτη φασαρία και κορναρίσματα όπως πάντα. Ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί κορνάρουν τόσο πολύ (επίσης δεν έχω καταλάβει γιατί οι κόρνες έχουν τόσο βαρετό ήχο).

Πρώτο βράδυ σε ένα διαμέρισμα στου Φιξ, μετά από καιρό. Παράλληλα με το τραμ και την vintage πινελιά του μιλάω με τη Χ. για τις αλλαγές. Ζωής, σπιτιών, εργασίας, εντυπώσεων και ανθρώπων.

See that girl, watch that scene... Σε θερινό σινεμά στη Πλάκα υποκύπτω και παρακολουθώ το mamma mia. Ξέρω ότι δεν προσέφερε τίποτα στην pop κουλτούρα, αλλά γέμισε ένα σινεμά με πολλές dancing queens, ανθρώπους με αναμνήσεις από έρωτες στο Παρίσι, χορό, εναλλακτικούς έρωτες και μερικές πυγολαμπίδες να πετούν τριγύρω.

Ο πάγος έχει κολλήσει στο καλαμάκι και η γρανίτα χρειάζεται κοπιαστική δουλειά για να βρει τον δρόμο της. Η Ακρόπολη φαίνεται στα αριστερά. Ο φωτισμός και του Βράχου ήταν καλή ιδέα, αν και ενίοτε μού λείπει ο παλιός φωτισμός (μόνο των μνημείων) που έδινε στην Ακρόπολη την εντύπωση ότι αιωρείται, απόκοσμη και αποστασιοποιημένη από το περιβάλλον χάος.

Τα πρωινά δεν είναι δυστυχώς τόσο οργανωμένα αφού η συνεννόηση με τις δημόσιες υπηρεσίες αποδεικνύεται δύσκολη, τα τρόλεϊ καθυστερούν μία ώρα επειδή ένας οδηγός ξέχασε ότι έχει δρομολόγιο (δεν είναι δικό μου αυτό, ο κυριούλης στο σταθμό της Ομόνοιας μου το είπε όταν βλακωδώς παραπονέθηκα), και παρατηρώ ότι όποτε γυρνάω όλα ακριβαίνουν μυστηριωδώς (επί τη ευκαιρία να καταγγείλω μεγάάάάάλο πολυκατάστημα στο Σύνταγμα που τιμολογεί τα βιβλία ως αγαθά πολυτελείας).

Στο pop δεν έχει αλλάξει τίποτα (εκτός από κάτι που μοιάζει με μια σειρά καδράκια στον τοίχο και μια κάπως πιο ευγενική σερβιτόρα- αν και όλα αυτά μπορεί να μην είναι καν νέα αν σκεφτείς πόσο καιρό είχα να πάω). Κατά τα άλλα, η γνωστή προσπάθεια να βρεις λίγο χώρο, τσιγάρο παντού (που ακόμη δεν το έχω συνηθίσει μετά την παραμονή στην smoker unfriendly Βρεταννία) και ωραία μουσική. Α, και ποτά σε μεγάλες ποσότητες.

Γκρινιάζω συνέχεια για τους ανθρώπους που στέκονται αριστερά στις κυλιόμενες, για τα αδέσποτα που έχουν αφεθεί στη μοίρα τους, για τα καγκελάκια στο δρόμο, για την ασυνέπεια δρομολογίων και για μια φίλη μου που στα 24 της ζει μέσα στην αφέλεια και στον μικρόκοσμο δουλειά-γάμος-δεν φεύγω από το πατρικό μου γιατί δεν έχω άλλες αναζητήσεις. Αλλά δεν μου πέφτει λόγος.

Στις ειδήσεις πλανάται ένα συναίσθημα λύπησης για την τρέχουσα κατάσταση της ηλιόλουστης χώρας μας- γνωστή και ως λίκνο του πολιτισμού, γενέθλιο τόπο της Δημοκρατίας, χώρα του Μ(εγάλου). Αλεξάνδρου και του Μ(αλάκα) Μ(έσου) Έλληνα, όπου ψηφίζουμε πολιτικούς όπως ψηφίζουμε και στο fame story.

Στην Οδό Πανεπιστημίου, για πρώτη φορά βλέπω το Zonar’s να έχει ελεύθερα τραπεζάκια και δεν ξέρω αν είναι επειδή οι Αθηναίοι πήγαν στις παραλίες όπου γίνονται αντικείμενο θαυμασμού από το δελτίο του star ή αν επιτέλους όλοι κατάλαβαν ότι ένας καφές και ένα γλυκάκι είναι τα διατροφικά αντίστοιχα (σε τιμή) μιας τσάντας Dior από το εξαιρετικά καλόγουστο κατάστημα που βρίσκεται λίγο πιο πάνω.

Στην πλατεία Κλαυθμώνος κάνω το όνειρό μου να φάω μια τυρόπιτα κουρού πραγματικότητα σε έναν εξαιρετικό φούρνο. Στο Kinky για κάποιο λόγο η μπύρα κοστίζει 6 ευρώ, ο κόσμος έχει μειωθεί και στο έκτο mojito δεν θυμάμαι τον δρόμο να γυρίσω σπίτι.

Where are all these happy days… Κάθε φορά που γυρνάω νιώθω ότι έχω χάσει επεισόδια. Ότι κάτι άλλαξε και ένας χρόνος μακριά χάλασε ό,τι είχα φτιάξει τα υπόλοιπα χρόνια. Στο Blue στο Χαλάνδρι η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από το ότι όλοι προχωρούν κι εγώ όχι (πάντα πνεύμα αντιλογίας), και από το πώς η Ρ. θα ρίξει το γειτονόπουλο του διαμερίσματος κάτω και δεξιά (η ιδέα μου να πάμε να πουλήσουμε μπισκότα κανέλας ντυμένοι πρόσκοποι και να αφήσουμε ένα μήνυμα στο κουτί με τα μπισκοτάκια δεν έπιασε).

Είναι ήδη 4, έχει ζέστη και υγρασία, δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτα και the game is on again.

White elephant

Η αλήθεια είναι ότι και αυτό το ποστ θα μπορούσε να έχει τον ίδιο σχεδόν τίτλο με το προηγούμενο αφού συνεχίζω την αναζήτηση του τέλειου cheesecake. Χτες, ήταν η σειρά του Gail's. Καλό σχετικά, χωρίς καλό μπισκοτάκι από κάτω όμως. Όμως πολύ ελαφρύ (και μεγάλο).

όμως η μέρα ξεκίνησε αλλιώς. Στο μετρό το πρωί μπήκε μια μητέρα με το παιδάκι της (μάλλον δεν ήταν καν δύο ετών). Κάποια στιγμή άρχισε να κλαίει και η μητέρα του άρχισε να το βρίζει. Σχετικά άσχημα, έχω ακούσει ενηλίκους εδώ να βρίζονται έτσι. Ένας άντρας την κοίταξε φευγαλέα και αυτή άρχισε καυγά και με αυτόν επειδή την κοίταξε επικριτικά, όπως είπε.

Βγήκα πάλι στα μαγαζιά γιατί σε λίγες μέρες έρχομαι Ελλάδα και ήθελα να πάρω δώρο στο νεογέννητο ανήψι μου. Έχει και εκπτώσεις και ήταν καλή ευκαιρία. Τελικά κατέληξα στα Harrod's μιας και άλλα μαγαζιά με παιδικά δεν ξέρω (εκτός από ένα στη γειτονιά μου αλλά δεν ήθελα το πρώτο δώρο μου στο παιδάκι να είναι τόσο χάλια). Στο τμήμα με τα παιδικά επικρατεί ένας πανικός από μαμάδες, μπαμπάδες, παιδάκια, καροτσάκια και έναν θείο. Επίσης τα πράγματα έχουν διπλασιαστεί σε σχέση με τις εποχές χωρίς εκπτώσεις. Τελικά μετά από μερικές ώρες αποφάσισα να πάρω ένα μπουφανάκι και ένα καπελάκι (να σημειωθεί ότι αν και ήταν ρούχα από καλές εταιρείες είχαν 50% έκπτωση). Πλήρωσα και αποφάσισα να πάω και στα αντρικά να δω τίποτα για τον κόπο που έκανα.

Βρήκα κι εγώ ένα πολύ καλό πουκάμισο, 40% έκπτωση είχε, πολύ το χάρηκα. Αφού δεν βρίσκω δουλειά ας πάρω κάτι να ξεχαστώ. Στα παπούτσια (τα οποία είχαν επίσης τετραπλασιαστεί σε σχέση με τις κανονικές μέρες) βρίσκομαι δίπλα από ένα ζευγάρι Έλληνες τουρίστες και κάτι που μοιάζει με το γιο τους. Το παιδάκι έχει ένα περίεργο μαλλί πού πέφτει στο μισό του πρόσωπο και από το άλλο μισό είχε ένα μάτι με βλέμμα-κάδος πλυντηρίου. Τελικά τσακώνονταν για το αν θα πάρουν ένα ζευγάρι Gucci στο παιδάκι τους, η μητέρα δεν ήθελε γιατί είχε μια κόκκινη γραμμή και είναι γυναικείο το κόκκινο, ο δε μπαμπάς τα ήθελε επειδή στην Ελλάδα δεν τα έχουν και το παιδί-πλυντήριο θα έκανε γκελ). Παρακάμπτω τον παράξενο διάλογο και ψάχνω κάτι άλλο, τελικά βαριέμαι γιατί έχει πολύ κόσμο και δεν λέει.

Μια παρατήρηση από όλα αυτά ωστόσο. Τελικά είμαι σίγουρος ότι στην Ελλάδα μας κοροιδεύουν. Όσο ακριβό και να είναι το Λονδίνο, στις εκπτώσεις βρίσκεις πολύ καλές ευκαιρίες (όχι σε όλα, στο προηγούμενο ποστ έλεγα για τις βλακείες που είχαν βγάλει). Το ακόμη πιο παράξενο είναι έχουν όντως εκπτώσεις. Είδα τα παπούτσια που φορούσα με 55 λίρες έκπτωση, τη στιγμή που στην Ελλάδα η ίδια εταιρεία το πολύ να κόψει 30 ευρώ.

Φεύγοντας από εκεί, με προσπερνάει μια κοπέλα με παράξενες (και πανάκριβες) γόβες και αναρωτιέμαι πώς περπατάει. Στο δρόμο έχει πολύ κόσμο και η μέρα είναι εξαιρετική. Πηγαίνω στο Notting Hill όπου συναντώ κάτι φίλους να ψάχνουν για σπίτι. Καθόμαστε όλοι μαζί να φάμε κάτι στο Gail's. Μιλάμε για σπίτια, δουλειές, σχέδια για το μέλλον, την ύφεση. Το μόνο κοινό σε όλα αυτά είναι η αβεβαιότητα. Η αλήθεια είναι βέβαια πως είναι καλύτερο να μην νοικιάσεις ακόμη μιας και μέχρι το τέλος του χρόνου οι τιμές θα πέσουν 5-10%, όπως είπε η Υπουργός υπεύθυνη για το Housing (αμέ, έχουμε και τέτοια). Από την άλλη σε τέτοιες περιόδους ύφεσης ό,τι και να κάνεις ασύμφορο θα είναι.

Γυρνάω και μετά το μετρό πηγαίνω στη στάση του λεωφορείου για να πάω σπίτι. Κάποιος έχει αφήσει στο πεζοδρόμιο έναν μικρό άσπρο ελέφαντα από πορσελάνη. Έχει ήδη νυχτώσει, είναι παράξενο ότι στις 10 περίπου είναι ακόμη μέρα, και ο ελέφαντας αυτός ήταν μια ωραία νότα μέσα σε όλα.

***

Σήμερα η μέρα ήταν λιγότερο επεισοδιακή ωστόσο. Απόφάσισα να αλλάξω το καπελάκι που πήρα στον ανηψιό μου και τελικά πήρα ένα ζακετάκι. Σήμερα όμως το τμήμα με τα παιδικά ήταν πολύ διαφορετικό. Είχαν μείνει τα μισά και δεν υπήρχαν πουθενά μαμάδες να σφάζονται για το τελευταίο Dior φορμάκι.

Στο μετρό κυκλοφορούν πολλοί ωραίοι και ξαναδηλώνω ότι καμιά μέρα θα φάω ξύλο. Στην εφημερίδα διαβάζω για τις εκλογές στην Ζιμπάμπουε και το πώς αντιμετωπίζει η Ευρώπη την ύφεση. Το άρθρο αντιμετωπίζει τις χώρες ξεχωριστά, κάτι που σημειολογικά μοιάζει εξαιρετικά λογικό. Ακόμη και η Ένωση έχει πάψει να είναι αυτό που ήταν κάποτε και να ψάχνει για κοινές λύσεις. Η πρόσφατη στάση της Ιρλανδίας έπεσε βαριά σε μια δύσκολη περίοδο. Σήμερα ανέλαβε την Προεδρία η Γαλλία με ελπίδες να αναπτύξει νέες, πιο οικολογικές πολιτικές, να καταπολεμήσει την ακρίβεια και να θεσπίσει πιο αυστηρούς νόμους για τη μετανάστευση, την ίδια ώρα που το Ευρωπαικό Κοινοβούλιο ψήφισε μέτρα για άμεση απέλαση 8,000,000 παράνομων μεταναστών που βρίσκονται στα εδάφη της Ένωσης.

Επίσης ανακάλυφτηκε νέο είδος χαμαιλέοντα που γεννιέται τον Νοέμβριο και πεθαίνει τον Φεβρουάριο. Την ίδια ώρα η Βρεταννία ασχολείται με την δολοφονία ενός 16χρονου από εφήβους την ώρα που κάθε χρόνο 770 παιδιά πεθαίνουν από επιθέσεις συνομιλήκων τους. Τόσο που έχουν και ειδική εκπομπή μπας και γίνει κάτι.

Ένα ακόμη στοιχείο για το πόσο πίσω γυρνάμε είναι και κάτι τελευταίες δηλώσεις διαφόρων σχετικά με τις γυναίκες. Από τη μία το Κοινοβούλιο προσπαθεί να μειώσει το δικαίωμα άμβλωσης στις γυναίκες, από την άλλη επιχειρηματίες δηλώνουν ότι αρνούνται να προσλάβουν γυναίκες επειδή γεννούν. Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε τις αυστηρότερες πολιτικές για μετανάστες και την κάκή κατάσταση των ανθρωπίνων διακιωμάτων στην φιλελεύθερη (με τη καλή έννοια) Ένωσή μας, δεν είναι και οι καλύτεροι οιωνοί.