Καλή λευτεριά!

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

μέρες έχω να σου γράψω. όπως καταλαβαίνεις δεν σε είχα ανάγκη για να κοιμηθώ αφού ο ύπνος με παίρνει από μόνος του. Σήμερα το πρωί παραλίγο να με πάρει στο tube. Είναι που είναι αναπαυτικά τα καθισματάκια, κουνάει και το τρένο, σε πιάνει μια νύστα. Τελικά με ξύπνησε ο διπλανός μου που με έσπρωχνε συνέχεια.

Δεν έχω πολλά νέα η αλήθεια είναι. Σήμερα είδα τον supervisor του διδακτορικού. Συμπαθητική φατσούλα είναι αλλά νομίζω με βαριέται. ή έχει και αυτός ημερολόγιο. Κάθε φορά που τον βλέπω τρίβει τα μάτια του από τη νύστα. Μού είπε διάφορα καλά λόγια τα οποία με χαροποίησαν πολύ αλλά μετα, καθώς περιφερόμουν άσκοπα στους διαδρόμους του Waitrose, αφού είχα ξεχάσει τι είχα πάει να πάρω, σκέφτηκα το εξής: μήπως δεν τα εννοούσε όλα αυτά τα καλά και ήθελε να με κάνει να νοιώσω καλύτερα;

Δεν ξέρω καλό μου πιξελοημερολόγιο. Και δεν θέλω να το σκέφτομαι. Αλλά θα το σκέφτομαι για να μου πάω κόντρα. Ουφ.

Το άλλο συνταρακτικό νέο είναι ότι ο λούτρινος κροκόδειλος που είχα μαζί με τα γλαστράκια μου στο περβάζι του γραφείου μου πέθανε. Βασικά έπεσε από το παράθυρο. Και είμαι στον 6ο. Εγώ τον έριξα, πάψε να με ανακρίνεις. Είχα ανέβει στο περβάζι, να κλείσω το πάνω παράθυρο (έχω δύο) γιατί μια ξενέρωτη συνάδελφος (αυτή με τα σοκολατάκια διαίτης) κρύωνε λέει και επειδή δεν φτάνω το παράθυρο ανέβηκα στο περβάζι να το κλείσω. Αφού παρά τρίχα γλυτώσαμε και δεν ήλθε η αστυνομία του πανεπιστημίου αφού ένας καθηγητής πίστευε ότι το διδακτορικό με έφερε στα όριά μου, εγώ έκλεισα το παράθυρο και εκεί που προσπαθούσα να κρατήσω ισορροπία (γιατί είναι γνωστό ότι είμαι σαν τον Γκούφι- και δεν εννοώ τον σουπερ Γκούφι που πετάει, εννοώ τον απλό) έσπρωξα το κροκοδειλάκι σε βέβαιο θάνατο.

ίσως μεγαλώσει με κάποιο περίεργο τρόπο (ποτέ δεν ξέρεις σε αυτή τη πόλη, εδώ έχουμε γλάρους στο κέντρο) και τρομοκρατήσει το King's, όπως στους αμερικανινούς αστικούς μύθους. ίσως γίνουμε και ταινία. Και εμένα θα με παίξει ο Κόλιν Φάρελ (ή ο Κόλιν Φερθ, τους μπερδεύω).

Α, δεν σού είπα, το πανεπιστήμιο μού έβγαλε και business cards. Το κακό είναι ότι δεν μού είπαν τι να τις κάνω και τώρα έχω μείνει με 500 κάρτες. Αναγκάστηκα να δώσω στον supervisor μερικές να έχει γιατί δεν χωρούσαν στο πορτοφόλι. Μάλλον θα αρχίζω να τις μοιράζω στο μετρό, μαζί με τα δωρεάν περιοδικά.

Και τώρα κλείνω και το αποψινό παραλήρημα με μια ερώτηση. Πειράζει που μού αρέσει πολύ η Robyn?