Απολογισμοί σε τιμή ευκαιρίας

Δεν μού αρέσουν οι απολογισμοί. Είναι ανούσιοι, δεν καταλήγουν πουθενά και, κυρίως, δεν είμαι άνθρωπος που μαθαίνει από το παρελθόν του (μένω στο κομμάτι του παθαίνω). Αλλά σκέφτηκα ότι μπορώ να γράψω μιαν ανασκόπηση του έτους, για να είμαι μεσα στο κλισέ της εποχής (έχω στολίσει το λαπτοπ με φωτάκια για να είμαι περισσότερο στο κλίμα- ίσως να πάθω και ηλεκτροπληξία).

Σκεφτόμουν ότι το 2008 δεν ήταν το καλύτερο έτος που είχα. Ούτε το 2007 βέβαια αλλά για άλλους λόγους (υγείας). Από την άλλη, σκέφτομαι αυτά που έχω και συνηδειτοποιώ ότι πάντα μάς τη χαλάνε αυτά (και αυτοί) που μάς λείπουν.

Αλλά, ας είναι. (Μαζί με τον κάθε μήνα έχω βάλει και το τραγούδι που τον σημάδεψε).

Ιανουάριος: Ξεκίνησα αυτό το blog, δημοσιεύοντας περισσότερο ποιήματα και ιστορίες που είχα γράψει. Άρχισα να μαθαίνω το Λονδίνο και να νοιώθω σαν στο σπίτι μου. PJ Harvey- The Devil

Φεβρουάριος: Είμαι σε χειμερία νάρκη. Radiohead- Karma Police

Μάρτιος: οι νάρκες γίνονται περισσότερο συναισθηματικές και κάτι αρχίζει να τελειώνει. Και κανείς δεν στεναχωριέται ιδιαίτερα. Μια γνωριμία σε μια gallery. Radiohead- The Reckoner

Απρίλιος: Κάτι υποσχέσεις κάνουν τον καιρό πιο υποφερτό. Χωρίς αντίκρυσμα αλλά αυτό το ξέρουμε όλοι. Και κάνουμε τα στραβά μάτια. Portishead- The Rip

Μάιος: ο μήνας περνάει με εξετάσεις και κύλισμα στο γρασίδι. Mylene Farmer- Dans les rues de Londres

Ιούνιος: Μήνας γενεθλίων. Καθόλου παραπάνω σοφία από τον περσινό Ιούνιο. Περισσότερο αλκοόλ όμως και μια διαφορετική νύχτα χωρίς γνώριμα πρόσωπα. Pureessence- Don't know any better

Ιούλιος: Διακοπές με γνώριμα πρόσωπα που αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Εκτός από ένα. Που παραμένει εκεί. Abba- Dancing Queen

Αύγουστος: Αλλαγή. Porcupine Tree- Trains

Σεπτέμβριος: Όλα καινούρια, τίποτε γνώριμο αλλά όλα φρέσκα. New Order- Blue Monday

Οκτώβριος: Νέα δουλειά, ένα ταξίδι στη Ρώμη, οι καλύτερες μέρες που έχω ζήσει. Σε δύο χώρες, σε διαφορετικές χρονικές ζώνες, με κοινό στοιχείο ένα γράμμα. Α. Tori Amos- A sorta Fairytale

Νοέμβριος: Τα αποτελέσματα του ταξιδιού φαίνονται και δεν είναι ευχάριστα. Royksopp- Triumphant (irronically enough..)

Δεκέμβριος: Ο χειρότερος μήνας. Δεν είναι γκρίνια. Καταλαβαίνεις ότι φίλοι δεν είναι ακριβώς εκεί για σένα, ότι οι δικαιολογίες γίνονται όλο και πιο αστείες και κανείς δεν κάνει τον κόπο να δείξει λίγο σεβασμό στα τόσα χρόνια που πέρασαν. Mazzy Star- Hair and Skin

We'll always have Paris. But for now, we have London

Υπάρχει μια εποχή του χρόνου όπου καταλαβαίνεις ότι κάτι τελειώνει. Η νύχτα που κλείνεις το παράθυρο για να κοιμηθείς, όταν χρησιμοποιείς για πρώτη φορά μια κουβέρτα, λεπτή μεν, αλλά και πάλι. Όταν στο δρόμο για το γραφείο, πατάς συνέχεια σε πεσμένα φύλλα. όταν κάνει πολύ κρύο και θες να πάρεις ένα τηλέφωνο).

Όταν κάνεις ένα ταξίδι, στο χώρο, και στον χρόνο και ελπίζεις ότι οι δύο ώρες διαφορά θα λειτουργήσουν υπέρ σου. Χάνεις δύο ώρες αλλά από την άλλη είναι άλλες δύο ώρες στην όλη προσπάθεια να ξεχάσεις. Και δεν έκανες τίποτα για να τις κερδίσεις. Απλά κάθεσαι σε μια θέση αεροπλάνου, χωρίς κανέναν δίπλα σου (τα καλά της business class μάλλον) και κοιτάς τον ουρανό που γίνεται μωβ.

Αρχικά το μόνο που βλέπεις είναι το μπλε του ουρανού και σύννεφα. Λεία σαν να είναι πάγος. Αυτό είναι το αγαπημένο μου κομμάτι. Μετά, καθαρίζουν όλα και βλέπεις ακτογραμμές, τις Άλπεις, μια γνώριμη χώρα που δεν θες να θυμάσαι αλλά από ψηλά μοιάζει όμορφη (και ξένη) και μετά φωτάκια. Σαν χριστουγεννιάτικα.

Εκεί ξέρεις ότι τελειώνει και μια άλλη εποχή. Θυμάσαι ένα ακυρωμένο εισητήριο για τα κάλαντα στο Royal Albert Hall (ενώ ήθελες να πας και ας μισείς τα κάλαντα όσο τίποτα άλλο), ένα tea time στο Ritz και τα μια γκαλερί με έργα του Lucian Freud.

Η ζέστη είναι μάλλον ενοχλητική, όταν έχεις ξεκινήσει με -2 βαθμούς αλλά αν συνεχίσω θα με πουν γκρινιάρη.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό της αλλαγής είναι όταν στη συζήτηση με τους παλιούς φίλους σου που έχουν μείνει στην Ελλάδα μπαίνει ο γάμος (και όχι για να κοροιδέψεις κάποιον γνωστό). Δεν ξέρεις τι να πεις σε αυτές τις περιπτώσεις. Είναι καλή ιδέα; Εσύ τι έχεις κάνει λάθος και δεν παντρεύεσαι; Μήπως δεν έχεις τι άλλο να κάνεις; Εγώ γιατί δεν έχω καν σχέδια για το φθινόπωρο (και κυρίως, γιατί δεν έχω λογαριασμό καταθέσεων παρά μόνο τρέχοντα;).

όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω...

υγ. πρόλαβα σήμερα να πάω σε ένα σουπερ μάρκετ και σε ένα μαγαζί με ηλεκτρονικά. ένα έχω να πω. σας κλέβουν. κανονικά (επίσης, τη τελευταία φορά που ζούσα εδώ, το νεράκι που έπαιρνα έκανε 1,3ο. Τώρα το πήρα 1,80. καλό;)

My own Waterloo (Bridge)

Αυτή είναι από τις αγαπημένες μου πλευρές του Λονδίνου. Είναι και η θέα από το γραφείο μου. Για την ακρίβεια είναι από τη Waterloo Bridge. Στα δεξιά είναι το Southbank Centre, ευθεία η Golden Jubilee Bridge, στο βάθος η Westminster Bridge και το Κοινοβούλιο.

Κάθε πρωί στο δρόμο για το γραφείο βλέπω τη γέφυρα. Γενικά με τις γέφυρες της πόλης έχω μεγάλη ιστορία. Μάλλον φταίει η αδυναμία μου στο ποτάμι. Ειδικά όταν τα νερά τραβιούνται και φαίνονται οι όχθες του. Ή τα πρωινά που χτυπάει ο ήλιος τα νερά. Στο διάλειμμα για φαγητό που περπατάω στη γέφυρα και κοιτάω το νερό. Θυμάμαι μια συνάντηση στο Southbank Centre, που κατέληξε στη Millenium Bridge. Και τελικά στο Παρίσι. Σε άλλη γέφυρα εκεί.

Και τελικά πουθενά.

Κάθε βράδυ φεύγοντας βλέπω τον Τower Clock (το επίσημο όνομα του Big Ben) και είναι το δεύτερο μέρος που με κάνει να πιστεύω ότι είμαι στο Λονδίνο. Στην απόσταση από το γραφείο ως το μετρό, συνάντησα κάποιον που δεν περίμενα. Δεν είναι και τόσο μεγάλη η πόλη πια. Και με έναν καφέ μιλήσαμε. Και στα σκαλοπάτια της Waterloo Bridge είπαμε γεια αλλά δεν είχα καταλάβει ότι μάλλον θα ήταν και η τελευταία φορά.

Και μέσα στα νεύρα μου και τη προσπάθειά μου να δείξω ότι το ξεπέρασα, δεν είπα αυτά που ήθελα. Και έφυγε χωρίς να ξέρει.

ίσως το απρόοπτο να κανονίσει κάτι και να συναντηθούμε. Αλλά ξέρω ότι δεν θα μπορώ να πω τίποτα. Τότε έπρεπε. Μετά δεν έχει νόημα και απλά θα είναι σαν ρετροσπεκτίβα σε παλιό σινεμά. Σαν μια συναυλία μετά από χρόνια. Και μια ευκαιρία χαμένη. Με μια μετάνοια μάταιη. Ένα αποτυχημένο email, ένα κομμάτι χαρτόνι με μερικές λέξεις γραμμένες σε φλούο μαρκαδόρο κλεμμένο από την αποθήκη του γραφείου και ένα χαμόγελο για αντίο.

Και μια άρνηση αποδοχής.

Shameless disclosures of a sinful blogger

Κάθομαι στο παράθυρο του μπαλκονιού και κοιτάω έξω. Αεροπλάνα περνούν κάθε τόσο, πηγαίνοντας προς το Heathrow. Τη μέρα μπορείς να διακρίνεις και ποιας εταιρείας είναι το καθένα. Ενίοτε πιο πολλά είναι τα αεροπλάνα που περνούν από πάνω από το σπίτι μου παρά τα αυτοκίνητα που περνούν από τον δρόμο μπροστά. Αυτά είναι τα παράξενα με μερικούς δρόμους στο κέντρο της πόλης.

Θυμάμαι τη πρώτη φορά που είδα το Λονδίνο από ψηλά. Και ήθελα να γυρίσω πίσω. Τώρα το σκέφτομαι να φύγω. Τα εισητήρια τα έκλεισα σε μια στιγμή αδυναμίας. Θα ήθελα να κάνω γιορτές εδώ. Θα κάνω πρωτοχρονιά μεν αλλά θα λείψω αρκετά. Θα μού λείψουν διάφορα (-οι), ελπίζω σε κάποιον να λέιψω κι εγώ (ευσεβείς πόθοι) αλλά δεν ξέρω αν το ξέρουν. Αλλά δεν θα το μάθουν από μένα.

Το κακό με το να λείπω δύο εβδομάδες είναι ότι δεν θα δω άλλους που θέλω για περισσότερο καιρό λόγω διαφορετικών αδειών. Και σε τόσο διάστημα ή κάτι θα πάει καλύτερα ή θα ξεσυνηθίσεις και θα πάει χειρότερα (τον τελευταίο καιρό νιώθω να έχω ένα γκρι συννεφάκι από πάνω μου που με ακολουθεί οπότε η απάντηση στην παραπάνω απορία είναι προφανής).

Βαρέθηκα.

Κάθομαι να διαβάσω το βιβλίο που πήρα χτες από το Waterstone's της Trafalgar Sq. Σε ένα τραπέζι είχαν διάφορα βιβλία και είναι απολαυστικό να τα ψάχνεις, να ανοίγεις, να διαβάζεις λίγο. Τελικά πήρα το Πρόγευμα στα Tiffany's (ήθελα να πάρω κάτι γλυκό, το ομολογώ..) και το On the road (ακόμη δεν το έχω διαβάσει και ντρέπομαι). Θυμήθηκα μετά το κέρμα που είχα πετάξει στο συντριβάνι. Ιδέα του Τόβενε. Δεν ξέρω αν το είχα κάνει νωρίτερα, εκεί που έπρεπε, αν θα είχε πιάσει.

Ένα τηλέφωνο είχα σήμερα και μού έφτιαξε τη διάθεση. Αλλά νομίζω δεν το κατάλαβε. ίσως φταίω κι εγώ. ίσως και όχι.

Δεν φταίω.

Θυμάμαι το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Αφενός δεν ξέρω πότε πέρασαν οι μέρες. Αφετέρου δεν ξέρω πότε κιόλας άλλαξα γνώμη για κάποια πράγματα.

Τη παρασκευή μετά το φαγητό περπατούσαμε στη Carnaby Str. για να δούμε τους φουσκωτούς της χιονανθρώπους. Έχει παγωνιά και παρατηρώ ψηλά κάτι μικρές νιφάδες να πέφτουν. Δεν είναι ακριβώς χιόνι αλλά δεν είναι άσχημο.

Απλά σκέφτηκα ότι θα προτιμούσα να το έβλεπα με άλλα μάτια. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

Ένα ακόμη αεροπλάνο πετάει.

όσα αεροπλάνα και να έχεις, πάντα θα μένεις στο ίδιο μέρος. Και όσες γέφυρες και να μας φτιάξουν, το ποτάμι ακόμη θα χωρίζει τη πόλη σε Southbank και Northbank. Και άντε να περάσεις τη μια γέφυρα. Μετά;

Του Αγίου Νικολάου μια μέρα μετά.

Αν γράψω όλα αυτά που σκέφτομαι το ποστ αυτό θα μοιάζει σαν συνέχεια του τι με ενοχλεί. Θα προσπαθήσω να είναι πιο χαρούμενο.

Χτες, μετά από ένα όχι πολύ επιτυχημένο δείπνο με φίλους σε ένα εστιατόριο κάπου στο στολισμένο κέντρο της πόλης (οι μισοί φύγαμε μάλλον θυμωμένοι, για διάφορους λόγους, εγώ δεν είχα ιδιαίτερη όρεξη ούτως ή άλλως, είδα και το πώς άλλαξαν μερικοί και το πώς δεν έχουν τίποτα να πουν- αυτή η κενότητα είναι κάπως θλιβερή- και έγινα χειρότερα από ό,τι ήμουν).

Γυρνώντας στο σπίτι σκεφτόμουν ότι θέλω να μετακομίσω. Να βρω δικό μου σπίτι. Αλλά δεν έχω λεφτά οπότε θα ανεχτώ διάφορα. Γενικά έχω την ιδέα ότι δεν ελέγχω τίποτα. Πάλι δεν ξέρω τι θα κάνω σε λίγους μήνες, πώς θα κάνω διάφορα που θέλω, με ποιον. Η δουλειά πάει καλά ή δεν πάει (ανάλογα από ποια οπτική πλευρά το δεις).

Μια ελπίδα που είχα για κάτι να πάει καλά, απεδείχθη wishful thinking. Την άλλη εβδομάδα αρχίζει η άδειά μου. Σήμερα όλα τα μαγαζιά είχαν εκπτώσεις. Είχαν κλείσει και τη Regent Str. για να κυκλοφορούν οι πεζοί πιο εύκολα. Είναι το πρώτο Σάββατο που πήγα για ψώνια (έχει πολύ κόσμο και πάντα πάω καθημερινές) στους τόσους μήνες που είμαι εδώ και είχε εκπτώσεις.

Το βράδυ κύλισε όμορφα αλλά πάλι μια αίσθηση ανικανοποίητου υπάρχει.

Αλλά σκέφτομαι ότι αν πάψω να ασχολούμαι, όπως και πρέπει, θα σηκωθεί και θα φύγει.

Life is what you make it (Blog game)

Μετά από πρόσκληση της pinkfish, να'μαι πάλι να ξαναπαίζω. Yupi!!

1. Ποιο μυστικό θα ήθελες περισσότερο να ξέρεις;

Αυτό είναι δύσκολο.. Μάλλον τι έχει στο μυαλό του κάποιος.. που δεν έχω ακόμη πιάσει.

2. Πόσους ανθρώπους του αντίθετου φύλου έχεις αγαπήσει πραγματικά; 2 (δεν βάζω οικογένεια).

3. Αναγκάζεσαι να αλλάξεις το όνομα σου. Ποιο όνομα θα διάλεγες; Μάριος (ψάξε βρες)

4. Τι θα χάραζες στην ταφόπετρα σου; Δεν θέλω τέτοια. Θέλω να με κάψουν.

5. Διάλεξε ένα παραμύθι που πιστεύεις πως σου ταιριάζει απόλυτα. Η Κοκκινοσκουφίτσα.

6. Διάλεξε καινούριους γονείς.. Δεν μπορώ, είμαι κακός στο να διαλέγω.

7. Γράψε τα τελευταία διάσημα λόγια σου. Ει, που πήγατε όλοι;

8. Αν ήσουν συγγραφέας, ποιος θα ήταν ο τίτλος του πρώτου σου μυθιστορήματος; Αντιπραγματισμός απώλειας

9. Αν ήσουν αυτοκίνητο, τι μάρκα θα ήσουν; Jaguar E-Type (απίστευτο αυτοκίνητο)

10. Αν ήσουν άγριο ζώο, τι θα ήσουν; Καρχαρίας (έλα, δεν θέλω σχόλια)

11. Για τι πράγμα μετανιώνεις περισσότερο; Που δίνω ευκαιρίες εκεί που δεν πρέπει.

12. Πες κάτι για το οποίο θα ήθελες να σε θυμούνται. Για το ότι είμαι χαζοχαρούμενο (μη κοιτάτε που γράφω πένθιμα)

13. Θα θυσίαζες την ζωή σου για κάποιον; Μεγάλες κουβέντες δεν λέω. Αλλά δεν νομίζω.

Ασύρματος κόσμος

Το παρόν ποστ γράφτηκε ακούγοντας porcupine tree-trains, royksopp- triumphant, roscoe-midlake και τον εξώστη- στο repeat. Και πάλι, και πάλι, και πάλι..

Μετά από το χτεσινό, τρίωρο αφιέρωμα στους στέρεο νόβα στο ραδιόφωνο έμεινα με μια νοσταλγία και ένα παράξενο χαμόγελο στο πρόσωπο. Κοιτούσα τον δρόμο από το παράθυρο του μπαλκονιού και σκεφτόμουν να είχα μια θάλασσα μπροστά. Να βουτούσα όποτε ήθελα.

Και ύστερα έπεσα να κοιμηθώ. Με τον εξώστη να παίζει.

"στο σχολείο κανείς δεν σου έμαθε τίποτα και από τα τελευταία θρανία κοιτούσες τα σύννεφα".

Σήμερα η μέρα ήταν ανυπόφορη. Στο γραφείο η δουλειά δεν σταμάτησε, η κούραση από τα ξενύχτια δεν βοήθησε, και μέσα σε όλα αυτά, μια σιωπή, μια αβεβαιότητα, ένα παράπονο, μια άγνοια. Και εγώ να βαριέμαι.

Ίσως είμαι γκρινιάρης. Και δύσκολος. Και πεισματάρης. Και ανάποδος. Και πολλά άλλα που βαριέμαι να απαριθμήσω. Αλλά δεν πειράζει. Θα το σώσω εκεί που πρέπει.

Και με αυτή τη σκέψη πέφτω για ύπνο. Ή θα προσπαθήσω. Κάτι έχω να σκεφτώ πριν κοιμηθώ. Χωρίς απάντηση.

Με ενοχλεί...

Μετά από πρόσκληση του fotolithi είπα να γράψω κι εγώ για πράγματα που με ενοχλούν. Πράγμα εύκολο όταν το αγαπημένο σου στρουμφάκι είναι ο γκρινιάρης (καλά αυτό είναι ψέμα, ο Μελένιος είναι αλλά είπα να μην γίνω τελείως ρεζίλι).

Λοιπόν, η σειρά είναι τυχαία.

1. Η αγένεια

2. Η χρήση του ενικού από αγνώστους

3. Άνθρωποι που δεν διαβάζουν

4. Αυτοί που περνούν όλοι τους τη ζωή χωρίς καμμια επιθυμία να πάνε παρακάτω, να γνωρίσουν, να δουν κάτι άλλο

5. Οι δικαιολογίες που σε υποτιμούν

6. Οι οπορτουνιστές

7. Οι δήθεν Έλληνες του Λονδίνου

8. Το να βλέπω ανθρώπους που δεν θέλω, τυχαία στο Λονδίνο και να φερόμαστε σαν να είναι όλα καλά

9. Να θέλω να κάνω κάτι και να κολλάω. Και να θέλει και ο άλλος και να κολλάει επίσης.

10. Η ασυνέπεια

11. Αυτοί που παθαίνουν κρίση ηλικίας και στα 30 συμπεριφέρονται/ντύνονται/μιλούν σαν να είναι 18

12. Η παραπάνω κατηγορία και πάλι (ναι, έχω άχτι)

13. Η φράση 'Ιδέα σου ήταν'

Με τη σειρά μου λοιπόν θα καλέσω το pinkaki, τον mahler και τον πέτρο

Nothing important happened today

Το βράδυ μπαίνω στο μετρό για να γυρίσω σπίτι. Δύο στάσεις είναι μόνο. Δεν έχω όρεξη να μείνω μόνος. Αφήνω την G. να περιμένει τη Circle Line και φεύγω. Η διαδρομή είναι μικρή και χαίρομαι που επιτέλους μπαίνω σπίτι. Είχε ησυχία αλλά κρύο.

Σήμερα το πρωί μπαίνω για άλλη μια φορά στην District Line για να πάω στο γραφείο. Λίγα λεπτά αφότου είχα μπει, στο St. James's Park αρχίζω να νιώθω περίεργα. Νιώθω άβολα, έχω και μια δύσπνοια (έχω και λειψό αναπνευστικό σύστημα), μια ζαλάδα. Σκέφτομαι να κατέβω να πάρω αέρα αλλά δεν μπορώ. έχω δύο στάσεις μόνο για να φτάσω στο γραφείο, έχω ήδη αργήσει 30 λεπτά.

Νωρίτερα το πρωί δεν μπόρεσα να σηκωθώ από το κρεββάτι. Ξύπνησα αλλά δεν μπορούσα να σηκωθώ. Δεν είχα όρεξη. Να αφήσω το κρεββάτι, να ντυθώ, να πάω στο γραφείο. Να αντικρίσω τις ώρες.

Χτες το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Δεν ξέρω τι φταίει. Ή δεν θέλω να πω.

This is England

Αρχίζει πάλι με τον ίδιο τρόπο. Με τον ίδιο ήχο.

Αντίστοιχα κάθε πρωί ξεκινά με την ίδια σιωπή.

το ξυπνητήρι χτυπάει, δεν μπορώ να ξυπνήσω. Αργώ, στο γραφείο φτάνω σχεδόν στις 10.

Στο γραφείο, κοιτάω το παράθυρο απέναντι αλλά δεν μπορώ να διακρίνω τίποτα. Το μεσημέρι περνάω από το παγοδρόμιο. Ακούγεται μουσική και κόσμος κάνει γύρους διαγράφοντας κύκλους, ελλείψεις, και ό,τι άλλο αξίζει να διαγραφεί στον πάγο.

Είχε παγωνιά σήμερα. Σε μια γενικά αδιάφορη μέρα. Μ'ενοχλεί αυτό. Μπορείς να πεις όχι. ή ναι. Αλλά πες κάτι. Έστω από ευγένεια.

Στην τηλεόραση, βλέπω πάλι τη Θάτσερ. Σε ένα άλλο την Αγγλία του '80 (και πάλι η Θάτσερ). Θλιβερές εικόνες.

ένας φίλος χτες μού θύμισε κάτι που ποτέ δεν σκέφτομαι. Συνήθως εστιάζω στο τι δεν έχω, ξεχνόντας τι έχω. ίσως επειδή έχω προσπαθήσει και τα θεωρώ λογικά. Και για άλλα που έχω προσπαθήσει και τα θεωρώ λογικά αλλά δεν συμβαίνουν, σκέφτομαι ότι κάτι συμβαίνει.

ή δεν συμβαίνει.

Μια ευχή σκαρφαλώνει στο στόμα. Γλιστράει στο λαιμό όμως και δεν βγαίνει ποτέ.

Bright eyes- Reflections of a past undone

Λευκά σεντόνια, κρεβάτι σε καλοκαιρινό τοπίο. Να χαράζεις το όνομά σου έτσι που να μην ματώνει ποτέ το ψέμα.

Μια γέφυρα σε μια αποβάθρα κάπου στο Δυτικό Λονδίνο. Ένα ξενοδοχείο, μια ευχή, το νερό παγωμένο, ο αέρας να προσπαθεί να πάρει ανάσες και η δική μου να κόβεται.

Ένα μάγουλο να προτάσσει την επιθυμία του για επιβεβαίωση και να μαζεύεται απότομα. Λόγω συστολής.

Νιώθω το τσίμπημα από το πρώτο φιλί. Και από το δεύτερο. Και από την εύκρατη επιθυμία- και αν τα δύο αυτά συναντηθούν μπορούν όλα να ξαναφτιαχτούν από την αρχή.

Ένα κράτημα ελλειπτικό σαν ανασφάλεια λυγισμένη από την έλλειψη σιγουριάς.

Μια βόλτα που φαινόταν πολύ γνώριμη. Με κατάληξη déjà vu.

Ένας άδειος καμβάς, μια παλιά σκάλα, μερικά κιβώτια με νότες, ένα με μισοσπασμένα γράμματα, μια γη ηλιοκαμένη και ένας μικρός όρμος με βουκαμβίλιες.

Ένας αιματηρός μονόλογος, μια ανήλιαγη σιωπή και όλα τα επιχειρήματα a posteriori σημειώματα σε άδειο πίνακα ανακοινώσεων.

Ένας παλιός σταθμός τραίνου, πέτρινος και μοναχικός.

My desktop

Μετά από πρόσκληση του Mahler είπα να σας δείξω το desktop μου (ναι, είμαι επιδειξίας). όπως βλέπετε, δεν έχει και τίποτα, μόνο τον κάδο ανακύκλωσης, έναν φάκελο με ό,τι έρευνα έχω κάνει για το διδακτορικό μου, και το itunes. Το οποίο έχει κατσικωθεί εκεί.

Η φωτογραφία ωστόσο έχει σημασία. Δεν την έχω βγάλει ποτέ (είναι κληρονομιά από το προηγούμενο laptop) και είναι μια φωτογραφία που έβγαλα το τελευταίο βράδυ μου στο Παρίσι, πριν το αφήσω για να γυρισω στην Αθήνα.

C'est tous.

Notes on a city

Το παρόν ποστ είναι αφιερωμένο στον Vam33 που θα έλθει στη μικρή μας πόλη και είχε ζητήσει tips. Σκέφτηκα ένα ποστ είναι κατάλληλο για κάτι τέτοιο.

Ο καλύτερος τρόπος να δεις τη πόλη είναι με τα πόδια. Το μετρό δεν έιναι κακό αλλά το να περπατάς στο Λονδίνο είναι καλύτερο. Ειδικά όταν είναι το ποτάμι δίπλα σου.

Το καλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να πας σε μια γέφυρα όταν δύει ο ήλιος. Καλύτερα να είναι είτε η Westminster Bridge, ή η Waterloo Bridge, ή η Blackfriars. Το Λονδίνο έχει έναν από τους καλύτερους ουρανούς που έχω δει για ηλιοβασίλεμα. Σοβαρά. Αρχικά είναι πορτοκαλί αλλά γίνεται γρήγορα έντονα μωβ και είναι απλά απίστευτο.

Συνήθως εκείνη την ώρα στο γραφείο καθόμαστε στα παράθυρα.



Όμορφο κομμάτι της πόλης είναι το κέντρο. Το Westminster είναι τόσο βρεταννικό, ενώ είναι και ωραίο κομμάτι να αρχίσεις να κάνεις βόλτα στο ποτάμι. Αντίστοιχο κομμάτι είναι και η βόρεια όχθη από την Millenium Bridge της Tate Modern προς το Enbankment. Απέναντι από το Enbankment, περνώντας την Golden Jubilee Bridge είναι το Southbank Centre όπου έχει εκθέσεις, και μέρη για φαγητό, καφέ, ένα γαμάτο βιβλιοπωλείο, ωραία θέα στο ποτάμι, ειδικά τις ωρες που έχει άμπωτη.



Τα πάρκα είναι γενικά γνωστά. Το Hyde Park είναι όντως όμορφο αλλά έχω μια αδυναμία στο St. James's Park με τη λίμνη του κσι τον μαύρο του κύκνο. Από πάνω είναι η Picadilly Circus, ένα μέρος που φωνάζει Λονδίνο. Η Regent Str. είναι ήδη στολισμένη με μεγάλα φωτεινά αστέρια, ενώ η Carnaby str. στο Soho είναι γεμάτη μαγαζάκια, και έχει τον πιο ωραίο στολισμό φέτος.

στο Soho, υπάρχει και το Green Carnation, στην Greek Str. Έχει τους καλύτερους τοίχους (με επένδυση από ύφασμα) και μια κοπελιά να τραγουδάει σε ένα πιάνο. Είναι gay αλλά αξίζει ακόμη και αν δεν είσαι.

Ωραίο κομμάτι της πόλης, και λίγο διαφορετικό είναι η Brick Lane, δίπλα στο City. Εκεί ακούς μόνιμα μουσική από το Μπανγκλαντές μιας και οι περισσότεροι κάτοικοί του είναι από εκεί. Σε ένα τμήμα της είναι μαγαζιά που ήταν πρώην βιομηχανικοί χώροι. Εκεί είναι και το rough trade, από τα πλέον ψαγμένα δισκοπωλεία του Λονδίνου.

Στο Covent Garden υπάρχει και το Belluci's, ένα γαμάτο μπαράκι με ωραίες αφίσες στους τοίχους, video clips Smashing Pumkins, Nirvana, Red hot και μουσικές από James, System of a down, Blonde redhead. Και φτηνή μπύρα.

Αυτά θυμάμαι τώρα. Όλο και κάτι θα μού έρθει.

Οδύσσεια

Δεν θέλω να πω τα ίδια.

Πλώρη:

Τσακισμένη από την αλμύρα των χειλιών και από την ορμή των όχι που χτυπούν πάνω της.

Στον ορίζοντα πάλι το ίδιο. Ένα μπουκάλι, καμμένο έτσι ώστε να έχει μαυρίσει να μην μπορώ να βλέπω μέσα. Τι κρύβει, τι θέλει, τι θα μού δώσει.

Δεξιά πλευρά:

Ό,τι σκεφτόμουν μού το έπαιρνε ο άνεμος. Στεριά δεν έβλεπα κοντά και δεν ξέρω πού κατέληγε. Ίσως εύφορο έδαφος βρήκε σε έρημο νησί και συνέχισε την ιστορία του εκεί. Χωρίς εμένα. έρημος σκέψεων.

Μπλε υάκινθοι έχουν φυτρώσει στα ύφαλα, παρά το αλμυρό νερό.

Αριστερή πλευρά:

Οι λέμβοι στις θέσεις τους. Χωρίς να ξέρω να τις χρησιμοποιώ. Στενή η θάλασσα και δεν την έχω περπατήσει.

όλα μια σταγόνα, μπλε. Τα χείλη μου καίνε και δεν φτάνει.

Πρύμνη και έξοδος:

Σαν να μην είχα κι εγώ ανέβει εκείνη τη θαλάσσια σκάλα στον κήπο με τα χρυσάνθεμα. Ζω ακόμη με μια ιδέα μέσα μου. Σαν να έχει πιαστεί στα μαλλιά μου και δεν μπορεί να ξεμπλεχτεί. ίσως αν ζούσαμε στη λύπη να τα βλέπαμε όλα χαρούμενα.

Αλλά η λύπη έχει μια αναποδιά έμφυτη.

Νοt in our name

Prisoners in Greek prisons are deprived of basic human rights and dignity as human beings. This has led to an unprecedented wave of hunger strikes, that has been sweeping all Greek prisons from the 3rd of November, whereas the mainstream media hold total silence on the issue.
Bloggers unite and fight back for Democracy and defense of basic human rights. A call arises, urging every one simultaneously to communicate, publish or sign the following text.

Please sign the petition
http://www.PetitionOnline.com/hrfa/
"Not in our Name
"The situation in Greek prisons is unacceptable. Radical changes in the prison system should be a first priority". - Karolos Papoulias, Head of State, 6/11/08
"We are human. Prisoners but still human, I tell you". - Vangelis Pallis, prisoner, 9/11/08
From November 3rd, all detainees in prisons throughout the country are on a hunger strike, claiming what should be respected, but is not : their lost dignity. What they face is the criminal silence of the mainstream media and the indifference of the political leadership. To this silence and political practices all we who sign this text DO NOT CONSENT
The conditions in Greek prisons are unspeakable and may be understood only by the cold language of mathematics. In the supposedly reformatory institutions of the country a total of 417 detainee deaths were recorded over the past decade, while the rate has literally taken off to such a degree, that every month four people die in the hands of the State.
Capacity in Greek prisons reaches 168% (10,113 detainees for 6019 spaces) with a ratio of minimum space for each man in some cases reaching 1square meter, while the daily public spending per prisoner is the meager 3.60 €. Prison cells are miserable, reminiscent of medieval times and health care is almost non - existent. At the same time, the Greek judicial system sends in prison one in every thousand of the overall population, while detainees without trial (in custody) are up to the 30% of the total number of prisoners. If quality of our Democratic system of governance is characterized by its prisons, then our Democracy is in crisis. If detainment is a penalty imposed for criminal behaviors by the State in the name of society, then in the case of Greek prisons we should all be accountable and most responsible of all, the Authorities. Facing such a reality all we who sign this text respond NOT IN OUR NAME.
The data revealed by official bodies for Greek prisons outline inhuman conditions of detention. According to a recent Report of the European Committee on the Prevention of Torture (2007), has found incidents of torture and inhuman treatment of prisoners, threats against their life along with series of violations in relation to their conditions of detention, deficits in investigating and punishing the perpetrators, incidents of violence in collusion with doctors and prison-guards and unacceptable health and medical care conditions.
The European Court of Human Rights has issued a series of decisions, convicting the Greek state regarding abuse and / or other rights' violations of prisoners by prison Authorities. The Greek National Commission on Human Rights has taken a decision – catapult, noting human rights' abuses in Greek prisons and suggesting certain direct actions to resolve them. The Greek Ombudsman complains about the lack of cooperation with competent state Authorities, causing them literally to be banned from entering the country's prisons for the last two years. The country's bar associations, Non-Governmental Organizations, such as Amnesty International, and many political / social institutions unanimously denounce the unacceptable conditions in Greek prisons and call for greater cooperation to overcome the problem. If human rights are to be enjoyed by every human being, depriving it of detainees in Greek prisons, is an open wound for our society. In this situation those who sign this text agree to SMASH COMMUNICATION BARRIERS BETWEEN PRISONS AND SOCIETY.
Prisoners going on hunger strikes, resort to the last bastion of resistance left to them, their own life. A month before the strikes commenced, there has been a last call to the political leadership to solve their problems, as things were getting unbearable, but nothing happened. To stop the hunger strikes, prisoners have specific, realistic and decent demands that restore their lost dignity and recover their basic human rights.As a response to Greek prisoners' mobilization the political leadership stands in indifference, acts only to make promises for the future and to repress their movements. Nevertheless, an indifferent stance of the political leadership at this stage will certainly mean dead hunger strikers. In these circumstances we say that we cannot remain passive waiting for the news of deaths from hunger strikes but we will stand by them. If the defense of democracy and human rights require the watchfulness of all of us, now is a chance for all, to take steps away from indifference and evasions of the problem.
Faced with the tension that prevails in prisons all over the country, we who sign this text consider the political leadership fully responsible for anything that will happen and demand both institutionally and in practice that BASIC HUMAN RIGHTS FOR ALL PRISONERS IN THE COUNTRY ARE GUARANTEED."
On November, the 21st, this text will be sent in bulk to all members of the Greek parliament and to the mass media encouraging them for its republication. The text sent has as attached the signatures (URL hyperlinks) of all blogs, forums and web pages that adopted it. We urge for its republication and spread, so that the struggle of Greek prisoners for basic human rights gets the international attention and coverage, it deserves.

Προβολείς ε-η

Πάντα πρέπει κάποιος να πεθαίνει για να εκτιμούμε οι υπόλοιποι τη ζωή. Και για να θυμόμαστε τις μαλακίες που κάναμε και να κάνουμε σαν να μην έγινε τίποτα.

Με ενοχλεί η λύπηση μετά την απώλεια.

Σε μια μικρή στοίβα με φύλλα στην άκρη του δρόμου κατάλαβα το φθινόπωρο.

Με την αδικία που έπεσε από τα χέρια σου ξεκίνησε.

Ο ήλιος βγαίνει από μέσα μας κι εμείς κρατάμε με τα χέρια τα πρόσωπά μας

για να μη τυφλωθούμε.

*******

Οι αδυναμίες σε έναν άνθρωπο είναι καλό σημάδι. Όταν τις φανερώνει εκ του ασφαλούς με τον μανδυά της μαγκιάς είναι απλά φοβίες.

ΜΕΕΝΑΠΕΠΛΟΚΟΚΚΙΝΟΔΙΑΦΑΝΟΣΑΝΚΡΥΣΤΑΛΛΙΝΟΦΥΛΛΟ

ΜΙΑΒΟΛΤΑΣΤΟΠΟΤΑΜΙΣΑΝΠΑΛΙΑΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣΥΜΜΑΘΗΤΩΝ

ΠΟΥΠΙΑΔΕΝΘΥΜΟΥΝΤΑΙΤΙΤΟΥΣΚΡΑΤΟΥΣΕΚΟΝΤΑΤΟΣΟΚΑΙΡΟ

ΜΙΑΑΡΝΗΣΗΣΑΝΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΣΣΤΗΝΑΜΜΟΝΑΠΑΙΖΕΙΚΑΙΝΑΠΕΤΑΕΙ

ΜΑΚΡΙΑΚΑΙΠΙΟΜΑΚΡΙΑΚΑΙΠΙΟΨΗΛΑΚΑΙΠΙΟΨΗΛΑΟΑΝΕΜΟΣΣΦΥΡΙΖΕΙ

ΕΝΑΑΝΟΙΚΤΟΠΑΡΑΘΥΡΟΕΙΝΑΙΗΑΦΟΡΜΗΝΑΦΥΓΕΙΣΣΕΜΙΑΥΓΡΗΝΥΧΤΑ

ΚΑΙΜΕΝΕΙΤΟΦΩΣΤΗΣΕΠΟΜΕΝΗΣΜΕΡΑ

ΣΑΝΗΛΙΑΓΗΣΜΕΣΑΣΤΗΝΑΤΕΛΕΙΑΤΗΣ

*******

Το πώς σηκώνεσαι δεν έχει καμμια σημασία από μόνο του. Πρώτα μαθαίνεις να πέφτεις. Και πάλι από τη αρχή. Μέχρι να μάθεις. Και μετά από την αρχή. Πάντα υπάρχει κάτι να μάθεις.

Με χιόνι δροσίζω εμένα και κουβαλώ
Μάταια, την άθλια επιθυμία
Να την παραδώσω
Στη γραφειοκρατία της γραμματείας. Να πάψω να ζω από όνειρο σε όνειρο.

******

Κι όμως, θέλει μεγάλη τέχνη να προσπαθείς να πείσεις τον κόσμο ότι είσαι καλά. Να χαμογελάς και να κρατάς το δάκρυ. Να κλαις και στο άλλο ακουστικό να φτάνει η φωνή σου ήρεμη για να μην ανησυχήσει κανείς.

Στη διάθεση όλων τα πάντα. Αρκεί να έχουν το κατάλληλο αντίτιμο. Μικρός, έμενα σε ένα μπαλκόνι φτιαγμένο από βασιλικό. Για χρόνια πίστευα ότι έτσι μυρίζουν τα όνειρα. Σε μια γλώσσα με τόσο πράσινο, είμαστε μια αέναη γραμμή που ποτέ δεν ενώνει τα δύο σημεία που θα την ολοκληρώσουν. Και να σκεφτεί κανείς, ότι αν το θέλουμε, μπορούμε να καταλάβουμε όλα τα τετράγωνα της μοίρας που μάς αναλογεί.

Όνειρο χειμερινού απογεύματος

Ο ήλιος είναι ακόμα εδώ
Μα η θλίψη κάνει ήδη
Τα πρώτα της βήματα
Χωρίς να λογαριάζει τα προσχήματα.

Συμφωνία είχαμε, βράδυ να έρχεται,
Μα βρήκε ευκαιρία χθες που
Άνοιξα να αεριστεί η χαρά μου.

Και εισέβαλε με ξένη μορφή,
Με τη μορφή γλάρου που
στο άρμα του μήνυμά σου κρατά.

Ήλθε με τον απογευματινό αέρα
Του Αιγαίου στο μπαλκόνι,
Μπροστά από τον μπλε κήπο,
Με λίπασμα την ιστορία,
Άροτρα τα πλοία της γραμμής
Και τους ταξιδευτές της αναζήτησης.

Και τα νησιά σαν ρόδα διάσπαρτα,
Άρωμα αναβλύζοντας,
Τη μορφή σου σχηματίζοντας,
νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο,
Γέφυρα φτιάχνουν και
Η γέννηση, η γη κι ο ουρανός σε εσένα σμίγουν.

Το γκρίζο σούρουπο χαμογελά στη σκυθρωπή νυχτιά
Που ένας Φαέθων είχε γρήγορα φέρει
Με τα αγριεμένα άλογα του Φοίβου,
Το όνειρο τελειώνει
Και περιμένω τη κρίση σου.


Δεν θέλω στίχους από ‘σένα,
Μού φτάνει η χαρά
Που με αγγίζει,
Σαν να με πνίξει να προσπαθεί

Εκτός σχεδίου γραφής

Μετά την πρόσκληση του tovenito είπα να παίξω. Ξέρετε εσείς.

Ξυπνάω πάλι από το ίδιο όνειρο... μέρες τώρα. Δεν ξέρω τι να κάνω..

Είσαι καλά;

Δεν ξέρω.. φαίνομαι καλά;

(Πάω στο μπάνιο να ρίξω λίγο νερό πάνω μου.. Ο Α. είναι στο κρεββάτι, στην δική του πλευρά, και περιμένει. Θα κοιτάει το ταβάνι, με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος. Δεν ξέρω τι σκέφτεται. Έχει συνηθίσει να συμβαίνει αυτό. όταν γυρίσω θα με κοιτάξει σαν να είναι έκπληκτος, σαν να περίμενε ότι δεν θα γυρνούσα, ότι δεν θα άντεχα να με κοιτάξω, ότι θα έκανα κάτι.)

* * *

Κοιτάω στον καθρέφτη το είδωλό μου. Είναι τόσο κουρασμένος αυτός που βλέπω. Καμιά φορά νομίζω ότι κάποιος είναι πάνω μου, αιωρείται εκεί και με κοιτάει. Αλλά είναι το φως.

Ανοίγω το ντουλαπάκι πίσω από τον καθρέφτη. Εκτός από την οδοντόκρεμα, τα παυσίπονα, μια ξυριστική μηχανή και ένα σαπούνι (η μυρωδιά της καλέντουλας είναι γεμάτη υποσχέσεις για μια εκδρομή, για μια νύχτα χωρίς αυτό το όνειρο), πίσω από όλα αυτά ένα κουτάκι με (κατ’ευφυμισμόν ) ηρεμιστικά χάπια. Είναι το δεύτερο κουτάκι. Είναι ακόμη κλειστό. Το παίρνω στα χέρια μου. Δεν μπορώ φυσικά να το χρησιμοποιήσω στην κατάσταση που είμαι. Μάλλον θα γίνω χειρότερα. Το παίρνω και το κοιτάω στο φως.

Θα έρθεις στο κρεββάτι;

Έρχομαι..

* * *

Το αφηνω στη θέση του. Θα ήταν τόσο εύκολο όμως.. τόσο εύκολο όσο να πάω σε ένα ξενοδοχείο, να κλείσω ένα δωμάτιο και να μείνω εκεί. Ο Α. Θα ανησυχήσει, αλλά το όνειρο δεν θα μπορεί να με βρει εκεί. Ας ξημερώσει μόνο.. πόσο μ’ αρέσει το φως. Που τα κρύβει όλα... αύριο το πρωί θα είναι όλα φυσιολογικά. Όπως κάθε πρωί. Θα πάρουμε πρωινό, θα πάμε στα γραφεία μας και όλα θα είναι φυσιολογικά. Και φυσικά δεν θα έχουμε πει κουβέντα.

* * *

Κλείνω το φως και κατευθύνομαι προς το κρεββάτι. Ο Α. με κοιτάει. Την έκπληξη την αντικαθιστά μετά από λίγο ένα χαμόγελο κατανόησης.

Σημειώματα

Α

Η μέρα μεγάλωσε.
Μα εσύ είσαι σε άλλο
Γεωγραφικό πλάτος, και
Δεν συναντιέσαι με το δικό μου
Γεωγραφικό μήκος του νόστου μου
Για σε,
Απλώνεσαι παχύρρευστος γύρω μου,
Δεν διαλύεσαι, καιρό τώρα.

Β
Φεύγοντας, άναψες πέντε κύκλους,
Σαν τους ολυμπιακούς- τι αστείο
Κι εγώ μετάλλιο χρυσό- ξεθωριασμένο –
Στην αναμονή επί ματαίω,
Δόξασα το σύμπαν μου παντού.

Γ
Ακόμα και αν δεν σε ήξερα ποτέ,
Θα υπήρχες παντού σαν συνέπεια,
Σαν συνέπεια ανεξήγητων πράξεων
Ακόμα και αν- πάλι θλίψη θα ήσουν.

Mailbox

Εισερχόμενο 1.

Έμοιαζε με την αρχή της ευτυχίας. Σε εκείνο το δρόμο, το φιλί, η αναμονή της επόμενης φοράς, έστω και αν δεν είχε ακόμη τελειώσει η πρώτη φορά.

Η βόλτα στο συντριβάνι, με την υγρασία, είναι εντυπωσιακό ότι όλη η εμπειρία στηρίχτηκε σε μια μικρή κίνηση.

Υπάρχει στη σκέψη μου αυτή η μονοχρωματική τελειότητα. Και μιλάω για τελειότητα γιατί τότε έμοιαζε να υπόσχεται τόσα πολλά.

Ήταν εκείνη η στιγμή. Δεν υπήρχε άλλη.

Εισερχόμενο 2.

Κείμενο με καθυστέρηση εποχών. Αδιευκρίνιστης υπόσχεσης και φύσης απαίδευτης.

Εισερχόμενο 3.

Ό,τι ακουμπούσε το πρωινό φως έμοιαζε ζωντανό. Αυτή η στιγμή. Το Λονδίνο. Ένα όμορφο πρωινό ενός Ιουνίου.

Ένα κρύο πρωινό Νοεμβρίου. Τα φύλλα έχουν σχηματίσει κίτρινες στιβάδες στον δρόμο. Το ποτάμι μοιάζει με ένα τεράστιο κομμάτι ύφασμα, με τις γραμμές του να κυματίζουν στον άνεμο.

Draft 1.

Είμαι ένα αγόρι και ακουμπάω στο έδαφος. Φτάνω βαθιά, σε έδαφος ξηρό και σκληρό, χωρίς νερό. Στη ζώνη μου υπάρχει ένα πράσινο φίδι. Γυρίζει και με σφίγγει.

Εξερχόμενο 1.

Ένα πουλί στο έδαφος. Μερικά ροδοπέταλα γύρω του. Θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε.

Ένας ιστός αράχνης. Με μερικές σταγόνες να στάζουν ακόμη από την βροχή του ξημερώματος. Σαν μικρά κομμάτια λευκού φωτός.

Εξερχόμενο 2.

Αποπροσανατολισμένο και άκεφο. Με ελπίδες που ποτέ δεν έγιναν πραγματικότητα.

Trash 1.

Καθόμαστε δίπλα. Λιώνουμε ο ένας μέσα στον άλλο με φράσεις. Και ένα ποίημα. Η ομίχλη μας ακουμπά στις άκρες. Είμαστε μια αχαρτογράφητη περιοχή.

Trash 2.

Λέξεις. Με κρατάνε δεμένο. Εσύ ξεφεύγεις και πηγαίνεις πιο ψηλά. Και πιο ψηλά. Με φράσεις και λέξεις.

Να βουτήξουμε στο πράσινο των φύλλων και να βυθιστούμε, όσο πάει, να βυθιστούμε. Τώρα είμαστε ασφαλείς.

Σπουδή πάνω στα παραμύθια και άλλες ιστορίες για το χρόνο

Το κακό με τα παραμύθια είναι ότι τα πιστεύεις. Από την μία είναι διδακτικά. Υπάρχει ένα μήνυμα που προσπαθούν να σου περάσουν, υπάρχει και ένας κακός, για να κάνει την εισαγωγή σε αυτό που μετά θα μάθεις ότι λέγεται δυαδικότητα και yin και yang και συμπαντική ισορροπία.

Φυσικά το θέμα είναι ότι ο τρόπος παρουσίασης χάνει. Συνήθως υπάρχει ένα καλό τέλος. Με αυτό τον τρόπο έχεις ξεχάσει τι έχει συμβεί στη διάρκεια του παραμυθιού (οποιαδήποτε φύση και αν έχει το τελευταίο) και μένεις στο ότι όλοι στο τέλος είναι χαρούμενοι.

Και μετά μπαίνει ο ρεαλισμός. Βέβαια στα παραμύθια δεν έχει καμμία σχέση αφού είναι εκτός σεναρίου.

Αντίστοιχα απατηλές είναι και άλλες μορφές τέχνης. Κυρίως όταν εμπεριέχουν εικόνες. Τα βιβλία είναι ενίοτε πιο κοντά στη πραγματικότητα. όπως και άλλες μορφές τέχνης, όπου ο πόνος βρίσκει τρόπο να αποτυπωθεί (για παράδειγμα η ζωγραφική).

Αλλού είναι πιο εύκολη η αποτύπωσή του. Αλλάζει το πλάνο, βγαίνει το "τρία χρόνια μετά" και είμαστε καλά. Ποτέ κανείς δεν κάνει αναφορά στα τρία χρόνια. Η λεξή κλειδί είναι το "μετά".

***

Το μεσημέρι διάβαζα ένα άρθρο για μια φυλή του Αμαζονίου. Το μεγαλύτερο κομμάτι του άρθρου αφορούσε στη γλώσσα τους, η οποία έχει εξελιχθεί με βάση τις κοινωνικές του ανάγκες και όχι τη βιολογία. Ένα χαρακτηριστικό της κοινωνίας του είναι ότι δεν σκέφτονται το μέλλον αλλά ούτε ανησυχούν για το παρελθόν.

Περιμένουν κάθε μέρα να τελειώσει για να αρχίσει η επόμενη, χωρίς πλάνα. Χωρίς άγχος. Σκέφτομαι μήπως ο πολιτισμός τους είναι πιο προηγμένος από τον δικό μας, σε επίπεδο κοινωνικής ευτυχίας. Δεν έχει κλείσιμο διακοπών 8 μήνες πριν, ούτε τι θα κάνω αύριο, ούτε άλλες αναλύσεις.

Οι αναλύσεις σπανίως βγάζουν σε καλό. Τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο.

Το "θέλω" αντικαθίσταται από το "μήπως δεν κάνω καλά". Το οποίο είναι ειρωνικό αν αναλογιστεί κανείς το ότι η δυτικές κοινωνίες λειτουργούν με το "θέλω" πια.

ίσως και να κάνω και λάθος.

Γενικά. Ειδικά όχι.

***

Το αντίστοιχο του να κάνεις πράξη το σενάριο της ταινίας "Η αιώνα λιακάδα ενός καθαρού μυαλού" στην πραγματική ζωή είναι να κάψεις όσα εγκεφαλικά κύτταρα μπορείς με αλκοόλ. Αυτό που δεν σου λένε όμως είναι ότι αυτά θα αντικατασταθούν και πρέπει να το ξαναρχίσεις.

Χωρίς αποτέλεσμα.

Το παρελθόν εξάλλου δεν είναι κακό. Αυτός που το γράφει είναι ενίοτε.

Ιnbox.

Οι στερεο νοβα στις 5 του μήνα πάλι μαζί. Κι εγώ θα έλθω στις 13.

Δεν λέω τίποτα άλλο. Δεν ξέρω πόσα θα αντέξω.

Outbox.

Τίποτα ιδιαίτερο. Κάτι αναπάντητες σκέψεις σε τιμή ευκαιρίας χωρίς κάρτα αλλαγής.

Trash.

Μια δεύτερη σκέψη, πάνω σε αποτυχημένο σκοπό που παίζει ο άνεμος από ένα μισάνοιχτο παράθυρο κάπου στο Λονδίνο.

Επιστολή χωρίς τίτλο.

Ταξίδεψέ με όπου εσύ πιστεύεις

είμαι τυφλός και μόνο εσύ το ξέρεις

τα πιο όμορφα πράγματα χάνονται γρήγορα

άνθρωποι, σύννεφα, το μελάνι στα ποιήματα.

Πόσο παράξενα χτυπάει τώρα η καρδιά μου

υπάρχει άδικο έξω απ' τα όνειρά μου

θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο

θυμάμαι στα μάτια σου να σχηματίζεται το άπειρο.

(από τον εξώστη).

Γιατί ρωτώ,

Διαβρωμένο κρανίο, διαφυγούσες σκέψεις
Τα χρόνια που έρχονται
Μέχρι τον επαναπατρισμό της
Βαρβαρότητας σου.

( κι αν δε προσέξω, θα ξεχαστώ
και θα γύρω πλάι στο χέρι σου
που δεν συγχωρεί,
και τα μάτια θα ξεκουράσω
και θα σε βλέπω μπρος μου
θα καταλάβεις ότι ψάχνω τη
ρωγμή σου να βρω,
μέσα σου να μπω ).

Francis Bacon @ TATE Britain

Η έκθεση αυτή είναι από τις καλύτερες που έχω δει. Όχι λόγω ιδιαίτερης αγάπης στον Bacon αλλά, επειδή όλη η εμπειρία ήταν έντονη και ενίοτε επώδυνη. Είναι τόσο σπάνιο να νιώθεις τόσα πράγματα που να θες να σταματήσεις να βλέπεις για λίγο γιατί δεν αντέχεις.

Το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνεις είναι ότι ο Bacon έβλεπε τον άνθρωπο σαν ένα ακόμη ζώο, και το σώμα μας, σαν απλό κρέας. Σαν άθεος, πίστευε στις φυσικές ορμές του ανθρώπου, χωρίς την παρέμβαση των θρησκευτικών ή κοινωνικών επιταγών. Έβλεπε τη ζωή χωρίς θεό σαν μια ζωή κυριευμένη από φυσικές ορμές και εγκατάλειψη από τη μία, και έλλειψη ελπίδας από την άλλη.

Στο πρώτο κομμάτι της έκθεσης, οι πίνακες απεικονίζουν πορτραίτα ανθρώπων παραμορφωμένα και να μοιάζουν με ζώα, γυμνά που δείχνουν τη θνητή μας φύση, και πίνακες που απεικονίζουν ανθρώπους να φωνάζουν.

Στο δεύτερο τμήμα, μεγάλη έμφαση έχει δωθεί στις σπουδές πάνω στο πορτραίτο του Πάπα Ινοκέντιου Χ', του Velazquez. Ο Bacon χρησιμοποίησε το πορτραίτο αυτό για να δείξει τον Πάπα είτε μέσα σε κλουβί, είτε με τη μορφή του να χάνεται και να φωνάζει, θέλοντας να δείξει την ανασφάλεια της εξουσίας.

Στα επόμενα πορτραίτα, τα έργα αρχίζουν να γίνονται πιο προσωπικά. Τα περισσότερα αφορούν σπουδές σε πορτραίτα με κυρίαρχο το μπλε χρώμα. Οι μορφές συνεχίζουν να φωνάζουν, σε μια εποχή που ο Bacon επηρεαζόταν από τον Ψυχρό Πόλεμο που απειλούσε μια ήδη ευάλωτη ήπειρο, και την ομοφυλοφιλία του, σε μια εποχή που ήταν ακόμη παράνομη. Η μορφή παραπάνω παραμένει κοινή σε όλη τη σειρά με τους μπλε πίνακες, πάντα απομωνομένη. Τα γυαλιά που φοράει η μορφή του πίνακα δε, είναι αναφορά στο θωρηκτό Ποτέμκιν, στη δασκάλα που δολοφονείται σε μια σκηνή της ταινίας.

Το παράδοξο παραμένει η εμμονή του με τις εικόνες της σταύρωσης. Ωστόσο για τον Bacon η σταύρωση ήταν μια κόμη περίπτωση για να δείξει τις ομοιότητές μας με τα ζώα, χωρίς την σημειολογία της σταύρωσης στη θρησκεία.

Τα τέλη της δεκαετίας του 1950 τον βρίσκουν να ταξιδεύει και να πειραματίζεται με νέες τεχνικές, που τον οδηγούν στη δημιουργία ενός πορτραίτου του Van Gogh, το μόνο που χρακτηρίζεται από έντονα χρώματα.

Το πιο έντονο δωμάτιο ήταν αυτό που έχει τους πίνακες που είναι αφιερωμένοι στον εραστή του, George Dyer που αυτοκτόνησε δύο μέρες πριν από την πρώτη έκθεση του καλλιτέχνη στο Grand Palais του Παρισιού. Ο Bacon κινούμενος από τύψεις και θλίψη δημιούργησε πορτραίτα και τρίπτυχα (που τόσο αγαπούσε- έδειχναν το πάθος του και την επιθυμία του να δημιουργήσει ταινίες). Τα χρώματα παραμένουν σκούρα στο φόντο, σαν μια σκοτεινή άβυσσο, ενώ η μορφή έχει ζωηρό ροζ χρώμα, διαφορετικό από τον σύνηθη τρόπο που απεικόνιζε τον Dyer στην αρχή της γνωριμίας τους- χωρίς έλεγχο, θλιβερό, αλλά με αγάπη.

Η σχέση τους αυτή, έχει επηρεάσει βαθιά το έργο του, όχι μόνο λόγω της επίδρασης του Dyer πάνω του αλλά και γιατί μια τέτοια σχέση ήταν λιγότερη ανοιχτή τη δεκαετία του 1960 που γνωρίστηκαν.

Η μεγάλη του αγάπη, η ποίηση απεικονίζετα σε ένα τρίπτυχο εμπνευσμένο από την Ορέστεια. Το πρώτο κομμάτι δείχνει τις Ερυνίες, το δεύτερο τον δολοφονημένο Αγαμέμνονα, ενώ τον τρίτο τον Ορέστη, σαν νικητή μα και σαν ηττημένο, με το μισό του σώμα στο φως, και το άλλο να περνάει μια πόρτα προς ένα σκοτεινό δωμάτιο.

Annie Leibovitz @ National Portrait Gallery

Χθες, μετά το γραφείο βρέθηκα στην National Portrait Gallery στην Trafalgar Sq. για την έκθεση φωτογραφίας της Annie Leibovitz, με έργα της από το 1990 μέχι το 2005. Οι φωτογραφίες στην έκθεση αφορούσαν συγκεκριμένους άξονες του έργου της. Υπήρχαν φωτογραφίες προσωπικές, με την οικογένειά της, φωτογραφίες της συντρόφου της Susan Sontag (πχ η πρώτη φωτογραφία), λίγες φωτογραφίες τοπίων από την Ιορδανία, φωτογραφίες διασήμων, είτε επίσημες είτε για περιοδικά.

Η έκθεση ξεκινά με φωτογραφίες αθλητών, χορευτών και της οικογένειάς της σε στιγμές διακοπών. Μεταξύ άλλων υπάρχει και μια φωτογραφία του Μπαρίσνικοφ, όπου η κίνηση είναι έκδηλη και διαπερνά την κατά τα άλλα στατική φωτογραφία.

Συνεχίζοντας, η έκθεση περιλαμβάνει φωτογραφίες από την Ιορδανία από την εποχή που η Leibovitz δούλευε για τον Conde Nast Traveller και από ταξίδια της με την Sontag. Η Brook Shields σε μια φωτογραφία, σε έναν κήπο γυμνή, με έναν πύθωνα γύρω από το σώμα της.

Ένα δωμάτιο είναι αφιερωμένο στο πώς δημιουργήθηκε το βιβλίο στο οποίο είναι αφιερωμένη η έκθεση. Στις φωτογραφίες εμφανίζονται η Nicole Kidman, η Meryl Streap, η Vanessa Redgrave, η Patti Smith (σε μια από τις ωραιότερες φωτογραφίες της έκθεσης), ο Johnny Cash, η οικογένεια της και η Sontag.

(η συλλογή κοχυλιών της Sontag)

Ένα από τα κεντρικά θέματα της έκθεσης παρέμεινε η απώλεια του πατέρα της, και της Sontag, με διαφορά λίγων μηνών. Οι φωτογραφίες τους από το νοσοκομείο, τις θεραπείες, τα ταξίδια τους.

Φωτογραφίες από το Βερολίνο της πτώσης του τείχους, από τη κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας. Ένα ποδήλατο κείτεται με άιματα δίπλα. Και ένα κείμενο να επεξηγεί αυτό που δεν θες να ρωτήσεις.

Πριν το πορτραίτο της εγκύου Demi Moore υπάρχει μια φωτογραφία της πρώτης κυβέρνησης Bush. Οι περισσότεροι με καρφίτσες με την αμερικανική σημαία και ο Bush με το πιο ύποπτο βλέμμα που θα μπορούσε να έχει.

(Ιορδανία)

Οι φωτογραφίες για το Vanity Fair μπερδεύονται με φωτογραφίες από την Ιορδανία, την Αίγυπτο, με φωτογραφίες ανθρώπων που δεν χαμογελούν για να βγουν όμορφοι. Μετά από μία ώρα στην έκθεση δεν μπορώ παρά να σκέφτομαι πόσο δυνατές ήταν μερικές φωτογραφίες. Και πόσο κοντά σε φέρνουν σε ανθρώπους που δεν θα γνωρίσεις ποτέ.

Πρν φύγω από το κτήριο βλέπω ένα τελευταίο πορτραίτο. Είναι ενός γεντιστή. Δεν είναι η φωτογραφία του, αλλά η αποτύπωση του DNA του σε ένα κάδρο.

2058

Σκέφτομαι αυτό το ποστ από το πρωί στο μετρό. Δεν έχει γίνει καλύτερο με την ώρα που πέρασε.

Μετά τη δουλειά αποφασίζω να γυρίσω με τα πόδια στο σπίτι. Δεν έχει πολύ κρύο σήμερα και δεν βρέχει. Περπατώντας από το Covent Garden προς την Leicester Sq. περνάω από την Trafalgar Sq. Αποφασίζω να ακολουθήσω μια συμβουλή και να ρίξω ένα κέρμα, κάπως αργά, σε λάθος πόλη. Δεν θα έχει αποτέλεσμα αλλά δεν πειράζει.

Ελπίζω να μην με είδε κάποιος να πετάω κέρματα στο συντριβάνι. Σε αυτή τη πόλη μπορεί να με συλλάβουν κιόλας.

Αναγκαστικά θυμάμαι το μέρος όπου θα έπρεπε να είχα ρίξει το κέρμα. Και αναρωτιέμαι πόσα ποστάκια έχω αφιερώσει στο ίδιο θέμα.

και ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τι με πείραξε τόσο.

Μάλλον καταλαβαίνω απλά δεν μπορώ να το εξηγήσω λογικά, και σε κάποιον που δεν ήταν εκεί.

Στο δρόμο προς το Hyde Park η κίνηση είναι μειωμένη, μόνο ποδήλατα, λίγοι πεζοί και μερικά αυτοκίνητα. Τα Harrod's έχουν ήδη στολιστεί. Και είναι τόσο χριστουγεννιάτικα. Περπατώντας προς το South Ken, η κίνηση είναι ακόμη λιγότερη, και είνα ακόμη 6 το απόγευμα.

Κοιτάω το κινητό μου αλλά δεν έχει κάτι ενδιαφέρον. Φτάνοντας επιτέλους στο Earl's Court, παρατηρώ μια πινακίδα που δεν είχα παρατηρήσει τόσους μήνες. Στην είσοδο μιας πολυκατοικίας (όσο πολυκατοικία μπορεί να είναι ένα βικτωριανό σπίτι τριών ορόφων) μια πινακίδα λέει ότι servants must use the door on the other side..

Ελπίζω ότι είναι εκεί για να δείχνει πώς ήταν η Αγγλία κάποτε.

Το βράδυ ακούγοντας τον Παπαμιχάλη να παίζει Κ. Βήτα ένα μήνυμα έρχεται. Η Χ. μού στέλνει κάτι και χαμογελάω μετά από μέρες. Και είναι σαν να είναι εδώ.

Με ενοχλεί που το πρωινό ξύπνημα είναι πια βωβό. Αλλά ακούω το The Reckoner και ξεχνιέμαι. Μετά το ipod παίζει το sorta fairytale, το πρώτο τραγούδι που έπαιξε όταν έκανα reshuffle στο αεροπλάνο για Ρώμη, ακολουθεί το cigerette από το 2. Αυτό το κομμάτι με συγκινεί όσο λίγα. Και λέει τόσα.

Αλλά δεν εξηγεί και πολλά.

Τώρα παίζει το 'χαζό παιδί' από την άγρια χλόη.

Κάτι ξέρει παραπάνω το ipod.

The Cloudy Chronicles

9.23. Ξυπνάω νωρίς. Δεν έχω όρεξη.

14.15. είμαι ακόμη στο κρεββάτι. Τίποτα δεν φαίνεται να είναι αρκετό για να πάρω την απόφαση να σηκωθώ. Θυμάμαι την έκθεση στην οποία πήγα την Τρίτη που το γραφείο ήταν κλειστό. Το όραμα ενός κόσμου σε 50 χρόνια. όπου τίποτα δεν είναι το ίδιο και όλα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Σηκώνω το τηλέφωνο και πληκτρολογώ έναν αριθμό. Τον αριθμό σου. Νιώθω σαν τον δακτύλιο. Την μια μέρα έχω πρόσβαση, την άλλη όχι. Με κουράζει και το λέω. Και πάλι δεν μού βγαίνει σε καλό.

16.45. Στο tesco μού φταίνε όλοι και την πληρώνει αυτός που περιμένει μετά από μένα στο ταμείο.

Περπατάω προς το South Ken και συνειδητοποιώ ότι τα μισά μέρη της πόλης είναι πια off limits για ένα διάστημα. Ακόμη και το V&A μού θυμίζει την χτεσινή διάλεξη και δεν θέλω.

Στο Mayfair περπατάω σε κάτι στενά μέχρι να βγω στο Green Park. Το διασχίζω, αν και έχει νυχτώσει. Βλέπω κάτι παιδιά, απομεινάρια από το χτεσινό Χαλοουιν. Κάνει κρύο, ειδικά μέσα στο πάρκο. Στρίβω δεξιά βγαίνοντας να πάρω τον δρόμο του γυρισμού. Πάλι με τα πόδια. Νιώθω καλύτερα στο σπίτι.

22.51. Νυστάζω ήδη αλλά δεν θέλω να πάω για ύπνο γιατί δεν θέλω να μείνω μόνος με τις σκέψεις μου.

23.34. Σκέφτομαι τι έκανα την ίδια ώρα μια βδομάδα νωρίτερα.

00.42. Αποφασίζω να πάω για ύπνο. Και αύριο βλέπουμε.