Stories from a city (I love)

Ήταν όμορφα σήμερα. Είχε ήλιο, αλλά κρύο, όπως κάθε φορά που έχει ήλιο στο Λονδίνο. Είναι από εκείνες τις μέρες που δεν έκανα τίποτα. Αλλά, με κάποιο τρόπο κράτησα τον εαυτό μου απασχολημένο με διάφορα για να ξεχάσω τι είχα να κάνω. Τώρα έχει πάει 10 σχεδόν και είναι αργά για να μπω στη διαδικασία να ξεκινήσω. Δεν ξέρω τι είναι, το περίμενα αλλιώς, αγχώθηκα, όπως πάντα στη αρχή. Ποτέ δεν θα μάθω να αντιμετωπίζω καλά τις αρχές. Ό,τι και να είναι αυτές.

Το καλό είναι ότι πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας με το να θυμάμαι κάποια πράγματα. Πρέπει να τα βάλω σε μια τάξη.

Η μέρες φαίνονται ατελείωτες και το μόνο που μένει είναι η διαδοχή του φωτός από το σκοτάδι (ή ίσως είναι το αντίστροφο) και μια αίσθηση déjà vu.

Διαβάζοντας το The House of Sleep του Jonathan Coe, το οποίο με άφησε μαλάκα και είναι απίστευτο βιβλίο, σκεφτόμουν το πόσοι άνθρωποι περνούν χρόνια σκεπτόμενοι έναν άνθρωπο που κάποτε γνώρισαν αλλά ποτέ δεν συνέχισε αυτό. Το ίδιο είχα πάθει κάποτε και με το Atonement του McEwan. Διαφορετικά βιβλία βέβαια, τελείως διαφορετικά θέματα αλλά το ίδιο, σχεδόν αποτέλεσμα. Χαμένος χρόνος, επειδή κάποιος άλλος σ'το χάλασε.

Ξέρω ότι έχω πολλά πράγματα για τα οποία ευχαριστώ αυτή τη πόλη. Μού λείπει που δεν τη γυρνάω όπως παλιά. Θυμάμαι ένα βράδυ, Απρίλης ήταν, λιγές ώρες μετά τίποτα δεν θα ήταν ξανά όπως πριν.

Υποσχέθηκα κάποια στιγμή να γράψω για όλη τη ζωή μας, στη πορεία μιας απογευματινής βόλτας. Η ιστορία μας σε 10 λεπτά, από το Strand στο Mayfair.

Δεν ζητάω πολλά, σ'το έχω πει πολλές φορές. Αλλά ζητάω τα πάντα ώστε να μού μείνει κάτι. Κι εσύ με καταλαβαίνεις γιατί κάνεις το ίδιο. Ψέμματα. Δεν ζητάω γιατί θέλω. Αλλά γιατί χρειάζομαι. Το θέλω είναι κακομαθημένο.

Καμμια φορά έχω νεύρα. Γιατί γυρνάω στη πόλη και ξέρω ότι λείπει και ξέρω ποιος φταίει. Και ξέρω τι θέλω να τους πω. Αλλά δεν θα το κάνω. Δεν ξέρω γιατί. Δεν με νοιάζει. Αρκεί να περάσει το γαμημένο το διάστημα αυτό.

Αλλά μετά ξαναθυμάμαι μια αποβάθρα ένα καλοκαίρι.

Και ένα μεσημέρι κάτω από τον πύργο του Eiffel, με ένα βιβλίο με δύο αφιερώσεις, μία στην αρχή του και μία στο τέλος.

Ναι, ήταν Απρίλης, έκανε κρύο, είχε βρέξει, αλλά δεν είχα ντυθεί καλά. Αλλά έμεινα έξω. Και περπάτησα την Oxford Str. Νομίζω ήταν σχεδόν 11. Άδεια, σπάνιο θέαμα.