Dear Diary (again)

Αγαπητό ημερολόγιο,

αποφάσισα να σου ξαναγράψω γιατί συνειδητοποίησα ότι με βοηθάει στον ύπνο.

Σήμερα είχα μια απαίσια και περιπετειώδη μέρα. Άργησα να φτάσω στη δουλειά και είχα και μιτιν το οποίο είχα φυσικά ξεχάσει και στο οποίο άργησα, αλλά έκανα εντυπωσιακή εμφάνιση. Μέχρι να καταλάβω τι συζητούσαν οι υπόλοιποι το μιτιν τελείωσε κι εγώ πήγα να φτιάξω το τσάι μου. Το θέμα μας δεν είναι τι ειπώθηκε στο μιτιν καλό μου ημερολόγιο. ό,τι και να είπαν, μαλακία θα είναι, όπως είναι συνήθως.

Το θέμα είναι ότι έχω εκνευριστεί με τη συνάδερφο D. η οποία είναι και σε κατώτερη θέση. Που λες, όλο μου φορτώνει δουλειά γιατί το παίζει μαθητεύομενη, μετά από ένα ολόκληρο χρόνο. Κανείς δεν το καταλαβαίνει αφενός επειδή μόνο σε εμένα φορτώνεται, αφετέρου επειδή το παίζει καλή και μοιράζει γλυκά σε όλους. Δεν μπορώ να πω, και σε εμένα έδωσε, αλλά ήταν διαίτης. Πλάκα μας κάνεις κοπελιά; Εικάζω ότι ζηλέυει τη προαγωγή που πήρα με την αξία μου (ό,τι και να λέγεται στις τουλέτες).

Κατά τα άλλα καλό μου πιξελοημερολόγιο, την αγαπάω τη δουλειά μου. Εκεί που καθόμουν σήμερα στο γραφείο και έπαιζα στο σαιτ της Audi (έχουν μια εφαρμογή που μπορείς να σχεδιάσεις το μοντέλο που θες, αλλάζεις, χρώματα, ζάντες, δέρμα, τέλειο σου λέω) ήλθε μια φοιτήτρια και μού ζήτησε κάτι. Δεν μπορούσε να γίνει και της το είπα, και έβαλε τα κλάμματα. Πολύ μ'αρέσει αυτό το ομολογώ. όχι καλό μου ημερολόγιο, δεν είμαι τέρας αλλά αυτά τα κλάμματα τα βρίσκω πολύ patronising. Αυτος είναι εξάλλου ο σκοπός της εκπαίδευσης. Να μάθουν ότι δεν μπορούν να τα πετύχουν όλα κλαίγοντας.

Σήμερα επίσης παραλίγο να καώ. Έβαλα το κοτοπουλάκι στο φούρνο να ψηθεί, αφού το είχα γεμίσει με διάφορα και μετά από λίγη ώρα άρχισε να κάνει ένα θόρυβο, πώς γκρινιάζουν τα ψάρια όταν τα τηγανίζεις; αυτό ακριβώς. Για κάποιο λόγο, το λάδι με το οποίο είχα αλήψει το ζωάκι (με μερικές δόσης άλλων μπαχαρικών) άρχισε να βγάζει καπνούς. άνοιξα το φούρνο και έγινε η κουζίνα τοπίο στην ομίχλη. Σαν πρωταγωνιστής του Αγγελόπουλου ένοιωσα. Κάποια στιγμή άκουσα, σου ορκίζομαι, τη Καραίνδρου να παίζει μουσική. Αυτό τελικά δεν ήταν παραφυσικό, το ipod ήταν.

Φτηνά τη γλίτωσα που λες, και έχεις τώρα τη τύχη να τα ακούς όλα αυτά. Τώρα πάω για ύπνο, είδες που σ'το είπα; πολύ βοηθάς!