It's like riding a bike

Αφήνω το γραφείο νωρίς με τη γνώση ότι δεν θα χρειαστεί να ξαναπάω εκεί για 4 ημέρες. Η πόλη λάμπει από τον ήλιο και μια βόλτα που ξεκίνησε για το μετρό κατέληξε σε ένα πάρκο όπου κάποιος βούτηξε μέσα στη λίμνη για να δροσιστεί, στη Westminster Bridge, στη μη τουριστική πλευρά της πόλης, στο Vauxhall και τελικά στο Battersea Power Station με τις 4 υψικαμίνους του.

Την άλλη μέρα μετά τη κολύμβηση αποφασίζω να κάνω αυτό που έλεγα να κάνω από πέρσι το καλόκαίρι: να νοικιάσω ένα ποδήλατο και να κάνω βόλτα πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια. Τελικά πραγματικά δεν το ξεχνάς ποτέ και σύντομα βρίσκομαι να διασχίζω τη Waterloo Bridge, όσο όμορφη και να είναι η θέα με τα πόδια, με το ποδήλατο είναι όλα ακόμη καλύτερα. Το ποτάμι είναι ήρεμο, ο κόσμος έξω χαρούμενος μέχρι που βιώνω κάτι που δεν νομίζω ότι έχω ξαναβιώσει έτσι στο Λονδίνο: αστραπές και μπουμπουνητά, μετά μια μπόρα μας πιάνει πάνω στα ποδήλατα και κάποια στιγμή μπαίνω στο μετρό μούσκεμα, καταλήγοντας στο σπίτι με πυρετό.

Κάπως έτσι μού χάλασαν τα πασχαλινά σχέδια και η ευκαιρία να περάσω ακόμη μια μέρα κάτω από τον ήλιο πίνοντας κρασί αλλά καμμια φορά σκέφτομαι ότι όλη η βόλτα, μαζί με τη βροχή στο τέλος είχε κάτι κινηματογραφικό. Δεν ξέρω τι ρόλο θα είχα, ή τι ταινία θα ήταν αλλά θέλω να ξαναπάρω ένα ποδήλατο και να γυρίσω την πόλη.

The Chrysanthemum Gang

Ο Moby παίζει στο βάθος και η οθόνη είναι γεμάτη φωτογραφίες ενός project όπου άγνωστοι άνθρωποι φωτογραφίζονται στο δρόμο σαν να είναι οικογένειες, ζευγάρια, οτιδήποτε. Μια απίστευτη μα επίπλαστη οικειότητα βγάζει το project αλλά σε συνδυασμό με το τραγούδι που δεν λέω να σταματήσω να ακούω νοιώθω ότι είμαι σε αποβάθρα του μετρό, στην άλλη πλευρά της πόλης, σε ένα πιο rough σκηνικό, τα τρένα περνούν γρήγορα, όλα σε fast forward, τα φώτα των αυτοκινήτων στους δρόμους γύρω από το Canary Wharf είναι μόνο φωτεινές γραμμές, κόκκινες και πορτοκαλί, δεν βλέπεις πια από ποια αυτοκίνητα έρχονται, όλα πάνε γρήγορα.

Στο εξώφυλλο του be the one, που ακούγεται σαν προτροπή, σαν ευχή ακόμη, μια υπόγεια διάβαση. Μού θυμίζει το μετρό του Βερολίνου, ένα Σάββατο βράδυ, στην Alexanderplatz, με σαντουιτς αγορασμένα σε άπταιστη γερμανική και λίγη νοηματική, την πιο απίθανη ενέργεια που έχω δει σε μεγάλη πόλη στη 1 το βράδυ. Αλλά μού θυμίζει και ένα βράδυ σε ένα υπόγειο τμήμα της Συγγρού, ίσως ήταν και η Καλλιρόης, μυστήριοι δρόμοι και οι δύο, να περπατάμε στη νησίδα στη μέση και να μού βγάζεις φωτογραφίες. Στο μυαλό μου έπαιζε ένα τραγούδι από το 100th Window που σιγοψιθύριζα.

Μπαίνω σε εκείνο το μικρό βιβλιοπωλείο που επί δύο χρόνια τώρα προσπερνώ βιαστικός, κρατώντας χρυσάνθεμα. Τα αγαπάω τα χρυσάνθεμα. Στον πάγκο έχουν ένα λεύκωμα του Hopper αλλά άλλο μού τράβηξε την προσοχή- ένα λεύκωμα για την Αθήνα, με υδατογραφίες χειροποίητες και μικρά κείμενα για τα μνημεία που απεικονίζουν οι υδατογραφίες. Είναι όλες λουσμένες στο φως, σε κάνουν να πιστεύεις ότι η Αθήνα δεν έχει ποτέ γκρι, μόνο ο αττικός ήλιος υπάρχει και τίποτε άλλο δεν έχει σημασία. Πολλές φορές αυτό ισχύει στην Αθήνα αλλά κάποιες βραδυές σε μισοφωτεισμένα δρομάκια πίσω από την Παλαιά Βουλή μετρούν εξίσου.

Ένα βράδυ Τρίτης βρέθηκα στο Royal Festival Hall για ένα κονσέρτο του Mahler. Η θέα από το μπαλκόνι στον 5ο ήταν σαν καρτ-ποστάλ. Δύο από τις πιο όμορφες γέφυρες της πόλης, το Κοινοβούλιο, το Savoy, το παράθυρο του γραφείου μου, όλα μπροστά σου, με το ποτάμι στη μεση. Ποτέ δεν θα πάψω να λέω ότι θεωρώ υπέροχο το ότι ζω σε μια πόλη με ποτάμι. Κι ας μην έχει θάλασσα. Δεν θα του ταίριαζε του Λονδίνου. Τουλάχιστον όχι αυτού του Λονδίνου που εγώ αγαπάω.

Η ορχήστρα παίζει και αν και δεν έχει κάτι συγκεκριμένο να δεις, έχω γαντζωθεί από τη κουπαστή και κοιτάω τις εναλλαγές των οργάνων, το πόσο συντονισμένα χρησιμοποιούν όλοι τα χέρια τους, το πόσο θεατρική είναι μια ορχήστρα που για μία ώρα δεν έχει κουνηθεί.

Στο δρόμο για το μετρό βλέπω το Gordon's και νοιώθω απαίσια όταν πιάνω τον εαυτό μου να γελάει με τους τουρίστες που έχουν κάτσει έξω και τοφωτογραφίζουν, ή κοιτούν αυτούς που κάθονται στην αυλή και πίνουν κρασί. Καμμια φορά είναι λες και είμαστε σε μια γυάλα για να μάς κοιτούν ως σπάνιο είδος: Λονδρέζος, αυτός ο άγνωστος.

τραγούδι της ημέρας: Moby- Victoria Lucas

Une Nuit A Fontainas

Ένα απόγευμα γυρνάω στο σπίτι και παρατηρώ ότι τα δέντρα έχουν βγάλει πάλι φύλλα. Το πάρκο δείχνει πιο πράσινο και είναι γεμάτο παρέες παιδιών, καροτσάκια, λουλούδια και σκίουρους.

Την επόμενη μέρα το ξαναδιασχίζω με το βαλιτσάκι μου, λίγες ώρες πριν πάρω το τρένο για το Βέλγιο. Το ταξίδι κρατάει όσο πρέπει να κρατούν όλα τα ταξίδια- δεν είναι ούτε τόσο κοντά ώστε να μη δεις τίποτα, ούτε τόσο μακριά ώστε να βαρεθείς. Στο δρόμο λαμβάνω τα μηνύματα ότι άλλαξα χώρα στο κινητό και έχει κάτι όμορφο η Ευρώπη όπου το μόνο που σου λέει ότι άλλαξες χώρα είναι ο παροχέας του δικτύου σου.

Στη Γαλλία ο ουρανός έχει ένα απίθανα όμορφο ροζ/πορτοκαλί χρώμα ενώ όταν φτάνω στο Βέλγιο έχει πια νυχτώσει.

Στους δρόμους τα αυτοκίνητα πάνε ανάποδα- είναι τέλεια να βρίσκομαι πάλι στην Ηπειρωτική Ευρώπη! Πηγαίνουμε από τη παλιά πόλη στη νέα με ασανσέρ για να πάμε σε μια παλιά εκκλησία που έχει γίνει μπαρ και σκέφτομαι τι θα γινόταν αν αυτό είχε συμβεί στην Αθήνα. Σκέφτομαι τα σουρεαλιστικά επεισόδια που θα συνέβαιναν έξω από την εκκλησία αλλά μετά από λίγο σημασία έχει μόνο ότι είμαι στο Βέλγιο.

Την άλλη μέρα στις 8.30 είμαι σε ένα πάρκο τρώγοντας μπροστά από μια λίμνη ενώ ο ήλιος αντανακλάται στο γυάλινο κτήριο του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου. Περπατώντας μετά βρίσκομαι μπροστά από ένα κομμάτι του τείχους του Βερολίνου και στα πεζοδρόμια έχουν βάψει τα αστέρια της σημαίας της σημαίας της Ευρωπαικής Ένωσης.

ώρες μετά στο Fontainas παίζει telefon tel aviv σε ένα περιβάλλον με καρέκλες από το 1980, ένα ψυγείου παλιού ζαχαροπλαστείου, ανοιχτά παράθυρα και κάτι που θυμίζει Αθήνα στον κόσμο. Αργότερα, δίπλα στο κανάλι η πόλη δείχνει τελείως διαφορετική, μακριά από τη μπουρζουά πλευρά της ενώ κάτω από μια γέφυρα κοιτάω τα γκραφιτι, δίπλα από τα council estates, κάτι σταθμούς τρένων και κάτι ανακαινισμένα λοφτ.

Όταν φεύγω, σκέφτομαι τον κόσμο στο δρόμο, το πόσο ωραίο είναι το Βέλγιο κάθε φορά που πάω, το πόσο παράξενη πολη είναι οι Βρυξέλλες, και πόσο διαφορετικά είναι εκεί από εδώ. όταν κατεβαίνω από το τρένο, βρίσκομαι σε γνωστό πια έδαφος, παρατηρώ το σήμα των ολυμπιακών που έβαλαν στον σταθμό και μπάινω στο μετρό και σκέφτομαι ότι θέλω να ξαναπάω στο Βέλγιο.

Στο πάρκο τίποτα δεν έχει αλλάξει. Έχει φτάσει όμως η εποχή που μπορώ να κοιμάμαι με ανοιχτό παράθυρο..

τραγούδι της ημέρας- Moby- Victoria Lucas